8,226 matches
-
când mă duc la magazin, că zicea tanti Anișoara, Dumnezeu s-o ierte, dacă te calcă mașina aicea, în 200 de metri, și ajungi la spital? Nu trebuie să te pregătești? Te operează, te taie, te dezbracă - și de ce să miroși urât? Așa e la noi, dacă scoate unul capul puțin, ce vrei să ieși? Înapoi în cloacă! Eu nu fusesem decât sincer. Scrisul e imoral, dar e o idee cu care trebuie să te acomodezi. Scrisul e o meserie mult
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
au invitat în casă. Stăteau în Câmpina, undeva pe lângă piață. Un apartament la etajul doi-trei, unde urca un miros de mititei de la un fel de birt al pieței. Undeva la marginea orașului, de câteva zile, ardea niște batal, dar aici mirosea a mititei. Un lucru destul de hazliu, dacă stai să te gândești. Aveau fetița operată de apendicită. Se operase. Ca și cum se operase singură. Chiar am fost nesimțit să mă duc peste ei, așa. Dar aveam o scuză, un alibi. Descinderea asta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
așa tertip ieftin, să-i demasc printr-o tipăritură. Îi ascultam pe cei doi, adulmecam aroma aceea de mititei arși, la marginea orașului se vedea niște batal arzând, și mie mi se părea un lucru extrem de haios că batalul acela miroase a mititei. Mai bine de atât nu știu să vă explic. FILENAME \p D:\microsoft\docuri nefacute\O limba comuna bun operat.doc PAGE 130
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
făceam câte o baie în Siret, mai prindeam câte un ,,Bâlci” instalat pe tăpșanul satului, dar atracția principală era Căminul Cultural. Acolo, de trei ori pe săptămână rula câte un film adus pe peliculă de 16 mm, iar în sala mirosind a motorină, urmăream fascinat acțiunea derulată pe pânză. Era prin clasa a-VI-a cînd m-am îndrăgostit (cum să mă exprim altfel?!) de o fetiță frumușică, finuță, delicată, Melania Dumescu, elevă din altă clasă. Când mă întâlneam cu ea
Viaţa - o lecţie by Marian Ciornei () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91772_a_93175]
-
decidă asupra mea. La vreo două zile mă cheamă din nou spunându-mi că trebuie să mă tund, refuz și atunci aceștia îmi spun că nu trebuie să mă tund ,,0” , dar că trebuie să-mi scurtez părul. Nu-mi mirosea a bine, dar în cele din urmă accept, mă duc cu ,,majurul” în baie și acesta începe să mă tundă. Nu aveam oglindă dar eram atent, la un moment dat simt că mașina se duce din spate către creștetul capului
Viaţa - o lecţie by Marian Ciornei () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91772_a_93175]
-
erau dispuși să ,,adere cu toată ființa la politica înțeleaptă a partidului”. Cu alte cuvinte pe bază de slugărnicie necondiționată. Astfel s-a întâmplat ca văcarul satului, (,,prostul satului” ) care nu era capabil de nimic și leneș pe deasupra, dar care mirosind oportunitățile pe care le aducea noul regim, a fost primul care să ,,adere” la noua conducere ,,înțeleaptă”. A fost un element definitoriu și un fenomen în masă ca indivizi incapabili de la sat, prin aderența la noua conducere statală, să ajungă
Viaţa - o lecţie by Marian Ciornei () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91772_a_93175]
-
consumat intre 30 decembrie 1961 și 4 ianuarie 1962, fiind "extras" în stare de inconștiență! Mai trecea pe la Finca doar Ana Tsar, cea care avea grijă de pisici. Apărea zilnic pe la ora 12 cu două cutii cu "hrană caldă", care "miroseau îngrozitor", ora de sosire a Anei la Finca fiind denumită de vecini " la hora letal" ora "mortală". Ca urmare a plângerilor acestora, pisicile au fost puse "în libertate" și Ana pensionată! Mary, ultima sa soție, a revenit la Havana la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
mai vorbim de Ernst Jünger, Eliade crede în revigorarea literaturii prin infuzie de mituri. Iată-ne, astfel, antrenați într-o întreagă rețea de semne și simboluri menite să stîrnească și să intrige cititorul prins într-un adevărat labirint în care miroase a „zei și morminte”, a ritualuri pe jumătate uitate, a urme imperceptibile ochiului cinic și profan, pe care doar punctele de întîlnire între lumi paralele le revelează cunoscătorului, pulverizînd fatalitatea discontinuității temporale. Căci timpul este eroul principal al narațiunilor lui
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea - de la teorie la practică 1 by Simona Modreanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/427_a_1377]
-
cei care-și căutau salvarea ieșind din cuib erau omorâți jos de cei care aveau lopeți și stingeau jarul căzut de sus. Totul era ars, ars, ars! Era un crematoriu în aer liber care te înfiora de groază. Toată păduricea mirosea a carne rumenită, de parcă mii de grătare invizibile pregăteau fripturi pentru un ospăț de proporții sardanapalice. Plutea prin aer mirosul irespirabil de pene arse și de carne făcută scrum. Jos, puii care printr-un miracol nu muriseră încă erau lichidați
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
se dea cocoș, a luat poziția de drepți și a spus cu convingere: Ordonați, tovarășe prim! De cum a intrase în birou Fanache, pe Gârmoci l-a izbit, ca de fiecare dată, mirosul strident de lavandă al acestuia. Tot timpul, Fanache mirosea înțepător a colonie: avea o problemă, își turna lavandă cu chilul ca să acopere un anume miros ce-i intrase în piele și în creier - înainte de a fi cine era, Fanache lucrase ca vidanjor în capitala regiunii, desfundase privatele orașului și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
pentru ea săptămâna aceea se scursese în același fel: într-o obsesivă așteptare, așteptându-l pe el, gândindu-se la el. -A, tovarășe brigadier, ați sosit! a exclamat doctorița Stănescu cu fața luminată subit. Ochelarii comandați sunt gata... Asistenta a mirosit că șefa ei îi arată un interes special tatei și atunci nu l-a mai tratat nici ea ca pe un pacient oarecare. A sărit și a luat dintr-o cutiuță ochelarii tatei. -Vedeți ce rame frumoase au, doamna doctor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
adevăr, în clipa următoare a recunoscut-o, ea era. -Bună seara, tovarășe tehnician, permiteți-mi să mă prezint, Irina Stănescu, de azi medic la policlinica hidrocentralei din Manacu. S-au îmbrățișat. Tata i-a simțit pe sub balonzaid trupul cald, care mirosea bine. Imediat l-a cuprins starea aceea de plinătate, de emoție, de satisfacție, de promisiune, ce îl cuprinde pe un bărbat în preajma unei femei care-l atrage. Acum, deodată, a căpătat răspuns la toate dilemele sale: venirea lui aici i-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
omenește", punându-se în sintonie cu ei. Un maestru al meu, pe care îl evoc mereu, profesorul Ballif, era atât de prieten cu unii dintre bolnavii lui, încât distanțele de vîrstă și de situație nu mai funcționau. A murit subit, mirosind un trandafir, alături de unul dintre acești bolnavi, celebrul paranoic "Domnul Papazol" care îl dojenea la o clipă după moarte: "ce te-a apucat, faci glume proaste, ești om bătrân..., ești doctor și profesor!" * Altfel trebuie să-ți dai duhul lângă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
creator stimulat de bere; nu am văzut niciodată pe cineva mai deștept, mai interesant pentru că a băut bere multă. Nu cred că Beethoven a compus ceva după ce s-a îmbătat cu bere. (Cu vinul este altceva). Nici o poezie mare nu miroase a bere, nici Sonata lunii... Bacovia, când se închidea cu sine însuși, nu se retrăgea să bea o "berică". Fiind atât de critic față de bere, disprețuind această băutură vulgară, o iubesc din cauză că sunt negativist. Și nu rezist modei. * August l-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
caiac și canoe. Și, dintr-un fel de disperare, a tot aruncat cu pietre în apă, apucat de ciudă. * Alte după-amieze le-am petrecut sus, la Repedea, de unde se vede panorama albastră a Iașului, unde am aprins și focul. Acolo miroase a pelin, se aude din vale, dinspre Vișan, un clopot sfios, stâncile sunt pline de mici fosile, scoici de milioane de ani, împletite în istoria de milioane de ani, care erau vii pe vremea când era, aici, Marea Sarmatică. Ne-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
numai valize sărace, de răchită, sau simple baloturi pentru că bogata noastră mătușă era o foarte cărpănoasă în unele privințe. Cu baston fin, de abanos, purtând botine foarte scumpe și batiste de o finețe aeriană, parfumată totdeauna cu un parfum care mirosea a mere (parfum despre care știam că este foarte foarte scump), strălucind de curățenie. Tiotea Nadia nu ar fi cumpărat pentru nimic în lume o valiză nouă, ziarele i se păreau un lux sfidător, ca și cărțile de altfel, pentru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
copiilor", revista, excelentă, cu povestiri din viața cotidiană și cu fermecătoare aventuri despre "Tudorică și Andrei și cățelul lor Grivei", povestite și minunat ilustrate de celebrul Pascal Rădulescu. Așa mi s-a deschis miracolul neașteptat, Lumea descoperită pe pagina tipărită, mirosind încă a cerneală când o primeam, ca abonat, cu poșta, având numele meu tipărit, ceea ce eră desigur extraordinar. Această întâlnire cu lectura a însemnat pentru mine o salvare pentru că mi-a venit ca o "scurtătură" către ceea ce trebuia să fie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
fie dumnezeiască. Am căutat o împăcare cu mine însumi, mai ales când am aflat că peștii au suflet. Deci minunea de Roskop Patent avea suflet, orice lumină este suflet, este Dumnezeu, a fost logica mea. Cumpăram câte un chefal, îl miroseam o, ce aromă dumnezeiască și, fără să mă vadă nimeni, îl aruncam în mare. Repetam uneori de două ori salvarea aceasta a lui Dumnezeu care, în mod firesc, mi se părea necomestibil. Aceasta era logica mea. Dar Buntea, când constata
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
o aromă de fân cum nici un meșter de om n-a făcut, numai un meșter de dincolo, amestecând ierburile, florile, buruienile și roua, a putut face. Uite că am ajuns. Nici urmă de fân, nici de aromă de câmp. Acum miroase spurcat, a pește cam stricat. Am învățat în școală, până la tâmpenie, că istoria înșiruie pe ață numele domnitorilor. Dar istoria înseamnă și o schimbare a aromelor. Acum pe Strada Fânului sunt tot blocuri, ca în cele mai multe părți, înșirate ordonat, egale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
ei acasă, Și de-atunci e mai frumoasă..." * Dar pe unde n-am ajuns... pe Strada "La ultimul leu" unde este o crâșmă cu acest nume, un bar desigur, "non stop", o construcție de tinichea, unde este multă zarvă, unde miroase a țuică, până la cincizeci de metri împrejur; acolo, mi-a spus cineva, o fată și ea este ca o poveste a intrat, dimineața, așa (că-i place psihiatria), și a găsit o ocazie, a invitat-o un prieten acolo, să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
despărțit. Îmi închipui lesne despărțirile; am chiar un fel de atracție ciudată pentru despărțirile acestea, experiența despărțirii... ..."Erau gata de plecare, cu bagajele lor sărace gata făcute. Au deschis geamurile. De afară intra o boare dulce, de început de toamnă, mirosind a vegetale putrede. Țânțarii se adunau nervoși în plasa ferestrei. Au aprins lampa, așteptând, atenți, sirena vaporului care trebuia să sosească și cu care trebuiau să plece. A fost frumos, gândeau amândoi, fără a spune nimic... Simțeau că iubirea lor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
cu suflețel, suflețel cu clopoțel...", tot așa, până l-a cuprins un somn adânc, "clopoțel cu suflețel, păhărel cu suflețel..." M-am lăsat păgubaș, bucuros când s-a trezit și a plecat. * Îmi caut, câteodată, singurătatea în pădurea de toamnă, mirosind a lut amestecat cu frunze putrede. La Bucium, mai ales, sunt astfel de locuri ciudate, parcă nepământești, înecate în ceața de toamnă. Descopăr acolo, uneori, vestigiile anotimpului recent dispărut: un măr uscat, deshidratat, o nucă. Îmi place să rătăcesc, să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
argint, cu capul unei păsări fantastice. Era foarte preocupată să nu rătăcească originalul obiect, mormăind întruna "mon sontic", într-un idiom din acelea pe care le folosea cum îi trecea prin cap. Parfumată totdeauna cu un parfum foarte rafinat, care mirosea a mere, pe care îl primea de la Paris, și despre care știam că este foarte scump, foarte elegantă, chiar pedantă în îmbrăcăminte, tiotia Nadia nu ar fi cumpărat pentru nimic în lume o valiză nouă, ziarele i se păreau un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
deși discrete, cele trei fotolii sobre, și ele din același lemn, cu aceleași ornamente! În farmacie, unde, câteodată, la ușă, suna un clopoțel argintiu, când intra cineva, stăruia un parfum de neuitat, amestec de arome vegetale; numai în preajma finului uscat miroase ca în vechile farmacii. Umbla vorba, printre noi, copiii, că în flacoanele din rafturi, în spatele geamului de cristal, în spațiul aproape obscur, farmaciștii țin captiv câte un suflet de om; da, așa credeam și asta ne speria atât de tare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
încă nu poate vorbi. Un băiețel, care a apărut și el, mă lămurește că bunica aceea este doamna Leahu, o veche pacientă care a trecut prin viața mea de medic. Am intrat într-o căsuță scundă, cu tavan de bârne, mirosind a ierburi uscate și busuioc. Bunica plânge, bolborosește ceva și, prin gesturi și cuvinte abia icnite, îmi dăruiește o portocală aurie, frumoasă, aromitoare. Sunt bucuros și mândru; nici nu știu prea bine de ce; parcă mi-a dăruit un mic soare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]