1,291 matches
-
Tel : +34 91 321 06 00 Emend@ msd . es Portugal Merck Sharp & Dohme , Lda Tel : +351 21 4465700 informacao doente@ merck . com France Laboratoires Merck Sharp & Dohme - Chibret Tél : +33 ( 0 ) 1 47 54 87 00 contact@ msd- france . com România Merck Sharp & Dohme Romania S. R. L . Tel : + 4021 529 29 00 msdromania@ merck . com Ireland Merck Sharp and Dohme Ireland ( Human Health ) Limited Tel : +353 ( 0) 1 2998700 medinfo ireland@ merck . com Slovenija Merck Sharp & Dohme , inovativna
Ro_294 () [Corola-website/Science/291053_a_292382]
-
Tel : +34 91 321 06 00 Emend@ msd . es Portugal Merck Sharp & Dohme , Lda Tel : +351 21 4465700 informacao doente@ merck . com France Laboratoires Merck Sharp & Dohme - Chibret Tél : +33 ( 0 ) 1 47 54 87 00 contact@ msd- france . com România Merck Sharp & Dohme Romania S. R. L . Tel : + 4021 529 29 00 msdromania@ merck . com Ireland Merck Sharp and Dohme Ireland ( Human Health ) Limited Tel : +353 ( 0) 1 2998700 medinfo ireland@ merck . com Slovenija Merck Sharp & Dohme , inovativna
Ro_294 () [Corola-website/Science/291053_a_292382]
-
Anjou, fratele regelui Franței. Exploatând opoziția dintre Roma și Hohenstaufeni, Mihail al VIII-lea, prin promisiunile de uniune, reușea să provoace papei o schimbare de opinie. La început, împăratul părea să se găsească într-o poziție foarte favorabilă în fața Greciei france, dat fiind că Guillaume al II-lea Villehardouin fusese făcut prizonier în bătălia de la Pelagonia. Mihail al VIII-lea putuse să-i dicteze condițiile sale înainte de a prelua puterea - către sfârșitul anului 1261: Guilaume al II-lea presta împăratului bizantin
Mihail al VIII-lea Paleologul () [Corola-website/Science/317073_a_318402]
-
Grigore al X-lea nu simpatiza planurile de cucerire ale lui Carol I de Anjou. Uniunea cu grecii trecea mai mult decât oricând în centrul politicii orientale a papalității. În timpul absenței lui Carol de Anjou, partizan al cruciadei, situația Greciei france evolua în avantajul bizantinilor, care vor reuși să-și consolideze din nou poziția în Peloponez. Dar cruciada din Tunis nu era decât un scurt episod; puțin după sosirea sa în Africa, Ludovic al IX-lea murea și Carol de Anjou
Mihail al VIII-lea Paleologul () [Corola-website/Science/317073_a_318402]
-
trimiși ai țarului și ai regelui sârb. Toți dușmanii imperiului: latinii și grecii, slavii și albanezii, se vor coaliza sub conducerea lui Carol I de Anjou, care, aliat și înrudit cu împăratul titular al Constantinopolului, ca și cu stăpânul Greciei france, dorea coroana imperială a Bizanțului. Temându-se de o nouă cruciadă, Mihail al VIII-lea a decis să accepte unirea cu Biserica catolică. La 6 iulie 1274, ambasadorul basileului la curtea papei Grigore al X-lea, Georgios Acropolites, a rostit
Mihail al VIII-lea Paleologul () [Corola-website/Science/317073_a_318402]
-
Ioan Angelos un centru ostil împăratului. Campania debuta prin victorii și conducea trupele imperiale până sub zidurile capitalei thessaliene Neopatrai. A doua campanie împotriva Thessaliei din anul 1277 avea același rezultat negativ (prima fusese respinsă datorită ajutorului dat de ducatul franc al Atenei). Împăratul înregistra mari succese pe mare. Operațiunile navale ale italianului Licario, ridicat la rangul de megaduce ("megadux"), erau încununate de succes începând din 1276: Eubeea și un mare număr de insule din Marea Egee vor cădea în mâinile sale
Mihail al VIII-lea Paleologul () [Corola-website/Science/317073_a_318402]
-
sale; flota bizantină reocupa stăpânirea Mării Egee. O schimbare importantă se producea în Peloponez; prin moartea lui Guillaume al II -lea de Villehardouin (1278), principatul Moreei trecea sub autoritatea directă a lui Carol I de Anjou, marcând o slăbire a puterii france. Dificultățile, împotriva cărora Gullaume al II-lea luptase deja, se vor accentua și guvernatorii lui Carol de Anjou erau depășiți; țara era epuizată de războaie interminabile și populația greacă se revolta împotriva dominației străine a latinilor. Aceste conjuncturi le vor
Mihail al VIII-lea Paleologul () [Corola-website/Science/317073_a_318402]
-
Redbad sau Radbod (d. 719) a fost un rege sau duce al frizonilor din jurul anului 680 până la moartea sa. Este considerat ultimul conducător independent al Friziei înainte de dominația francă. L-a învins pe Charles Martel în bătălia de la Köln, dar, în cele din urmă, Charles i-a învins și obligat pe frizoni să se predea. Radbod a murit în 719, dar după câțiva ani succesorii săi au reînceput lupta
Redbad, rege al frizonilor () [Corola-website/Science/329337_a_330666]
-
Prin aceasta, frontiera Bavariei s-a extins, iar fiul lui Odilo, Tassilo al III-lea de Bavaria, a început creștinarea triburilor slave de dincolo de râul Enns. În 788, Carol cel Mare a integrat cu totul teritoriul Carintiei (Carantaniei) în statul franc, care a devenit parte a Ducatului de Friuli, alături de Marca de Istria. În acest nou context, activitatea misionară a crescut în intensitatea, în principal prin acțiunea arhidiecezei de Salzburg. Între 819 și 823, populația slavă nativă a sprijinit răscoala lui
Marca de Carintia () [Corola-website/Science/325426_a_326755]
-
a Ducatului de Friuli, alături de Marca de Istria. În acest nou context, activitatea misionară a crescut în intensitatea, în principal prin acțiunea arhidiecezei de Salzburg. Între 819 și 823, populația slavă nativă a sprijinit răscoala lui Ljudevit Posavski împotriva stăpânirii france. În 827, bulgarii au atacat Carintia, iar în 828 împăratul Ludovic cel Pios a reorganizat Friuli în patru ținuturi, dintre care cele mai nordice — Carintia și Pannonia Inferioară — au fost detașate de Regatul Italiei și încorporate Bavariei. La rândul său
Marca de Carintia () [Corola-website/Science/325426_a_326755]
-
fiind că papa Adrian I tocmai numise un duce de Spoleto. În 842, fostul ducat a fost practic reînviat de către franci, în sensul transformării sale într-un teritoriu de graniță condus de un markgraf dependent. Printre cei mai remarcabili duci franci, Guy I a divizat ducatul între cei doi fii ai săi, Lambert I și Guy al II-lea, cel din urmă primind ca partea sa senioria de Camerino, care a devenit ducat cu acea ocazie. Lambert I a fost un
Ducatul de Spoleto () [Corola-website/Science/324678_a_326007]
-
apoi și de Spoleto, s-a căsătorit cu celebra nobilă din Roma Marozia, însă a fost asasinat de către locuitorii din Roma în 924. În jurul lui 949, influența spoletanilor la Roma dispare, odată cu cucerirea Spoleto de către Berengar al II-lea, regele franc al Italiei și totodată împărat. În continuare, împăratul Otto I "cel Mare" a detașat din teritoriile numite "Sabina Langobardica" și le-a oferit Sfântului Scaun. De acum, controlul asupra Spoleto devenea un apanaj al împăraților germani. În 967, împăratul Otto
Ducatul de Spoleto () [Corola-website/Science/324678_a_326007]
-
au fost în cele din urmă încununate de succes, Carol a trebuit să recurgă la fragmentarea teritoriilor saxone ale triburilor westfalice, estfalice și din Angria, încheind acorduri de pace pe rând, cu fiecare trib în parte. Saxonii au devastat fortăreața francă din Eresburg, iar conducătorul lor Widukind a refuzat să se prezinte la dieta din 777 convocată de Carol la Paderborn. El s-a retras în Nordalbingia, după care a condus mai multe răscoale împotriva ocupanților, care au fost drastic pedepsite
Ducatul de Saxonia () [Corola-website/Science/327948_a_329277]
-
răscoale împotriva ocupanților, care au fost drastic pedepsite de către Carol cel Mare în masacrul de la Verden din 782. În cele din urmă, Widukind a fost nevoit să jure supunere în 785, să se boteze și să devină el însuși conte franc. Răscoale ale saxonilor au continuat până în 804, când întreg ducatul de origine a fost încorporat în Imperiul carolingian. În continuare, Saxonia a fost guvernată de oficiali carolingieni, de exemplu Wala de Corbie (d. 836), nepot al lui Carol Martel și
Ducatul de Saxonia () [Corola-website/Science/327948_a_329277]
-
parte, dispariția goticii a fost cauzată și de plecarea goților din Italia și de izolarea geografică a goților migratori de alte populații germanice. Limba a supraviețuit în Peninsula Iberică (Spania modernă și Portugalia) până în secolul al VIII-lea. Potrivit autorului franc Walahfrid Strabo (Walahfried), gotica ar fi fost vorbită în continuare și la începutul secolului al IX-lea în ținuturi dinspre cursul inferior al Dunării și în regiuni montane izolate din Crimeea, limba gotică crimeeană. Termeni posibil gotici din manuscrise mai
Limba gotică () [Corola-website/Science/314572_a_315901]
-
Rit din sud-est. Conform unei alte teorii, numele regiunii ar proveni din termenul maghiar „bárány”, care înseamnă "miel". De-a lungul istoriei, regiunea Baranya a făcut parte din Imperiul Roman, Imperiul Hunilor, regatul ostrogoților, regatul lombarzilor, the regatul avarilor, Imperiul Franc, Principatul Balaton, Imperiul Bulgar, Regatul Ungariei, Imperiul Otoman, Arhiducatul Austriei, Imperiul Austriac și apoi din Austro-Ungaria. Începând cu 1918/1921, regiunea a fost împărțită între Ungaria și Regatul Sârbilor, Croaților și Slovenilor (denumit ulterior Iugoslavia). Regiunea Baranya a fost colonizată
Baranya (regiune) () [Corola-website/Science/329272_a_330601]
-
francilor. Acesta își impune puterea politică înființând un regat, dar limba galo-romană o asimilează pe cea a francilor. Totuși, elemente ale acesteia dau un suprastrat viitoarei limbi franceze. Limba galo-romană este fărâmițată în dialecte. Cele din nordul Galiei, sub influența francă, încep să formeze o grupare numită "oïl", iar cele din sud, cu alte trăsături comune, încep să formeze gruparea dialectelor "oc". Din perioada limbii protofranceze (sec. VIII-X) datează prima menționare a existenței unei limbi romanice deja diferită de latină (813
Limba franceză () [Corola-website/Science/296698_a_298027]
-
Lavrillier (n. 1933) este fotograf, galerist, editor și autor francez. André Lavrillier a fost fratele mai mare al lui "Gaston Albert Lavrillier" (1890-1958), gravor, medalist, pictor și sculptor francez. "Tipul Lavrillier" este un tip de gravură a pieselor monetare ale francului francez desenat de "André Henri Lavrillier" începând din 1933 și folosit până în 1952. Aversul piesei reprezintă un cap laureat al personificării Republicii Franceze, din profil, spre stânga, legenda circulară și, sub gât, semnătura artistului gravor: La marginea monedei, de jur
André Lavrillier () [Corola-website/Science/332581_a_333910]
-
Francul comorian sau francul comorez (în , iar în limba arabăفرنك قمري, cod ISO 4217: KMF, simbol local: FC) este moneda Uniunii Comorelor. Este subîmprțit în 100 de centime. Francul comorian era garantat în raport cu francul francez la o rată de schimb nominală
Franc comorian () [Corola-website/Science/323760_a_325089]
-
Francul comorian sau francul comorez (în , iar în limba arabăفرنك قمري, cod ISO 4217: KMF, simbol local: FC) este moneda Uniunii Comorelor. Este subîmprțit în 100 de centime. Francul comorian era garantat în raport cu francul francez la o rată de schimb nominală de 75 FC
Franc comorian () [Corola-website/Science/323760_a_325089]
-
denumit și Contele , a fost un lider militar franc din timpul lui Carol cel Mare devenit una din principalele figuri ale ciclului literar denumit "Matière de France". Roland a fost guvernator militar al mărcii Bretone, responsabil de apărarea frontierei Regatului Franc împotriva bretonilor. Singura atestare istorică despre el provine din "Vita Karoli Magni" de Eginhard, în care este denumit "Hruodlandus Brittannici limitis praefectus" („Roland, prefect al hotarelor Bretaniei”) și în care se narează moartea sa în bătălia de la Roncesvalles, când ariergarda
Roland () [Corola-website/Science/323422_a_324751]
-
Karoli Magni" de Eginhard, în care este denumit "Hruodlandus Brittannici limitis praefectus" („Roland, prefect al hotarelor Bretaniei”) și în care se narează moartea sa în bătălia de la Roncesvalles, când ariergarda condusă de el împreună cu convoiul de provizii al unei armate france a fost atacat de basci rebeli. Povestea morții lui Roland în timpul retragerii dintr-o campanie din Spania a fost transformată ulterior de literatura medievală și renascentistă. El a devenit astfel paladin al împăratului Carol cel Mare și figură centrală în
Roland () [Corola-website/Science/323422_a_324751]
-
a unui Roland francez, într-o secțiune din "Vita Karoli Magni" despre pasul Roncevaux, scrisă de biograful lui Carol cel Mare, pe nume Eginhard. Acest pasaj apare în capitolul 9: Roland a fost evident primul oficial numit să conducă politicile france în zona Bretaniei, întrucât sub dinastia Merovingiană, francii nu s-au îngrijit de relațiile cu bretonii. Districtele lor de frontieră, cum ar fi Vitré, Ille-et-Vilaine la sud de Mont Saint-Michel sunt astăzi împărțite între Normandia și Bretania. Cultura distinctă a
Roland () [Corola-website/Science/323422_a_324751]
-
Bernard (n. 797, Vermandois, Picardia - d. 17 aprilie 818, Milano) a fost rege franc al longobarzilor din Italia între 810 și 818. Bernard a fost fiul ilegitim al regelui Pepin de Italia și astfel nepot al împăratului Carol cel Mare. În 810, Pepin a murit de pe urma bolii contractate în timp ce asedia Veneția; cu toate că Bernard era
Bernard de Italia () [Corola-website/Science/325094_a_326423]
-
ernard a fost cel trimis pentru a investiga acest caz. O schimbare a intervenit în 817, atunci când Ludovic cel Pios a schițat un "Ordinatio Imperii", detaliind viitoarea organizare a Imperiului francilor. Potrivit acestui plan, cea mai mare parte a teritoriului franc revenea fiului cel mai mare al împăratului, Lothar, în vreme ce Bernard nu primea niciun teritoriu suplimentar și, deși i se confirma domnia sa în Italia, urma să devină vasal față de Lothar. Acest plan, dupăcum s-a stabilit ulterior, era rezultatul influenței împărătesei
Bernard de Italia () [Corola-website/Science/325094_a_326423]