5,057 matches
-
fenomenele economice sunt cuantificabile, ceea ce permite acestor autori și discipolilor lor să genereze o abordare axiomatică a analizei economice, plecînd nota bene! de la un raționament ipotetic, de la o presupoziție bazată pe axio me discutabile. Spre deosebire, Menger nu este nici partizanul filosofiei utilitariste, nici un adept înfocat al matematicilor în economie. El își fondează propria teorie a valorii pe baza observațiilor și a experienței. Abordarea sa este una psihologică. El nu-și mai propune, ca Walras, să elaboreze un sistem cuprinzător, ci
[Corola-publishinghouse/Science/1563_a_2861]
-
său, acesta dorind să arate doar faptul că libera concurență conduce la o alocare optimă a resurselor și la maximizarea utilității consumatorilor. Primii săi critici au fost Edgeworth, Alfred Marshall, Knut Wicksel, Arthur C. Pigou ș.a., dar a avut și partizani, care alunecă însă în explicații de natură ideologică. Cel mai important discipol va fi Vilfredo Pareto. Între principiile metodologice utilizate de Walras în teoria sa economică și cele din Studii de economie aplicată sunt diferențe considerabile, autorul nereușind să fie
[Corola-publishinghouse/Science/1563_a_2861]
-
cea mai răspîndită și avea să ajungă pînă la Hayek, pentru care rata reală a dobînzii va fi determinată exclusiv de rata randamentului anticipat al investiției, în vreme ce preferința intertemporală ar determina rata economisirii. Demnă de semnalat a fost opoziția dintre partizanii teoriei productivității și abstinenței și cei ai teoriei adao sului. Dintre primii se remarcă von Wieser, care totuși nu a stabilit o legătură directă între productivitatea fizică a capitalului și capacitatea sa de a genera valoare. El a vorbit despre
[Corola-publishinghouse/Science/1563_a_2861]
-
nejustificate provocate de o expansiune nejusti ficată a creditului. Valabil pînă astăzi. Această abordare a politicii anticiclice avea să fie preluată, mărturisit sau nu, și de Keynes și de Școala austriacă a lui Hayek, von Mises ș.a. Ohlin este un partizan al politicii lucrărilor publice, pentru care creșterea cheltuielilor publice antrenează o creare de venit suplimentar. El dă numeroase exemple ale efectului multiplicator al cheltuielilor publice asupra veniturilor publice. Pe de altă parte, scopul suprem al politicii prețurilor trebuie să fie
[Corola-publishinghouse/Science/1563_a_2861]
-
în două dintre eșecurile procedurii de conciliere (telefonia vocală în 1994 și valorile negociabile în 1998) au avut la bază imposibilitatea de conciliere a pozițiilor Parlamentului European și ale Consiliului referitoare la comitologie (European Parliament, 1999). De obicei, Consiliul este partizanul unui grad mai mare de supervizare a Comisiei, în timp ce Parlamentul preferă un control mai mic. Există o dublă explicație. Pe de o parte, chiar dacă decizia privind comitologia din 1999 a conferit Parlamentului European un drept la informare și un drept
by Diego Varela [Corola-publishinghouse/Science/952_a_2460]
-
Comisie și Banca Centrală Europeană. Această hotărâre provoacă imediat o polemică cu privire la justiția, și chiar la rostul economic al aplicării normelor. Doi dintre colegii lui Almunia din Comisia Europeană Dalia Grybauskaite din Lituania și Vladimir Spidla din Republica Cehă erau partizani ai unei abordări mai flexibile. Grybauskaite spune că normele sunt aplicate într-un mod "dogmatic" (Financial Times, 2006b). Verdictul Comisiei și al Băncii Centrale Europene urmează să fie confirmat în iulie de către miniștrii de finanțe ai UE, dar în opinia
by Diego Varela [Corola-publishinghouse/Science/952_a_2460]
-
accepta Constituția Europeană, procesul de ratificare a Tratatului va continua în celelalte țări. Mai mult, exclude o posibilă renegociere. Pentru Juncker, în condițiile actuale, este "imposibilă" o rediscutare a textului, dată fiind eterogenitatea pozițiilor cu privire la Europa susținute în Franța de către partizanii lui "nu". Primul ministru luxemburghez se prezintă în fața presei, la Bruxelles, împreună cu președintele Comisiei Europene, José Manuel Durăo Barroso, care vorbește în numele a trei instituții ale UE, Comisia, Consiliul și Parlamentul. În intervenția sa, Barroso admite faptul că Europa se
by Diego Varela [Corola-publishinghouse/Science/952_a_2460]
-
În Înțelegerea fenomenului. 2 Agresivitatea - trăsătură Înnăscută sau dobândită? O problema viu discutată este dacă agresivitatea constituie o trăsătură Înnascută sau dobândită. Altfel spus, un individ este agresiv din naștere sau prin forța Împrejurărilor. 2.1. Caracterul Înnăscut al agresivității Partizanii caracterului Înnăscut al agresivității vorbesc de un “instinct al agresiunii”. Această poziție este susținută de psihanaliști și de etologi. 2.1.1.Modelul psihanalitic Modelul psihanalitic are la bază existenta pulsiunii de agresiune. Pulsiunea, În concepția lui Freud, este un
Prevenirea conduitei agresive la preadolescenţi şi adolescenţi by Mihaela Munteanu; Anica Nechifor () [Corola-publishinghouse/Science/91538_a_92391]
-
Populare Române și preluarea totală a puterii de către comuniști, prin traducerile textelor devine martor al evenimentelor. Mai mult, primește adesea vești din țară (până la arestarea din ´58, Ecaterina Bălăcioiu îi scrie peste 2500 de scrisori), întâlnește victime ale sistemului și partizani ai anticomunismului, participă la evenimente al căror subiect este situația țărilor de sub regimul comunist și citește mărturiile victimelor totalitarismului din toată Europa. În 1952 se căsătorește cu Virgil Ierunca, anticomunist convins și începe colaborarea cu Radiofuziunea franceză. Până la decesul mamei
by MIHAELANICOLETA BURLACU [Corola-publishinghouse/Science/1012_a_2520]
-
admiră, le potrivește, le sună pe podele și le recunoaște izolat, fără a surprinde și principiul lor central de funcționare și semnificația”. Altă dată, contestare agresivă, criticul de la Iași devine „un idol diform, dar învestit cu aureola mistică întreținută de partizani [...], duh plutitor între zidurile locașului de devoțiune”. Nu-l agrea pe Mihail Dragomirescu, căruia ( puțină vreme ) îi fusese asistent la Litere; îi repugnau rigidățile sistemului lui estetic, recunoscând însă profesorului „probitatea intelectuală”, „pasiunea literară, spiritul analitic și dialectician până în pânzele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286378_a_287707]
-
această direcție, emanciparea, în feluritele sale înțelesuri, este scopul ultim al oricărui demers, practic sau teoretic, din domeniul politicului, concepțiile marxiste fiind vizibile prin modul în care Habermas și cei care l-au urmat înțeleg atingerea acestui obiectiv final. Pentru partizanii acestor abordări, emanciparea nu este posibilă în absența eradicării „asimetriilor” sociale, inclusiv a formelor de excluziune datorate patriarhalismului, dominației etnice și rasiale ori inegalităților sociale (Linklater, 2001, p. 147). Habermas și urmașii săi intelectuali consideră că pentru traducerea în realitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
alt nivel, și propune o atitudine prin care dilema să poată fi îmbunătățită. Liberalii afirmă că soluția poate fi găsită fie prin unirea forțelor tuturor membrilor sistemului în cazul în care unul dintre ei este atacat (concepție a „securității colective”). Partizanii liniei lui Grotius privilegiază negocierile biși multilaterale, ce au ca scop căutarea comună a soluțiilor (construirea unui „regim de securitate”). Toate aceste instituții vor fi tratate pe larg în capitolele următoare. Rolul Marilor Puteri în definirea securității internaționale Se observă
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
elocvent, din punctul de vedere al liberalilor, faptul că războiul pur și simplu nu este o opțiune. Aceeași respingere a violenței interstatale poate fi făcută și dintr-o perspectivă morală. Intenționând schimbarea naturii hobbesiene, presupusă de realiști, a lumii internaționale, partizanii securității colective pot afirmea că războiul este inacceptabil ca instrument al politicului (Claude [1962], apud Terriff et al. [1999, p. 26]). Utilizarea instrumentului militar este strict limitată la autoapărare și la impunerea, alături de ceilalți participanți, a legalității internaționale. Pentru ca securitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
forța aplicării principiului „toți pentru unul”. Dintr-o perspectivă mai largă, chiar dacă este departe de a fi soluția universală împotriva conflictelor armate interstatale, securitatea colectivă se poate dovedi un mijloc eficient în limitarea acestora. După cum afirmă Charles și Clifford Kupchan, partizani ai acestei instituții, chiar și atunci când nu funcționează, în cel mai rău caz al său (în care toate statele membre, altele decât cele direct amenințate, își reneagă angajamentul de a rezista agresiunii), securitatea colectivă este oarecum echivalentă cu cea mai
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
instaurat în Rusia (1917), sub conducerea lui Lenin: o bolșevicii au dat o serie de reforme: naționalizarea fabricilor și a băncilor; naționalizarea pământului; proclamarea dreptului la autodeterminare a națiunilor. -În perioada 1918-1921 a avut loc un război civil între: o partizanii vechiului regim albii; o susținătorii bolșevicilor roșii: în timpul războiului bolșevicii au dezlănțuit teroarea, trecând la: înființarea poliției politice CEKA, pentru a-i lichida pe cei care se opuneau regimului, ulterior și-a luat numele de NKVD, KGB; suprimarea libertății presei
Istoria românilor : sinteze de istorie pentru clasa a XII-a by Cristina Nicu, Simona Arhire () [Corola-publishinghouse/Science/1128_a_1947]
-
Românești s-a complicat deoarece: o polonezii au reușit să-l instaleze domn al Moldovei pe Ieremia Movilă, determinând ieșirea Moldovei din coaliția antiotomană; o în Transilvania Sigismund Bathory a renunțat la tron în favoarea cardinalului Andrei Bathory (un interpus polonez), partizan al politicii filo-otomane; o Ieremia Movilă și cancelarul polonez Jan Zamoisky intenționau să-l aducă pe tronul Țării Românești pe Simion Movilă (fratele domnului moldovean). -toate aceste acțiuni l-au făcut pe Mihai Viteazul să sesizeze pericolul destrămării coaliției antiotomane
Istoria românilor : sinteze de istorie pentru clasa a XII-a by Cristina Nicu, Simona Arhire () [Corola-publishinghouse/Science/1128_a_1947]
-
dar și în slăbirea Statu-lui-Providență după era Reagan. Paul Krugman este, fără îndoială un economist și un profesor de mare talent. El nu se ascunde după draperii științifice, ci explică foarte clar atît problemele economice, cît și implicațiile lor politice. Partizanii săi îl adoră, criticii îl detestă, de unde o mare notorietate. El nu a primit însă Nobelul pentru talentele sale de polemist, ci pentru lucrările scrise în anii 1970 des-pre teoria comerțului, în cadrul mișcării lansate de maestrul său, Jagdish Bhagwati (Columbia
[Corola-publishinghouse/Science/1490_a_2788]
-
ș.a. S. nu era, cu toate acestea, un gânditor original. Aflat, la început, sub înrâurirea cercurilor adversare Junimii, îmbrățișează curând convingerile estetice ale lui Titu Maiorescu, fiindu-le dator în bună măsură. Ideile lui despre artă au o fundamentare psihologică. Partizan al „simpatiei estetice”, el susține că prin intelect artistul ajunge la o cunoaștere perfectă a realității, prin fantezie își creează o „icoană” adevărată a acesteia, iar prin sentimente și prin identificarea cu fenomenul contemplat îi dă expresia cea mai potrivită
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289967_a_291296]
-
să întrevadă fluiditatea comerțului; și pe de altă parte, entuziasma pe cei care visau la crearea unei federații politice, lă-sîndu-i să creadă că, așa cum statul a contribuit la formarea piețelor naționale unificate, federația va forma "societatea civilă europeană". Compromisul între partizanii liberului schimb și cei ai politicilor publice este la fel de determinant în proiectul fondator ca și concilierea, deseori pusă în discuție, între federaliști și partizanii suveranității naționale. Compromisul ilustrează deci persistența unei tensiuni majore a culturii politice europene, care a opus
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]
-
statul a contribuit la formarea piețelor naționale unificate, federația va forma "societatea civilă europeană". Compromisul între partizanii liberului schimb și cei ai politicilor publice este la fel de determinant în proiectul fondator ca și concilierea, deseori pusă în discuție, între federaliști și partizanii suveranității naționale. Compromisul ilustrează deci persistența unei tensiuni majore a culturii politice europene, care a opus, pe de o parte, susținătorii societății civile și, pe de altă parte, admiratorii puterii publice. De la sfîrșitul secolului al XVIII-lea, liberalii repetă după
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]
-
6, adoptate pentru a suprima barierele între state și pentru a elibera "societățile civile" de reglementările naționale, sînt însoțite de politici de "integrare pozitivă"7, care vizează să reconstruiască în plan supranațional reguli și instituții comune. În acest mod atît partizanii societății civile cît și cei ai puterii publice își regăsesc interesele în proiectul fondator al construcției europene. Această sinteză, sau acest compromis, a menținut aproape o jumătate de secol confuzia asupra naturii și finalității construcției europene. Astăzi, mulți sînt cei
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]
-
o simplă piață. Diverse tradiții politice, care resping "Europa liberală", cheamă toate la dezvoltarea cetățeniei europene. Socialiști sau social-democrați reclamă introducerea drepturilor sociale ale cetățeniei europene, pentru că acestea oferă o ga-ranție supranațională în fața distrugerii Statelor Providență de către piața unică 16. Partizanii puterii publice, a politicii înțeleasă ca o depășire a condiției civice, refuză ideea de cetățenie dacă aceasta nu este însoțită de o dimensiune federală 17. Și constituționaliștii acuză absența unei societăți civile europene care nu ar fi un stat de
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]
-
ei subtile printr-o înscriere forțată într-un limbaj desuet? Argumentul avansat de Joseph Weiler, cu o simplitate remarcabilă, concentrează forța tuturor acestor obiecții: "It works, why fix it?"29. Abilitatea acestui raționament este aceea de a inversa logica, cerînd partizanilor codificării să demonstreze cum un text scris ar rezolva tensiunile "guvernanței la niveluri multiple"30. Adepții constituționalizării denunță, mai mult sau mai puțin explicit, viciile unui sistem pragmatic, creat pas cu pas, fără o viziune de ansamblu. Ceea ce opozanții lor
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]
-
și argumentul conform căruia Uniunea ar depăși dezbaterile conceptuale dacă ar fi dotată cu o constituție. Este evident ceea ce înseamnă Uniune fără lege fundamentală: o funcționare dificilă, caracterizată prin reforme succesive la care se adaugă dezbateri interminabile între federaliști și partizanii suveranității naționale asupra naturii și a "finalității" Uniunii. Pe scurt, așa cum spun canadienii, este vorba de o "agendă constituțională impresionantă"40, care nu împiedică funcționarea Uniunii (eppure si muove), dar care nu facilitează nici guvernarea și nici reformarea sistemului. Pe
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]
-
elite si cei care sugerează, în mod prudent, să consolideze acquis-ul comunitar existent sub forma unei federații de state. Discuțiile referitoare la Carta Europeană a Drepturilor Fundamentale reamintesc, la rîndul lor, puternicile diferențe dintre culturile politice europene, ilustrînd opoziția dintre partizanii unui text clar, substanțial și obligatoriu și adepții unei declarații de intenții. Aceste divergențe nu par a fi iremediabile. Fără îndoială, nordicii și englezii privilegiază noțiuni precum "responsabilitate" și "transparență", în timp ce francezii doresc crearea unei puteri executive, iar germanii pledează
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]