9,812 matches
-
la terasă la Herăstrău și cu Luican ? El a zis că merge acolo, se întoarce grăbită. — În Herăstrău să fie atunci, zice Titi Botez. Iar o să bem până dimineața, râde el. — Vii și tu, Cristi ? iar ochii ei mari, căprui, tremură de emoție. — Vin, cum să nu... Ea sare și îl sărută din nou pe obraz, după care fuge în spate. — Uite-o, măi, și mai e și petrecăreață, știe să stea până dimineață și după, unde mai găsești o așa
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
nu am ratat vreo piesă de când am ajuns. Primul lucru pe care l-am făcut a fost să mă duc la marele Național, Doamne, îmi amintesc și acum prima zi. Eram atât de buimac și de emo- ționat, stăteam și tremuram acolo de frig și mă holbam ca un nebun la teatru, nu-mi venea să cred că în sfârșit ajun- sesem... Nimeni nu înțelegea ce era în inima mea, veneam parcă din altă lume... — Păi, și cum ai ajuns tu
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
să zâmbească și să radieze ca altădată. Nu își mai găsește locul și nici sensul, doarme tot mai puțin și e din ce în ce mai obosit, mănâncă la fel de rar și își simte trupul bolnăvicios și bea și fumează fără oprire, ajungând să-i tremure mâinile și degetele de atâta otravă. Stă parcă tot mai aplecat, iar zâmbetele ascund o ușoară forțare. Continuă să câștige bine, însă pauzele tot mai dese pe care le făcea, nemaiapărând chiar seară de seară, și încasă- rile din ce în ce mai mici
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
vis în care te lăsai pierdut între îndrăgosteală și deziluzie, între fericire și suferință cumplită totodată, iar când se terminau și ieșeai pe stradă, erai încă mult timp cufundat într-o stare inexplicabilă de beatitudine și fiecare mușchi încă îți tremura ușor, tot mai ușor, pe linia melodică a unui tango. Cristi apărea pe scenă, după celebra-i întârziere, atunci când forfota și nerăbdarea atingeau cote maxime, galant, ca un adevărat zeu, reducând toate mesele la tăcere. Pășea încet, strălucind sub luminile
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
de dragoste și pasiune. Cu o delicatețe uimitoare, se prefăcea și ușor stân- gace, timidă, în prezența dizeurului, cât să-i dea senzația că abia își poate stăpâni sentimentele pentru el. Avea o voce caldă, ca a unui copil, și tremura ușor din glas atunci când Cristi o privea cu poftă. Se înroșea și își ducea imediat mâna subțire și gingașă peste buze, cu privirea în jos, amețindu-l. Iar pielea ei era albă, imaculată, pufoasă și mirosea a lapte și a
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
mult aer în piept și revenindu-și. — Puteam să mor, spune cu ultimele puteri, speriat. — Te-ai înecat în somn, amice. Dar nici nu știu când am adormit. Nu-mi amintesc... — Liniștește-te... Mi-e frig... Groaznic de frig... Îmi tremură și măduva din oase, Ionele. Și spatele mă doare tot de la pumni și coastele mă strâng de nici nu mai pot respira. Uite cum ies aburi din gura mea când vorbesc, Ionele ! Și tot ce am pe mine e o
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
mai poate ține pe picioare, neînțelegând exact ce se întâmplase. Se sperie de oamenii adunați puhoi în jurul său și o ia la fugă. Zvonurile circulă cu repeziciune, iar în câteva ceasuri frate-său vine într-un suflet și îl găsește tremurând și plângând în camera sa din centru, pe care și-o închiriase. Era un dezastru, o epavă umană. Și abia mai putea respira. Virgiliu nu a stat pe gânduri și l-a și luat pe sus, cu câțiva amici, ducându
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
lux, dar așa cum n-ați crede voi că poate exista. Cu ochii ei mari și negri, în care te puteai pierde secole întregi. Privirea mincinoasă care îți șoptea că te iubește numai pe tine și îți făcea tot corpul să tremure, iar inima ți-o lua razna numaidecât. Zâmbetul îi era ca al unui înger, iar dacă reușeai să o faci să râdă, cu glasul ei ca de copil și gropițele mici care se formau pe obraji, vai ! Dacă o făceai
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
Și a fost printre puținele nopți, după atât timp în spatele frontului, când a și visat liniștit. A visat că era copil și taică-su îl ducea la prima lui zi de școală. Micuțul Cristian era cople- șit de eveniment și tremura de emoție, iar Gheorghe Vasile, cu vocea lui gravă și impunătoare, s-a aplecat în genunchi, ca să stea față în față, și i-a spus : — De ce te temi, Cristi ? Toți copiii merg la școală și de aici, dragul meu, învață
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
e. — Această frică, dragul meu, se numește emoție. Ai s-o înveți în timp ; ea apare când nu știi ce se va întâmpla. Dar ai să înveți s-o îndrăgești, căci nu-i nimic mai minunat decât sufletul tău care tremură și inima care-ți bate mai tare atunci când speri ca toate să iasă bine. Haide, ia-mă de mână, hai să nu întârziem ! Ai să vezi ce lucruri minunate vei învăța. Vei ști din ce sunt făcuți pomii și stelele
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
aproape smulgându-l. Durerea era atât de mare, încât nici nu se mai putea ridica și nici nu putea respira bine, înecându-se printre suspine și sughițuri. Plămânii îl strângeau ca un lanț. Inima îi bătea haotic. Toți mușchii îi tremurau și nu era capabil să scoată pe gură un cuvânt, doar urlete. Urlete fără sens care se pierdeau printre copacii dărâmați, scoși cu totul din rădăcini și arși. Și gropile imense rămase în urmă de la câteva bombe căzute, în care
Zaraza by Andrei Ruse () [Corola-publishinghouse/Science/864_a_1839]
-
Ea. Conf. univ. dr. Carmen Maria Bolocan Facultatea de Teologie ”Dumitru Stăniloae” Iași INTRODUCERE „Mi se pare că, pe întreg pământul nu există ceva mai fragil. I-am privit la lumina lunii fruntea palidă, ochii închiși, buclele de păr ce tremurau în bătaia vântului și mi-am spus: ceea ce văd eu acum este numai înveliș. Esențialul este invizibil.” Antoine de Saint-Exupery, Micul prinț Viața ne oferă imense bucurii și împliniri dar venirea pe lume a unui copil este atingerea vârfului piramidei
Rolul familiei în asistenţa social - pastorală a copiilor abandonaţi by Adriana Nastasă () [Corola-publishinghouse/Science/91710_a_93179]
-
de apărare a organismului. într-un recipient suficient de larg și adânc pentru a vă putea așeza comod (un lighean sau o cadă după talia fiecăruia), puneți atâta apă rece ca odată ce vă așezați, să se umple. Pentru a nu tremura, acoperiți bine restul corpului. Durata normală a băii este de 5 minute, dar voi o puteți scurta, dacă sunteți foarte tineri sau în caz de mare oboseală. Dacă o faceți înainte de culcare, această baie favorizează venirea somnului și-i îmbunătățește
51 Sfaturi înţelepte pentru a fi cât mai sănătoși cât mai voioși și cât mai…frumoși by Ecaterina Grunichevici () [Corola-publishinghouse/Science/760_a_1582]
-
abia o jumătate de oră mai târziu m-am simțit în stare să scriu ceea ce apare aici ca paragraful al doilea al notelor. În tot acel răstimp, cât m-am susținut de unul singur, și am respirat adânc și am tremurat, am reușit treptat să mă gândesc la cele întâmplate. Gândirea, gândirea rațională, care-mi fusese total răvășită, îmi venea încetul cu încetul în ajutor. Se întâmplase ceva, dar întâmplările au explicații. Mi-au venit în minte câteva explicații posibile, și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
de sentimentele ei, nici măcar la început. Am socotit că a fost o purtare foarte elegantă din parte-i. Cât timp repetam Visul unei nopți de vară, privirea ei strălucitoare zăbovea asupră-mi, dorința ei o atingea pe a mea și tremura. Înțelegea și se supunea și, cu toate că (după cum mi-a spus mai târziu), știa despre legătura mea cu Rosina, trăia într-un paradis de suferință care, trebuie să recunosc, îmi f\cea oarecum plăcere. Poate că această plăcere era o străfulgerare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
îngrozitor. Am fost trezit pe la ora cinci și jumătate de o zguduitură puternică, venită de jos. Se luminase de zi, dar holul și scările erau cufundate încă în beznă, așa încât am aprins o luminare. Am coborât - trebuie să mărturisesc că tremuram ca varga - și am descoperit că oglinda mare, ovală, din hol se prăbușise la pământ. Sticla era toată țăndări. Curios apărea însă faptul că și cuiul din perete și sârma de care atârna păreau absolut intacte. Am fost atât de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
iarbă mai înaltă și mai luxuriantă, presărată cu păpădii și cu scaieți albi, gata să dea în floare. Lizzie purta o rochie de pânză subțire albă, dreaptă ca o cămașă de noapte, își ținea poșeta strâns lipită de piept și tremura ușor. Arăta ceva mai slabă. Părul bogat, pufos, castaniu deschis ca scorțișoara îi cădea pe umeri liber și încâlcit, iar briza i-l sufla, lăsând să i se vadă albul pielii capului. Obrajii îi erau foarte împurpurați, dar stătea perfect
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
întors cu fața spre mine. Era o femeie în carne și oase, nu o stafie. Apoi, dintr-o străfulgerare, mi s-a părut familiară. După care, în lumina lămpii, i-am văzut fața. Rosina Vamburgh. — Bună seara, Charles. Continuam să tremur, să-mi diger în grabă spaima. Mă simțeam cuprins de o imensă ușurare, amestecată cu furie crescândă. Aș fi vrut să înjur în gura mare, dar rămas tăcut, controlându-mi respirația. — Ce-i cu tine, Charles, tremuri ca varga, ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
Charles. Continuam să tremur, să-mi diger în grabă spaima. Mă simțeam cuprins de o imensă ușurare, amestecată cu furie crescândă. Aș fi vrut să înjur în gura mare, dar rămas tăcut, controlându-mi respirația. — Ce-i cu tine, Charles, tremuri ca varga, ce s-a întâmplat? Rosina, când e în afara scenei, dacă se poate spune vreodată despre asemenea femeie că e în afara scenei, vorbește cu un ușor, curios accent velș, cred, accent care-i aparține întru totul. Casa părea îngrozitor de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
mergând încet, ca un om care vine de la o înmormântare. Lămpile ardeau încă în bucătărie, focul trosnea încins în cămăruța roșie. Totul era la fel de calm cum fusese, când, într-o eră anterioară a istoriei omenirii, stătusem de vorbă cu Rosina. Tremuram tot. A mânca, a bea, erau lucruri cu neputință. Am intrat în cămăruța roșie și m-am așezat lângă foc. „O fi văduvă?“ întrebarea aceasta chinuitoare se formulase, pare-se, de la sine, din prima clipă îngrozitoare când o recunoscusem. Îngrozitoare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
îndoisem nici o clipă că emoția ei era la fel de copleșitoare ca și a mea; deși s-ar fi putut să nu fie. Când mi-am ridicat capul, am văzut-o tamponându-și fața cu o batistă și respirând cu gura deschisă, tremurând înfiorată, dar fără să se uite la mine. — Hartley, eu... oh, Hartley... o, scumpa mea... unde locuiești, locuiești în sat? Nu știu de ce aceasta a fost prima întrebare pe care i-am pus-o, poate pentru că implica răspunsul cel mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
de stânci joase, galbene-aurii, de felul celor care înconjurau casa mea. S-a uitat la mine cu o privire calm-resemnată, ca a unui om căzut în transă, privindu-mă fix, fără să zâmbească, și totuși îmi puteam da seama că tremura, pe dinăuntru, ca un animal hăituit. Umbra întunecată a unui zid cădea asupra curții, tăind stânca și întregind într-un fel compoziția tabloului, acoperind picioarele lui Hartley, așa cum stătea acolo ținând în mână un coș și poșeta. Astăzi purta o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
lungul pasajului strâmt. — Tu du-te la biserică. Am să vin și eu după ce termin cu târguielile. Da, îți promit. M-am întors în biserică. După întreaga goană, după priveliștea acelui spațiu îngrădit, cu lăzile de gunoi și bicicleta părăsită, tremuram și eu. Zece minute mai târziu, a venit. Am întâmpinat-o și i-am luat din mână coșul greu. Pur și simplu nu știam cum să mă port cu ea, se ivise între noi o puternică și îngrozitoare barieră, alcătuită
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
fii generos, vreau doar să fii stăpânul [i regele meu, așa cum ai fost întotdeauna. Te iubesc, Charles, [i-ți aparțin ție și din momentul ăsta sunt gata să fac orice-mi vei cere. Stăteam uitându-ne unul la celălalt și tremurând în cămăruța aceea cât o chilie, sub consola de fier pentru lampă, zidită în perete. — Lizzie, iartă-mă, a fost o greșeală. Dulce Lizzie, totul e zadarnic, nu vom mai putea fi niciodată împreună, nu te pot lua și păstra
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
greșeală, repetă Lizzie, uitându-se în jos, la pantofii negri de lac, cu tocuri înalte, udați de iarba de pe digul rutier. Înțeleg, urmă ea. Își înălță capul și se uită la mine, cu fața împurpurată, în timp ce buza de jos îi tremura, iar ochii aveau o privire rătăcită, îngrozitoare. — Îți amintești de fata asta, ți-am povestit odată despre ea, ei bine, am întâlnit-o din nou, e aici, și... — Atunci am să-ți spun bun rămas. — Lizzie, iubito, nu pleca în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]