526 matches
-
de ajuns pentru ca în sufletul lui să se miște ceva. Se scutură: luase hotărârea. își desprinse securea de la șa, sări agil de pe cal și, cu pas iute, se apropie de cei doi. Frediana, din nou imobilizată, se lăsase în voia burgundului, cu ochii închiși și gura strânsă într-o strâmbătură de dezgust. Nici un geamăt, nici un vaiet, doar lacrimile ce i se prelingeau pe obraz vorbeau de la sine. Rutger, gâfâind răgușit, o pătrundea iar și iar cu smucituri violente, care o zgâlțâiau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
minte senzația cumplită că era pulverizat și azvârlit în hău. între el și copac, întrezări un obiect diform și pe jumătate carbonizat, în care, cu greu, îl recunoscu pe Rutger. îi veniră în clipa aceea în minte Frediana și tânărul burgund și îi căută cu privirea în jur. Zadarnic: nu mai era acolo nici măcar calul cel alb. Când se sprijini în mâini ca să se ridice, o arsură puternică îi săgetă brațul drept; privindu-l, îl văzu umflat și plin de beșici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
îl lovise nu fusese teribilul Thor, „tunătorul“ cu barbă roșcată, zeul focului și al ciocanului, și nici puternicul Wodan, fiul furtunii, zeul tuturor zeilor, de care germanicii vorbeau cu un amestec de respect și teamă, ci dumnezeul creștin, la care burgunzii - dar nu și Gualfard cu ai săi - se convertiseră de curând. De la el venise trăsnetul, în care el găsea, fără nici o umbră de îndoială, focul despre care Malaberga le spusese că îl visase. Hotărât lucru, misiunea sa nu se desfășura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
printre ucigașii tatălui lor și, ca urmare, amestecul lui Atila - care ar fi trebuit să rămână doar un inevitabil suspect - ar fi devenit pentru toți o certitudine, punându-i în mare dificultate pe partizanii săi la apropiata adunare a principilor burgunzi. Balamber știa - întrucât aflase de la Utrigúr - că regele său pregătise, pentru cazul în care burgunzii ar fi ales să rămână fideli alianței cu Roma, o a doua soluție, cu care nici Gualfard nu era la curent, dar era, cu toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
rămână doar un inevitabil suspect - ar fi devenit pentru toți o certitudine, punându-i în mare dificultate pe partizanii săi la apropiata adunare a principilor burgunzi. Balamber știa - întrucât aflase de la Utrigúr - că regele său pregătise, pentru cazul în care burgunzii ar fi ales să rămână fideli alianței cu Roma, o a doua soluție, cu care nici Gualfard nu era la curent, dar era, cu toate acestea, de-a dreptul indispus de festele pe care i le juca soarta, căci pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
motivul - se întreba el - pentru care îl omorâse cu o zi înainte pe Rutger? Nu veniseră oare până acolo ca să-i îndepărteze pe Frediana și pe fratele său? Nu ar fi trebuit oare să nu-i pese absolut deloc dacă burgundul își satisfăcea mai întâi cu ea propria plăcere; mai mult chiar, el însuși ar fi putut să facă același lucru și să încheie apoi imediat afacerea. Alegeri de neînlăturat - spusese Malaberga. Ce impuls, ce forță misterioasă lucrase în el în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
către torent. Geremar îl urmă curând. într-o clipă, nobilul burgund ajunse lângă huni. Chiar ai avut noroc, n-am ce să zic, făcu el către Balamber. Cum nu, spuse sentențios Odolgan, care știa câteva vorbe în dialectul germanic al burgundului. — E pentru prima oară când aud că scapă cineva de trăsnet. — în schimb, observă Gualfard cu un ton insinuant, bietul Rutger nu a avut același noroc; are țeasta sfărâmată. — E trăsnetul: ne-a izbit de copaci și l-a adus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
schimb, observă Gualfard cu un ton insinuant, bietul Rutger nu a avut același noroc; are țeasta sfărâmată. — E trăsnetul: ne-a izbit de copaci și l-a adus în halul ăsta. — Și caii cum de n-au pățit nimic? Tonul burgundului devenise în mod vizibil inchizitoriu, mult dincolo de ceea Balamber ar fi tolerat în mod obișnuit; cu toate acestea, știu să se controleze. — Erau la câțiva pași distanță: descălecaserăm ca s-o terminăm cu cei doi, însă... Gualfard tresări. — I-ați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
să termini treaba. Eu nu mai pot să întârzii pe aici. Urmară câteva cuvinte de despărțire, apoi Gualfard își îndemnă dereșul și, cu o mișcare scurtă a brațului, porunci oamenilor ce erau cu el să pornească. Cei patru huni și burgunzii rămași cu ei mai zăboviră câteva clipe, urmărindu-i cum se îndepărtau, în trap ușor, pe malul torentului, apoi Geremar i se adresă lui Balamber: — Bine, spuse, trăgând de hățuri și întorcând calul; așadar, vânătoarea începe din nou. Să căutăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
să-i răspundă: — Se prea poate, dar n-o să mi-o scoată nimeni din cap că cei doi caută să ajungă la lac și de acolo la Genava. Balamber nu răspunse și nici măcar nu se grăbi; lăsă, în schimb, gărzile burgunde să-și urmeze căpetenia; pe urmă, fără o vorbă, li se alătură, rămânând ultimul. Tovarășii săi îl urmară. 19 Coborând către Lemanus, oamenilor lui Geremar nu le trebui mult până să regăsească urmele celor doi frați. Pe o pantă acoperită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
răspundă, Geremar îmboldi animalul și se repezi la vale, urmat imediat de oamenii săi. De această dată, Balamber nu mai zăbovi; strigă în urechile calului și îl lansă, la rândul său, în galop, ajungându-i repede din urmă pe războinicii burgunzi. Sosiră la un pâlc de arbuști., iar Geremar, nepăsător față de tufele ce zgâriau picioarele cailor, se aruncă pur și simplu în desiș. înconjurând fiecare în felul său punctele unde era vegetația cea mai deasă, războinicii, unul după altul, ieșiră la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
și întinse arcul. Calul lui Balamber, care tocmai ajungea acolo într-un galop năvalnic, se izbi de al său chiar în clipa când săgeata părăsea arcul, astfel că trecu pe alături de țintă. — Hei, ce faci? Ești nebun? izbucni cu furie burgundul. Trăgând sălbatic de frâe, cu aerul că vrea să liniștească animalul, Balamber nu replică; însă izbitura nu fusese deloc întâmplătoare - se simțea sfâșiat de sentimente contradictorii, dar un lucru era sigur: nu voia ca Frediana să fie ucisă. Unii dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
dormitorul soldaților, dar era sigur că nu putea să se prezinte mai bine decât așa. De altfel, locul în care se găseau nu era altceva decât o mică stațiune militară din Sapaudia - ultima pe drumul spre Genava - apărată de milițiile burgunde: o construcție al cărei plan amintea de o potcoavă, ce avea în centru un turn masiv și, anexate lui, de o parte un dormitor, iar de cealaltă, un grajd. Nu fusese posibil nici măcar să adăpostească întreaga escortă - douăzeci de cavaleri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
însă, era cu totul abandonată. Corpul de gardă era constituit dintr-o duzină de gărzi tinere și indolente, care abia înțelegeau galoromana și încă și mai puțin latina. Ba mai mult, neținând seama că el, care avusese mamă și doică burgundă, le înțelegea perfect dialectul, lăsaseră să le scape comentarii dușmănoase, făcute cu jumătate de gură, la adresa lui - asta până în momentul când îl văzuseră conversând dezinvolt în burgundă cu comandantul lor, care arătase încă de la început că avea greutăți serioase cu limba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
graniță și... Sebastianus schimbă cu Vitalius o privire ironică și suspină: — Nu-ți fie teamă, Wolfhram; am dormit în locuri și mai proaste. Oricum, nu voi uita să laud înaintea lui Gundikar bunăvoința ta: văd în ea semnele binecunoscutei ospitalități burgunde. Aranjându-și centura în jurul abdomenului proeminent, comandantului gărzii aprobă mulțumit, în vreme ce Sebastianus, fără să se mai îngrijească de el, se îndrepta deja spre ușă. Wolfhram li se alătură imediat și cei doi, urmați de soldatul burgund și de Vitalius, care ducea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
în ea semnele binecunoscutei ospitalități burgunde. Aranjându-și centura în jurul abdomenului proeminent, comandantului gărzii aprobă mulțumit, în vreme ce Sebastianus, fără să se mai îngrijească de el, se îndrepta deja spre ușă. Wolfhram li se alătură imediat și cei doi, urmați de soldatul burgund și de Vitalius, care ducea scriptoriul pliant și bagajul modest al prefectului, străbătură repede coridorul întunecos și ieșiră în lumina firavă a zorilor. în mijlocul curții, sub privirea atentă a soldaților din corpul de gardă, Sebastianus găsi una din gărzile sale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
freca obrazul însângerat, întrebă: Ce căutai printre catâri? De mâncare, veni prompt răspunsul. N-am pus gura pe nimic de ieri dimineață. — Care e numele tău? — Audbert. Nu e un nume celtic, iar după accent, nu pari a fi nici burgund, nici galo-roman, observă Sebastianus. De unde vii? — Pare a fi un rahat de marcoman, observă comandantul gărzii. Continuând să-și palpeze maxilarul umflat, Audbert lăsă capul în jos și îl privi pieziș, cu o expresie întunecată și incertă, meditând la răspunsul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
nenorocul meu, am fost atacat și tâlhărit de bagauzi. Abia de mi-am scăpat viața, dar am pierdut tot ce aveam cu mine. — Și pumnalul ăsta? E o armă de fabricație cu totul deosebită, cu măciulie de argint. — O armă burgundă, confirmă Wolfhram, răsucindu-și mustățile. Marcomanul îl fixă un moment înspăimântat, apoi își reveni și i se adresă romanului: — L-am luat de la unul din răufăcătorii aceia, Eminentissime. Ne-am luptat cu furie: el voia să mă ucidă și atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
reveni și i se adresă romanului: — L-am luat de la unul din răufăcătorii aceia, Eminentissime. Ne-am luptat cu furie: el voia să mă ucidă și atunci eu... Ridicând mâna, Sebastianus îl întrerupse: — Bine, bine, spuse, dându-i înapoi pumnalul burgundului. — Dar, dacă e așa, de ce n-ai cerut ajutor de la corpul de gardă de aici, în loc să furi din bagajele noastre? — Chiar asta și voiam să spun, interveni comandantul gărzii, înfigându-și pumnalul la centură. Apoi scutură din cap: Nu, amice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
îndurare. în sfârșit, se întoarse iute către Sebastianus, prosternându-se înaintea lui - pentru că fața sa, cu trăsături puternice și virile, luminată de ochi cenușii și ironici, dar nu răutăcioși, îi inspira, cu siguranță, mai multă încredere decât chipul respingător a burgundului, dar mai ales fiindcă observase bine respectul supus pe care romanul i-l inspira comandantului gărzii. — Nu! Nu, îndurare! Pentru numele lui Isus Cristos, nu-i lăsa să mă chinuiască, domine! Romanul se încruntă. — Ești creștin? întrebă cu interes. Cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Nu-mi rămâne decât să te dau pe mâna omului acestuia și a soldaților lui. Ridicându-se din nou, brusc, cu fața brăzdată de lacrimi, Audbert se agăță de piciorul lui și îl imploră: Nu! Nu mă lăsa în mâinile burgunzilor! Apoi, dându-se și mai aproape și coborând glasul, iscodind cu ochii de jur împrejur, adăugă: — Dacă-mi cruți viața, își pot spune... Da, poți să-ți fac o dezvăluire de cea mai mare importanță. Romanul închise ochii pe jumătate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Sebastianus se întoarse spre el. — Acum poți să vorbești liber. Să auzim marea dezvăluire! 21 Sebastianus ajunse la Genava imediat după prânz. Găsi cetatea plină de lume, venită din împrejurimile cetății ca să afle ce urmau să hotărască în curând capii burgunzi. Pe drum, micul cortegiu, precedat de gărzile lui Wolfhram, întâlnise deja o mișcare animată de grupuri și delegații ce se îndreptau spre marea adunare. în toate satele, în toate stațiunile de popas, în toate grupurile de oameni nu se vorbea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
grav rănit, fără cunoștință și în pericol de moarte, dar sora sa, Frediana, se întâlnise deja cu Gundovek, căruia - după câte se șopteau pe la toate răscrucile, prin toate hanurile - îi declarase, fără umbră de îndoială, că asasinii erau cu siguranță burgunzi, deși nu ar fi putut să spună cărui clan îi aparțineau. Mai mult, vorbise, se pare și de faptul că printre acești asasini s-ar fi aflat și un războinic hun și că doar un trăsnet providențial îl împiedicase să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
fiul unei burgunde, din același clan cu Gundovek și căsătorită cu un ofițer roman, vorbea fără probleme limba acelui popor. Printre altele, își trăise copilăria într-un avanpost militar pe de Rin și avusese ca tovarăși de joacă mulți copii burgunzi, printre care și pe Chilperic, fiul lui Gundovek. Reflectând la perspectivele misiunii sale, nu putea să nu mulțumească divinei Providențe pentru că-i pusese în mâini o armă hotărâtoare cu care să influențeze întâmplările, pe care el ar fi trebuit să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Genava și ca nu cumva să se răzgândească, îl pusese sub custodia și responsabilitatea lui Mataurus, care îl ținea alături și nu-l pierdea nici o clipă din ochi. Oricum, pentru moment, ceea ce-l preocupa era observația neplăcută că nici un nobil burgund nu-i fusese încă trimis în întâmpinare să-i deschidă drumul până la castellum, unde - după câte i se spusese - era convocată adunarea principilor. De fapt, excepție făcând cei trei scutieri ai lui Wolfhram, ce mărșăluiau în frunte arborând stindardul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]