1,719 matches
-
n-ar fi lăsat-o așa ușor să facă asta. După ce plecă Sam, ea a zăcut În pat, cu genunchii la gură și a plâns până când a trebuit să se târască la muncă. Sentimentele ei oscilau Între șoc Îngrozitor și dezgust. Ca și când faptul că Sam o Înșelase nu o durea destul rău și-așa, să descopere și că era un nenorocit care făcea avere ajutându-le pe niște starlete vanitoase și obsedate de sine să-și păstreze siluetele folosind surogate care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
din punctul de vedere al țării, fie din punctul de vedere al Europei“. După șapte ani de domnie „alteța voastră - crede consulul francez - nu are un partid în propria sa țară și nu poate conta decât pe devotamentul câtorva protejați, pe dezgustul oamenilor care fug de agitații, pe armata care și-a făcut, este adevărat, datoria... și, în fine, pe acei care au păstrat respectul tradițional pentru putere“58. Incidentele de la 3/15 august 1865 au avut, după cum se știe, și un
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
să se afle în conflict cu mesajele verbale (cercetătorii de la Universitatea din Pennsylvania au făcut fotografii la șase persoane, apoi au făcut douăsprezece compoziții cu partea stângă și partea dreaptă a feței; s-a observat că bucuria, surpriza, supărarea, frica, dezgustul și tristețea, toate se arată mai intense pe partea stângă a feței, emisferele creierului fiind bănuite a fi la baza acestei diferențe); oamenii tind să privească partea dreaptă a feței, ceea ce este o manieră greșită dacă se dorește perceperea mai
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
o Îndelungată exersare. Astfel, atunci când dăm dintr-o dată peste ceva foarte scârbos Într-o mâncare din care mușcăm cu poftă, uimirea provocată de acest fapt poate schimba până Într-atât dispoziția creierului Încât să nu mai putem privi decât cu dezgust acea mâncare din care Înainte ne ospătam cu plăcere. Același lucru Îl putem observa la animale, căci deși ele nu au rațiune și poate nici un fel de gândire, toate mișcările spiritelor și glandei care nasc În noi afecte nu le
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
a abuliei poetului și cea a suferinței cristice din momentul răstignirii. Necrologul, scris de către contemporani și inserat în primul epilog al romanului, devine ilustrativ în acest caz: "Unul dintre cei mai mari poeți ai timpului...hrănit cu oțet, fiere și dezgust de contemporani, a dus tăcut țeava rece pe inima caldă și stupidă și a domolit-o, sfărâmând-o. Noapte bună, poet smintit și cumsecade."244 Schema abuliei poetului, reiterată îndeajuns de obsesiv în textul narativ, devine o reprezentare arhetipală a
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
de nedreptate, se descurajează, capătă apatie față de obiectul respectiv. "Mi se întâmplă de multe ori să fiu nedreptățit și-mi pare foarte rău când se întâmplă aceasta. Mă face să nu mai muncesc și mă descurajează. După aceea, mă apucă dezgustul și nu mai învăț ca înainte la acel obiect". (clasa a IX-a). c) O atitudine corectă în asemenea situații, manifestă acei elevi care dovedesc o înțelegere superioară a semnificației notei: "La o oră de chimie mi s-a părut
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
de trecere, cu zgomotele, vocile sau sunetele muzicilor diverse și cu intensități maxime adesea, cu duhorile sau parfumurile, cu privirile nu rareori de ură sau măcar de antipatie, cu coada pentru ocuparea unicei băi, cu promiscuitatea, riscurile de igienă și dezgustul folosirii ani la rând a singurului WC dintr-un cămin care a fost numai al tău sau al familiei. Poate că mulți care au trăit în acel context al României s-au obișnuit cu asemenea imagini și trăiri (aceasta este
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
cărora sunt necesare investigații suplimentare. Așadar, aș adăuga proliferarea cozilor printre celelalte fenomene pe care Daniel Chirot le nominalizează la cauza morală a prăbușirii regimurilor: birocratizarea excesivă, răspândirea tiraniei mărunte, creșterea capitalului educațional, crearea instituțiilor sociale alternative ș.a., care privilegiază dezgustul față de sistem. Prin aceasta nu subscriu necondiționat la considerarea cauzei morale ca fiind cea mai importantă în declinul acestor regimuri și nici la rolul decisiv al intelectualilor/artiștilor. Mai mult, cred că rândurile de așteptare contribuie la efectul de delegitimare
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
că încrederea în persoanele care conduceau, mai ales în clanul Ceaușescu, era mult mai mică decât în instituții sau în ideologia comunistă. Acolo unde nu mai există încredere și nici interes (ca în cazul nomenclaturii), perceperea imoralității sistemului creează insatisfacție, dezgust și ostilitate sau revoltă, ce e mai mult decât lipsa de încredere, aspect asupra căruia nu m-am oprit deloc. Fenomenul cozii focalizează atenția asupra inechității distribuției bunurilor centralizate de sistem ca sursă a imoralității regimului, considerând că regimul se
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
Cât despre chestiunea integrării, la un moment dat ea pare să rămână pentru Cioran cumva secundară, conjuncturală. Îi scrie lui Aurel Cioran în 1979: „Ai dreptate: oriunde pe pământ aș fi avut aceeași viziune asupra lucrurilor, aceeași frământare și același dezgust. În fond, faptul că trăiești la Rășinari sau la Paris n-are nici o legătură cu ce ești de fapt” (9 mai 1979 Ă 365). O astfel de viziune, de sorginte metafizică, e contrazisă, însă, de tot ceea ce intră în „echilibrul
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
stă în putință pentru a se despărți de rădăcinile lui românești. Dar e dezrădăcinarea posibilă? Oricum, refuză să vorbească românește Ă deși sunt abisuri ale sufletului său pentru explorarea căreia numai româna pare potrivită Ă și își cultivă cu perseverență dezgustul de ai săi. În fapt, disprețuiește tribul căruia îi aparține și de care se simte legat. Legat, în toate sensurile posibile. Dar procesul e lent, complicat, cu retractări abia vizibile, și cauzele, greu de înțeles. Deși dezamăgit că țara nu
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
a se întoarce să-și revadă locurile tinereții. Simte, însă, că numai acolo, acasă, ar putea fi cu adevărat înțeles: „Mai știi? Viața mea dinainte, «preistoria» mea, mă atrage tot mai mult, fenomen tipic de îmbătrânire, fără îndoială, dar și dezgust față de lumea în care trăiesc. Aici nimeni n-a înțeles nimic, așa că voi, acolo, sunteți toți niște înțelepți, le știți pe toate”. Nu e singura dată, vom vedea, când Cioran critică Occidentul. De fapt, deocamdată își plânge însingurarea și face
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
tip nemaipomenit” (9 mai 1979 Ă 365). Între timp, a ajuns să-i dea dreptate fratelui său, care probabil că încerca să-l consoleze: „Ai dreptate: oriunde pe pământ aș fi avut aceeași viziune asupra lucrurilor, aceeași frământare și același dezgust. În fond, faptul că trăiești la Rășinari sau la Paris n-are nici o legătură cu ce ești de fapt” (9 mai 1979 Ă 365). Oricât de seducătoare pare o astfel de ipoteză, confirmată în bună măsură chiar de Cioran, adevărul
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
-i drept, Occidentul nu mi-a prea reușit. Îl detest pentru ceea ce este și mai ales pentru ceea ce speră...” (2 ianuarie 1973 Ă 599). Așadar, să fi avut Cioran, oriunde pe pământ, aceeași viziune asupra lucrurilor, aceeași frământare și același dezgust, cum lasă să se înțeleagă într-un loc?! El însuși nu e sigur de asta atunci când recunoaște prioritatea față de adevăr a lui Noica, cel care, rămas în țară, suferindu-i injustițiile, i se devotează total. Îi scrie fratelui: „Înclin să
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
vervă ca niciodată. În vreme ce eu sunt la regim, el, care are cincisprezece ani mai mult ca mine, bea și mănâncă exact ca un om tânăr. Are o curiozitate prodigioasă, se interesează practic de tot. Nu știe ce-i oboseala și dezgustul, nu e ca noi ceilalți...” (23 august 1979 Ă 538). De fapt, Cioran își explică și acum negativitatea prin rădăcinile sale românești. Rădăcinile îi exhibă negativitatea și îi aduc înțelepciunea. Continuă Cioran: „Singurul avantaj de a trăi și de a
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
caietele sunt, oricum, expresia contradicțiilor care se dezvoltă în sincronie. Victoria lui Ă care se edifică pe ruinele neputinței de a acționa Ă este că nu se angajează în nimic, că nu crede în nimic. Tocmai de aceea invidia și dezgustul față de cei care cred se află într-o permanentă confruntare. Așadar, vidul nu capătă la Cioran doar întruchiparea spaimei de ipocrizie, ci și, cum am văzut deja, pe aceea a propriei proiectări în iluzoriu, a golirii de sine, a lipsei
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
că totul e consecința unei mistificări, Cioran nu-și poate învinge nici nostalgia paradisului, nici invidia („Invidia e fiziologică. A trăi înseamnă să secretezi venin” Ă II, 386), cu atât mai puțin violența, căreia îi vom dedica pagini aparte, sau dezgustul față de sine. Dacă se disprețuiește, Cioran o face tocmai din acest motiv, al neputințelor, doar că o face cu voluptate, căci neputința devine ea însăși sens, în măsura în care devine cel puțin tărâm de explorat. Ura, disprețul, dezgustul, greața de sine însumează
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
dedica pagini aparte, sau dezgustul față de sine. Dacă se disprețuiește, Cioran o face tocmai din acest motiv, al neputințelor, doar că o face cu voluptate, căci neputința devine ea însăși sens, în măsura în care devine cel puțin tărâm de explorat. Ura, disprețul, dezgustul, greața de sine însumează tot acest curaj negativ în care Cioran excelează. „Mizeriile mele!”, exclamă la un moment dat, pentru a continua: „singurul lucru care mă preocupă cu adevărat. Tot ce am scris se reduce la o meditație pe marginea
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
De sine însuși? De golul care a substituit ființa? De absența lui Dumnezeu? În fine, printre aceste repere livrești care-l ajută pe Cioran să se înțeleagă, alături de Lucrețiu, Luther, Napoleon sau Nero, Nietzsche. Or, Nietzsche îi provoacă silă și dezgust. E dezgustul față de sine însuși. Se recunoaște, prea bine, în el. Iată-l spunând: „Nu poți accepta un gânditor al cărui ideal se situează la antipodul a ceea ce era. Are ceva grețos nevolnicul ce propăvăduiește forța, nevolnicul ce nu cunoaște
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
însuși? De golul care a substituit ființa? De absența lui Dumnezeu? În fine, printre aceste repere livrești care-l ajută pe Cioran să se înțeleagă, alături de Lucrețiu, Luther, Napoleon sau Nero, Nietzsche. Or, Nietzsche îi provoacă silă și dezgust. E dezgustul față de sine însuși. Se recunoaște, prea bine, în el. Iată-l spunând: „Nu poți accepta un gânditor al cărui ideal se situează la antipodul a ceea ce era. Are ceva grețos nevolnicul ce propăvăduiește forța, nevolnicul ce nu cunoaște mila” (II
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
a fi?! Cum vom vedea, el e acela care lovește în sine „prin intermediul celui mai vechi, celui mai drag vis al său”. De reținut pentru momentul în care vom explora obiectul urii lui Cioran, neamul, Dumnezeu, propriul sine. În fine, dezgustul pe care scepticismul i-l provoacă lui Cioran e dublat, într-un efort de salvare de sine, de admirație. Neputând scăpa de această tară a strămoșilor sau a fiziologiei, lui Cioran nu-i rămâne decât să-ncerce o restaurare pozitivă
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
ca ei” (I, 310). Mai mult, spectacolul furiei îl descumpănește și i se pare oribil. Iată cum i se pare Étiemble, prin intermediul unei scrisori trimise către Brasillach: „atât de otrăvit de ură, că aproape-ți vine să te rogi din dezgust. Într-atât de oribil e spectacolul oferit de cel ce împinge ranchiuna până la delir” (III, 160). În același timp, Cioran crede că ura este motorul istoriei: „Să suprimăm ura înseamnă să ne privăm de evenimente” (III, 346). Și, deși uneori
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
III, 44). Într-un alt loc, orgoliul e dus și mai departe: „Singura utilitate a lui Dumnezeu (sau a ideii de Dumnezeu) este aceea că îți îngăduie să te rupi de oameni fără să cazi în narcisism, în delir, în dezgust, în păcatele Eului. ș...ț Iată de ce i-am invidiat întotdeauna pe cei care cred, fiind totodată incapabil să pricep cum reușesc. Mi se pare mai lesne să te crezi Dumnezeu decât să crezi în Dumnezeu” (III, 307). Au existat
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
spune: „Să concepi un orgoliu cosmic, să te crezi egalul lui Dumnezeu sau chiar superior lui Ă asta da. Dar să rivalizezi cu oamenii, să fii ceva în ochii lor, nu, nici vorbă” (III, 52). De n-ar fi reversul dezgustului de sine, l-am recunoaște aici pe acel Cioran din tinerețe. Or, în fața unei astfel de situații, gloria comună i se pare de domeniul derizoriului. În 1961, notează: „Nimic nu seamănă mai mult cu neantul decât gloria la Paris! Nu
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Din stofa aceasta ar fi trebuit să lipsească orgoliul. Or, „Sunt cât se poate de orgolios, dar uneori, chiar adesea, când mă aplec asupra mea, îmi vine să vomit” (I, 141) notează Cioran. În totul, disprețuiește orgoliul care îi stârnește dezgustul de sine. Există, însă, și excepții: „Nu suport orgoliul decât la damnați, la dezmoșteniți, la infirmi” (idem). Să se considere oare el însuși un damnat, un dezmoștenit, un infirm? Oricum, orgoliul său e al unui sceptic, însoțit, deci, de retractările
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]