1,140 matches
-
Cu mâna-i ocrotește astfel torera de eclipsarea prin banalizare, subliniindu-i totodată sublimul prin revărsarea oribilă a intestinelor calului. Gravura este o bătălie a luminilor, în care una din ele - cea autentică, țâșnită din trupul luptătoarei - e aliată cu macabrul. Acest corpus gloriosus e ghidul lui Asterion către ieșirea din peștera retentivă a subumanului; monstrul nu privește la el așa cum nimeni cu instincte sigure nu privește direct la soare. − Mă-ntreb de ce torera pare totuși să-i întindă sabia; dacă
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
umanist, să recunoaștem... − Hm... Interesant! Și-atunci, cum de prăpădesc culturile agricole? − O formă de înșelare a foamei adânci, carnivore; cultura se interpune salvator între indivizi ca substitut al marelui festin canibal, ce amenință însă oricând să-și afirme realismul macabru. A locui înlocuindu-ți semenii presupune o oarecare răbdare și antrenament pe ținte mai soft, cum sunt cele vegetale. Omul pentru om e lăcustă, iar căutarea de spații verzi un paliativ, aș îndrăzni să sugerez. − Evident! Voi chiar n-auziți
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]
-
Krupp. *************** Bâzu Cantacuzino a fost unul dintre foarte puținii piloți care a doborît avioane rusești deopotrivă cu avioane americane și germane, în număr total de 56 confirmate și 13 probabile, ceea ce îl situează pe locul II în acest clasament al macabrului. La începutul războiului în România apăruse și un cîntec cu versurile de debut "A plecat la vânătoare Agarici, a plecat ca să vîneze bolșevici". Cîntecul, popularizat la Radio București de propaganda antonesciană, a fost compus de un coleg în timpul petrecerii date
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/1104_a_2612]
-
în „Istoria orașului Iași", vol. I, Iași, 1980, p. 97-98: „În partea de sus a pieței palatului se afla temnița domnească, deasupra căreia Ștefan Tomșa zidise o biserică - „Biserica de pe Poartă". În fața ei erau plasate spânzurătorile. Deși aspectul locului era macabru, se circula totuși pe lângă zidul curții, pe actuala stradă Palat, căreia, în vremea aceea, i se spunea Podul Spânzurătorilor. Trecea printre heleșteul curții și heleșteul mănăstirii Galata, în mahalaua Broșteni, îndreptându-se spre Podul roș. S-a mai numit și
VASLUI. TRADIŢIONALISM… Oameni și întâmplări by ION N. OPREA () [Corola-publishinghouse/Science/91666_a_92808]
-
Secondat de un lot de călăi și discipoli mimetici (care nu au trecut prin demascare și spovedanie neagră și care nu s-au autopângărit, fiind În ipostaza unor „purificatori” degenerați), Țurcanu a experimentat forme inovatoare de tortură fișate În dosarul macabru dispărut odată cu executarea autorului lor. Comparând fenomenul Pitești cu alte metode de reeducare, Banu Rădulescu 7 arată În ce constă originalitatea malefică a experimentului românesc: victimele erau alese cu precădere dintre studenți, aceștia trăiau În aceeași celulă cu torționarul, care
[Corola-publishinghouse/Science/1909_a_3234]
-
puțin simbolice (Drumuri, Fântâna, ciclul Marea). Aici C. se apropie uneori de paroxismul din câteva poeme ale lui Emil Botta, de la care pare să vină și alternarea solemnului și a colocvialului, a lamentoului cu imprecația sau accesele de umor negru, macabru. Circumscrisă, în fond, aceleiași angoase zguduitoare este și lirica iubirii ce se destramă, din ciclul Tei tăiat, reluată, amplificată și rafinată într-o expresie personală în volumele Plopi fără soț și A treia noapte după răstignire, unde câteva laitmotive sunt
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286205_a_287534]
-
lui Verlaine și lui Albert Samain mai ales, dar și lui Charles Baudelaire. Muzicalitatea stingerii este cultivată cu rafinament, în acorduri fin de siècle. Dar și teatralitatea animă un imaginar poetic pendulând între senzualitatea „serbărilor galante”, de sorginte verlainiană, și macabrul, baudelairean, al agoniei și morții. Cu grație, I. evită pastișa, iar nota lui originală derivă din observarea incongruențelor vieții și absorbirea lor într-un dans al halucinării funambulești (Noapte fantastică, Sonet regal, Trecutul, Scenetă, Nocturnă). Inima aprinsă de iubire e
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287477_a_288806]
-
nu ești singur. Dinspre această evocare a ne-solitudinii celui îndoliat glisează ideea de preluare a unei părți din povara situațională, de luare asupra mea a unui însemnat fragment din roca apăsătoare a morții ce-și deschide și etalează spectacolul macabru peste destinul prietenului meu. Condoleanțe adică îmi așez umărul sub greutatea existențială a momentului nefericit ce te lovește, devin purtător, alături de tine, a bolții în care scapără trist constelația pierderii celui drag acceptându-mi, pentru un efemer moment, statutul de
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
devin purtător, alături de tine, a bolții în care scapără trist constelația pierderii celui drag acceptându-mi, pentru un efemer moment, statutul de Atlas ce-și duce cerul pe hotarele dintre eflorescențele vieții și deșerturile morții. Prietenul meu privește această reprezentație macabră a înmormântării celui drag precum un coșmar în care este captiv. Realitatea exfoliată spațio-temporal în preajma evenimentului funebru el o resimte ca fiind situată la depărtare cosmică. Zgomotele vieții trecute, prezente și viitoare îi sună drept slabe ecouri abia perceptibile. În
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
prezență dedublată în cel care asistă la survenirea ei și cel care moare efectiv. Mă simt martorul decesului ce mă va răpune, iar labirintul îl asum drept mormântul neterminat, cavoul ce este încă retușat în așteptarea mea. În pofida acestei brize macabre ce îmi suflă pânzele corabiei de fragilitate existențială, înaintez spre mereu alte culoare ale situației nefericite ce m-a învăluit. Labirintul mă solicită întru solitudinea mea, amplificând-o. În interiorul său, mă resimt ca fiind singurul supraviețuitor al cataclismului ființei. Este
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
însăși totalitatea, de a înstăpâni spița umană în așa fel încât omul să fie doar în măsura în care este bolnav și în pragul stării de colaps muribundic. Pandemia îi permite omului să existe doar în starea de alterare trupească cronică, doar în macabrul preludiu al morții. Privesc spre cei dragi și văd cum se sting în această maree a distrucției corporale, asist întru neputință la agonia lor care răbufnește precum talazurile unei mări de amar absintic, devenind basoreliefuri sculptate în piatra durerii. Și
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
nu se mai mulțumește să aducă în scenă personajele tradiționale, deoarece în scenele ce descriu Patimile sau învierea lui Lazăr mai apar și Moartea, Belial sau Infernul. Uneori, găsim și scene scabroase, ca în povestea ispiritii lui Iosif, sau descrieri macabre, cum este aceea a potopului sau a învierii lui Lazăr, ori monologuri patetice, cum este cel al Sarei care plînge pentru că se așteaptă ca Isac să fie omorît, sau cel al văduvei din Sarepta care îl acuză pe Ilie că
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
înalte, trimit pe front fără nici o remușcare oameni care ar fi trebuit să-și împlinească destinul conform propriei voințe. Din loc în loc, relatarea seacă a faptelor lasă locul prozei poetice, efuziunile lirice transfigurează până și cruzimea bombardamentelor sau chiar „ceremonia” macabră a perindării leșurilor umane luate de apele Nistrului. Povestea vorbelor, poem în proză unde se regăsesc, distilate și potențate, sevele trăirii artistice a autorului, are drept temă călătoria mistică a sufletului în căutarea propriei identități, desfășurată literar ca un voiaj
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288456_a_289785]
-
zicala că ei fac din țânțar armăsar, sau spusa rățoilui lui Grigore Alexandrescu că ar fi înghițit un lung stâlp de telegraf „doar atât e adevăr că-n zăvoi azi dimineață îmghiții un fir de păr” sunt nimicuri față de inventivitatea macabră a evreilor de a se vă ita, de a țipa, de a exagera. Problema evreiască, pentru amploarea ei, am tratat-o în mod special într-un studiu istoricoreligios-social, în trei volume, 1600 paginiă bine înțeles, nepublicate, pentru că toate editurile sunt
A FOST O DATA by VICTOR MOISE () [Corola-publishinghouse/Science/762_a_1496]
-
pe care o sugera G. Călinescu - în stilul cultivat în paginile săptămânalului american „The New Yorker”, asemănările cu literatura lui E. B. White sau James Thurber fiind evidente. Sunt în Iarmarocul metehnelor (1932) povești cu vapoare navigând în mări exotice, macabre relatări ale unor crime, încheiate cu glume năucitoare: exasperat că nu îi vine rândul la bărbierit, un personaj taie gâtul frizerului și e mulțumit că, de acum încolo, va rezolva definitiv chestiunea, de vreme ce „ocnașii sunt rași complet”; un birtaș, îndurerat
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289047_a_290376]
-
bogată producție lirică nevalorificată în acest interval, ce reflectă îndeosebi experiența traumatizantă a războiului. Ca fragmente ale unui jurnal liric de front, poemele din ciclul Pasărea morții devin o posibilă replică la Ciclul morții al lui Camil Petrescu. Eludând spectaculosul macabru, senzaționalul terifiant, poetul comunică tragicul individual, suferința înnebunitoare a cărnii, exasperarea neputincioasă și resemnarea amară a nervilor epuizați, țipătul mut al conștiinței defuncționalizate. Maxima expresivitate se realizează în Visul negru, poem care, având ca moto versul lui E. A. Poe: „Răspunse
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290293_a_291622]
-
inteligența și materia interferează spiritul și caracterul corporal al ființei umane. Dacă ar fi să confundăm spiritul cu inteligența sau trupul uman cu conceptul uzual de corp, atunci am eradica identitatea noastră umană. Trupul nu poate fi apreciat în mod macabru sau pseudoștiințific ca o mașină, un robot, un organism animal, ceea ce ar îndepărta până și realitatea antropologică sau legăturile transcedentale care reprezintă viața umană. Arătam cât de importantă este antropologia pentru o bază a cunoașterii rosicruciene ca binom universal al
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
inteligența și materia interferează spiritul și caracterul corporal al ființei umane. Dacă ar fi să confundăm spiritul cu inteligența sau trupul uman cu conceptul uzual de corp, atunci am eradica identitatea noastră umană. Trupul nu poate fi apreciat în mod macabru sau pseudoștiințific ca o mașină, un robot, un organism animal, ceea ce ar îndepărta până și realitatea antropologică sau legăturile transcedentale care reprezintă viața umană. Arătam cât de importantă este antropologia pentru o bază a cunoașterii rosicruciene ca binom universal al
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
Sordo”, locație denumită, cu umor negru „Casa surdului”, artistul trăiește izolat de lume și, dacă până atunci a fost pictorul curții regale, acum stilul său devine grav. Ciclul intitulat de el „Caprichos” (tradus liber „Ciudățeniile”), în care satira capătă trăsături macabre, demonstrează cât de mare nevoie avea maestrul să se exteriorizeze prin artă, pentru a-și restabili echilibrul devenit instabil. Din acei ani ai primelor crize datează celebrul tablou Somnul rațiunii naște monștri. O pictură cu tematică neoclasică precum Saturn devorându
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
savoare. La Paris, ilustrația tipărită se răspîndește mai tîrziu, poate datorită vitalității pe care o păstrau atelierele ilustratorilor. Lucrările în lemn, mult mai suple și desprinse de influențele străine, au apărut în cărțile tipărite de Jean Dupré, Guy Marchant (Danse macabre, 1485), Pierre Le Rouge (Mer des hystoires, 1488) și pentru Antoine Vérard (Art de bien vivre et de bien mourir, 1492, Chroniques de France, 1493). O mare parte a producției era constituită din cărți liturgice și mai ales din cărți
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
mitică Mumă sau Crăiasă -, fiecare întruchipând o fantasmă a dorinței de împlinire. Sentimentul dominant amalgamează religiozitate, spaimă metafizică și elan spre neființă. Spațiul alcovului este înecat, eminescian, de paingi, dar ei țes veșminte funebre, senzualitatea se stinge într-un fior macabru, alcovul devine casă a spaimei. Somnul e asimilat morții, inerției, opririi sterpe a vieții. Erosul e guvernat de un cer în care poeta proiectează o mitologie personală, fastuoasă și neliniștitoare, într-o lumină hiperlucidă. „Farmec dureros”. Poetica eminesciană a contrariilor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285350_a_286679]
-
majusculei ca grafem simbolic, polisemia ș.a.), prin paralelisme, repetiții și refrene, dar mai ales printr-o recuzită specifică poeticii simboliste: misterul numerelor fatidice (mai ales cifra 3), enigma estetizantă (are și un poem, Spre Insula enigmă), preferința pentru funebru și macabru, căutarea de noi orizonturi și călătoria (corabia, pelerinul, drumul, gările), geografia exotică (cu o toponimie sonoră și extravagantă), nestematele, parfumurile rare și florile luxuriante etc. Toate acestea întăresc aerul de artificiu și decor, de scenerie manieristă. Acuzat de „lirism comun
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288163_a_289492]
-
lansează atacuri repetate la adresa lui A.D. Xenopol, împotriva „Sămănătorului” și, mai ales, a lui Ilarie Chendi, pe care îl acuză de ignoranță, diletantism și mercantilism la editarea primului volum, Literatura populară, din Opere complete de M. Eminescu. Beletristica publicată aici cultivă macabrul sub forma unor scrieri precare, în care abundă fantomele, visele și vedeniile terifiante. Se remarcă poezia lui B.P. Hasdeu Complotul bubei, o republicare, dar și Dragoș-Bogdan, poem dramatic (1904), și Antropomorfism (1905) de M.Eminescu. Se acordă o atenție specială
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286630_a_287959]
-
un astfel de text: „Ala, bala, alandala,/ o pădure cu rădăcinile-n sus,/ un val cu gura deschisă,/ un nasture înaripat,/ un pitic mâncat de-o alună/ - și-o portocală” (Portocala). Viziunea a evoluat de la feeric spre grotesc și spre macabru, dar înclinația spontană spre prelungirea descriptivului în imaginar s-a păstrat: „Vizitatorii mei sunt un domn întrerupt la mijloc,/ o doamnă continuă/ și fiica lor de tablă,/ un profesor care predă brânză,/ un asasin rătăcit, o droaie/ de furnici necăsătorite
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286136_a_287465]
-
cu har și cu mare aflare într-u Iisus Hristos împăratul pământean și ceresc al tuturor ființelor. Lăcașul de veci situat la margine de sat, uimea prin măreția monumentelor funerare și feeria culorii florilor, arborilor și ai ierbei verzi, transforma macabrul, într-un paradis al vieții veșnice. Stăpân al acestor locuri mărețe, care transpuneau intrarea intr-o altă dimensiune, era prințul Alexandru, pământeanul cel mai iubit al acestui tărâm, om cuminte și drept care proclamase egalitatea tuturor. Prințului îi plăcea să spună
Infern in paradis by Gabriel Cristian () [Corola-publishinghouse/Science/1178_a_2136]