9,812 matches
-
și așază-te. Am tras-o în bucătărie și am împins-o pe un scaun lângă masă. Apoi m-am dus din nou la ușa din față și am zăvorât-o. Am încercat să aprind o lampă, dar mâinile îmi tremurau prea tare, și fitilul se aprindea [i se stingea întruna. Am aprins o luminare și am tras draperiile. Apoi mi-am luat și eu un scaun, m-am așezat lângă ea și am cuibărit-o în brațele mele, în timp ce genunchii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
apăsat buzele mele uscate de buzele ei umede. Cât de diferite sunt săruturile! Acesta fusese un soi de sărut sacru. Amândoi am închis ochii. — Foarte bine, acum dă-i drumul! I-am umplut din nou paharul cu vin. Mâna îmi tremura și vinul s-a răspândit pe masă. A repetat: Avem atât de puțin timp, și o parte din el a și trecut. Dumnezeule, nu mi-am luat ceasul cu mine, ce oră e? M-am uitat la ceasul meu. Era
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
devenea el mai furios, cu atât eram eu mai stângace și mai împiedicată și mai doborâtă, așa încât îi dădeam, probabil, într-adevăr impresia că mint... Aș vrea să-l ucid pe omul ăsta! Mai băuse puțin vin și acum stătea tremurând, fără să plângă, cu ochii larg deschiși și întunecați, cu pupilele dilatate, privind fix la lumânare, ținându-și inconștient șervețelul de ceai apăsat pe față, atârnându-i de la pomeți ca un văl. Fruntea înaltă, albă în lumina lumânării, era încrețită
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
confuzie în această chestiune putea genera grozăvii. M-am așezat și eu în genunchi, astfel ca fețele noastre să fie la același nivel. — Nu. Crede-mă. Nu! Își lăsă privirile în jos, buzele i se țuguiară și începură să-i tremure. O secundă, avu înfățișarea unui copil bosumflat, își supse buza de jos și o strânse între dinți. Apoi, cu o mișcare iute, care mă făcu să tresar, sări în picioare. M-am ridicat și eu. Ne aflam acum foarte aproape
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
mine. I-am aruncat lui Titus o privire plină de tâlc. Simțeam că inoculez rațiune în mintea ei. Hartley se așeză. Se uita de la mine la Titus cu o privire de animal hăituit. M-am așezat și eu lângă ea. Tremura toată, dar în ochii ei terorizați mi s-a părut că deslușesc o mijire de înțelegere. Se crease brusc o atmosferă de criză. — Vrea să se întoarcă, spuse Titus. Și eu mă întorc cu ea. Așa am hotărât. Am replicat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
am uitat înăuntru. Se afla acolo, trează, își rezemase pernele de perete și zăcea pe saltea, cu capul proptit de perne și pătura trasă până la bărbie. Ochii ei mă priveau pe sub pleoapele căzute. Se mișca ușor și am văzut că tremura. — Hartley, iubito, ești bine, ai dormit? Ți-a fost destul de cald? Își lăsă puțin mai în jos pătura și buzele i se mișcară. — Hartley, rămâi cu mine pentru totdeauna. Aceasta este cea dintâi zi a noii noastre lumi... nu-i
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
nou în genunchi și am încercat s-o susțin, s-o scutur, dar părea să fi căpătat brusc o forță extraordinară, iar eu mă simțeam extrem de slab, și însuși faptul de a o atinge devenise foarte neplăcut! Trupul rigid îi tremura din cap până-n picioare, ca străbătut de un primejdios curent electric. Fața îi era congestionată, scăldată în lacrimi, iar din gură i se prelingeau picuri de salivă. Vocea, răgușită, sfredelitoare, striga întruna; părea o făptură terorizată, sugrumată de furie, care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
grijă și de dragoste și de teamă, că Hartley se afla în casa mea. În același timp, mă muncea o spaimă cumplită, presimțirea unei catastrofe, a unei grozăvii, sau, mai curând, certitudinea că se și întâmplase. Am coborât din pat, tremurând violent, și am bâjbâit după lumânare. Am aprins-o, și am rămas locului, ascultând. Casa pustie și întunecată era învăluită într-o liniște sinistră. Am deschis în grabă ușa dormitorului meu și m-am uitat pe palier. Nișa părea să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
de consola pentru lampă îngropată în zid, urcându-se pe masa pe care o zvârlise apoi cu piciorul. M-a năpădit un sentiment de intensă, fantastică ușurare. Și apoi gândul: „Dar dacă e adevărat?“. M-am dat jos din pat tremurând și cuprins de greață, am aprins lumânarea și am deschis încet ușa dormitorului. Flacăra lumânării lumina bariera perdelei de mărgele, dar îndărătul ei nu se vedea nimic. Perdeaua clincănea ușurel, clătinată probabil de curentul care răzbea pe sub uși. Am dat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
armură, James se uita plin de interes la Ben, iar Ben și Titus se zgâiau unul la celălalt. Ben sparse tăcerea; — Ei bine, Titus! — Hello! — Ai venit acasă cu mămica, ai de gând să rămâi acum aici? Titus rămase tăcut, tremurând și mușcându-și buza. — Ai de gând să rămâi acum aici? Ei? Titus scutură din cap. Apoi răspunse într-o șoaptă strangulată: — Nu... cred că voi... pleca în altă parte. Am intervenit eu: — Titus nu este fiul meu, dar îmi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
mi-am descheiat cămașa. Peste golf plutea un văl de ceață, apa era de un albastru pal, tivită cu o dantelă de spumă. Bolovanii mari, rotunzi, păreau încinși, și s-ar fi zis că emanau fierbințeala acumulată peste zi, care tremura în văzduh. Aveau o înfățișare solemnă, aproape rituală. Petele de alge galben-întunecate care-i împestrițau semănau cu niște hieroglife. Dincolo de celălalt braț al golfului, marea părea împroșcată cu purpură. Picioarele mele întinse aproape că atingeau apa care se bomba pântecoasă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
mai înțelept lucru ar fi fost să nu dea nici un semn. Dar iată că mi-a trimis o scrisoare. Ce să fi însemnat, care era tâlcul ascuns al acestei misive? Vineri însemna mâine. M-am uitat la scrisoare, roșind și tremurând și încercând să o înțeleg. Mintea refuza să-mi lucreze. Ba chiar mi-a trebuit câtva timp până să-mi dau seama că nici măcar nu era o adevărată scrisoare de la Hartley. Fusese semnată „Mary Fitch“. Ea o scrisese, dar nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
nu încă în minte, un licăr de viață, vechiul, familiarul fior semisexual de teamă, pe care-l simțeam pe vremuri când plonjam de pe trambulinele înalte din California, sau înainte de a mă cufunda în apele de o răceală mortală din Irlanda. Tremurând de emoție, m-am dezbrăcat în grabă și am pășit în apă. Șocul rece, apoi căldura, apoi mișcarea de săltare viguroasă și mângâietoare a valurilor liniștite, mi-au amintit, crunt, de fericire. Am înotat, simțind singurătatea mării și încercând acea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
că o singură secundă, dar fusese limpede și neîndoienică. După aceea urmase lovitura la cap. Dar nu, mai era ceva ce trebuia să-mi reamintesc, ceva ce se întâmplase chiar înainte de a-mi fi pierdut cunoștința. Dar ce, ce anume? Tremurând de emoție și de spaimă, ședeam strângându-mi capul în mâini și chinuindu-mi memoria. Era ceva ce aștepta, torturant, să iasă la suprafața aducerii aminte, ceva extrem de important și extraordinar, adăstând chiar la marginea câmpului meu de viziuni, așteptând
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
aflat de la o fostă profesoară de-a mea, care mi-a dat adresa... Și mergând pe stradă spre domiciliul soțului, am văzut-o pe fosta mea soacră cu o fetiță de 7 ani... Eu când am văzut-o... mi-au tremurat genunchii ca unui cal care aleargă mult și, după ce-am salutat-o pe fosta soacră, m-am aplecat să o sărut pe fetiță... și ea s-a ascuns după soacra mea... Atuncea am izbucnit într-un plâns... că nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
Pe urmă o iarnă am stat pe un bac pentru grâne... Acolo cum se trăia? Ne-o’ pus niște paturi din fier, cu tablă, și fără rogojină, fără nimica, dormeam direct pe ale. Și până pe la 2-3 noaptea când adormeam, tremuram, și ne încălzeam din tremurat, pur și simplu. Și să dormi pe un frig din ăla crunt cum o fost pe Dunăre... nu o fost ușor. Norocul meu că nu m-am îmbolnăvit de plămâni, de una, alta, că alții
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
foarte mulți pur și simplu au murit... Eu am avut noroc că înfruntam frigul fără probleme. Prima iarna când am fost la liceu în Brad am făcut-o în pulovar și fără căciulă, și era’ -15 grade. Și colegii mei tremurau. Zicea’: Nu mai fă tu pe deșteptul că nu ți-i frig. Zic: Da’ ce dracu’ faceți la -37? Aici îs -15 grade, asta pentru mine nu e iarnă. Pe urmă îmi ziceau Mihai canadianu’. Atunci mi-am dat seama
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
ăsta e cuminte, domnle’, nu trebuia băgat cu ăștia... Da’ îi zice procurorul: Bă, da’ tu ai uitat ce declarații ai dat? Sau vrei și tu să vii lângă el în boxă? Când a auzit ăsta amenințarea a început să tremure și a lăsat-o moartă... Au mai adus la proces pe una Anca Arion care a lucrat după aia la televiziune. A fost prietenă cu mine, da’ tot ne-a acuzat. Zice: Nu știu ce a zis Popa ăsta, nu l-am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
pupitru ei aici și boxa aicea: Anca, Anca, n-oi muri eu pe acolo, și o să ne întâlnim amândoi, să vedem cum ai rămas tu cu impresia asta. I-a căzut poșeta și stiloul din mână, și a început să tremure. N-am mai ținut cont de nimeni, nici de caralii, nici de nimic... Așa se dădeau condamnările... Da’ anchetatorul i-a spus unui coleg înainte de proces: Uite, bă, tu zici că ești nevinovat... uite, Popa ăsta e chiar nevinovat, mă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
toate părțile. Văzduhul și pământul se cutremurau...de vuietul lor... Pe cer, sute... poate, mii de bombardiere anglo americane, escortate de avioane de vânătoare, roind în jurul lor ca țânțarii, întunecau soarele ca pe timp de eclipsă. Era ceva nemaivăzut... Văzduhul tremura vălurit, pământul părea că se leagănă. O clipă doar... și erau deja deasupra Bucureștiului. Deodată, pământul fu zguduit înspăimântător, și, văzduhul la fel, cerul se înroși de fulgere și flăcări. Cât prindea ochiul, vâlvătaia înroșea cerul. Părea că pământul se
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
prăbușește... văzduhul fierbea ca în iad... Erau clipe de coșmar... ceva, greu de înfățișat în cuvinte. Trenul nostru se apropia de Videle. Gonea nebunește, îndepărtându-se, cât mai mult de moarte... Înghesuiți în compartiment unul în altul, simțeam că ne tremură genunchii, cu spaima ca o mască pe figură, la gândul că dintr-o clipă în alta, s-ar putea să... Gândul acela neterminat ne înfricoșa. „Poate ne va păzi Dumnezeu... poate ne va păzi...!”, ne rugam în gând, înălțându-ne
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
s-a confirmat la nici douăzeci de ani.. Așa e destinul omenirii, domnule...să nu-și găsească niciodată limanul... Într-un continuu neastâmpăr. Pentru că neastâmpărul acesta e sădit în om, domnule..! Înghesuiți în compartiment unul în altul, simțeam că ne tremură genunchii, cu spaima ca o mască pe figură. „Poate ne va păzi Dumnezeu... poate ne va păzi...!”, ne rugam în gând, înălțându-ne ochii spre Cer, așteptând de acolo să vină mântuirea. .. După încă o zi și o noapte, de
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
pe la porți, ascultau înfiorați ceea ce nu mai auziseră în viața lor. Da’ zâceți-i cântecu’ cela fain cu „Moldova..”, că tare ne place..!, și, într-adevăr, le mergea la inimă. Și, cum să refuzi niște gazde atât de primitoare. Cu glasul tremurat de dor, seminariștii, coriști de meserie, cu sufletul înmuiat de durere și dor de Moldova, au cântat mai înduioșător ca niciodată.. „De-ar fi Moldova-n deal la cruce, De trei ori pe zi m-aș duce...” Cântau seminariștii nefericirea
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
o lume exaltată întrecând orice măsură... în care preamăresc pe opresor până la paroxism..! Oare au uitat atât de repede ?!” „Treziți-vă oameni buni... treziți-vă!” Aproape în același timp, se auzi glasul lui Baltă, îngroșat de emoție, cu pumnii strânși, tremurând ca varga... „Treziți-vă !” După o vreme, glasul lui Ichim, juristul, sparse tăcerea... „Țara se duce de râpă sub ochii nostri... Nulitățile, secăturile, golanii au pus mâna pe putere..!” În seara aceea, postul de radio „Vocea Americii”, a transmis o
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
și dus nu se știe unde.. în prima clipă rămase ca de piatră, nici un mușchi nu i se clinti pe chip. Inima începu să-i bată în piept ca o pasăre speriată; se îngălbeni.. degetele de la mâini începură să-i tremure și i se încleștară pe arma de la piept atât de tare încât i se învinețiră. Flăcăul mai vru să spuie ceva de țața Mădălina.. dar, de frică renunță văzându-l atât de încordat. „ - Ioti, bade Gheorghiță..!”, rupse băiatul tăcerea aceea
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]