3,772 matches
-
se relaxeze sau să se concentreze. Un astfel de profesor se deplasează mult printre elevi în timpul unei lucrări scrise, distrăgându-le atenția în efectuarea sarcinilor de lucru; • stabilesc și păstrează distanța fizică și psihică (de exemplu, inițiativa elevului de a interacționa poate să fie blocată sau diminuată de limbajul nonverbal al profesorului: expresia facială nesociabilă, încrucișarea mâinilor în conversație, privirea rece, postura rigidă a corpului etc.). În concluzie, enumerăm principalele funcții ale gestului în comunicarea didactică: • acompaniază comunicarea verbală cu scopul
by ALINA MĂRGĂRIŢOIU [Corola-publishinghouse/Science/949_a_2457]
-
important al lipsei de sinceritate. Recomandăm centrarea atenției profesorului pe frecvența de apariție a adaptorilor la elevi pentru a menține motivația școlară și a preveni comportamentele indezirabile. * Gesturi de mânuire a obiectelor în comunicarea didactică: ,,mișcări de mânuire"128. Profesorul interacționează cu obiecte, materiale sau părți ale sălii de clasă, folosind gesturi de mânuire: • directă, prin atingerea și manipularea lucrurilor din clasă (răsfoiește paginile unei cărți, așază o planșă, potrivește perdelele din clasă, tastează la calculator); • indirectă, prin examinarea și studierea
by ALINA MĂRGĂRIŢOIU [Corola-publishinghouse/Science/949_a_2457]
-
de supuși care gravitau în jurul Regelui Soare, intrigile picante au fost notate cu sârguință de către autorii oficiali și de cei anonimi. Ludovic al XIV-lea știa cât de importante sunt momentele de relaxare și clipele de răgaz. Atunci putea să interacționeze cu curtenii săi, să le urmărească comportamentul îndeaproape și să-i distragă de la eventuale jocuri politice de culise. Daca diminețile regelui erau ocupate cu probleme importante, după amiaza era momentul propice distracțiilor. Vânătoarea era sportul preferat al Burbonilor. Ludovic nu
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
situația enunțării sale, adică, În termenii lui Malinowski, În contextul situației În care a fost enunțat. Acest lucru este obligatoriu deoarece limbajul, ca și la Wittgenstein și la Ogden și Richards, este considerat doar un instrument, imperfect, cu ajutorul căruia oamenii interacționează În cadrul vieții lor de zi cu zi, de care se folosesc pentru a comunica În cadrul acțiunilor cu scopuri practice pe care le Întreprind. Enunțul poate fi Înțeles doar În „... the living reality of the spoken language in fluxu (realitatea vie
Context şi semnificaţie. Abordare semio-pragmatică by Mircea D. Horubeţ () [Corola-publishinghouse/Science/675_a_1253]
-
ceea ce este relevant etc.) se face publică prin utilizarea codurilor semiotice. Unicitatea actului de comunicare este asigurată de caracterul subiectiv al modului de focalizare asupra unui anumit aspect al realității și este limitată de nevoia de codare semiotică pentru a interacționa. Interacțiunea se desfășoară Într-un context; Hasan face distincție Între contextul situației și contextul fizic real În care se produce un enunț, pe care Îl numește material situational setting. Ele se suprapun În mare parte dar, material situational setting este
Context şi semnificaţie. Abordare semio-pragmatică by Mircea D. Horubeţ () [Corola-publishinghouse/Science/675_a_1253]
-
nici măcar În contextul aceleeași culturi.” Configurația fiecărui context al situației, În calitatea lui de context-tip, Îi conferă acestuia o anumită identitate În raport cu celelalte contexte, identitate care explică atributul de predictibilitate În ce privește comportamentul verbal și non verbal al celor care interacționează. Putem astfel anticipa comportamentul cumpărătorului și al vânzătorului aflați În contextul-tip la cumpărături Într-un magazin privat; replicile și comportamentul lor non verbal se Înscriu Într-un set de comportamente posibile (tipice). În cazul actului de comunicare real care
Context şi semnificaţie. Abordare semio-pragmatică by Mircea D. Horubeţ () [Corola-publishinghouse/Science/675_a_1253]
-
Interlocutorul președintelui este persoana care Îi ia interviul. Specifică acestui tip de comunicare (interviuri difuzate prin radio sau TV) este existența a două categorii de receptori: interlocutorul, care, aflându-se În centrul deictic al discursului, este parte activă a dialogului (interacționează cu locutorul) și ascultătorii/ telespectatorii care, neaflându-se În centrul deictic, pot doar recepta și interpreta enunțul, nu și interveni - spre deosebire de convorbirea radio din timpul zborului, unde există mai mulți receptori, dar toți, fără nici o restricție, pot deveni emițători. Din
Context şi semnificaţie. Abordare semio-pragmatică by Mircea D. Horubeţ () [Corola-publishinghouse/Science/675_a_1253]
-
baza și condiția sine qua non a comunicării - indiferent cât de simplu ar fi un act de comunicare. Ea constituie, În integralitatea ei, contextul general care face posibilă orice decodare și interpretare. Rațiunea intervine și procesează doar acel enunț care interacționează cu memoria interpretului. O minte fără memorie este incapabilă de comunicare. 2) Sarcina asumată de a argumenta, prin analiza unor secvențe de comunicare reală, mai mult sau mai puțin contextualizată, raporturile complexe dintre context și enunț, În procesul de reconstituire
Context şi semnificaţie. Abordare semio-pragmatică by Mircea D. Horubeţ () [Corola-publishinghouse/Science/675_a_1253]
-
subcapitolul respectiv scot În evidență cel mai bine mecanismele descriptive și explicative ale modului În care contextul, ca set de propoziții (din care o parte cea mai mare sunt anterioare momentului interpretării, iar cealaltă este construită simultan cu desfășurarea interpretării), interacționează continuu cu enunțul, pe Întreg parcursul actului de interpretare, generând semnificații cât mai apropriate de ceea ce am numit speaker’s meaning. Un alt aspect pe care am dorit să-l scot În evidență, tot În relație cu teoria pertinenței, este
Context şi semnificaţie. Abordare semio-pragmatică by Mircea D. Horubeţ () [Corola-publishinghouse/Science/675_a_1253]
-
parte. Înainte de a intra în analiza și studiul particularităților diferitelor relații interpersonale, este necesar, mai întâi, să studiem/să cercetăm contextul în care acestea se manifestă, se conservă și/sau de dezvoltă. C-o vor sau nu, oamenii trăiesc și interacționează în cadrul instituțiilor. De aceea, este necesar, mai întâi, să analizăm elementele ce țin de cultura organizațională și de climatul organizațional, care, oricât de strâns legate între ele, nu se identifică. Ele definesc identitatea și dinamica oricărei instituții. Cultura organizațională se
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
colectivă, un fenomen de grup, o stare de contagiune colectivă care se obiectivează în ceea ce am putea numi ambianța umană internă a organizației. Climatul reprezintă moralul grupului" (p. 115). El "înglobează semnificațiile pe care individul le conferă celor cu care interacționează, ca și diferitelor situații particulare cu care se confruntă" (p. 116). Prin urmare, climatul organizațional se referă la "ambianța intelectuală și morală care domnește într-un grup, ansamblul percepțiilor colective și al stărilor emoționale existente în cadrul organizației" (idem, p. 115
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
creează stări de incertitudine, de criză, de insecuritate. Simțim nevoia să fim cu cineva, să ne consultăm, să muncim alături de alții, să ne împlinim visele, simțim nevoia să ne împărtășim bucuriile, izbânzile, baftele, nemulțumirile. Ne simțim mai în siguranță atunci când interacționăm cu cineva (sau când știm că putem oricând să interacționăm cu cineva). Împreună cu alții, speranțele noastre cresc, se-nmulțesc, sunt mai solide, mai convingătoare. Ne putem gândi și la altceva (chiar cu dușmănie, prin respingere, prin delimitare), ne putem raporta
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
să fim cu cineva, să ne consultăm, să muncim alături de alții, să ne împlinim visele, simțim nevoia să ne împărtășim bucuriile, izbânzile, baftele, nemulțumirile. Ne simțim mai în siguranță atunci când interacționăm cu cineva (sau când știm că putem oricând să interacționăm cu cineva). Împreună cu alții, speranțele noastre cresc, se-nmulțesc, sunt mai solide, mai convingătoare. Ne putem gândi și la altceva (chiar cu dușmănie, prin respingere, prin delimitare), ne putem raporta la alte universuri și la alte opțiuni, nu numai la
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
un suport social important pentru căutările și acțiunile lui viitoare. Își spune că este pe drumul cel bun și că oamenii îi acordă (mult) credit. Nevoia de aprobare socială se referă la nevoia ca persoanele din jur, cei cu care interacționăm, să ne aprobe gândurile, deciziile, comportamentele și acțiunile. Or, această constrângătoare și generală nevoie nu poate fi satisfăcută decât în și prin relațiile interumane. Sunt situații însă când, uneori, dorința exagerată de a ne satisface această trebuință duce la un
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
raportează activitatea sa la celălalt și acțiunea celuilalt la el însuși; actele lor se interpenetrează și, în consecință, se reglează reciproc", scrie P. Golu (2003, p. 227). Relațiile interperceptive au drept conținut oglindirea unei persoane în altă persoană (cu care interacționează) și se realizează cu ajutorul unei serii date de stimuli vizuali, tactili, auditivi, olfactivi, care-i parvin subiectului receptor de la înfățișarea externă, vocea, gesturile și acțiunile partenerului de interacțiune (Golu, M., Păiș-Lăzărescu, M., 2000). Aspectele perceptive se manifestă pemanent în relațiile
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
La acest nivel, oamenii nu primesc și nu dăruiesc sprijin emoțional. Vorbesc și ascultă numai atât cât și când este necesar. Le întreținem cu oamenii care nu ne fac plăcere, care ne sunt indiferenți, dar cu care este necesar să interacționăm. Relații moderate. Aceste relații au toate caracteristicile unei relații slabe/minimale, la care se adaugă încă una: atașamentul emoțional. Dorim sprijin emoțional și suntem dispuși să îl oferim. Ne putem împărtăși suferințele, grijile, necazurile, bucuriile. În cele mai multe cazuri, noi putem
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
puși (sau nevoiți) să le facem față și să le depășim cum știm și cum putem mai bine. Însă relațiile conflictuale (oricâtă extensie ar avea în viața noastră) nu sunt în condiții firești modul nostru de a conviețui, de a interacționa cu o persoană sau cu un grup. Dacă relația conflictuală se prelungește (și/sau se adâncește), ea ne consumă inutil și rudimentar, ne abate de la scopurile noastre, dacă nu fundamentale (și demne de noi), atunci de la cele prioritare; de asemenea
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
un obstacol în realizarea acestui obiectiv, devenim mai activi, încercând să ajungem în centrul atenției prin diferite modalități. Din acest mod de a analiza fenomenele reiese că: • persoanele cu centrări diferite se pot enerva reciproc; • când ele au aceleași priorități, interacționează bine și foarte bine; • comportamentele devin mai autoritare când intenția de rezolvare a sarcinii întâmpină dificultăți/piedici; • comportamentele devin mai perfecționiste atunci când este zădărnicită/amenințată intenția de bună îndeplinire a sarcinilor; • comportamentele devin mai insistente în a căuta aprobarea atunci când
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
argumente logice și la obiect. În cazul acestei categorii, autorii recomandă: • să vizăm ca obiectiv principal surpinderea și eliminarea ideilor proaste; • nu este neapărat necesar să îi demascăm și să îi facem să se simtă stânjeniți. Mai bine vorbim (și interacționam) ca și cum ceea ce au spus/au afirmat ei se leagă cumva de adevăratele probleme sau ca și cum vorbele lui ne-au amintit de niște aspecte importante; • să arătăm cum stau lucrurile în realitate, utilizând limbajul Eu: "Eu am citit că...", "Eu am
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
în care oamenii cooperează este gruparea în clanuri, în comunități și în națiuni pentru a concura mai eficient împotriva altor "găști". Cei care cooperează pot triumfa în cadrul populației de trădători dacă se învață să se recunoască între ei și să interacționeze unul cu altul. Indivizii cooperanți care se unesc îi pot întrece pe aceia care se bazează pe strategiile necooperante, creând bunuri publice de care beneficiază ei înșiși, nu și "trădătorii". Astfel, și indivizii necooperanți, și trădătorii dacă au un comportament
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
comportă într-o interacțiune în funcție de estimările lor asupra longevității relației". Prin urmare, "indivizii vor renunța cel puțin parțial la competiție dacă vor aprecia că relația se va prelungi" (p. 34). D. Marlowe și colaboratorii săi au demonstrat faptul că "atunci când interacționează cu o persoană cooperativă, subiecții se arată ei înșiși cooperativi dacă anticipează că se vor confrunta cu această persoană ulterior" (ibidem). Autorii precizează: "întâlnirea cu un partener exploatat va crea o stare de stânjeneală, dacă nu va induce subiecților sentimente
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
diverse și tot mai întinse, dar nu și despre pacea interioară, despre distincția dintre diferitele stări afective, despre importanța preocupării de a ține seama de ele (respectiv, de emoțiile și de sentimentele noastre și de cele ale celor cu care interacționăm) (idem). Este nevoie de a numi și de a înțelege lumea noastră interioară pentru a dezvolta un vocabular al stărilor și nevoilor noastre afective și pentru a ni le rezolva (ori de câte ori apar probleme emoționale). Pe scurt, devine importantă (auto)cunoașterea
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
231-233) arată faptul că există momente în care conștientizarea, înțelegerea a ceea ce se petrece poate determina o schimbare în abilitatea noastră de a controla emoțiile (destructive): • mai întâi, are loc o estimare. Se evaluează acțiunile, atitudinile, reacțiile persoanei cu care interacționăm. Dacă am fi conștienți de această estimare, dacă am monitoriza-o, precizează celebrul psiholog nord-american, atunci am putea s-o influențăm, intrând într-un fel de dialog cu noi înșine, chestionând premisa pe care se bazează, observând poate că persoana
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
o remarcăm neapărat și care nici nu ne întrerupe fluxul gândirii). Totuși, cercetările au arătat faptul că această "muzică în surdină" departe de a fi doar un acompaniament superficial este determinant pentru felul în care gândim, lucrăm, acționăm și/sau interacționăm. Oamenii binedispuși "își ajută cu mult mai multă ușurință și spontaneitate semenii" (Lelord, André, 2003, p. 102), emit mai multe idei, țin mult mai mult seama de părerile celorlalți, cooperează mai ușor și elaborează soluții mai numeroase și mai viabile
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
reperelor subiective de moment ale celuilalt; încercăm să descoperim prin ce trece acesta.79 Rezolvarea onestă a conflictelor Conversația și consolarea sunt modalități de relaționare în care ambele părți împărtășesc același scop, aceleași obiective (într-o anumită împrejurare dată). Ele interacționează pentru plăcerea de a fi împreună sau pentru a suporta mai ușor dificultățile prin care trec (la un moment dat). Suntem capabili și motivați să ne dezvăluim unii altora, să ne ajutăm unii pe alții, iar în situații de tristețe
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]