4,561 matches
-
al momentului. Deficiențele de receptare franceză a „postmodernismului” au fost schițate și explicate sumar În 1997 de către Geert Lernout Într-un articol al cărui punct de vedere, și limbă de redactare, sînt americane. El vorbește despre divergențele de interpretare a “postmodernismului” dintre germani, englezi și americani pe de o parte, francezi pe de alta. Pentru ultimii - referința fiind anii 1945-1984 - fenomenul cultural În desfășurare continuă să fie “modern”. O mediere a acestor monoloage despre post-/modernitate a fost Încercată de către Richard
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În traduceri. Autorul clarifică aici, din punctul de vedere al practicantului și profesorului de literatură, paradigmele modern versus postmodern, cu umor, cu inteligență și cu ceva mai puțină rigoare igienică decît s-a Întîmplat mai tîrziu la noi (unde, pentru ca postmodernismul să prindă, promovarea lui s-a făcut prin apel printre altele la o retorică didactică). E drept, exemplele erau luate aproape numai din noua literatura americană. John Barth Încearcă totuși, prin replicile date unor anumiți critici americani care se dovedeau
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
care unul, francez, continuă să creadă În revoluție, fie și estetică: să fie adică ideologic. Observ doar, și oricine o poate face, că teoria literară franceză a acelor ani a fost luată În seamă În America mult mai mult decît postmodernismul incipient al americanilor a atras atenția francezilor. Poate pentru că ideea revoluției culturale, politice, etc. care nu putea fi socotită depășită de francezi În acei ani, rămînea spectaculoasă. Franța era la acea oră o arenă culturală de urmărit de către americani. Pe
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
a atras atenția francezilor. Poate pentru că ideea revoluției culturale, politice, etc. care nu putea fi socotită depășită de francezi În acei ani, rămînea spectaculoasă. Franța era la acea oră o arenă culturală de urmărit de către americani. Pe de altă parte, postmodernismul atunci, era o vocabulă puțin Întrebuințată chiar și În America. Ei continuau, cu toate că fără pathosul dinaite de război, să fie fascinați de avangardă și de propunerile indecente ale unui French Way. Dar participarea lor era exterioară, ceea ce gustau ei era
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
a lucra cu Kojève. Pentru profesorul american, Însă, seminarul despre stadiile eului ținut de Lacan Într-o sală „prost ventilată, supraîncălzită și plină mai ales de specialiști ai dialecticii veniți din Europa centrală” „a fost un eveniment istoric marcant al postmodernismului”, tot așa cum născînzii Derrida, Deleuze, Serres sau Foucault sînt, pentru același profesor american, „postmodernii” opozanți „marxiștilor” Althusser, Goldmann, Sartre la modă În acei ani. Rose vorbește de antiamericanismul violent al intelectualilor francezi de atunci, ca și de nemăsuratul orgoliu al
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Jacques Derrida sau Michel Foucault.” (subl. mea). Astfel că Taylor, care este, pornind de la o presupoziție terminologică atribuită doxei, anti-postmodernist, Împărtășește, mutatis mutandis, aceleași puncte de vedere cu Rorty care este postmodernist. Astfel că se naște ideea greșită a unui postmodernism nihilist, anti-umanist, răspîndită de unii teoreticieni americani tradiționaliști, idee preluată apoi de foaerte mulți comentatori ai prezentului cultural. Ultima victimă, În România - desigur, nu cu totul inocentă - este Ciprian șiulea. El nu-l numește postmodern pe Foucault, cum face Taylor
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ci pe Deleuze. Niciunul Însă nu poate fi Încadrat ca postmodern, deși pornind de la teoriile lor au proliferat diverse discursuri postmoderne (ceea ce nu-i deloc același lucru). Merită să amintesc faptul că, Întrebat Într-un interviu ce părere are despre postmodernism, Michel Foucault răspunde că n-a auzit niciodată vorbindu-se despre așa ceva. Problema care se pune În operarea cu diverse instrumente conceptuale este cea a comunicării interculturale. Revin așadar la ea. În Statele Unite, ca și În Franța, la sfîrșitul anilor
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
trăit și gîndit ca europeni aș spune dintotdeauna, Într-un gest disperat și smintit, a Încercat să le desființeze, apelînd, pentru a fi sigur de reușită, la discursul biologic sau geologic (În Mille plateaux). N-a rezultat decît ilustrarea unui postmodernism à la Lyotard, ca “modernism În stare născîndă”, al excesului. A făcut și Deleuze greșeala pe care toți predecesorii lui o făcuseră: s-a autolegitimat printr-un solilocviu, un discurs În afara lumii a cărui percepție și practică voia să le
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cei patru autori americani citați. „Obez” este un calificativ baudrillardian care se poate aplica descrierii societății contemporane făcute de Harvey. Dar numai dacă sîntem de acord asupra existenței a două atitudini diferite - două povestiri - care pun față În față un „postmodernism materialist” american și o „hipermodernitate” franceză. Ceea ce este obezitate pentru ultima - de unde Înlocuirea prefixului post cu hiper, ultra sau supra, ultimul folosit de antropologul Marc Augé - poate fi, dimpotrivă, belșug, bogăție, Îndestulare pentru primul. Viteza unei societăți dominate de capital
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
vreme cît nu ne luăm măsuri metodologice de prevedere prin care să specificăm În ce decupaj operăm cu acest instrument, pentru că nu există o definiție transculturală a vreunui instrument cultural. Nu putem, apoi, opune, atunci cînd vorbim de literatură, modernismul postmodernismului decît cu intenții didactice și numai În absența vreunui criteriu esențialist. și aceasta dintr-un motiv inspirat de un text de-al lui Rorty despre Foucault: “Foucault a Încercat să slujească libertatea umană, Însă, În interesul autonomiei sale personale, el
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Însă o Întrebare : dacă teoria franceză e de fapt literatură, ce rost mai are literatura franceză ? Fără literatura franceză propriu-zisă, un autor ca Lionel Ruffel n-ar fi putut propune un concept care să dea seama de valoarea temporală a postmodernismului, Împrumutat din poetică : deznodămîntul. Este un cuvînt - Înainte de a fi un concept - care numește bine metanarațiunea istoriei literare românști contemporane, una În care punctul culminant a fost reprezentat de prăbușirea regimului comunist. II. 2. Postmodernismul ca deznodămînt al modernismului Numai
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
seama de valoarea temporală a postmodernismului, Împrumutat din poetică : deznodămîntul. Este un cuvînt - Înainte de a fi un concept - care numește bine metanarațiunea istoriei literare românști contemporane, una În care punctul culminant a fost reprezentat de prăbușirea regimului comunist. II. 2. Postmodernismul ca deznodămînt al modernismului Numai că, În România anului 2007, și În ciuda unui număr anunțat la ora aceasta al revistei Euresis dedicat postmodernismului, „cearta postmodernismului” a ieșit din modă. Foarte bine, dacă asta s-ar fi Întîmplat după o clarificare
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
literare românști contemporane, una În care punctul culminant a fost reprezentat de prăbușirea regimului comunist. II. 2. Postmodernismul ca deznodămînt al modernismului Numai că, În România anului 2007, și În ciuda unui număr anunțat la ora aceasta al revistei Euresis dedicat postmodernismului, „cearta postmodernismului” a ieșit din modă. Foarte bine, dacă asta s-ar fi Întîmplat după o clarificare conceptuală măcar În ceea ce privește cîteva dintre abordările: literară, politică, economică, socială, culturală În general, științifică, etc. Evident, lucrurile sînt departe de sta astfel, măcar
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
contemporane, una În care punctul culminant a fost reprezentat de prăbușirea regimului comunist. II. 2. Postmodernismul ca deznodămînt al modernismului Numai că, În România anului 2007, și În ciuda unui număr anunțat la ora aceasta al revistei Euresis dedicat postmodernismului, „cearta postmodernismului” a ieșit din modă. Foarte bine, dacă asta s-ar fi Întîmplat după o clarificare conceptuală măcar În ceea ce privește cîteva dintre abordările: literară, politică, economică, socială, culturală În general, științifică, etc. Evident, lucrurile sînt departe de sta astfel, măcar pentru că, odată
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
și normal, din spațiul anglo-saxon și sub pălăria lui au fost produse opere cu scriituri diferite, de la influențele textualiste specific franceze la cele pop specific americane. Nu-i nimic, toate astea trebuiau să poarte un nume și acesta a fost postmodernism. Fiecare s-a simțit dator să ia atitudine față de lexemul cu pricina și nu oricum, ci una decisă, definitivă, știută fiind foamea de nominare a intelctualului român, mare inventator de concepte pentru o tribună roasă de complexe culturale. Vestea proastă
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
să ia atitudine față de lexemul cu pricina și nu oricum, ci una decisă, definitivă, știută fiind foamea de nominare a intelctualului român, mare inventator de concepte pentru o tribună roasă de complexe culturale. Vestea proastă este că dezbaterea internațională asupra postmodernismului - cu variantele lui: postmodernitate și postmodern - este departe de a se fi Încheiat, ba mai mult, aș Îndrăzni să spun, abia a Început de vreo zece ani, din momentul În care termenul s-a Încetățenit, de voie-de nevoie, și pe
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
urmă, a existat un an 1977 În care, pentru prima oară, Într-un număr al revistei Tel Quel, termenul a fost tradus dimpreună cu tematizările lui de pe malul vestic al Atlanticului. Ceea ce s-a vădit apoi a fost faptul că postmodernismul nu e o noțiune transculturală, că ea nu poate fi aplicată diverselor domenii ale cunoașterii sau de producție culturală fără a ține seama de o tradiție a discursurilor culturale specifică fiecăreia dintre marile arii culturale occidentale. La noi a fost
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
transculturală, că ea nu poate fi aplicată diverselor domenii ale cunoașterii sau de producție culturală fără a ține seama de o tradiție a discursurilor culturale specifică fiecăreia dintre marile arii culturale occidentale. La noi a fost evident doar că miza postmodernismului e una de putere - culturală - care, odată rezolvată, epuizează interesul teoretic În domeniu. Asta au făcut, trebuie să recunoaștem, optzeciștii, volumul lui Mircea Cărtărescu Postmodernismul românesc fiind exemplar În acest sens la nivelul istoriei literare și culturale a României contemporane
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
specifică fiecăreia dintre marile arii culturale occidentale. La noi a fost evident doar că miza postmodernismului e una de putere - culturală - care, odată rezolvată, epuizează interesul teoretic În domeniu. Asta au făcut, trebuie să recunoaștem, optzeciștii, volumul lui Mircea Cărtărescu Postmodernismul românesc fiind exemplar În acest sens la nivelul istoriei literare și culturale a României contemporane: postmodernismul românesc este deci, sugerează titlul lui Cărtărescu, o afacere strict locală, În nici un caz una de discurs cultural - adică de cunoaștere. Ce contează că
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
e una de putere - culturală - care, odată rezolvată, epuizează interesul teoretic În domeniu. Asta au făcut, trebuie să recunoaștem, optzeciștii, volumul lui Mircea Cărtărescu Postmodernismul românesc fiind exemplar În acest sens la nivelul istoriei literare și culturale a României contemporane: postmodernismul românesc este deci, sugerează titlul lui Cărtărescu, o afacere strict locală, În nici un caz una de discurs cultural - adică de cunoaștere. Ce contează că logica postmodernismului românesc este una a depășirii, adică specific modernă? Important era, nu-i așa, ca
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
fiind exemplar În acest sens la nivelul istoriei literare și culturale a României contemporane: postmodernismul românesc este deci, sugerează titlul lui Cărtărescu, o afacere strict locală, În nici un caz una de discurs cultural - adică de cunoaștere. Ce contează că logica postmodernismului românesc este una a depășirii, adică specific modernă? Important era, nu-i așa, ca o nouă literatură - nouă pentru noi - să primească un nume, să aibe parte de un botez, dat după modelul cîntecului: mi-a șoptit o viorea... Trecem
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
a scos banii și și-a epuizat potențialul inovator, cultura franceză a fost obligată să se pronunțe În privința unui concept de import - asta e situația, trebuie să-i faci față. Acest lucru nu s-a Întîmplat nici În 1977, cînd postmodernismul era Încă o jucărea desprinsă din desenele animate, nici În 1979, cînd, totuși, Lyotard a deschis una dintre marile căi moderne de Înțelegere a postmodernismului ca discurs terminal ci, mai tîrziu, mai ales atunci cînd, Tel Quel-ul transformat În Infini
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
trebuie să-i faci față. Acest lucru nu s-a Întîmplat nici În 1977, cînd postmodernismul era Încă o jucărea desprinsă din desenele animate, nici În 1979, cînd, totuși, Lyotard a deschis una dintre marile căi moderne de Înțelegere a postmodernismului ca discurs terminal ci, mai tîrziu, mai ales atunci cînd, Tel Quel-ul transformat În Infini, Sollers În vedetă literară și noii filozofi Încercînd să inventarieze iar ideile politice și filozofice după criterii etice, Noul Roman s-a văzut Înlocuit de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
un optzcesim francez, diferit, de bună seamă, de cel românesc. Asta face ca, de la sfîrșitul anilor 1980, interesul pentru postsă crească și În Franța. Dincolo de traduceri din engleză, apar și texte În limba franceză care Încearcă să dea consistență unui postmodernism francez nu pentru a confirma primirea unor scrisori de noblețe - sau cel puțin de acreditare - ci pentru a Încerca circumscrierea unei postmodernități văzute În primul rînd ca un după-iluziile-modernității. Numele celui mai cunoscut istoric literar francez implicat În chestiunea postmodernă
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ci pentru a Încerca circumscrierea unei postmodernități văzute În primul rînd ca un după-iluziile-modernității. Numele celui mai cunoscut istoric literar francez implicat În chestiunea postmodernă - nu de alta, dar predă la Harvard - este Antoine Compagnon. Nu mă refer acum la postmodernismul lui - acesta se resimte puternic de pe urma Condiției lui Lyotard - ci la el ca la un deschizător de drumuri. Cu toate că tezele de doctorat axate pe literatura franceză contemporană Îl citează frecvent, atunci cînd ajung la chestiunea postmodernismului literar, pe Aron Kibedi
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]