357 matches
-
rolurilor: „când spun eu, nu știu dacă o fac În calitate de autor, actor, personaj, instanță auctorială etc.“ (p. 14). În ciuda poeticii explicite, a precauțiilor teoretice decelate pe toată suprafața „romanului“, În ciuda polemicii cu scriitura, lectura tradițională și a pledoariei pentru modernitate, Intermezzo lasă impresia unui produs hibrid, În care clasicismul a fost tulburat de artificiile retoricii baroce și moderniste. Să ne explicăm: macrostructurile limitrofe, „Un Început posibil de roman“ și „Un posibil sfârșit de roman“, constituie cadrul (metalingvistic) al povestirii În ramă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
configurează o retorică a literalității cu consecințe negative asupra capacității de motivare reciprocă, de modelare implicită a temelor 1. - În care Marin Mincu este eclectic - și 2., În care exersează În manieră ironic-ludică. Marin Mincu este, fundamental, un teoretician, iar Intermezzo, ca tentativă de corporalizare a unor concepte, confirmă această vocație. Ramuri, nr. 1 (259), 15 ianuarie 1986 Ioan Bogdan Lefter: Jurnale, scrisori și-un narator Să reținem modelul creator la care Marin Mincu aderă: acela al autorului care dublează „inspirația
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
opusă - parcă - „pulverizării“ tocmai invocate. Una peste alta, cu exagerări, scăpări și fără nici un strop de emfază, e de reținut modelul creator În cauză. Susținându-l, Marin Mincu se raliază și el eforturilor unei Întregi - și mai tinere - generații literare. Intermezzo se deschide cu „Un Început posibil de roman“ și se Închide cu „Un posibil sfârșit de roman“: scurte capitole (de nouă și respectiv șapte pagini) susținute de o voce naratoare emancipată, Încrezută chiar, cultivată și ironică. Începutul pendulează Între două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
natural“ (p. 77). M. transcrie și câteva pagini „dintr-un jurnal În versuri regăsit“ (p. 237-247), de calitate, fluxuri lirice expresioniste, informe, intense. Poezia, proza (jurnalul) și critica (considerațiile despre literatură din jurnal) intră - așadar - toate În compoziția ambițioasă din Intermezzo ș...ț. Un plan important al romanului e cel autoreferențial. Jurnalul lui M. conține multe pasaje despre ideea de jurnal și de roman, ivite de-a lungul divagațiilor personajului despre literatură, dar valabile (și) pentru Intermezzo. Asupra vieții și textului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
În compoziția ambițioasă din Intermezzo ș...ț. Un plan important al romanului e cel autoreferențial. Jurnalul lui M. conține multe pasaje despre ideea de jurnal și de roman, ivite de-a lungul divagațiilor personajului despre literatură, dar valabile (și) pentru Intermezzo. Asupra vieții și textului, realității și ficțiunii, M. nu Încetează să mediteze. Ironizează Însemnele În care a Înghețat viața cutărei familii presupus nobile („papirusuri, blazoane, sceptre, coroane, diplome, inscripții, medalii, fibule, firmane, devize, decrete, tiare, turbane, steme, sigilii, signature pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
la Început). Scriitura de tipul jurnalului ar fi o șansă de recuperare a autenticității: „nu pot să mai accept iluzia mimesis-ului romanesc practicat de alții cu disimulată ingenuitate. «Sinceritateaă jurnalului se află În implicarea În scriitură a eului narant“ (ibidem). Intermezzo ne arată că ideile lui Marin Mincu din 1984-l985 le avea M. Încă din jurul lui 1960. Într-o miercuri, acesta din urmă notase: „Vine Alain Robbe-Grillet la o Întâlnire cu studenții și ne vorbește despre noul roman; noi mai facem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
există și Patul lui Procust, și Bietul loanide“ (p. 332). Lângă falsitatea prozei, M. crede - cum am văzut - ca și Marin Mincu de astăzi În șansa fragmentarismului notelor de jurnal (v. și pp. Î60, 382-383 etc.). O posibilă cheie pentru Intermezzo este pasajul despre Memoires d’un fou, pagini autobiografice ale lui Flaubert, „materie primă“ pentru Educația sentimentală (cf. pp. 369-371). M. se regăsește În acel „text de o autenticitate extraordinară“ (p. 371), semnalizând faptul că Intermezzo poate fi interpretat ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
O posibilă cheie pentru Intermezzo este pasajul despre Memoires d’un fou, pagini autobiografice ale lui Flaubert, „materie primă“ pentru Educația sentimentală (cf. pp. 369-371). M. se regăsește În acel „text de o autenticitate extraordinară“ (p. 371), semnalizând faptul că Intermezzo poate fi interpretat ca o Educație sentimentală rămasă la stadiul eboșelor „autenticiste“ (vezi și aluzia de la p. 415). Speculație interesantă, În urma căreia se poate ajunge la o discuție despre raportul dintre proza tradițională și cea a secolului XX, cu deschidere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
chiar și al literaturii, din moment ce M. descoperise că firul temei „autenticității“ și a „trădării“ vieții prin scris duce la urmă la concluzia că „Discursul perfect autentic este discursul fără cuvinte“ (p. 404). Nu trebuie pierdut din vedere nici faptul că Intermezzo ascunde o enigmă: nu știm ce se va fi petrecut Între oficializarea legăturii celor doi, rezultat - și acesta - al toanelor lui M. (stârnit de un coleg, replicase: „Facem pariu că, dacă vreau, mă pot Însura chiar mâine?“, pp. 373-374), și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
gravitate, lecturi și sensibilitate cenzurată, plus un final foarte bun, cu Însemnate resurse de redimensionare a Întregului; dar și: lungimi nejustificate, prețiozități inutile, ceva exces În poza trufașă a personajului principal și În cea ironică a naratorului. Important e că Intermezzo are, dincolo de defecte, substanță reală și rezistă la analiză. Romanul ar putea fi și psihanalizat, pornind de la indicarea repetată a unui „arhetip“ al iubirii lui M. („Eu nu o iubesc decât pe E.“ etc., p. 382); e vorba despre E.
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
Întâlnim un pasaj dinaintea relației cu A., prezentă tot timpul până atunci etc.; și cantitatea totală de texte parcurse de M. - peste 400 de pagini! - depășește posibilitățile de lectură Într-o zi sau o noapte!...). Condensat și controlat În detaliu. Intermezzo ar putea fi la a doua ediție un foarte bun roman, important Între cărțile „noilor prozatori“ de după 1980. Un roman care să fie - ei, da! - așa cum și-l dorește orgoliosul prozator Marin Mincu: „un reper esențial În existența mea“ (din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
Ecovoiu, Cei trei copii-Mozart Ioan Groșan, Planeta Mediocrilor Petru Cimpoeșu, Nouă proze vechi • Ficțiuni ilicite Gabriela Adameșteanu, Drumul egal al fiecărei zile ***, Rubik (roman colectiv) Nicolae Breban, Îngerul de gips Stelian Tănase, Maestro V irgil Duda, Ultimele iubiri Marin Mincu, Intermezzo II : Graziella Nicolae Breban, Orfeu în infern Augustin Buzura, Raport asupra singurătății Nora Iuga, Hai să furăm pepeni Ioan Lăcustă, Replace all (Colcăiala) Varujan Vosganian, Cartea șoaptelor Dora Pavel, Pudră Adrian Oțoiu, Coaja lucrurilor sau Dansând cu Jupuita Cătălin Dorian
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
ruse, îi arătase că aceasta din urmă nu va putea rezista oastei otomane; în 1711, pentru Brâncoveanu „momentul dezlănțuirii propriilor puteri nu sosise și nu avea să sosească niciodată”. După opinia noastră, momentul 1711 a fost pentru Constantin Brâncoveanu un intermezzo nefast fără voia sa și împotriva simțămintelor sale. El va returna țarului banii trimiși, pentru aprovizionarea pe care domnitorul i-o destinase și pe care a făcut-o „cale întoarsă” spre lagărul otoman aflat în „coastă”. Dar, la 23 ianuarie
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
o reîntâlnește pe Mila și află adevărata măsură a sacrificiului și uitării de sine. Avându-i în grijă pe cei șaisprezece copii orfani pe care îi adăpostea, Mila se prostituează pentru hrană. Cei doi își trăiesc puțina fericire într-un intermezzo dintre război și coșmarul politic de după acesta. Urmează persecuțiile îndurate de Volski și deportarea, iar Mila se topește definitiv în negura înghetață a istoriei. Deși povestea are accente melodramatice uneori neverosimile, rămâne o mărturie tulburătoare despre o experiență-limită. Volski și
[Corola-publishinghouse/Science/84939_a_85724]
-
și chiar spațiul lunar, Apolodor își câștigă un binemeritat statut eroic. Într-atât de puternice sunt ecourile faptelor sale, încât Naum îi dedică un "Imn de slavă pentru Apolodor, primul pinguin cosmonaut". În tradiția lui Swift, Naum își permite un intermezzo subtil de satiră politică (într-atât de subtil, încât e eliminat din ediția din 1988): "Trăiască, deci, Apolodor/ Care-a trecut pe lângă stele/ Și nici nu s-a atins de ele!/ Trăiască regnul animal/ Și specia care-a născut/ Cosmonautul
[Corola-publishinghouse/Science/84939_a_85724]
-
ei, prima autoare a literaturii cu temperatură pozitivă. Cu atît mai mult cu cît literatura ei nu pare să vină din nici o tradiție feministă, de nicăieri și rămîne atipică atît pentru tot ceea ce va Însemna literatura feminină a anilor 1990. Intermezzo: Marie Redonnet Marie Redonnet debutează În 1985 cu un volum straniu, de poezie, la recenta editură POL, un spațiu În care se desfășoară post-avangardisme underground, dacă ar fi să amintim doar cele două celebre numere din Revue de Littérature générale
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
care a făcut la vremea ei (parte din) carierele unora precum H. Delavrancea-Gibory (vile la Balcic sau București) și Octav Doicescu (Yacht-Club Herăstrău, restaurant la Grădina Botanică), a mai putut fi revizitată - la o scară mult mai amplă și după intermezzo-ul stalinist - abia în anii șaizeci 20. Din nefericire, lucrările postbelice ale Henriettei Delavrancea-Gibory reprezintă un "regres" către vernacular și folcloric; arhitecta pare să fi abandonat căutările de interfață între tradiție și modernitate. Există, altfel, multe edificii înalte și mai
[Corola-publishinghouse/Science/85066_a_85853]
-
exemplele lui Ștefan cel Mare și Constantin Brâncoveanu, ambii proslăviți ca sfinți de către Biserica Ortodoxă Română în 1992. Privită în durata lungă a devenirii sale istorice, memoria națională românească trece prin acest crescendo în două cicluri complete, despărțite de scurtul intermezzo al anilor 1947-1964 în care patosul naționalist a fost substituit cu la fel de înflăcărata doctrină a internaționalismului proletar. Primul ciclu a debutat în epoca postpașoptistă, când memoria națională românească a prins cheag, evoluând pe parcursul unui secol pentru a-și atinge climaxul
[Corola-publishinghouse/Science/84968_a_85753]
-
vestigii”, „relicve”, „imagini decolorate”. Ecouri din M. Eminescu, D. Anghel și G. Bacovia sunt lesne de recunoscut. Aceleași stări lirice formează substanța celorlalte două plachete, în care se apelează mai mult la valențele melodice ale cuvintelor (poeziile se intitulează Preludiu, Intermezzo, Ton minor etc.) și la un sincretism mai larg (Imagini muzicale). La acestea se adaugă și câteva metafore și tablouri insolite, chiar șocante, dar lirismul rămâne, în cele din urmă, lipsit de relief. SCRIERI: Vestigii, București, [1933]; Irizări, București, 1937
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285814_a_287143]
-
Ibidem, p. 50. 81 G. Tașcă, " Problema șomajului", în ALACI - Revistă lunară de studii și cercetări economice, II, nr. 2, 1933, p. 7. 82 Puiu Gârcineanu, "Intelectualitate și omenie", în Vremea, nr. 392, 1935, p. 3. 83 Mircea Eliade, "Simplu intermezzo", în Vremea, nr. 394, 1935, p. 3. 84 N. C. Angelescu, "Rolul intelectualului", în Vremea, nr. 397, 1935, p. 3. 85 Ș. Bârsănescu, Politica culturii, p. 47. 86 I. Mihai (et. al.), Istoria Liceului Laurian.., p. 87. 87 D.J.A
[Corola-publishinghouse/Science/84940_a_85725]
-
în răspăr cu ideologia burgheză a criticului modernist), care pune sub semnul îndoielii capacitatea creatorului român de a scrie roman. Dar Lovinescu nu voia să rămână un scriitor oarecare... Din acest motiv, capitolul ultim merită, cred, mai multă atenție. După intermezzo-ul critic, în care literatura autohtonă e analizată din unghi sociologic, apare din nou în prim-plan Bizu, acum în ipostaza de purtător de cuvânt auctorial, și nu de "agronom". Eroul lovinescian se plimbă pe aceleași cărări, în peisajul binecunoscut
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
dimensiunilor personalității sale teatrale. După repetate amăraciuni, Victor Ion Popa se retrage din teatru și timp de șase ani se dedică exclusiv literaturii, deoarece, după propria-i mărturisire „am ajuns la roman, pentru că nu mai puteam face teatru”. Dar acest intermezzo nu a fost în defavoarea valorii sale artistice, fiindcă în acest răstimp a scris operele sale prețuite: Velerim și Veler Doamne, Sfîrlează cu fofează, „Maistorașul Aurel, ucenicul lui Dumnezeu”, „Ghicește-mi în cafea”. În 1938 revine în teatru, fiind numit director
Victor Ion Popa și comuna Dodești by MIHAI APOSTU () [Corola-publishinghouse/Science/91678_a_93467]
-
de revistă în care este acoperită (exhaustiv, bănuiesc) întinderea temei. După excursul teoretic, se trece, cu aplomb, la chestiune și ne sînt etalate, pe o elegantă masă de disecție, urletele, țipetele, scîncetele (victimei), înjurăturile, blestemele, răcnetele (torționarului). Nu lipsesc nici intermezzo-urile în care supliciatorul se laudă că poate să-și facă victima să cînte ca o privighetoare, să croncăne ca un corb, să urle ca un cîine. Sînt pomenite "sufocare cu un dop", tatuajele ad-hoc, capetele rase pe loc, fierul
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
Catargi de fibră nobilă, neauzindu-l nimeni să-și fi bîrfit vreodată congenerii! Irepresibila nevoie a boierului de a-i oferi curteanului său rolul de... purtător de cuvînt al unor, omenești, umori? Cine știe? Perechea era de o plasticitate aparte. Intermezzo atipic. Homosexualitatea lui Negoițescu, mărturisită dezinvolt atît de tîrziu, m-a indispus ca descoperirea unei anomalii multă vreme ascunse. Doar franchețea livrată, literar, cu atîta bun-simț, a mai ameliorat cumva deziluzia-mi surprinsă. Descoperirea însă mi-a resuscitat brusc altceva
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
tr. Jean Poncet, București, 1997; Trilogia cosmologică, București, 1997; Corespondență de familie, îngr. Dorli Blaga, București, 2000. Vasile Băncilă - Lucian Blaga. Corepsondență, îngr. Dora Mezdrea, București, 2001. Antologii: Antologie de poezie populară, îngr. G. Ivașcu, București, 1966. Traduceri: H. Marti, Intermezzo românesc, București, 1930; J. W. Goethe, Faust, pref. Tudor Vianu, București, 1955; Din lirica universală, București, 1957; Lessing, Opere, I-II, pref. Paul Langfelder, București, 1958; Din lirica engleză, București, 1970. Repere bibliografice: I. Al. Brătescu-Voinești, [Lucian Blaga], AAR, partea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285754_a_287083]