6,028 matches
-
Ce cauți, de ce ai venit aici ? — Nu eu am venit la tine, spuse Teo Haiduc așezându-se comod în fotoliu, picior peste picior, luându- și un aer oarecum asemănător celui flegmatic de odinioară. Tu ai venit la mine. — Eu ? am exclamat eu, profund surprinsă de tupeul nemăsurat al noului Teo Haiduc. Doamne ferește ! Dacă nu mă vedeam cu roberto acum câteva săptămâni și nu mi-ar fi spus în treacăt că îți petreci ore în șir filmând triburile de papuași pentru diverse
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
Ceva ireversibil. — Ce ? am întrebat eu, surprinsă de detaliile pe care le cunoștea despre viața mea, convinsă că se referea la ruptura mea cu Jean-Claude. — Nu, nu asta, spuse el de parcă mi-ar fi ghicit gândurile. Știi că ești nemaipomenită ! exclamă el plesnindu-și palmele. Este oare posibil să fii atât de preocupată de propriul ombilic, încât faptul că au murit vreo două mii de oameni, unii arși de vii, alții sub dărâmături, să nu-ți facă nici o impresie ? Nu tu spuneai
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
că prin progresul științei și medicinei va fi posibil ca un corp înghețat să poată fi readus la viață peste câteva zeci sau poate sute de ani, când se va fi dezlegat taina obținerii nemuririi, ne lămuri Ivan. Ce nebunie ! exclamă Jennifer. Și tu crezi că așa ceva e posibil ? — Nu știu ce să zic, spuse rusul, scoțându-și fesul și scărpinându-se în cap, gânditor. Totul a pornit de la un biolog francez, unul Jean rostand, care a demonstrat că sperma de broască, înghețată
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
vorba exclusiv de simpatie și prietenie ludică, întrucât Matei Călinescu, de pildă, m-a tachinat asupra titlului romanului meu Tricephalos, pe care l-a (ușor) rebotezat, în chip previzibil - nu-i așa? - Tricephalus! Iar un alt prieten (Călin-Andrei Mihăilescu) a exclamat cu umor perdant: tii, ce phalus! Cea mai provocatoare stâlcire pe care am auzit-o a fost, însă, Schimbarea la sex a României. Desigur, întâi de toate ceea ce frapa era bulversarea registrului mistic al titlului cioranian înspre un registru cu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2172_a_3497]
-
cultura noastră urbană. În mentalul colectiv, aducea culoare! E ca într-un film alb-negru, în care apare, la un moment dat, în cadru, o mașină vopsită roșu-aprins. Nimeni nu se uită dacă automobilul e un jaf second-hand, dar aproape toată lumea exclamă: „Dar ce frumos arată!“. Comoditatea gândirii noastre i-a adus pe unii dintre acești indivizi banali, în postura de guru ai nației. Am mai spus-o acum câteva numere: haina nu îl face pe om, dar îl scoate din anonimat
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2190_a_3515]
-
să gândești singur. ― Biserica nu vrea ca oamenii să nu gândească, răspunse Michael, fără să se simtă jignit. Biserica e de părere că gândirea Îl duce pe om doar până Într-un punct. Unde se termină gândirea, Începe revelația. ― Chrysostomos! exclamă Desdemona. Părinte Mike, ai gura aurită. Dar Milton insistă: ― Eu aș spune că acolo unde se termină gândirea Începe prostia. ― Așa trăiesc oamenii, Milt, reluă Michael Antoniou, tot blând și amabil: spunând povești. Care e primul lucru pe care-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
-ndoială, cum scria autorul, "un omagiu adus limbii engleze", dar și un triumf, manierist până la leșin și puternic în același timp, al idiomului învățat de scriitorul rus în copilărie, uitat apoi și reînvățat în America. "Lolita, flacără a rinichilor mei!", exclamă pătimaș, undeva, Humbert. Despre un adolescent spune că era "numai mușchi și acnee". Un capitol e dedicat doar numelor de culori (catalogate și tehnice) pe 269 care le poate avea un automobil. Altul, numelor de moteluri întîlnite în lunga călătorie
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
elevă, înaltă, negricioasă, a scuipat veselă. Curios e că vedeam bucățile albe de salivă, țâșnind în snop din gura ei largă, buzată, cu dinți extrem de albi. Au căzut pe trotuar. Kaștoaca și-a pocnit palmele una de alta și a exclamat bucuroasă: „Ce mă făceam cu tine dacă te nimeream?“. M-am blocat! Nu se prea speriase de eventuala gafă... mă mai și tutuia... Colegele ei, două, cu rucsăcelele în spate, în blugi cu prohabul deraiat, au pufnit în râs. Cred
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2187_a_3512]
-
la telefon. Trebuie neapărat să răspunzi acum, e În interesul tău! Ridică receptorul, țigăncușă afurisită! Kitty alergă spre măsuța de marmură de lângă fereastră și ridică receptorul. — Bună, scuze, eram ocupată. Ce-i? Kitty Își ascultă prietena și se Încruntă. — Ce? exclamă. Interesant! Ascultă un minut, mijindu-și ochii În Întuneric spre luminile unui avion care tăia văzduhul de la est spre vest. Un zâmbet vag Îi Înflori pe buze. Da, stai o clipă. Acoperi receptorul cu o mână și se Întoarse spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
Lucrez În zona asta de ani de zile, i-am fotografiat pe toți. Pot să te Învăț niște trucuri, dacă vrei, se oferi el. Pot să-ți fac cele mai bune fotografii din câte ai avut vreodată! — Ce ofertă tentantă! exclamă ea cu cel mai fotogenic zâmbet cu putință. Mă rog, Într-un fel tot va trebui să ne petrecem timpul până va veni primul vizitator. Își scoase aparatul dintr-o husă mică de piele, atârnată pe umăr. — Imaginează-ți că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
mai mică decât la New York? Întrebă Kitty. — Habar n-aveam, ziseră surprinși Matthew și Roy. Și știți cam cât câștigă pe lună unul dintre cei mai buni doctori din Havana? continuă ea. — Nu, zise Hines. 200 de dolari? — 27. — Uau! exclamă Matthew. Adică aproape cât dai aici pe două cocteiluri și-un bacșiș. De unde știi toate astea? Întrebă Hines. — Am citit un articol interesant despre Cuba În New York Times, săptămâna trecută. — Deci ești din New York? Întrebă Hines. Matthew se uită mulțumit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
să-l vadă copil, adolescent, tânăr. În pozele mai vechi, Matthew avea părul mult mai Închis la culoare și arăta extrem de rău În toate, aproape că-i venea să râdă. — Ești cel mai puțin fotogenic om din câți am cunoscut! exclamă Kitty cu candoare. Arăți mult mai bine În realitate. Energia și farmecul tău nu se văd În nici una dintre fotografii. E incredibil! Păcat! — Asta e fosta mea prietenă, am fost Împreună nouă ani. Kitty se uita pe furiș la poză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
ușa camerei cu cheia. Mătușă bătrână, nu cu brâul de lână, ci cu umbrele de soare și pălării cu voaletă, Eufrosina poseda un simț aparte al pericolului, știa prea bine ce înseamnă copiii într-o casă de profesori tineri și exclama deseori „les barbares!“. Pe atunci, în chip bizar, bunicul meu era un băiețel. Iar băiețeii, dintotdeauna, au fost înzestrați și ei cu un simț special (nu olfactiv, precis) dacă apar în secret bomboane de ciocolată, prăjituri sau fursecuri sub propriul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
liniște, tolănit pe patul uriaș, ca un velier, al mătușii septuagenare, iar la sfârșit, cuprins de plictis, a prins câteva muște care se tot izbeau de fereastră și le-a închis în borcan. Tanti Frosa a năvălit în salon după-amiaza, exclamând: „Fulvioaro, blestematele au mâncat tot! P-ormă au murit...“. Fulvia (nepoata ei și mama lui Mircea Chiril) a râs cu un ochi, iar cu celălalt s-a uitat tăios la copilul care desena un cocoș. 2. Armata lui de artilerie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
În favoarea lui. Se așezase pe „4 : 4 „ În cele din urmă, Gică picior de lemn Înțelese, pierduse la mâna lui...! Instinctiv, Tony Pavone se ghemui pe scăunelul lui, În timp ce Doctorul Își Îndesa banknotele În buzunare, pe unde nimerea. Invidios Balaurul, exclamă. „Norocos ești, Doctore... Peste o sută milioane drahme...!” Marelui ghinionist”, Îi dădură lacrimile. Privi cu coada ochiului, pe furiși, la yataganul ce-l avea la Îndemână. Un singur salt...!! În următoarea secundă Însă, realiză imposibilul. Nu mai era așa tânăr
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
să construiască unele fraze - fără a putea fi Înțelese - este adevărat dar, era un bun Început...!! Nando pătrunse În apartament ca un fulger! Privi câteva secunde la șeful său care era de nerecunoscut, apoi așezându-se În genunchi lângă el exclamă. „Nu se poate... De necrezut... Domnule inginer, arătați groaznic - ce s’a Întâmplat...!?” „Dacă nu mă Înșel, am fost grav intoxicat cu pește...!” - răspunse Tony Pavone bâlbâindu-se destul de pronunțat. „Cum a fost posibil...!?” - strigă Nando furios, adresînd cârciumarilor câteva
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
nouă câteva sticle...” „Fii În pace...! Dacă a oferit să bem, nu să ne ademenească? Chestiunea e timpul. Ști-i bine, nu-mi prea place să aștept...!” „La ce oră trebue să te Întâlnești cu fata?” „În jurul orei șapte...” Nando exclamă. „Până atunci avem timp să mâncăm un pui fript...” Ajutat de nevastă-sa, fermierul lucra rapid. Mai avea de servit doi clienți după care curtea urma să intre În repaus. Așa dar, fermierul Îi lăsă În grija tovarășei lui de
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
parcurgă distanța către Sud escaladând luciul gheții. Înainte de-a pune piciorul pe ghiață, Tony Pavone avu o ușoară emoție ezitând de-ai urma pe ceilalți. Pentru a-l convinge, moșierul Încercă grosimea gheții bătând cu piciorul de câteva ori, exclamând. „Cu toată Încredere domn’inginer...! Grosimea stratului de ghiață poate fi mai mare de o jumătate de metru...” Văzând Însă pe fricosul contractor stând pe marginea lacului nehotărât, cu o sculă ce o avea la Îndemână făcu o copcă În
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
la repezeală o mică gustare, nu de altceva dar, mai e mult lucru de făcut În apartament: nici măcar geamurile de la ferestre nu am reușit să le curăț. Când să se așeze la masă, Atena constată. „Nu avem pâine...” Tony Pavone, exclamă. „De necrezut, cum a fost posibil să uit? Dar nu-ți face probleme. Prăvălia cu pâine se află la parterul clădirii.Promit: În doi timpi și trei mișcări am venit Înapoi”. Îmbrăcă paltonul Însă când să plece se opri În loc
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
afaceri de aici, din bursa neagră, mi-a oferit un preț asemănător. Dacă nu mă Înșel, chiar mai mare...” Bișnițarul se făcu negru de mânie, mult mai negru decât era, debitând unele Înjurături aprige, folosind Întreg arsenalul de cuvinte țigănești, exclamând. „Să n’ai Încredere În orcine domnule, aceștia sunt bișnițari de mâna doua care umblă cu tot felul de șmecherii la derută, de la care te poți aștepta la te miri ce, nenorociții dracului...!!” Îl trase mai În interiorul gangului unde Își
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
unor magazine se trezi În fața restaurantului Lido. Privi cu nostalgie la imensele geamuri cari erau acoperite cu draperii din catifea grena, cumpănind. Să intre ori să-și continue drumul. Nu avu timp să gândească prea mult: portarul localului Îl Întâmpină exclamând. „Să trăiți domn’inginer, să trăiți. Nu v’am văzut de un car de vreme. Ce mai faceți...?” Oarecum surprins, Tony Pavone Îi strânse mâna. „Ce plăcere, domnule Bălașa. Te credeam la pensie, ori poate nu a sosit timpul...?” „Ba
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
să-i schimbe pansamentul deoarece rana făcuse puroi. Îi pierise pofta de orice relație mai intimă, oferindu-i fetei ceva bănuți cu promisiunea de-a se revedea neapărat În zilele următoare, el fiind convins de contrariu. Portarul Își făcu apariția, exclamând. „Tot singur domn’inginer? Dacă apare vreo porumbiță, să v-o trimet pentru a vă delecta Împreună...?” „De știu eu? Nu sunt hotărât, dar dacă, ai grijă cum o selectezi...! Îți mai amintești? Fata care ai garantat pentru ea, m
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
acolo...” - arătă ea cu mâna Întinsă masiva clădire din beton În cealaltă parte a drumului. Se apropie un alt asupritor deghizat În haine civile, dând impresia unui caraliu mai mare În grad, cercetând-o cu un aer de evidentă superioritate, exclamând. “Ce-ți pierzi vremea cu boarfa asta? Dacă n’are acte, la Închisoare cu ea...!” Bănuind complotul ce se punea la cale Împotriva ei și, profitând de o neatenție a acestora fata o luă la fugă. Caralii o priviră cum
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
deschide toate ușile...!! Dacă ne Înțelegem care-i ciubucul ce-l vrea directorul precum și partea ce mi se cuvine, În câteva zile vei primi marfa. Ce părere ai...??” De emoție, lui Tony Pavone Îi apăru câteva lacrimi. Îi strânse mâna, exclamând cu vocea sugrumată de emoție. „Nene Gică Popescu, nu am suficiente cuvinte pentru a’mi exprima gratitudinea față de dumneata...!! Pe scurt, ești un om de milioane!! Aproape Întodeauna la necaz, m’ai scos din Încurcătură. Ce părere ai, cam cât
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
un fel de lichid incolor, Încercând să aprecieze. „Îmi pare rău, oricât m-ași strădui...!” „Gustați, domnule Gică Popescu, gustați cu Încredere...! Nu-i nimic otrăvitor, Încă...!!” Ne având cale de ales, Gică Popescu sorbi, vântură conținutul prin cavitatea bucală, exclamând. „E apă... Apă chioară...!!” „Sigur ... Ce altceva poate fi...? Acum puțină atenție, vă rog...!” În colaborare cu lucrătorii introduse În butoiul cu apă câteva kilograme de „Sare de lămâie”, câțiva bulgări de „Sodă caustică”, aproximativ cinci-șase litri de soluție albastru-maroniu
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]