620 matches
-
zi. Întoarsă din această campanie spre finele anului 1941, Escadrila 43 va avea baza pe aerodromul Galați. Pentru Vizanty, prima campanie se terminase. Primise botezul focului, doborâse avioane inamice, se aflase în fruntea escadrilei sale, văzuse camarazi de-ai săi murind. Rămâne la comanda escadrilei până la 1 august 1942, când va fi repartizat ca șef de birou la Serviciul de Cifru al Flotilei 3 Vânătoare, în cadrul Subsecretariatului de Stat al Aerului. În acel moment, se părea că va urma o carieră
Dan Vizanty. Destinul unui pilot de vânătoare by Daniel Focşa [Corola-publishinghouse/Memoirs/1389_a_2631]
-
necesară moderația. Omul face poate asta, adică modelează relieful, de nevoie, pentru a obține teren pentru miliardele pe care le așteaptă pe planetă. Terra poate ține astfel mulți oameni, dar cu prețul transformării ei Într’un simplu suport mecanic, adică murind. Dar poate ține mai puțini, rămânând În același timp vie și oferindu-le mai mult decât un bârlog și o hrană din ce În ce mai puțină, mai scumpă și mai proastă. Și, evident, un timp indefinit. Dintr’un copac ne putem hrăni cât
Pro natura by Cristinel V. Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91595_a_93258]
-
Potlog, care pe urmă și-a zis Ștefănescu. Și Felicia care era de mare frumuseță a fost starița Mănăstirei Văratic. Și un ficior Aurel care a fost preot la Dorna. Ghiorghi Ghiorghițanu a fost administrator la moșia din Cozmești, dar murind el nu s-a ales nimic de fiica sa și doamna lui și gospodăria sa foarte frumoasă. Vasile Gheorghișanu, tot ficioru lui popa Costachi, a fost administrator pe moșia Miroslăvești din județul Suceava, dar a fost împușcat de un țăran
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1519_a_2817]
-
soarta lui, așa încât era clar că presiunea exercitată de Pușcașu era dirijată la ordinele acestuia. Snopit în bătăi, a murit în jurul datei de 16 aprilie 1950, într-o cameră mică (probabil 2-parter), unde erau doar șase-șapte deținuți. L-au văzut murind Cornel Pop și Silvestru Nanu, care spune că victima avea diaree și că, înainte de a muri, a zis: Am făcut un copil mic!', semn că nu mai era în deplinătatea facultăților mintale. Cornel Pop presupune că Țurcanu i-a dat
Piteşti: cronica unei sinucideri asistate by Alin Mureşan () [Corola-publishinghouse/Memoirs/617_a_1345]
-
discurs violent la care Pangrate a reacționat, provocând începutul bătăii. A fost lovit cu bâtele până la leșin, iar când și-a revenit, întins pe rogojină, a avut timp să îl audă pe Dâmbu tânguindu-se, lovindu-l cu cotul și murind. Într-o zi, Popescu i-a turnat o batistă plină cu sare în gamela cu mâncare și i-a dat să bea apă sărată. Pangrate pretinde că a raportat timp de zece zile la începutul și sfârșitul programului că este
Piteşti: cronica unei sinucideri asistate by Alin Mureşan () [Corola-publishinghouse/Memoirs/617_a_1345]
-
în tinetă. Țurcanu obișnuia să scoată măselele și dinții din gură prin lovirea cu vârful bocancului, ca la rugbi, prin fixarea capului victimei. Fostul său rival, Alexandru Bogdanovici, a fost cel care a îndurat cel mai mult această tortură, el murind, în aprilie 1950, fără nici un dinte în gură. Au rămas cunoscute și lovitura la ficat a lui Dan Diaca ori izbirea cu capul a plexului victimelor, procedeu folosit de Gheorghe Roșca. Mijloacele de tortură fizică nu erau însă unicele metode
Piteşti: cronica unei sinucideri asistate by Alin Mureşan () [Corola-publishinghouse/Memoirs/617_a_1345]
-
, Mihail (30.VII.1893, București - 5. XII.1985, București), poet și prozator. Era al treilea dintre cei opt copii ai Antoanetei (n. Pricup) și ai lui Constantin Celarianu, colonel. Tatăl murind în 1904, mama, mai tânără cu 35 de ani decât soțul ei, își va crește cu greutate copiii din pensia de urmaș. C. a învățat la Brăila, la Liceul „N. Bălcescu” și în București. Având o voce remarcabilă, s-a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286158_a_287487]
-
desfășurau sâmbăta seara, pe rând, la casele „membrelor”. Se tricota, se cosea, se discuta, se cânta, se făceau gogoși și se bea vin. În vara anului 2000 însă lidera acestor șezători, Lavinia Rogozea, a suferit o tragică pierdere, fiul ei murind într-un accident de mașină la doar 32 de ani. De atunci, ea nu s-a mai simțit în stare să mobilizeze și să organizeze aceste întâlniri și, astfel, tradiția șezătorilor s-a destrămat din nou. 3) Asociația sportivă veche
[Corola-publishinghouse/Science/2157_a_3482]
-
al Spiritualității Românești din 1993 În poezia „România de pretutindeni” Oriunde până astăzi ursitele v-au dus Orice identitate v-au dat ca să vă mintă La Răsărit de sunteți sau sunteți În Apus Străini de bună de voie sau nație murindă Chiar de trăiți sub haină de alfabet strein Ori desțărați vă pierdeți, sub stăpâniri barbare Vă rog În așteptarea aceluiași destin, Români de pretutindeni, să mai aveți răbdare. 1998 Agenda activităților 03.I. Ședința de colegiu 14.I. Omagiu M.
ALBUM CONSEMNÃRI REPORTAJE 1989 - 2002 by Dr. Vlad Bejan () [Corola-publishinghouse/Memoirs/817_a_1725]
-
Așa stăteau lucrurile pe vremea cînd făcea Cu mîinile curate (1972) și, ca regizor actor, nu se putea abține să nu-i ia fața protagonistului nominal al filmului (mult mai sobrul Ilarion Ciobanu), mergînd fără el la înfruntarea finală și murind cu zîmbetul pe buze după ce împușcase 15 bandiți din tot atîtea poziții. Așa stau lucrurile și în Supraviețuitorul, cel de-al patrulea film din seria despre comisarul Tudor Moldovan (Cu mîinile curate nu se pune, pentru că pe comisarul de acolo
Bunul, Răul și Urîtul în cinema by Andrei Gorzo () [Corola-publishinghouse/Memoirs/818_a_1758]
-
ca luna / Care se roade în stânci și se roade vara în rădăcini. Și noi toți deluroși, plini de iarbă în coaste, / Clopot albastru în fugă de cer pe sub rai / Tropot uscat de copite mari tălpile noastre, / Sfinții-n biserici murind și noi vara pe cai” (Felix, în Zeii neatenți), spațiu elementar al asprimii și durității existenței rurale - filon „realist” ce urcă până la bucolica Antichității clasice: „Frații mei și surorile mele,-n podgorii, / Arși pe un rug toată viața - ne rupem
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290689_a_292018]
-
Acum cinci ani (s.n.), mă înțelesesem cu regretatul Ion Bianu să organizăm un comitet [...] spre a face un muzeu unde să se păstreze relicvele lui Eminescu, după cum s-a făcut pentru Pasteur la Dôle, pentru Goethe la Weimar etc. Bianu murind, gândul meu n-a putut fi tradus în fapt. Sper că de data aceasta succesul este asigurat pentru demnitatea țării noastre, pe care Eminescu a slujit-o cu atâta curaj și dezinteresare 86. Deci, acum cinci ani însemna 1932. E
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
și ele toate./ [...] Căci eternu-i numai moartea, ce-i viață-i trecător 172 (s.a.). Altfel spus, cântecul era predestinat să însemne o cale a confruntării cu misterul final 173. Poetul se proiectează în viitorul său de după moarte: Parcă mă văd murind... în umbra porții/ Așteaptă cei ce vor să mă îngroape.../ Aud cântări și văd lumini de torții 174. Altădată, în Mai am un singur dor, Eminescu își exprimă dorința de a trece dincolo tot în sunetul cântului: De voi muri
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
rugăciune ușoară, pare că parfumată, fantastică. El își închise ochii ca să viseze în libertate. I se păru atunci că e într-un pustiu uscat, lung, nisipos ca seceta, deasupra căruia licărea o lună fantastică și palidă ca fața unei virgine murinde. E miază-noapte. Pustiul tace, aerul e mort și numai suflarea lui e vie, numai ochiul lui e viu, pentru ca să vadă pe un nor de argint, în naltul cerului, un înger alb, îngenuncheat, cu mînile unite, care cânta o rugăciune divină
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
spre caos... aripele lungi și albe păreau a se ajunge într-o elipsă deasupra umerilor lui și deasupra frunții se-ncovoia un cerc de stele albastre. Fondalul era caos, în sus străbătut pe ici pe colea de câte - o stea murind, jos întunecos și rece. Dar în dreptul spadei îngerului era lăsată o dungă cenușie de loc gol pentru figura demonului urmărit. Ea auzi pași în tindă. Un paravan ascundea patul artistului ea s-ascunse după el... șezu pe pat.... și se
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
se întindea spre chaos... aripele lungi și albe păreau a se ajunge într-o elipsă deasupra umerilor și deasupra frunții se-ncovoia un cerc de stele. Fondalul era chaos, în sus străbătut pe ici pe colea de câte - o stea murind, în jos întuneric. Dar în dreptul spadei îngerului era lăsată o dungă cenușie de loc gol pentru figura demonului urmărit. Ea auzi pași în tindă. Un paravan ascundea patul artistului... ea s-ascunse după el... șezu pe pat... și se uită
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
spre chaos... aripele lungi și albe păreau a se ajunge într-o elipsă deasupra umerilor lui și deasupra frunții se-ncovoia un cerc de stele albastre. Fondalul era chaos, în sus străbătut pe ici pe colea de câte - o stea murind, [în] jos întunecos și rece. [întuneric]. Dar în dreptul spadei îngerului era lăsată o dungă cenușie de loc gol pentru figura demonului urmărit. Ea auzi pași în tindă. Un paravan ascundea patul artistului... ea s-ascunse după el... șezu pe pat
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
făceam planuri de aur, cugetam asupra acelor mistere din viața popoarelor, din mersul generațiunilor care, asemenea fluxului și refluxului mărei, duc ca o teribilă consecință ici la înalțare, colo la cădere. Afară era un timp posomorât și gemător ca, gândirile murinzilor, ploaia vâjia bătând în ferestrele casei, focul se făcuse zgură-n sobă, lumânarea ardea palidă a stinse - și mie mi se părea că aud șoptirea acelor moși bătrâni cari, pe când eram mic, îmi povesteau în timp de iarnă, ținîndu-mă în
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
Va să zică am visat? zise el râzând nebunește, știam eu c-am visat! Nu se putea altfel... nu se poate. Vocea sa era frântă, plîngeroasă și amorțită de durere. - Hai acasă - răcești! - Tu n-ai auzit acea muzică divină, acel înger murind, acel bătrân disperat, n-ai văzut nimic? - Dar, pentru Dumnezeu, ce vrei tu cu bătrânul tău și cu îngerul tău murind? Ce vrei să fi văzut eu aici în câmp, când n-am fost nicăiri ca să putem vedea ceva din
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
era frântă, plîngeroasă și amorțită de durere. - Hai acasă - răcești! - Tu n-ai auzit acea muzică divină, acel înger murind, acel bătrân disperat, n-ai văzut nimic? - Dar, pentru Dumnezeu, ce vrei tu cu bătrânul tău și cu îngerul tău murind? Ce vrei să fi văzut eu aici în câmp, când n-am fost nicăiri ca să putem vedea ceva din câte zici tu. - Bine zici! Sunt nebun! Am visat. Aide - acasă. Lumina la ei nu arde... ei dorm... ei dorm duși
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
mă suii într însa și, spărgând cu lopețile undele de argint ale râului, ajunsei la malul insulei. Aicea totul tăcea, nu cântau păseri, nimica, numai din biserică s-auzea un cântec încet, trist, mormântar, ca bocetul cel înădușit lângă patul murindului. Intrai, pin portalele de aur ale bisericei, înăuntru, Pe jos, marmură albă ca laptele, pe sus, arcadele nalte de aur, stâlpii de aur... iconostasul cu icoane nalte și palide de sânți și îngeri de-o frumusețe suprapământească, ce păreau suflate
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
Am luat puștile lor încarcate și, alergând prin camerele largi și luminate ale castelului, am zdrobit tot ce ne ieșea în cale. Din vârful castelului vuia un clopot de alarmă, înăuntru, pocnetele de puști și răcnetele bete și sălbatece ale murinzilor amestecate cu chiuietele bucuroase ale voinicilor noștri. Eu și cu Ioan o apucarăm pe scara cea mare în catul al doilea... Smulsei ușa cea mare și intrai într-un salon mare c-o ușă ce da în balcon, ușă cu
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
strigă alergând un fecior care venea dinspre împușcături. Feciorii abia se mai țin! Ne scularăm amândoi ca trăsniți. - Stăi! zise bătrânul, dîndu-mă c-un braț d-o parte și uitîndu-se la Ioan, care-și deschisese ochii lui cei mari și murinzi, cari priveau fără înțeles, ca ochii unui nebun. - Dă-te-ntr -o parte, Tomo, zise bătrânul, am a vorbi ceva cu fratele Ioan. El își scosese sabia din teacă și se uita la ea, pe când din ochii lui bătrâni curgea
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
omorât, bine poți ști. Decât să-l las mai mort în mâna lor, ca să-l chinuiască și să-și bată joc de el, mai bine l-am scăpat de toate. Nu știi, Tomo, că chinul trezește sufletele omului si pe murind chiar durerile cele cumplite îl fac să mai trăiască, darmite ce trai? Dar crezi tu poate că eu le-o uit asta... i-o uit sasului, care ne-a vândut ca Iuda pe Domnu Hristos? Am trimis iscoadă pe Niță
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
Acele note nu erau mărgăritare pe gâtul unei dorminde, ci erau înfocate stele de aur cari electrizau aerul, stele de aur ce s-amestecau și roiau strălucite în seninul idealului. Era unul din acele cântări eterne ce lebăda le cântă murind, o reverie a cerului, compusă de maestrul divin în țipătul inimei sale: Palestrina. Priveam la acea copilă în care muzică și poezie păreau a se fi-ntrupat pentru ca să formeze un înger palid, priveam și, deschizând mașinalminte albumul, pierdut în oceanul înstelat
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]