4,186 matches
-
aceiași autori numeau realitatea participării, mitul implicând aprecieri subiective, iar realitatea - obiectivitate. Nu întotdeauna însă aprecierile subiective sunt false, iar aprecierile obiective - corecte. Atât miturile, cât și realitățile sunt judecăți făcute de angajați și de manageri, de sindicaliști și de patronat care implică fie îndoieli și scepticism, fie credința că adevărata influență și putere le sunt disponibile prin sarcinile lor organizaționale. Existența unor modele opuse ale participării atenționează asupra necesității evitării tendinței de absolutizare a unuia sau altuia dintre ele. Probabil
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
se recurge la o multitudine de forme ale participării mai mult sau mai puțin distincte între ele. Această varietate este determinată de specificul economic și socio-organizațional, de existența sau inexistența unor reglementări legale și, nu în ultimul rând, de voința patronatului de a permite sau nu participarea angajaților la procesele decizionale. Ca urmare, literatura de specialitate întâmpină mari dificultăți în ordonarea și clasificarea acestora. În unele lucrări le întâlnim chiar enumerate sau analizate fără nici o intenție clasificatoare. Cum însă clasificarea, oricât
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
și integrare; • contribuie la creșterea și întărirea coeziunii sociale a grupurilor aflate în conflict; • duce la apropierea beligeranților, prin elaborarea unor noi norme, reguli, legi care le întăresc sau le anulează pe cele vechi (de exemplu, conflictele dintre muncitori și patronat au condus la elaborarea unor convenții colective care au reglementat raporturile dintre muncitori și superiori; de asemenea, au contribuit la ritualizarea conflictelor, fapt care, după cum se exprimă autorul, permite o minimă predictibilitate a conflictelor; • conflictul stabilește și menține un echilibru
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
împlinit); pichetele de grevă ofensive (greviștii împiedică cu forța pe unii salariați de a merge la lucru); ocuparea localului întreprinderii (total ilegală); sechestrarea (reținerea ca prizonier a unui cadru al organizației până la obținerea satisfacerii revendicărilor; ilegală). Pus în fața acestor acțiuni, patronatul ripostează printr-o serie de modalități, mai mult sau mai puțin represive: șomajul tehnic (la nivelul întregii organizații sau doar a unor secții sau ateliere, în cazul grevei tip „dop” sunt dați afară și alți salariați din alte ateliere; se
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
printr-o dublă evitare care va sfârși prin echilibrarea celor două scopuri opuse, individul căutând un nou scop pentru a-și descărca energia pe care o resimte. Oarecum asemănător se petrec lucrurile și într-un conflict de muncă. Cum nici patronatul, nici sindicatul nu-și pot nici menține propriile poziții, nici accepta exigențele celeilalte părți, se speră să se găsească un scop pozitiv prin intermediul negocierii, care să-i elibereze pe cei doi parteneri din situația fără ieșire în care se găsesc
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
cazul celei de-a doua dimensiuni). Autorii acordă o importanță deosebită celei de-a treia dimensiuni - structurarea atitudinilor / structurarea relațiilor dintre negociatori -, care influențează modul concret de funcționare a negocierii, precum și rezultatele ei (periodicitatea negocierilor, caracterul formal sau informal dintre patronat și sindicat, organizarea internă a fiecărei părți, structura globală a relațiilor dintre părți). Activitățile care structurează atitudinile și relațiile sunt influențate de o serie de factori antecedenți, care, la rândul lor, vor condiționa tipul de relații dintre părți și consecințele
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
necesitatea și posibilitatea ca negociatorii, pe baza anticipărilor făcute, să-și modifice strategia de negociere după cum e util în cursul episoadelor curente și viitoare (Hellriegel, Slocum, Woodman, 1992, pp. 480-486). Pentru mediile/contextele organizațional-manageriale în care negocierile dintre sindicate și patronat sunt foarte frecvente, modul de asociere între concepția, strategia și tacticile negocierii are o mare importanță. Diverși autori francezi (Adam, Regnaud, 1978; Morel, 1981; Sellier, 1984 ș.a.) au constatat prezența unei consecvențe de sens între concepția, strategia și tactica sindicatelor
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
foarte frecvente, modul de asociere între concepția, strategia și tacticile negocierii are o mare importanță. Diverși autori francezi (Adam, Regnaud, 1978; Morel, 1981; Sellier, 1984 ș.a.) au constatat prezența unei consecvențe de sens între concepția, strategia și tactica sindicatelor și patronatelor, adică a unei asocieri legice, chiar determinative între ele. Sindicaliștii au o concepție noncontractuală asupra negocierii. Pentru ei, protocolul de negociere nu este decât un armistițiu ce poate fi oricând pus în discuție; acordul nu este niciodată definitiv, iar negocierea
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
nu este decât un armistițiu ce poate fi oricând pus în discuție; acordul nu este niciodată definitiv, iar negocierea este, de fapt, o continuare a manifestărilor revendicative. De aici decurge cu necesitate strategia în zig-zag la care apelează (colaborează cu patronatul, dar le zic muncitorilor că nu o fac, stigmatizează acordurile, dar le semnează, trec cu mare ușurință de la un „da” la un „nu” sau invers, acordurile sunt provizorii, o simplă constatare a raporturilor de forță momentane, care traduc faptul că
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
amplificarea verbală (citesc declarațiile scrise înainte, prezintă caiete volumunoase cu revendicări, intervin puțin în discuții prin repetiții și amplificări), recurgerea la suprarevendicări, la atacuri contra direcției, la prezentarea caricaturală a realităților tehnice și economice, la atribuirea unor intenții represive etc. Patronatul, prin opoziție, are o concepție contractuală asupra negocierii − pentru el, a negocia înseamnă a găsi o soluție conflictului. Strategia este constructivă, constând în a face concesii necesare și suficiente, în a obține un compromis cu un cost minimal pentru organizații
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
asupra negocierii − pentru el, a negocia înseamnă a găsi o soluție conflictului. Strategia este constructivă, constând în a face concesii necesare și suficiente, în a obține un compromis cu un cost minimal pentru organizații și a face proba buneivoințe. Pentru patronat, acordul/compromisul semnat înseamnă o angajare. Cât privește tacticile patronatului, acestea sunt de două tipuri: tactici ofensive (centrarea discuției la un înalt nivel de tehnicitate, utilizarea statisticilor disponibile, dar dificile pentru neinițiați, formularea de propuneri și contrapropuneri pentru a-i
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
soluție conflictului. Strategia este constructivă, constând în a face concesii necesare și suficiente, în a obține un compromis cu un cost minimal pentru organizații și a face proba buneivoințe. Pentru patronat, acordul/compromisul semnat înseamnă o angajare. Cât privește tacticile patronatului, acestea sunt de două tipuri: tactici ofensive (centrarea discuției la un înalt nivel de tehnicitate, utilizarea statisticilor disponibile, dar dificile pentru neinițiați, formularea de propuneri și contrapropuneri pentru a-i aduce cu picioarele pe pământ pe sindicaliști, amenințarea cu întreruperea
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
defensive (discutarea punct cu punct, la „sânge” a revendicărilor sindicaliștilor, argumentarea irealismului lor; atragerea sindicaliștilor pe terenul tehnic și economic, concomitent cu părăsirea terenului ideologic și utopic). Din păcate, dată fiind această contrarietate între concepțiile, strategiile și tacticile sindicaliștilor și patronatelor, se ajunge ca în mediile organizațional-manageriale să nu se propună și să nu se accepte soluții bilaterale, ci unilaterale, fapt care demonstrează slăbiciunile negocierii organizaționale. Practic, la strategia de refuz a angajării părții sindicale, patronatul răspunde cu o atitudine intransigentă
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
strategiile și tacticile sindicaliștilor și patronatelor, se ajunge ca în mediile organizațional-manageriale să nu se propună și să nu se accepte soluții bilaterale, ci unilaterale, fapt care demonstrează slăbiciunile negocierii organizaționale. Practic, la strategia de refuz a angajării părții sindicale, patronatul răspunde cu o atitudine intransigentă (vezi Touzard, 1987, pp. 804-808). Chiar dacă opiniile autorilor francezi sunt ușor părtinitoare, între timp lucrurile schimbându-se destul de mult, descripția lor rămâne, în linii mari, sugestivă. Oricum, rămâne ilustrativă pentru specificul negocierilor organizaționale (mai ales
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
încadrați și radicalii americani (S. Bowles, D. M. Gordon, T. Weisskopf, R. Edwards, E. Reich)56, ca și adepții așa-zisului "corporatism social", abordare ce ține seama și de caracteristicile sistemului politic, de relațiile tripartite între principalii actori sociali (Stat, patronat, sindicate) și de compromisul între interesele acestora, de modalitățile de reprezentare a intereselor diferitelor țări ș.a. (P. S. Schmitter, G. Lehmbruch, S. D. Berger, P. I. Katzenstein, F. L. Pryor și alții)57". În aceeași mișcare a istoriștilor contemporani, mai pot fi
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
Joc primejdios de Lucreția Petrescu ș.a. Comitetele de conducere ale S.A.D.R. au întreprins numeroase demersuri în vederea reflectării în textele legislative (îndeosebi în Legea Teatrelor) a intereselor membrilor săi. Multă vreme a fost promovată ideea creării unui „teatru mobil” patronat de societate și chiar a unui Teatru SADR, dar proiectul nu a putut fi realizat. Deosebit de intensă a fost însă activitatea în plan extern. După aderarea asociației la Confederația Internațională a Societăților de Autori și Compozitori, înființată la Paris în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289746_a_291075]
-
dintre partenerii de afaceri, al satisfacției clienților și a tuturor părților interesate. Prin părți interesate înțelegem toate acele părți care prezintă un interes comun în ceea ce privește realizarea profitabilității sau pur și simplu bunul mers al lucrurilor într-o anumită organizație (ex: patronat, salariați, clienți, furnizori, societate civilă). Realitatea economică a anilor 2000, demonstrează faptul că eficiența unei organizații este puternic determinată de modul de abordare și de obiectivele urmărite prin implementarea și certificarea sistemului de management al calității. Sistemele de management al
Managementul calității by Roșca Petru, Nan Costică, Gribincea Alexandru, Stroe Cosmin () [Corola-publishinghouse/Science/1648_a_3153]
-
concedierile. La aceste prevederi se adaugă numeroase obligații pe care le are firma conform contractelor colective de muncă la nivel național, la nivel de ramură și de firmă. Fiecare nivel suplimentar adaugă obligații suplimentare care îngrădesc libertatea de manevră a patronatului pentru adaptarea rapidă la condițiile de piață. Ținând cont de poziția specială a firmei în orașul Săcele, restrângerile de personal au implicat și criterii sociale, pe lângă cele de natură economică. Chiar și cei mai economic raționali manageri recunosc faptul că
[Corola-publishinghouse/Science/2133_a_3458]
-
se înmulțesc, îndeosebi în momentul ocupării marilor proprietăți de către țărani, și trec de la 14 în martie, la 259 în mai și la 1122 în iulie. în orașe, comitetele muncitorești încep să controleze întreprinderile, fapt care duce la conflicte violente cu patronatul; greve, look-out, concedieri care se tot înmulțesc; pe acest fond apar și milițiile muncitorești, viitoarele gărzi roșii. în sfârșit, naționalitățile se agită și ele: pe 29 iunie, Ucraina își proclama independența, Finlanda face același lucru pe 14 iulie, în vreme ce sentimentul
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
va aduce pe bolșevici la confruntarea directă cu numeroși opozanți: socialiști și republicani partizani ai Adunării, partizanii unei întoarceri la monarhie, cazacii de pe Don care cer autonomie, țăranii care refuză rechizițiile sălbatice ale „armatelor aprovizionării” bolșevice, muncitorii care resping noul „patronat” bolșevic și revendică niște condiții de viață mai bune, naționaliștii din fostul imperiu care-și reclamă independența și chiar SR de stânga exasperați de tratatul de la Brest-Litovsk sau anarhiștii care combat instaurarea statului bolșevic. în aceste condiții, numai teroarea îi
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
aderentului îi este încredințată și câte o responsabilitate, când devine membru permanent și, mai ales, când devine un apropiat al grupului conducător: satisfacția unei munci de răspundere, prestigiul decurgând din funcția respectivă, inclusiv în ochii unei instanțe exterioare partidului (guvern, patronat, aliați politici). Ele sunt și mai importante când aderentul aparține unui partid-stat cu care-și va împărți puterea și privilegiile materiale; dar în acest caz, în perioadele de mare intensitate totalitară marcate de teroare*, orice promovare în sânul partidului-stat implică
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de sindicaliștii revoluționari. Dacă este adevărat că se amestecă în politică, el îi respinge însă forma parlamentară. Astfel, în 1906, Confederația Generală a Muncii (CGM) franceză adoptă „Carta de la Amiens”, de orientare sindicalistă revoluționară: refuzul intermediarilor politici în relațiile cu patronatul, incompatibilitatea mandatelor politice cu cele sindicale, acțiune în scopul abolirii condiției salariale. Acest model este supus unor puternice tensiuni între un discurs revoluționar și, în teren, o practică a negocierii. înainte de 1914, teza priorității acțiunii politice asupra activității revendicative, și
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
plan logistic de Stasi, pentru acțiunile lor împotriva NATO. în RFG, Fracțiunea Armata Roșie (RAF), grup marxist condus de Andreas Baader și Ulrike Meinhof, înmulțește, din 1972 în 1989, acțiunile spectaculoase - atentate, răpiri și asasinate, între care cel al șefului patronatului, Hans-Martin Schleyer. RAF întreține legături cu majoritatea mișcărilor teroriste (GRAPO, BR, CCC) și își anunță, în mai 1985, „fuziunea organică” cu Acțiunea Directă. Hăituiți de poliție, o parte din militanții săi își găsesc refugiu în RDG, pilotați de Stasi într-
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
guvernamentale se concentrează asupra creșterii economice, cu speranța de a resorbi șomajul. Pentru aceasta au fost demarate planuri de relansare a lucrărilor publice, de 1000 mld. $, care au condus, însă, la creșterea datoriei publice la nivelul a 200% din PIB. Patronatul (Keidanren-ul) susține această politică, estimînd că Guvernul Mori este "condamnat la reușită", la atingerea unei creșteri puternice, care a devenit un fel de "cheie magică" în arhipelag. Indicele "Tankan", care exprimă nivelul de încredere al întreprinderilor în politicile guvernamentale, calculat
[Corola-publishinghouse/Science/1553_a_2851]
-
economice. Landerii s-au preocupat mult mai mult decît colectivitățile teritoriale ale altor țări în finanțarea operațiunilor de poziționare comercială pe piețele externe. După căderea celui de-al treilea Reich, această metodă de tratament al informației nu a fost pierdută. Patronatul vest-german a reluat-o în contul său pentru a-și susține relansarea propriilor industrii. În toamna anului 1945, aliații au autorizat crearea unei poliții financiare în întreprinderi, sub control occidental. Dincolo de funcția sa originală de control social, poliția industrială a
[Corola-publishinghouse/Science/1553_a_2851]