1,132 matches
-
cognitiv, nu moral“ - afirma Camil Petrescu (Addenda). Prima sa piesă, Jocul ielelor (1916), ilustrează perfect noul canon al dramei de idei (care apropie teatrul lui Camil Petrescu de dramele lui H. Ibsen sau Fr. Dürrenmatt), schițând, în același timp, reperele paradigmatice ale teatrului camilpetrescian. CUPRINS: Item 1: prezentarea statutului social, psihologic, moral etc. al personajului ales, prin raportare la conflictul/conflictele din drama studiată Gelu Ruscanu, eroul principal al dramei, întruchipează scenic omul superior, în mai multe ipostaze existențiale. Prima este
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
drept conștiință științifică de sine a societății ce avansează mereu în profunzime, are un trecut, surse din care s-a format, gânditori care, conștient sau nu, au contribuit la fundamentarea adevărurilor care compun corpul deosebit de bogat și variat ideologic și paradigmatic al sociologiei. Istoria sociologiei asumă sarcina de a aduce la lumină trecutul sociologiei, momentele ce au marcat un drum lung și sinuos al facerii sale ca știință, lupta pe care au dus-o gânditorii pentru a curăța interpretările cu privire la viața
by Dumitru Popovici [Corola-publishinghouse/Science/972_a_2480]
-
când la intuiția, aproape kafkiană, a unei „vini nedefinite, ca un păienjeniș”. Cele trei romane ale lui A., Ochii Maicii Domnului, Cimitirul Buna-Vestire, Lina, formează, nemărturisit, un ciclu; obsesia permanentă a autorului, valorizarea existenței sau învierea, este implicată unor destine paradigmatice, cu oprire asupra evenimentelor fundamentale ale vieții: nașterea, nunta și moartea. Romanele, denumite ulterior poeme, desfășoară narativ, dar și pe un principiu al asociației de imagini, fantasme, evenimente cu tipare de mit, lăsând să se întrevadă natura miraculoasă a existenței
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285438_a_286767]
-
de comunicarea realizată într-un anumit moment și în anumite împrejurări. În acest mod, se realizează actualizarea explicită, iar cuantificarea se realizează numai astfel la substantiv și la verb: un om - oamenii, eu merg - noi mergem; aici, oamenii reprezintă actualizarea paradigmatică, pluralul marcînd multiplul în raport cu unicul, individualul. Uneori însă, actualizarea se produce implicit, adică prin însăși situația de comunicare, fără intervenția unor determinanți: Ajutor! Foc! Pleacă! La revedere! etc. În unele dintre aceste cazuri s-ar putea lua în considerare și
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
al unei opere, încît obiectul ei este constituit totdeauna din unități de conținut ale textului. De aici, au luat naștere trei discipline diferite, între care se remarcă analiza funcțională, ce propune o teorie generală a structurării tematice, fie la nivel paradigmatic, fie la nivel sintagmatic. Ca atare, această analiză nu studiază motivele ca atare, ci rolul lor structural în dinamica textelor, ceea ce presupune transformarea motivelor în funcții. Ea s-a concentrat asupra unui anumit tip de text, povestirea, un domeniu care
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
IO AXIOLOGIE. Studiul filozofic al valorilor, în special în domeniile eticii, religiei și esteticii, a fost structurat într-o disciplină distinctă denumită axiologie. A. J. Greimas a propus însă folosirea acestui termen în semiotică pentru a numi modul de existență paradigmatică a valorilor, în opoziție cu ideologia, care are în vedere maniera de aranjare sintagmatică și actanțială a lor. Axiologia a devenit astfel suportul realizării vorbirii prin operațiile de actualizare și se atestă prin realitatea sintactică și narativă, încît sistemul ei
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
care se pot aminti Călătoriile lui Gulliver, (de Jonathan Swift), Candide (de Voltaire), La Nouvelle Heloise (de J. J. Rousseau) ș. a. În secolul al XX-lea, marcat de pesimism și de gîndire distopică, se consemnează apariția mai multor creații distopice, paradigmatice fiind Noi (de Evgheni Zamiatin), O mie nouă sute optzeci și patru (de George Orwell), ca distopie politică și Minunata lume nouă (de Aldous Huxley), ca distopie științifică. Deși, în cele mai multe cazuri, distopia ca formă literară se raportează la o idee
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
fonetice, morfologice, sintactice, semantice), în care este antrenat raportul dintre gramatică și lexic. Într-o interpretare specializată, lexicalizarea este procesul lingvistic prin care o sintagmă constituită din morfeme libere se transformă într-o sintagmă fixă, comutabilă din punct de vedere paradigmatic în interiorul unei clase lexematice: rom. de îndată se opune lui acum, de care nu diferă prin comportamentul său morfo-sintactic și semantic. Într-o interpretare restrînsă, lexicalizarea poate antrena relațiile de gen și număr în direcția normalizării formelor: în româna veche
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
limba populară (și norma ei cutumiară) trebuie să se raporteze la limba literară și la norma ei, în măsura în care această normă este întemeiată. Prin urmare, norma limbii literare produce o selecție a modelelor normei cutumiare, anulînd diversitatea ei teritorială, operînd regularizări paradigmatice (inclusiv prin reactivarea unor situații din fazele vechi ale limbii) și îmbogățind mijloacele de expresie. Limba literară, după perioada de formare, are, cum subliniază G. Ivănescu, o existență, în principiu, independentă de cea a limbii populare, așa cum demonstrează numărul mare
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
u i, dar și al semioticii, corpusurile de analiză variind de la cele literare, culturale (teatru, cinema, dans etc.), de mentalități, didactice, pînă la corpusurile mediatice. Stereotipul este un fenomen care afectează structurile pe trei niveluri: 1) structuri tematice, referențiale sau paradigmatice (ideile și reprezentările personajelor, locurilor, acțiunilor și obiectelor); 2) structuri sintagmatice (înlănțuirea părților de discurs sau de acțiuni narative); 3) structuri verbale (ansambluri de cuvinte sau de figuri de stil). Stereotipul este o construcție de lectură, depinzînd de interpretarea receptorului
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
nomenclatură, ci o viziune asupra realității, uneori cu aspecte foarte particulare, așa cum au demonstrat antropologii americani. Desigur, situația este deosebită în cazul terminologiilor care sînt alcătuite cu o organizare impusă de cunoașterea științifică. În teoria naratologică, taxinomia motivelor reprezintă clasificarea paradigmatică a motivelor dintr-un tip de texte narative, care a avut realizări deosebite în categoria basmelor populare. În mod similar, taxinomia discursului stabilește și grupează tipurile și genurile discursive, activități care sînt deseori avute în vedere de specialiști, dar care
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
Republica lui Platon, situîndu-și astfel creația într-o tradiție. În secolele ce au urmat scrierii lui Morus, pe fondul optimismului și al încrederii în perfectibilitatea organizării societății umane, s-au imaginat și s-au elaborat numeroase alte proiecte utopice. Scrieri paradigmatice rămîn însă Republica lui Platon, văzută drept model al utopiei social-politice, și Utopia lui Th. Morus, model al utopiei literare moderne în varianta socială, la care se adaugă Noua Atlantidă, a lui Francis Bacon, paradigmă a utopiei literare în varianta
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
conținut teologic. În diferitele întâmplări prin care trece omul, în erorile și suferințele sale, el vede prezența lui Dumnezeu și a providenței sale. Toate acestea se vor încheia cu urcarea la Ierusalimul ceresc. Așadar, autobiografia ajunge să capete un caracter paradigmatic și universal, precum tot ceea ce a fost creat de Dumnezeu. Pe de altă parte, Dumnezeu nu este Dumnezeul filosofilor, imaginat de ei ca entitate absolut transcendentă, astfel încât omul este incapabil să și-l închipuie: dimpotrivă, este atât de prezent și
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
înțelegerea noțiunii (fără definiție) a conștiinței. Știința biomedicală își are rădăcinile în antichitatea elenă, Evul Mediu și Renaștere, și devine, în epoca cuantică, o știință bio-fizico-medicală. Cele douăsprezece diviziuni ale spiralogiei bio-fizico-medicale sunt emblematice și sunt reprezentate atât de personalitățile paradigmatice, cât și de cele din umbră. Personalitatea paradigmatică descoperitoare a legilor naturii este cea pe care istoria a învestit-o cu atributul celebrității. Etapele cunoașterii conștiente a bio-fizico-medicinei, în absența treptelor anterioare, sunt identice cu exemplul dat de Solomon Marcus
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
își are rădăcinile în antichitatea elenă, Evul Mediu și Renaștere, și devine, în epoca cuantică, o știință bio-fizico-medicală. Cele douăsprezece diviziuni ale spiralogiei bio-fizico-medicale sunt emblematice și sunt reprezentate atât de personalitățile paradigmatice, cât și de cele din umbră. Personalitatea paradigmatică descoperitoare a legilor naturii este cea pe care istoria a învestit-o cu atributul celebrității. Etapele cunoașterii conștiente a bio-fizico-medicinei, în absența treptelor anterioare, sunt identice cu exemplul dat de Solomon Marcus 1, care se întreabă cum s-ar putea
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
pagini. Deci: la întrebarea dacă Aristotel, Hippocrate și Leonardo da Vinci aparțin progresului bio-fizico- medicinei, răspunsul este DA. Spiralogia cunoașterii ne invită să medităm asupra următoarelor teme: I. Elenismul antic, care a avut ca figuri reprezentative (pentru biomedicină) zece personalități paradigmatice, și anume: Pitagora, Socrate, Hippocrate, Democrit, Platon, Aristotel, Euclid, Ptolomeu, Arhimede și Galen. Ei reprezintă 700 de ani de cultură și civilizație care, prin valoarea descoperirilor lor în domeniul filosofiei, matematicii, astronomiei și biologiei pun bazele biomedicinei, în primele ei
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
primele ei spirale de evoluție. Caracteristicile comune sunt: a) însușirea enciclopedică a culturii contemporane lor, b) sesizarea esențialului, c) întemeierea de școli și discipoli, d) interdisciplinaritatea, e) moralizarea. II. Evul Mediu (în primele trei secole) a oferit biomedicinei cinci personalități paradigmatice: Ibn Sina Avicenna, Moshe ben Maimon- Rambam, William din Ockham, Johannes Gutenberg și Nicolas Copernic. III. Renașterea, care, prin personalitatea paradigmatică a lui Leonardo Da Vinci, a contribuit la progresul biomedicinei. Filosofia, care, prin trei personalități paradigmatice, a contribuit majestuos
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
școli și discipoli, d) interdisciplinaritatea, e) moralizarea. II. Evul Mediu (în primele trei secole) a oferit biomedicinei cinci personalități paradigmatice: Ibn Sina Avicenna, Moshe ben Maimon- Rambam, William din Ockham, Johannes Gutenberg și Nicolas Copernic. III. Renașterea, care, prin personalitatea paradigmatică a lui Leonardo Da Vinci, a contribuit la progresul biomedicinei. Filosofia, care, prin trei personalități paradigmatice, a contribuit majestuos la progresul biomedicinei (Descartes, Spinoza și Bacon).IV. V. Spiralogia Medicală cuprinde cincisprezece spire: 1. Spira "anatomo-histologia", reprezentată prin: Andreas Vesalius
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
biomedicinei cinci personalități paradigmatice: Ibn Sina Avicenna, Moshe ben Maimon- Rambam, William din Ockham, Johannes Gutenberg și Nicolas Copernic. III. Renașterea, care, prin personalitatea paradigmatică a lui Leonardo Da Vinci, a contribuit la progresul biomedicinei. Filosofia, care, prin trei personalități paradigmatice, a contribuit majestuos la progresul biomedicinei (Descartes, Spinoza și Bacon).IV. V. Spiralogia Medicală cuprinde cincisprezece spire: 1. Spira "anatomo-histologia", reprezentată prin: Andreas Vesalius, Sacharias Jansen, William Harvey, John Dalton. 2. Spira "microbiologie-imunologie-epidemiologie", reprezentată prin: Leeuwenhoek, Daniel Gabriel Fahrenheit, Lady
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
Christiaan Barnard. 13. Spira "biochimiei", reprezentată prin: Antoine Lavoisier, Friedrich Wohler, Dimitri Ivanovici Mendeleev. 14. Spira "biofizicii" cu reprezentanții săi: Isac Newton, Georg Friedrich Riemann. 15. Spira "cuantică", reprezentată prin: Albert Einstein, Niels Bohr, Campton, Werner Heisenberg, John Kovac. Personalitățile paradigmatice ale elenismului Pitagora din Samos (570-495 î.e.n.), filosof și matematician grec, este figura dominantă a filosofiei presocratice a secolului VI î.e.n. Se bucură în timpul vieții de un enorm prestigiu, fapt remarcat de Platon și de Aristotel. În paralel cu intensele
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
era limitată în epoca sa la numere întregi, el o consideră baza tuturor științelor. Pitagora Teorema care-i poartă numele îi situează pe babilonieni, care o descoperiseră cu un mileniu înainte, pe spirala umbrei cu care se împletește spirala descoperirilor paradigmatice. Teorema lui Pitagora stabilește că într-un triunghi dreptunghic suma pătratelor celor două catete, a și b, este egală cu pătratul ipotenuzei: a2 + b2 = c2. Teorema are multiple aplicații în sfera matematicilor, cu deosebire în calculul suprafețelor și al distanțelor
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
separe. Au forme diferite, dar, dintre toate, sfera este cea mai mobilă formă. Teoria atomilor indivizibili se dovedește a fi greșită. Dar atributul esențial dat de Democrit atomilor și, în special, mișcării lor continue, ce necesită un spațiu liber, este paradigmatic pentru antichitatea elenistă. Poate la aceasta a contribuit și faptul că, în matematică, Democrit a fost un precursor al calculului infinitezimal. Teoria atomistă, apărută ca ipoteză care se opune teoriei școlii eleate, este confirmată, două milenii mai târziu, când geniul
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
la întâlnirea lor. Înlocuirea de câtre Lobacevski a postulatului paralelelor al lui Euclid cu postulatul funcțiilor hiperbolice de variabile complexe, a dus la descoperirea geometriilor neeuclidiene (Lobacevski, Riemann, Bolyai). Archimede, matematician și fizician grec, originar din Siracuza, (287-212 î.e.n.), personalitate paradigmatică a culturii elene, a devenit simbol al matematicianului inovator. S-a impus prin descoperirea metodelor de calcul a suprafețelor regulate și neregulate, determinarea cu precizie a raportului dintre circumferința și raza cercului. A elaborat sisteme de pârghii și scripeți și
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
de dezvoltare a științelor, este o descriere remarcabilă. El încearcă să descrie modul în care sunt văzute mișcările și formele, dar și cum se realizează vederea binoculară și cum apar iluziile optice. În evoluția cunoașterii, Ptolomeu este considerat o personalitate paradigmatică paradoxală, deoarece contribuie, în egală măsură, la progres, dar și la blocarea lui. Galen din Pergam (130-200 e.n.) este al doilea proeminent medic filosof după Hippocrate, cel care încheie epoca paleospiralogiei grecești a cunoașterii. După studii de matematică, gramatică, logică
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]
-
cunoașterii și considerarea lui ca o epocă întunecată. Perioada Inchiziției, a arderii pe rug a ereticilor (Giordano Bruno) și a vânătoarei de vrăjitoare, reprezintă o epocă de exaltare a misticismului, conducând la frânarea științelor și triumful exaltării transcendentale. Dintre personalitățile paradigmatice ale Evului Mediu, spiralogia menționează aportul biomedical al următorilor: Ibn Sina Avicenna, Rhazes, Rayhan Biruni, Ali ibn al-Abbas, Aruzi Samarqandi, Averroes, Moses Maimonide, Frederic al II-lea al Siciliei, William din Ockham și Johannes Gutenberg. Pūr Sină Avicenna (980-1037), persan
[Corola-publishinghouse/Science/84990_a_85775]