463 matches
-
regula fundamentală a filosofiei e fidelitatea faptelor față de gîndire, filosof fiind doar acela care face din gesturi o prelungire a ideilor, încă un motiv pentru Nietzsche de a afirma că, în timpuri moderne, filosofia e moartă, exigența conceptului care se împlîntă în viață fiind înlocuită cu trăncăneala specioasă a unor savanți la care convingerile intime nu are nici o legătură cu ce scriu. În ciuda intenției de a-i flata preferințele, Wagner se va arăta dezamăgit de text, motivul stînd nu numai în
Hybrisul grecesc by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/3602_a_4927]
-
lor ar fi avut o formă foarte simplă. Ar fi trebuit numai ca în Tîrnovo să se refere la descendența lor și bulgarii, cari făcuseră încercarea de-a scutura jugul romaeic ori de câte ori un descendent veritabil sau mincinos al vechilor țari împlîntase flamura independenței, s-ar fi adunat cu entuziasm împrejurul lor. Dar nu se-ntîmplă nimic din toate acestea. Cei doi vlahi avură mai întîi nevoie de-un soi de profetese și profeți, cari spuneau că e în voința lui Dumnezeu ca
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
din cap Isidor. ― Ei bine, eu știu, hohoti Crey. Și mai știu că în orice bătălie câștigă de obicei acela care are inițiativa. De aceea am să lovesc eu primul. Guvernatorul scoase din faldurile hainei sale un pumnal și îl împlîntă fulgerător între omoplații călugărului. Ca și cum s-ar fi așteptat la așa ceva, Isidor se întoarse către el și, cu ultimele puteri, murmură: ― Or să te distrugă, nebunule!... Personalitatea dublă a lui Sirin pare că se accentuează pe zi ce trece. Ieri
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
luptă și s-a mișcat atât de repede, încît nici nu fi-ai dat seama ce a făcut. În numai o clipă însă te-ai trezit la pământ cu el deasupra ta, ținând un țăruș ascuțit, gata să ți-l împlînte în piept. Ți-ai dat atunci seama că se întîmplă ceva ciudat cu el și l-ai întrebat dacă nu a pățit ceva ieșit din comun în ultimele zile. Iar el ți-a răspuns abia după ce ai insistat mult, amenințîndu-l
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
puținelor lentile care mai rămăseseră în viață. Mișcîndu-se mai repede decât o făcuse vreodată, reuși să nimicească toți adversarii, ncfiind în stare să-și scoată din minte senzația de vinovăție pe care o resimțea față de plăcerea animalică cu care își împlîntase armele în corpurile dușmanilor săi și ai tuturor oamenilor de pe Kyrall. Când ultima lentilă eliberă cu zgomot un gaz galben și puturos prin gaura largă pe care Xtyn i-o făcuse în ceea ce părea să fie abdomenul, tânărul își aruncă
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
fi! Nu vor îndrăzni! - Să fie oare Dumnezeu și în zidurile Abației atunci? Violența? - Cu siguranță! Tânărul scoase un hohot de râs gutural și porni o mișcare fluidă, de luptător încercat. Se feri de halebardele celor doi frați-ostași din spate, împlîntînd mici săgeți de lemn în grumazurile celor doi din fața. Călugării se prăbușiră înainte de a realiza ce li se întîmplă. Isidor se răsuci cu iuțeală la atacatori și rupse dintr-o lovitură ambele picioare ale unuia din ei, numai pentru a
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
Se vede urmându-l pe rege. Încă de când era o fetiță, visul ei a fost să o joace pe Doamna Yuji. A fost un fan devotat al operei Adio, concubina mea. Îi place la nebunie momentul în care Yuji își împlântă un pumnal în trup în fața regelui, pentru a-și demonstra iubirea. Personajul e într-o frumoasă rochie de mătase, cu o pălărie încrustată cu perle. 11 În peștera lui Mao, fata învață politică. Află că Chiang Kai-shek a mărit, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
se mai vede deloc, el era deja la marginea șoselei, unde Mercedesul alb Îl aștepta cu farurile aprinse. Ștergătoarele de parbriz loveau ritmic aerul și ștergeau geamul gri neudat de nici o picătură de ploaie. Erau ca niște metronoame care se Împlântă și se smulg din liniștea nopții. Ocoli mașina și se așeză pe scaunul din față. Ochii se Întâlnesc Într-o fulgerare scurtă și Matilda apasă pe accelerator. Mașina țâșnește ca un bolid pe șosea. În anul 1970, am reușit la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
nefericirii, ca o lipsă de spațiu, ca o cerșeală de timp. Evanghelia, așa se numea, era un vapor grecesc și toți făceau presupuneri, dintre care cea mai interesantă părea să fie aceea că un armator grec, scăpătat, preferase să-și Împlânte vasul În stâncile din apa puțin adâncă de lângă cherhana, pentru ca să-și Încaseze asigurarea pe vechitura lui plutitoare. Dar pentru Petru Evanghelia nu era o epavă, pentru el era o corabie, Întruchiparea unei posibile plecări spre țărmuri necunoscute. Era ca un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
Alex puță-mică consideră că vulnerabilitatea de fiecare zi a lui taică-său e întrucâtva sporită de faptul că soția bărbatului (din câte zic ei) a fost la un pas de moarte și, astfel, Alex puță-mică profită de prilej ca să-și împlânte pumnalul resentimentelor acumulate-n timp cu câțiva centimetri mai adânc în ceea ce e deja o inimă sângerândă. Alexandru cel Mare! Nu! Aici nu e vorba numai de resentimente adolescentine și de furie oedipiană - e vorba de integritatea mea! Nu vreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
colții la gâtul lui, când mai mult mânată de un reflex inconștient mâna înarmată țintuiește gâtul animalului și îndepărtează pericolul mortal al fălcilor. Se prăbușește sub șocul loviturii. Ghearele ascuțite îi caută fața. Într-o fracțiune de secundă scoate baioneta, împlântând-o din nou puternic în carnea încordată, până la plăsele. Apoi încă o dată. Sângele aburind îl stropește pe față, aproape că se îneacă sub șuvoiul lichidului cald, dar nu se oprește. Continuă să lovească. În sfârșit se oprește, epuizat. La mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
tânără, cu un tulpan verde răzvrătit pe cap, o femeie subțire, cu părul cânepiu, cu coapsele fine în rochia de cit, cu sânii mici, desculță, cu gleznele goale. Flăcăul stătea nemișcat, zâmbind. Femeia încordată îl sidera cu ochii ei scânteietori, împlîntați în ochii lui nesiguri. Dar flăcăul scund nu era o altă ediție a crâșmarului din Humulești. Fatalitatea cu care era mânată femeia spre el, zâmbetul lui și mustața leneșă de om pasionat se opuneau oricărei apropieri între cei doi bărbați
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
visu1 acest nou dezastru. Dar toate o făceau fericită. Așezîndu-și din nou și mai în răgaz părul, îmi mulțumea mie, ca unui regizor al naturii, pentru toată ziua aceasta și, spunând că n-are să uite niciodată soarele de pe Ceahlău, îmi împlîntă o săgeată ascuțită în inimă; în apelativul cu care mi se adresează întotdeauna făcu o ușoară schimbare: "cher maître" deveni "maître chéri" 2. Apoi, fără comanda ei obișnuită, se ridică de lângă mine și se duse până la o altă bancă, unde
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
să ies cumva din această situație critică. Lupii din fața mea se îndepărtau, dar am simțit mișcare în urma mea. Un lup se apropiase la cinci metri de mine. Apoi a sărit. M-am apărat ținând geanta în fața mea și i-am împlântat cuțitul în piept. În clipa aceea am simțit ceva ca o pocnitură și mi-am pierdut cunoștința. M-am trezit într-un pat curat, între scoarțe apretate, sub cap aveam o pernă moale de puf de gâscă. O durere de
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
Și cântă cum Providența, deghizată Într-un masacru, a făcut ca gena să se Înalțe din nou, cum a zburat ca o sămânță până dincolo de mare, În America, unde a plutit prin ploile noastre industriale până când a căzut pe pământ, Împlântându-se În solul fertil al pântecului mamei mele, acolo, În Vestul Mijlociu. Îmi cer scuze dacă devin ușor homeric din când În când. E tot o chestie genetică. Cu trei luni Înainte de a mă naște, după una dintre mesele noastre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
să le dea drumul, iar ele să zboare, scurt și amețitor, până la întâlnirea cu tavanul, cu vreun perete, cu podeaua, să se azvârle deasupra lor răcnindu-și pentru a nu știu câta oară infamul său nume, Rahaaaaan!, și să le împlânte, în sfârșit, izbăvitor, până la prăsele, teribila lui armă, o dată, de două ori, de o mie de ori, până ce pe trupul de plastic nu se va mai afla nici măcar un singur loc care să nu fi devenit o rană, numai când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
același timp funiile cîrmelor; apoi au ridicat ventrila cea mică după suflarea vîntului, și s-au îndreptat spre mal. 41. Dar au dat peste o limbă de pămînt unde s-a înfipt corabia și partea dinainte a corăbiei s-a împlîntat și stătea neclintită, pe cînd partea dinapoi a început să se rupă de izbitura valurilor. 42. Ostașii au fost de părere să omoare pe cei întemnițați, ca să nu scape vreunul prin înot. 43. Sutașul însă, care voia să scape pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85087_a_85874]
-
jumătate de metru. M-a împuns cu el în piept, zîmbindu-mi mereu, până ce filmul, părând că pătrunde ca un pumnal prin pijamaua mea, s-a scurtat de tot. Durerea a fost însă atât de violentă, de parcă mi s-ar fi împlîntat în inimă un cuțit. Am gemut și am deschis ochii în lumina gri și rece a dimineții. O vreme am rămas cu ochii în gol, paralizat de mesajul teribil al visului meu, împietrit încă de fascinație și de groază. Nu
Travesti by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295574_a_296903]
-
prilej de desăvârșire prin cuvânt. Să-ți atârne fraza fragedă, grea, irizând curcubeie asemeni bobului lipit de talia ierbii înalte. Pe o muchie de șanț comunal, năpădit de brusturi străbuni și scaieți violenți, de pălămidă și curul găinii, de rostopască, împlântând sever un cui ruginit în trupul fragil al unui fluture de octombrie... *** Uneori, în bravele dimineți bazaconarde și dilii, totul ți se pare posibil. Cuvântul devine coapsă mustind de fervori. E de-ajuns să-l atingi, să-i pipăi literele
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2182_a_3507]
-
și a cinematografului Melodia de pe Ștefan cel Mare. Era o clădire înaltă și dreaptă, de cărămidă stacojie, prinsă în buloane de fier, fără ferestre și terminată, la o înălțime amețitoare, cu un fronton sumbru, care parcă sfâșia norii. Strania construcție, împlîntată în mijlocul unei curți pustii, era geamănă cu moara Dâmbovița, aflată mai în josul șoselei, și făcuseră acum un veac parte din celebra moară Asan. Când, după ani și ani, Emil Popescu începu să se intereseze de cultură, datorită mediului din facultate
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
infarct, clipă în care m-am gândit, ca la ceva neplăcut, că acuma va veni să mă ia salvarea de aici, sub ochii atâtor oameni. Dar durerea nu era de infarct, era de cârcel, un junghi amplu, ca un cuțit împlântat spre partea stângă a brațului. O doamnă de alături, care m-a privit o clipă, a avut impresia că am intrat brusc în meditație, ca cineva cuprins deodată de un acces de reculegere. Și m-am gândit chiar în acea
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
ale sale, dacă nu individualul, dacă nu ființa lui ti, a lui "ceva anumit"? Chiar și matematismul neokantianului Cohen termină prin a pune kantianismul în slujba experienței, a unui concret determinat; la el, calculul infinitezimal este un mod de a împlînta infinitul în finit. Iar astăzi, științele spiritului au ajuns în situația de a vrea să le domine ele pe cele ale naturii, regăsind idiomaticul, individualul, "clipa cea repede". Și atunci, te întreb: ai organ, cu artistul plastic, pentru concretul de
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
ei s-a încheiat eu nu mai aparțin lumii de aici. De aceea, recăzând în ea, sânt debusolat, buimac și nefericit. Dacă o carte nu creează această ruptură, dacă ea nu îți propune, în chiar mijlocul existenței în care ești împlîntat, o lume alternativă la care să poți face oricând recurs, dacă ea nu îți provoacă nevoia de a te freca la ochi pentru a reintegra lumea pe care ai părăsit-o, atunci ea nu e o carte importantă, ci una
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
Începură să aplaude, cînd, Rafaelito, verde și umflat de mînie ca un curcan, strigă: Da, dar tu n-ai casă la Ancón! și se făcu nevăzut. Scamatorul Își mai tăie un deget imaginar, făcu să-i crească un braț imaginar, Împlîntă o sabie drept În inima partenerei și mai făcu vreo două-trei numere cu ajutorul cărora reuși să-i mai potolească pe copii, care erau după cît se pare destul de tulburați. Julius se așeză la locul lui, alături de Cinthia și Vilma, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
enigmatică tăinuită în dezordinea absurdului. Piere sensul și de fapt piere tragicul. Destinul decade la o farsă perversă și încetează de a fi o lipsă de sens a lumii (care e sensul acestei lipse ?), o imoralitate, un Rău fundamental, metafizic, împlântat în ordinea universală. Nesatisfăcut de un deznodământ care dizolvă tragicul, criticul propune o altă desfășurare a evenimentelor. După părerea lui, cererea zeilor ca Oedip să ucidă din nou ar trebui să fie motivată, iar nu arbitrară : ar fi de dorit
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]