429 matches
-
și se vor transforma într-o veritabilă conviețuirela nord de Dunăre, ea avea să ducă la asimilarea slavilor de către romanici. Momentul ce a hotărât echilibrul etnic la Dunărea de Jos l-a reprezentat anul 602, revolta armatei romane de pe limesul danubian, când o mare parte a slavilor din Dacia au trecut fluviul și s-au revărsat în sudul Dunării până la hotarele Greciei. Urmările acestei mari migrații slave au fost de mare însemnătate pentru romanitatea carpato-balcanică: ramura sud-dunăreană a romanității a fost
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
precum și existența unor nume albaneze în zona Munților Apuseni, fapt remarcat în special de Weigand" (E. Gamillscheg, Originea românilor, în "Cetatea Moldovei ", II, 1941). În sfârșit, nu trebuie să neglijăm nici factorul invaziei ungurilor cu influența lor asupra populării Europei danubiene, în prima jumătate a secolului al X-lea, unele diferențe de limbă s-ar putea explica în felul acesta. Se admite, în prezent, că aromânii s-au despărțit de marea masă a poporului român înaintea celorlalte ramuri: "există realmente unele
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
artistice au supraviețuit.27 După cucerirea lui Ioan Tzimiskes (970), Dristra devine o simplă mitropolie bizantină, dependentă, până în 1020, de patriarhia de Constantinopol și a jucat un rol important în organizarea bisericească din teritoriile cucerite de Bizanț. Cetățile de pe limesul danubian aveau, la rândul lor, biserici și erau probabil reședințe episcopale, în secolele X-XI. După cucerirea Bulgariei, împăratul Vasile II organizează arhiepiscopia de Ohrida, în anii 1019-1020, în partea apuseană, în timp ce Dristra devine o simplă episcopie, dependentă de centrul bisericesc și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Transilvaniei” nr. 29, publica articolul Causa Poloniei, în care se sublinia că politicienii cred că „Polonia va da cel întâi prilej de un război general [...]. Germania cu Austria și Prusia, Ungaria precum văzurăm în numărul trecut, iar mai vârtos Principatele Danubiene și chiar Turcia își au soarta lor atât de strâns legată cu reînvierea și restaurarea Poloniei, încât dacă ele nu s-ar și folosi de împrejurările și ocasiile produse prin scularea Poloniei, ar merita nu numai dispreț, ci și mânia
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
études (Amintiri din călătorii și studii); Ubicini, francez de origine lombardă, intrat în cercul revoluționarilor români, aflat în Țara Românească în iunie 1848, publică în 1856 o frescă consacrată Țării Românești, Moldovei, Bucovinei, Transilvaniei, Basarabiei, într-o lucrare despre provinciile danubiene și românești, redactată împreună cu Chopin. Aceste lucrări de informare se înscriu cel mai adesea într-o serie de studii politice semnate de autori interesați de aplicarea principiului naționalităților pentru această parte a Europei, rîvnită de ambițiile unor puteri rivale. Punctul
by CATHERINE DURANDIN [Corola-publishinghouse/Science/1105_a_2613]
-
rușine "națiune"." După 1848, refuzul boierilor de a se angaja în fraternizarea revoluționară va conduce la invective împotriva acestora. Într-un text-program publicat la Paris în 1850 și intitulat La Question économique dans les principautés danubiennes (Problema economică în Principatele danubiene), Bălcescu îi denunță pe trădători. Revoluționarii români străbat etapele comune și altor revoluționari europeni. Același scenariu de fraternizare în numele poporului națiune între țărani, muncitori, intelectuali și burghezi, apoi reglarea socotelilor între popor, intelectuali și burghezie, se desfășoară și în Franța
by CATHERINE DURANDIN [Corola-publishinghouse/Science/1105_a_2613]
-
care ar putea să producă dezintegrări și transformări teritoriale. Cu toate acestea, divergențele ideologice împiedică o apropiere franco-rusă încă de la începutul anului 1860, cum demonstrează acest mesaj al cancelarului rus Gorciakov: "Franța este amestecată în toate mișcările revoluționare din provinciile danubiene, din Herțegovina, din Polonia și Ungaria". În fața jocului puterilor și la capătul unui război la care n-au luat parte (deși unii patrioți își propuseseră formarea unei legiuni), participanții moldo-valahi sînt pregătiți. Ei dispun de un tratat tratatul de la Paris
by CATHERINE DURANDIN [Corola-publishinghouse/Science/1105_a_2613]
-
liberalismul burghez un produs de import, o formă fără fond. Modelul străin fusese introdus de pașoptiști care au riscat în privința Constituției de la 1866, fără să aibă nici mijloacele economice, nici audiența ideologică a unui asemenea joc. Zeletin afirmă că Principatele danubiene au intrat, începînd din 1820, în sfera de expansiune capitalistă a britanicilor care s-a izbit de conservatorismul și puterea rușilor. Presiunea Marii Britanii și atragerea de profituri din negoțul din spațiul Dunăre-Marea Neagră au determinat divizarea societății tradiționale în două
by CATHERINE DURANDIN [Corola-publishinghouse/Science/1105_a_2613]
-
Budapesta și suscită o anume neliniște în Polonia unde politica Micii înțelegeri este percepută în acel moment nu ca înscriere europeană sub egida Societății Națiunilor, ci ca balcanizare, cu alte cuvinte drept încurajare a urii naționaliste pe seama formării unei uniuni danubiene. Handicapurile Bucureștiului nu au legătură cu Geneva, ci cu relațiile cu Moscova și cu ecourile interne pe care acest raport le presupune și le implică. Pentru Paris, formarea României Mari se bazează, în mod global, pe antibolșevism. Or, URSS redevine
by CATHERINE DURANDIN [Corola-publishinghouse/Science/1105_a_2613]
-
eresul, etnograficul regional, întrecând tot ceea ce se produce analog în opera prozatorului. Alte ambianțe individualizează lumea unui roman publicat după decembrie 1989, Amantul Marii Doamne Dracula. Apar și aici secvențe cârciumărești, aspecte și figuri din medii periferice, imagini de ținut danubian, limbajul e tot atât de colorat ca în orice altă carte a lui N. și nu lipsesc povești cu aromă orientală, vrednice de O mie și una de nopți, însă unicitatea scrierii o dă prezența unor specimene din sfera politicului și a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288387_a_289716]
-
existente în cadrul structurii militare, cauzate de concepția animistă a maniheilor, care comporta condamnarea serviciului militar și a pedepsei cu moartea (dreptul războiului). În general, se crede că inițiatorul edictelor de persecuție împotriva creștinilor ar fi fost tocmai Galerius, generalul armatei danubiene, recrutate în acele regiuni unde creștinismul nu se dezvoltase prea mult. Atitudinea sa trăda resentimentul țăranului-soldat din zona dunăreană, față de creștinul evoluat al Orientului civilizat, înmuiat de religia creștină a obiectorilor de conștiință. Promulgarea unei măsuri legislative anticreștine, urmărea îndepărtarea
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
colegul Maximian, Hercule, întruchipând astfel simbolul înțelepciunii comenzii și al forței Imperiului roman. Cele două epurări nu au fost simultane și nici generale în armata imperială. Epurarea decisă de Galerius s-a efectuat doar în cadrul legiunilor sale, active în zona danubiană, iar cea a lui Dioclețian s-a limitat la trupele poziționate în Orientul Mijlociu. Epurarea soldaților creștini nu a fost integrală, întrucât după aceste evenimente elementele creștine, din armata imperială, nu au fost îndepărtate complet. Îndepărtarea soldaților creștini viza înlăturarea comilitonilor
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
2000); Premiul Special al juriului "Poesis 2000" (2000); Premiul de Poezie "George Bacovia", acordat de revista "Ateneu" din Bacău; Premiul de Proză al Festivalului Internațional "Emia", Deva, (2001); Premiul pentru proză al revistei "Tomis" ("Colocviile Tomitane"), Constanța (2002); Ordinul Cavalerilor danubieni în rang de Cavaler al Literelor, acordat de Fundația Culturală "Antares" (2003); Ordinul "Meritul Cultural" în rang de ofițer acordat de Președinția României (2004) etc. Între volumul de debut al lui Valeriu Stancu (Înfrângerea somnului, Editura Cartea Românească, 1981) și
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]
-
îndoială, un nivel cultural mai ridicat decât confrații lor din Țara Românească sau Moldova, fiind de asemenea, și mai numeroși. Totuși, ideile politice cele mai novatoare și radicale - independența și unificarea - au fost dezvoltate nu în Transilvania, ci în principatele Danubiene (Georgescu, 1991, p. 115). Filoanele gândirii naționaliste își fac apariția în cultura transilvană imediat după inaugurarea secolului al XIX-lea. Ioan Budai-Deleanu, în 1804, avansează ideea anexării Țării Românești și Moldovei de către Transilvania și încorporarea lor într-o formațiune politică
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
ale ideii de unire a Moldovei și Țării Românești apar mai devreme decât apariția programului de unire care să cuprindă și Transilvania. Istoricul V. Georgescu (1991, pp. 116-117) a putut fixa temporal prima propunere de unificare a celor două principate danubiene în anul 1772, ideea aparținându-i marelui stolnic Mihai Cantacuzino, aceasta figurând într-un memoriu trimis Rusiei, Austriei și Prusiei. Odată lansată în apele imaginarului politic, ideea a fost prelucrată succesiv de Nicolae Mavrogheni (1788), Ion Cantacuzino (1790), Ștefan Crișan-
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
care era circulată din ce în ce mai intens în memoriile adresate marilor puteri în anii '20 ai secolului al XIX-lea. Toate acestea au dat roade, când în textul Regulamentului Organic (1831-1832) a fost recunoscută legitimitatea proiectului de unire a celor două principate danubiene. Motivele justificate invocate de către legiuitori erau găsite în comunitatea de origine, religioasă, de obiceiuri și lingvistică, precum și nevoile comune ale locuitorilor celor două principate (Regulamentul Organic, art. 130). Dezideratul politic al unirii este menționat explicit în Regulament, titlul secțiunii V
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
în 1716, dincolo de înăsprirea dominației otomane, au precipitat eforturile de centralizare a autorității statale. În special începând cu deceniul al șaptelea al secolului al XVIII-lea, prin acțiunile întreprinse de unii fanarioți precum Alexandru Vodă Ipsilanti sau Nicolae Mavrocordat, principatele danubiene au cunoscut un proces amplu de raționalizare a instituțiilor vieții publice și politice. Prin reforme succesive, fanarioții au declanșat procesul de organizare a guvernării pe baze raționale, de concentrare și centralizare a puterii în figura domnitorului, de extindere a aparatului
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
trebuie găsiți germenii organizării moderne a statalității românești. Cam în aceeași perioadă, care poate fi datată mai precis în Tratatul de la Kuciuk- Kainargi din 1774 încheiat între Rusia și Imperiul Otoman, poate fi stabilită inițierea mișcării de glisando a principatelor danubiene, care vor ieși progresiv de sub dominația otomană pentru a intra tot mai adânc în sfera de influență rusească. Regimurile fanariote au fost înlăturate de către Poartă în urma Răscoalei de la 1821 condusă de Tudor Vladimirescu, înregimentată inițial războiului elen de independență declanșat
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
Române. Revendicările autonomiei naționale atât față de Poartă, cât și față de greci a aruncat în conflict pe pandurii lui Tudor și revoluționarii lui Ipsilanti, fapt care, alături de lipsa sprijinului rusesc, este responsabil pentru eșecul mișcării de emancipare. Singurul câștig pentru principatele danubiene în urma răscoalei de la 1821 a fost restaurarea principiului domnitorilor pământeni. De asemenea, suzeranitatea otomană a fost temperată de intrarea celor două țări române sub protectorat rus. Influența rusă va fi continuu amplificată. Convenția de la Akkerman, din 7 octombrie 1826, consfințește
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
De asemenea, suzeranitatea otomană a fost temperată de intrarea celor două țări române sub protectorat rus. Influența rusă va fi continuu amplificată. Convenția de la Akkerman, din 7 octombrie 1826, consfințește prerogativele Rusiei și calitatea sa de putere protectoare în principatele danubiene. Iar Tratatul de la Adrianopol, încheiat cu ocazia victoriei Rusiei în războiul ruso-turc din 1828-1829, a marcat ieșirea economică și politică a principatelor de sub dominația otomană și absorbirea lor în aria de influență rusă. Sub guvernarea lui Pavel Kiselev, influența rusă
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
pe baza ideii "drepturile inerente ale comunității etnice la autodeterminare" (p. 285). Fragmentarea statală a Țărilor Române a făcut ca revendicările să aibă o coloratură locală, în funcție de circumstanțele zonale. Pe lângă dimensiunea sa socială, asupra căreia nu vom stărui, în principatele danubiene, revoluționarii au urmărit să iasă de sub protectoratul rusesc, iar în Ardeal ei au căutat să dobândească autonomie națională și drepturi colective în cadrul unui Imperiu Habsburgic federalizat. În Moldova, Dorințele Partidei Naționale din Moldova, documentul-program redactat de Mihail Kogălniceanu după arestarea
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
cu privire la situația celor două țări române și de promovare a agendei unioniste. În același timp, deznodământul Războiului Crimeii (1853-1856) soldat cu înfrângerea Rusiei (devenită "jandarmul Europei"), a bulversat raportul de forțe geopolitic, creând o breșă nesperată pentru ideea unirii principatelor danubiene. Trecute sub regimul garanției colective a Marilor Puteri, dar rămânând sub suzeranitate otomană, autonomia politică a principatelor și securitatea comercială pe Dunăre (principalul flux cerealier) au devenit o chestiune de interes european. Tratatul de pace de la Paris (1856) mai prevedea
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
credem că este deloc exagerat ca aceste mesaje să fie descrise ca alcătuind o "pedagogie a obedienței" propovăduită de autoritățile statale și justificată prin recursul la o teologie politică în care principiul axial este "dreptul divin al regelui". În principatele danubiene, procesul de etatizare a educației și de articulare a unei rețele organizată statal de școli publice primare și gimnaziale s-a produs cu o întârziere de o jumătate de secol. Dacă în Transilvania, inclusă în sfera geopolitică a Europei Centrale
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
prin Regulamentul școalelor publice din Principatul Țării Românești (adoptat în 1832 cu aplicare din 1833), respectiv prin Regulamentul școalelor publice din Principatul Moldovei (adoptat în 1834 cu aplicare din 1835). Odată cu aceste legiuri, primele reglementări moderne ale educației în principatele danubiene, "învățământul devine o problemă de stat" (Manolache și Pârnuță, 1993, p. 13). În Țara Românească, învățământul public a fost structurat pe patru niveluri (Urechia, 1892, IV, pp. 274-276, Regulamentul șcólelor din 1832, §1): • Școli începătoare, cu durata de trei ani
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
nu își găsește loc în programa școlară. În ciclul gimnazial predomină în continuare istoria sacră și geografia marilor puteri, precum și un pachet de discipline clasice, axate pe studiul limbilor latină și greacă. Datele statistice disponibile pentru situația școlii din principatele danubiene în perioada regulamentară indică faptul că în între 1832 și 1848 au funcționat 39 de școli naționale începătoare, 20 dintre ele fiind localizate în Țara Românească (câte una în fiecare reședință de județ, la care se adaugă trei unități școlare
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]