4,876 matches
-
în termenii letalității sunt mai grave sau identice, sau uneori mai puțin grave). Impresia clinicianului (dar cât valorează astăzi acest tip de impresie comparat cu „dovezile” aduse de numărul mare de cazuri și de prelucrarea statistică a acestora?) este că recidiva depinde în mare parte și de rezolvările individuale și familiale care ar putea să apară după prima tentativă. Aceasta depinde de capacitatea tânărului însuși de a accepta îngrijirile, și de familia sa, care ar trebui să recunoască de la primul gest
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
prima tentativă. Aceasta depinde de capacitatea tânărului însuși de a accepta îngrijirile, și de familia sa, care ar trebui să recunoască de la primul gest sinucigaș gravitatea posibilă a situației și necesitatea unei relații de sprijin (vezi capitolul 11). Persoanele cu recidive repetate reprezintă o subcategorie care, deși nu este prea numeroasă, constituie totuși o problemă clinică foarte dificilă. Este vorba de subiecți, mai des fete decât băieți, care au efectuat în medie 5,10 TS sau chiar mai mult..., adesea într-
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
prin a provoca oboseală și plictiseală față de acest comportament atât persoanelor care îi tratează cât și familiilor acestora. În concluzie, există puține indicii externe (comportamentale, de mediu, familiale etc.) precise care să ne facă să ne temem de apariția unei recidive la un adolescent care a comis deja acest gest. Totuși, dat fiind frecvența acestor recidive, ar fi de dorit să putem izola unii factori care ar putea anticipa o recidivă iminentă. Situația este în mod special gravă pentru adolescenții cu
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
și familiilor acestora. În concluzie, există puține indicii externe (comportamentale, de mediu, familiale etc.) precise care să ne facă să ne temem de apariția unei recidive la un adolescent care a comis deja acest gest. Totuși, dat fiind frecvența acestor recidive, ar fi de dorit să putem izola unii factori care ar putea anticipa o recidivă iminentă. Situația este în mod special gravă pentru adolescenții cu tentativă de suicid tratați ambulatoriu și cu intermitențe (adesea singurul tratament pe care îl acceptă
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
care să ne facă să ne temem de apariția unei recidive la un adolescent care a comis deja acest gest. Totuși, dat fiind frecvența acestor recidive, ar fi de dorit să putem izola unii factori care ar putea anticipa o recidivă iminentă. Situația este în mod special gravă pentru adolescenții cu tentativă de suicid tratați ambulatoriu și cu intermitențe (adesea singurul tratament pe care îl acceptă) sau prin psihoterapie. Terapeuții știu că trebuie întotdeauna să aleagă între două atitudini contradictorii. Pe
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
tratați ambulatoriu și cu intermitențe (adesea singurul tratament pe care îl acceptă) sau prin psihoterapie. Terapeuții știu că trebuie întotdeauna să aleagă între două atitudini contradictorii. Pe de o parte, teama excesivă pe care o are terapeutul în legătură cu apariția unei recidive poate să-l facă să adopte atitudini accentuat intervenționiste (creșterea frecvenței convorbirilor individuale sau în cadrul familiei, propunere de spitalizare, propunere de îndepărtare de mediul familial etc.): acest mod de a reacționa poate să ofere adolescentului mijloacele de presiune capabile să
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
propunere de îndepărtare de mediul familial etc.): acest mod de a reacționa poate să ofere adolescentului mijloacele de presiune capabile să împiedice orice progres în cadrul tratamentului (factori de rezistență). Pe de altă parte, absența luării în considerare a riscului de recidivă și absența oricărei propuneri de abordare terapeutică poate fi percepută de adolescent ca pe o indiferență a terapeutului față de problemele sale, mai mult chiar, ca pe o atitudine în mod paradoxal incitativă, care să favorizeze în consecință trecerea la act
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
adolescentul să poată discuta în mod deschis despre riscul repetării trecerii la act, iar consecințele unei astfel de eventualități să fie foarte clar examinate în cadrul convorbirilor. Putem reține ca factori de risc pentru o stare suicidară și, în consecință, pentru recidivă: - existența unei afecțiuni depresive. Aceasta se opune depresivității adolescentului deoarece travaliul de doliu este blocat în această situație: există „un sentiment de abandon catastrofic”. În plan simptomatic notăm în mod frecvent o prăbușire recentă a performanțelor școlare, existența unor acuze
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
în această situație: există „un sentiment de abandon catastrofic”. În plan simptomatic notăm în mod frecvent o prăbușire recentă a performanțelor școlare, existența unor acuze somatice, tendința spre accidente repetate. Există o corelație din ce în ce mai evidentă între gravitatea depresiei și probabilitatea recidivei; - majoritatea rupturilor sociale, în particular rupturi recente de familie, de grupul de prieteni sau o ruptură sentimentală. Nu trebuie să uităm nici riscul inerent al întreruperii supravegherii terapeutice (vacanță sau absența terapeutului, închiderea tranzitorie a spitalului de zi etc.). Acest
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
acesta arată faptul că studiul catamnezei pe o perioadă de 10-15 ani (subiecți cu vârste în acel moment între 20-35 ani) permite scoaterea în evidență a unor factori de morbiditate alarmanți. Astfel, procentul de decese, indiferent de cauză (sinucidere prin recidivă dar și mortalitate prin accident, boală) este mai ridicat decât cel constatat la populația generală: 11,3% băieți și 3,9% fete care au avut o tentativă de suicid au decedat față de 1,6 și 1,8% în populația martor
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
acela de siderare. Această negare poate fi înțeleasă ca un antitravaliu familial de separare și ca un proces de menținere a adolescentului în situația de dependență și de descalificare. În plan clinic, aceste tentative de suicid sunt urmate adesea de recidive, realizate în general în aceeași manieră, mai ales că adolescentul înțelege repede că are puterea de a-și controla și de a-și manipula părinții prin amenințarea repetată cu sinuciderea. Într-un anumit mod, adolescentul obține astfel o putere de
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
la unele modalități de îngrijire foarte diverse, răspunzând la acestea în mod pozitiv destul de des, dar aceste studii demonstrează, de asemenea, că dacă rămânem doar la aceste măsuri punctuale, unele manifestări depresive persistă în mod obișnuit și sunt posibile unele recidive. Tratamentul depresiei în adolescență n-ar trebui să se limiteze doar la sedarea simptoamelor (importante desigur), ci și să se preocupe de recunoașterea și favorizarea reluării travaliului maturativ propriu acestei etape de viață, travaliu care include o componentă de afect
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
benefice așteptate. Unii autori (Birmaher și Brent, 1999) propun un tratament sistematic timp de șase luni până la un an pentru a evita recăderile precoce, și își pun problema de a-l prelungi chiar și după acest interval pentru a preveni recidivele în unele cazuri particulare, în funcție de severitatea episodului, de numărul de episoade anterioare, de comorbiditate etc. Nu există, după știința noastră, lucrări deja publicate care să facă dovada eficienței unei astfel de prescripții. Din experiența noastră, am fost nevoiți în mod
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
duratei tratamentului neaplicându-se în această situație. Astfel Strober și colab. (1990) insistă asupra importanței unui tratament supravegheat în mod regulat. Ei studiază evoluția clinică a 37 adolescenți cu vârste între 13-17 ani care prezentau o afecțiune bipolară. Procentul de recidivă la cei 13 adolescenți care au întrerupt tratamentul este de trei ori mai ridicat (12 din 13, adică 92,3%) decât la cei care continuă tratamentul (9 din 24, adică 37,5%), studiul efectuându-se pe parcursul a 18 luni. Aceste
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
a limita în timp aplicarea acestei prescripții, în general cincisprezece zile-o lună, rar mai mult de un trimestru. Exceptând o situație excepțională, nu se justifică menținerea unui astfel de tratament timp de mai multe trimestre, sau ani; - posibilității unei recidive în momentul stopării tratamentului, problemă care trebuie adusă la cunoștință împreună cu prescrierea atentă a unei diminuări progresive de-a lungul unei săptămâni cel puțin; - asocierii la prescripția propriu-zisă a unei abordări psihologice, fie și numai pentru a clarifica, în prealabil
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
chestionar al medicului privind gândurile sau comportamentele suicidare ale pacientului său adolescent. Considerând că absența unei reorganizări sau a unei schimbări (individuală sau familială) după gestul suicidar poate constitui unul din factorii favorizanți evocați în mod regulat în legătură cu riscul de recidivă, vom înțelege mai ușor necesitatea acestei evaluări active. Aceasta poate fi realizată de medicul de „asistența primară” care întâlnește adolescentul, de generalist, de medicul de urgență, pediatru, psihiatru, putând fi înscrisă într-un protocol sistematic și efectuată de un membru
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
beneficii secundare notabile (de exemplu atenuarea temporară a conflictelor familiale sau obținerea unor lucruri pe care părinții refuzau să i le ofere înaintea tentativei), atunci se poate pune problema apariției unei apetențe traumatofile ceea ce conduce spre o amenințare crescută a recidivelor. Dar a calma nu înseamnă în nici un caz a banaliza! A calma înseamnă ca medicul care acordă prima consultație să nu reacționeze prin contra-atitudini în care propria sa subiectivitate să prevaleze asupra evaluării obiective a situației, să nu formuleze un
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
1998); - identificarea tentativelor de suicid anterioare; - existența unui sentiment de disperare (toate acestea nu servesc la nimic, totul este inutil, nimeni nu mă poate ajuta, doar moartea...); - prezența tulburărilor afective anxioase sau depresive (probabilitatea unei tentative de suicid sau a recidivei pare corelată cu intensitatea acestor manifestări simptomatice, Stoelb și colab., 1998, Goldston și colab., 1998). Prezența unuia sau a mai multora dintre aceste simptoame trebuie în mod imperativ să impună o acțiune de îngrijire energică, de preferință o spitalizare imediată
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
mai multora dintre aceste simptoame trebuie în mod imperativ să impună o acțiune de îngrijire energică, de preferință o spitalizare imediată mai degrabă decât o dispensarizare ambulatorie inițială: este vorba de a proteja cu prioritate acest tânăr de amenințarea unei recidive precoce și apoi de a trata această suferință depresivă... FACTORII DE RANGUL DOI: DIMENSIUNEA IMPULSIVĂ ȘI TULBURĂRILE DE PERSONALITATE Evaluarea constă în identificarea: - conduitelor impulsive: vagabondaj, certuri, conduite violente față de obiecte sau de persoane, treceri la act diverse, accidente repetate
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
medicament auto-administrate: Gould și colab., 1998, Stoelb și colab., 1998); - tulburării de personalitate, în special a tulburării de identitate de gen (Fergusson și colab., 1999, Herrell și colab., 1999). Prezența factorilor de rangul doi poate să inducă teama de o recidivă dar nu în mod necesar precoce. Obiectivul prioritar în acest caz este de a controla atât impulsivitatea acestui tânăr cât și cea a cadrului de viață asociat în mod frecvent acesteia. Spitalizarea nu este poate necesară în mod sistematic, dar
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
frecvente și multiple cu cei de o seamă cu el în detrimentul relațiilor cu familia. Prezența acestor factori familiali sau de mediu ne fac să ne temem de banalizare și de absența unei reorganizări după o tentativă de suicid, propice unei recidive. Necesitatea implicării anturajului, a părinților în primul rând, este esențială în acest context. O îngrijire în cadrul familiei, cel puțin a adolescentului și a părinților săi, se va dovedi adesea utilă în prima fază, înainte de a propune o terapie a adolescentului
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
crescută etc. Să ne amintim că mai puțin de 20% dintre adolescenții care au avut o tentativă de suicid beneficiază de o astfel de îngrijire. Toți autorii sunt de acord totuși pentru a susține că aceste intervenții reduc riscul de recidivă, de sinucidere fatală și ameliorează calitatea observației pe parcursul supravegherii. Dar nici un studiu nu permite constatarea superiorității unei metode asupra alteia, astfel de studii părând, de altfel, a fi foarte dificil de realizat. În realitate, ar fi corect să spunem că
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
separa adolescentul de cadrul său obișnuit de viață, pentru a controla mai bine ansamblul parametrilor care au condus la gestul suicidar, pentru a permite adolescentului o regresie terapeutică prin ea însăși (Schrut, Teicher, Duché). Alți autori notează faptul că frecvența recidivelor nu este modificată cu nimic de existența sau inexistența unei spitalizări. Conform acestora din urmă, doar perioadele lungi de spitalizare în secție specializată ar putea să contribuie la apariția unor modificări, atât în structura psihopatologică a individului cât și în
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
mai ușor de acceptat de către adolescent și de către familia acestuia, cu atât mai dificilă este organizarea, într-o manieră durabilă, a unui cadru terapeutic față de care atât adolescentul cât și părinții săi se dovedesc suspicioși. Doar apariția uneori a unei recidive va putea permite stabilirea unui proiect terapeutic de lungă durată. Poate fi vorba fie de o psihoterapie individuală, fie de o terapie a familiei, fie de plasamente instituționale diverse (spital de zi, cămin, apartament terapeutic etc.). Cu cât măsurile imediate
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
pe rând, cunoscând faptul că supravegherea medicală este cu atât mai dificilă cu cât aceste dimensiuni se întrepătrund mai mult și sunt prezente în același timp. DIMENSIUNEA DEPRESIVĂ Această dimensiune condiționează în mare parte prognosticul pe termen scurt (amenințare cu recidivă precoce în special) dar prezența manifestărilor depresive evidente sau expuse cu ușurință în cadrul convorbirilor preliminare oferă medicului un punct de plecare care facilitează, într-o oarecare măsură, inițierea imediată a unei supravegheri medicale. Dacă această dimensiune depresivă și suferința care
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]