463 matches
-
copii vor fi din nou orfani și că Tlokweng Road Speedy Motors va fi închis. Dar inima nu i se opri, ci continuă să bată, iar Mma Ramotswe și peisajul înconjurător rămaseră, cu îndărătnicie, pe loc. Mma Ramotswe se uită întrebător la domnul J.L.B. Matekoni. Stau la tine? întrebă ea. Iată o noutate. Tocmai s-au mutat? Posomorât, el dădu din cap a încuviințare. Da, ieri, răspunse. Mma Ramotswe se uită la copii, apoi din nou la domnul J.L.B. Matekoni. Cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
gătesc.) CEZARA: Iar flori de plastic... IERONIM: Că pasărea ta măiastră... n-auzi ce mai cântă? CEZARA: În sfârșit... Zi, Bufonule! BUFONUL: Ea era o fată frumoasă cum nu se mai povestește, bălaie ca o lacrimă a soarelui... (se uită întrebător spre culise. Mai apăsat) O fată frumoasă cum nu se mai povestește... Ai adormit, Nea Costică! CEZARA: Stai acolo, Nea Costică! Despre mine era vorba, Bufonule! Altceva? BUFONUL: De-aici încolo știe el mai bine ce urmează. Hai, spune-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
uită în jur, prin apartament. — Unde e Otis? întrebă el privind țintă la colivia goală. Până la urmă a... — Ha! Aș vrea eu. Deși cred că e un alt lucru bun care mi s-a întâmplat. Duncan se holbă la ea întrebător. — Adriana a avut grijă de el cât eu am fost plecată în ultima delegație — am convins-o foarte greu, trebuie să spun — și s-a văicărit până n-a mai putut. Pe urmă, din senin, când am venit acasă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
Băsescu bea, beam și eu, ca să fiu de partea lui! Când a băut cu Becali și s-a urcat matol la volan era să leșin de fericire! Mesenii aplaudă. Chiar și patronul a apărut și ascultă cu urechile ciulite. Dă Întrebător din cap către Gicu, dar acesta duce degetul la gură. Sandu se urcă pe scaun. Dragilor, vă respect ca pe mama care m-a făcut. Nu m-ați renegat, deși În cârciuma asta numai pesedeul și peneleul controlează situația. V-
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
din urmă, o fi rost și de ceva fapte regretabile. Poate n-ar trebui să pomenesc, încă, de cutiuță. Se prefigura posibilitatea unui moment romantic și ar fi fost o prostie să-l alung. Charlie încă se uita la mine întrebător. Trebuia să spun ceva. —Charlie, trebuie să recunosc... că a fost foarte drăguț din partea ta că ai avut grijă de mine pe aeroportul din Nisa. Îmi pare rău că am fost nerecunoscătoare. Cum aș fi putut să rezist? oftă Charlie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
toată ziua ? — Au revoooir ! strigă Trish din hol, și ușa de la intrare se închide cu zgomot în urma ei. Așa ! spun. Păi... să-mi văd de treabă. Aștept ca Nathaniel să plece, dar el se reazămă de masă și mă privește întrebător. — Ai cea mai mică idee despre cum se face curat într-o casă? Încep să mă simt de-a dreptul insultată. Oare chiar arăt ca o persoană care nu e în stare să facă curat într-o casă ? — Evident că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
perdea prin care de abia ne mai vedeam colegii, unii își țineau în continuare umbrelele deschise, ceea ce ne stânjenea și mai mult mișcările, în sfârșit, am ajuns în vestiar și acolo era un soare strălucitor, Un soare în vestiar, rosti întrebător Marçal, În momentul acela nu mai era vestiar, ci un fel de câmpie, Și astea au fost senzațiile naturale, întrebă Marta, Da, Asta se vede toată ziua afară, Exact așa am spus și eu când am dat înapoi materialul, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
un Daily World pentru mine. Îi arunc o privire suspicioasă, dar chipul lui nu are nici o expresie. — Doriți ceai mâine dimineață? spune recepționerul, scriind la computer. Sau cafea? — Cafea, vă rog, spune Luke. Pentru amândoi, cred. Se uită la mine întrebător, și eu dau din cap că da. — Veți găsi în cameră o sticlă de șampanie din partea casei, spune recepționerul, iar room‑service‑ul funcționează douăzeci și patru din douăzeci și patru. Chiar că e un loc clasa întâi. Îți recunosc figura imediat, îți dau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
mai jos de jumătatea coapsei. Ar putea foarte bine să fie o rochie. Și ha! Am o bentiță neagră care se întinde în trusa mea de farduri, care mă cuprinde la fix pe post de curea... — Foarte frumos, zice Luke întrebător, uitându‑se la mine cum mă viermuiesc să intru în ea. Un pic cam scurtă... — E o rochie mini, zic ferm și mă întorc să mă privesc în oglindă. Și... o, Doamne... e cam scurtă. Dar n‑am ce face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
nesuferita lui soție. Ce mai pereche! Ia o gură de șampanie și se lasă iar pe spate, sprijinindu‑se în coate. Apropo... a părut complet șocată să mă vadă. Parcă... văzuse pe dracu’. Ca majoritatea invitaților. Se uită la mine întrebător. E ceva ce trebuie să știu, Becky? — Ăă... Îmi dreg glasul. Ăă... nu neapărat. Nimic important. — Așa am crezut și eu, zice Luke. Deci domnișoara de onoare care a țipat „Dumnezeule, există!“ când am intrat... probabil că e... — Genul care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
îl văd pe Luke, stând la o masă. Spre surpriza mea, e singur. — Salut! zic și îl sărut. Unde ți‑e prietenul? — Vorbește la telefon, spune Luke. Face semn unui chelner. Încă un Gimlet, vă rog. Se uită la mine întrebător în timp ce mă așez. Deci, ia zi, draga mea. Cum a fost la Guggenheim? — Bine, zic cu un zâmbet victorios. Ha, ha, ha. Mi‑am făcut temele în taxi. — Cel mai mult mi‑a plăcut o serie de structuri acrilice bazate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
văd de la o vreme! Michael clatină din cap. — În dimineața asta are o întrevedere cu cei de la JD Slade. Ei fac jocurile. Un chelner vine și ia farfuria lui Greg, iar Michael comandă un cappuccino. Când chelnerul dispare, se uită întrebător la cea de‑a doua gaură a puloverului meu. — Știi, nu, că ai o gaură enormă de la molii în pulover? Eu aș lua măsuri. Haha, ce amuzant. — Dacă vrei să știi, e ultimul răcnet al momentului, îi explic cu blândețe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
să vă ajut să vă găsiți îmbrăcămintea care răspunde cel mai bine dorințelor dumneavoastră. — Extraordinar! spun. Abia aștept! Mă întreb cum o fi primit Erin slujba asta. În mod sigur, nu pentru gustul ei la pantofi. — Deci... Erin mă privește întrebător. Ce anume căutați? Mâine am un test video, îi explic. Aș vrea ceva care să‑mi dea un aer... elegant și senzual, dar și destul de accesibil. Poate și cu o notă de inteligență. — O notă de inteligență, mă îngână Erin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
Ridică din sprâncene. — Dau sfaturi financiare la televizor. Despre pensii, chestii de‑astea... Iau o pereche de pantaloni pufoși de cașmir. Nu sunt nemaipomeniți? Chiar mai frumoși decât cei de la Ralph Lauren. Și mai ieftini. — Sunt frumoși, nu? Mă privește întrebător. Ei, e bine să ai clienți atât de entuziaști. Își bagă mâna în buzunarul jachetei și scoate o carte de vizită. Mai fă‑ne o vizită când mai vii. — Am să vin! spun cu un zâmbet larg. Și mulțumesc foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
fotografieze cu obiectivul de distanță? — Nu. — Tu i‑ai sunat și le‑ai oferit un material în exclusivitate despre obiceiurile tale, propunându‑le și câteva variante de titluri defăimătoare? — Nu. Nu‑mi pot reține un mic chicot. — Deci. Mă privește întrebător. Totul e din vina ta pentru că... — Am fost naivă. Ar fi trebuit să‑mi dau seama. Trebuia să... mă aștept la asta. Am fost o proastă. — Ai avut ghinion. Ridică din umeri. Poate ușor nechibzuită. Dar nu poți să‑ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
ani ai, Becky? Dacă nu te superi că te întreb. — Douăzeci și șase. Asta scrie pe tine, la douăzeci și șase de ani. Michael clatină din cap. Nu prea cred. Ia o gură de cafea și se uită la mine întrebător. — Dacă ar apărea o ofertă din America ai accepta‑o? — Aș accepta orice, spun deschis. Dar ce mi s‑ar mai putea oferi din America? Se lasă tăcerea. Cu gesturi lente, Michael ia o ciocolățică de mentă, o desface și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
Kiril are o problemă: e ras în cap. Esmé îi face semn că poate să-și smulgă un fir din mustață sau din nas. Bulgarul alege mustața, pune firul pe farfurie și Edy trage farfuria spre el. Esmé îi privește întrebător din ochi pe Lionel și Roman: ce au de gând? Cei doi schimbă priviri lămuritoare între ei, scot câte o sută de euro din buzunar, își smulg câte un fir de păr din cap - Roman la întâmplare, Lionel, mai din
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
al doilea. Ce știți voi cum se discută acuma... Studiați documentele, că e destule, nu puteți spune că nu aveți de unde. Da’ dacă nu studiați... Inginerul privi spre părintele Macovei. Acesta, la rându-i, îl cerceta pe Goncea nedumerit, lung, întrebător de parcă l-ar fi văzut pentru prima dată. - Hai, ce mai stați, îi îndemnă maiorul. Mergeți dincolo. Mai e cinci săculeți. Sigilați toți. Necunoscuți. N-are nume, n-are date de identitate. Luați-l care vă place și gata. Da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
și eroism, cum am fost și noi la anii lor, pe vremea noastră. Și n-ați văzut ce eroic a ieșit acuma la revoluție cu morți? Că cine să moară mai frumos decât ei, tinerii, care a făcut revoluția?! Ridică întrebător brațele spre tavan. Le ținu așa câteva clipe, ca într-un fel de invocare a cine știe căror misterioase taine. Apoi surâse: - Acuma la revoluția noastră a devenit etapa cu bărbați maturi, pregătiți la evenimente și care o face cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
complet. Satul știa, da’ tăcea, că era o frică... Tremura și frunza dudului! Câte nu mai povestea tata, de la colectivizare, cum i-a lămurit să dea cotele, să semneze. Astea de ce nu se mai povestește acum la istorie? Îl privi întrebător, nedumerit, pe celălalt: - Poate ați citit mai multe cărți la viața matale. A povestit careva chestiile astea, că io unul nu am auzit. Cum s-a făcut colectivizarea? Adică mai corect să mă exprim, de ce s-a mai stricat, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
situații li se permitea. Trebuia doar ca clientul să semneze formularul cu mâna lui proprie. Trecu și datele din buletinul de identitate al femeii. Conform celor consemnate acolo, femeia ar fi trebuit să aibă 89 de ani. O privi nedumerit, întrebător. Dacă îi dădeai șaizeci. Se mai uită în buletin, la fotografia ei, chiar silabisi datele nașterii, an, lună, zi, mușcându-și nervos buzele, apoi o privi îndelung, zâmbind stânjenit. - Adică, surâse el, dumneavoastră spuneți că sunteți doamna aceasta din documentul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
o întragă poveste și cu portul ăsta, când era cu furia aia cu privatizările. Nu mai renta, l-au scos la vânzare, l-a cumpărat unul Chiosea-Furnal, nu cred că-l știi... Tomnea dădu să-i spună ceva. O privi întrebător. Ridică doar nepăstor din umeri: - Am auzit de el. Face afaceri mari, mi s-a spus. E în combinație și cu prefectul și cu ai lui Brandaburlea. Și cu Goncea. Ăla de demult, îl știi... - L-a cumpărat Chiosea și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
salcâm înalt în dreptul ferestrei și mă uitam toată ziua la crengile lui. Credeam că ai să apari, așa, ca un moroi, dintre crengile lui. Tot am așteptat... Până am uitat de tine. Nu părea că urmărește spusele ei. Privea doar întrebător în jur, când spre sălciile din dreapta lor, când spre mormanele de gunoaie, moloz și iarbă arsă din partea cealaltă. Ridică din umeri, nemulțumit. - A întârziat însă vaporul, continuă mai apoi, și m-am răzgândit. Stăteam și mă vedeam cum așteptam și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
bătrânel, cocârjat, cu o bărbuță colilie, stângând la piept o servietă din vinilin verde, se ghemui la picioarele lui. Râdea pițigăiat, sclipindu-și și el tăciunii aprinși, ascunși sub obloanele unor pleoape zgrunțoase, groase, răzbuzate. Din stufăriș mai scoase capul, întrebător, unul, deșirat, cu o față prelungă, mai mult albastră decât neagără, muiată în albastrul închis al apelor coclite. Își săltă pălăria de paie de orez, model „Los Paraguayos“ în turneul din vara lui 1963 la Urlați, și făcu un semn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
la cimpanzeu. — Bună, zise Dave. Jamie clipi, dar își reveni repede. — Hei, marfă! spuse el. Eu sunt Jamie. — Numele meu e Dave. Aveți copaci în care să mă cațăr? — Sigur! Unul mare! Vino! Jamie porni spre ușă. Dave se uită întrebător la Lynn și la Henry. — Du-te, spuse Henry. E în regulă. Dave sări de pe canapea și alergă spre ușă, urmându-l pe Jamie. De unde știi că n-o să fugă? întrebă Lynn. — Nu cred c-o să facă asta. Pentru că e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]