1,293 matches
-
amonte. O colegă de-a noastră, mi se pare că Narcisa o chema, s-a aplecat peste balustrada de protecție ca să vadă ce se întâmplă, și a revenit repede, spunând agitată: Băi, ăștia o pun aici !!! Normal că ne-a pufnit un râs teribil, ca să nu mai spun că jos erau doi băieți cu o fată, care aveau mașina oprită la capătul treptelor care duceau la izvorul termal, aveau și ei chef de o distracție, și au oprit ca să se simtă
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
neprevăzutul este răsădit pe marginea drumului la tot pasul, indiferent de forma și culoarea sa. Odată cu amestecul pietrelor de remy, misterul ce plutise pentru câteva ore deasupra noastră luase sfârșit. Ne pusesem mințile la contribuție, unindu-ne, deslușisem această enigmă, pufnind cu toții în hohote de râs, amuzându-ne de cele petrecute pe parcursul zilei. Ultima seara la un joc de remy A fost o noapte de pomină în care am luat o bătaie de toată frumusețea, atât eu cât și Bobiță, de la
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
și blajin, un adevărat tată pentru nepotul Ștefan. Ce spui? face Ștefan pe miratul, deși prea bine știe. Chiar așa a spus Slăvitul? De barbă? întreabă și își mângâie obrazul, cu un zâmbet șăgalnic. Regret: barba-rade... de musteață, poate... Boierii pufnesc în râs, o dată cu bubuitul pușcilor pe metereze. De nu era "Ghiaurul ista spurcat", nu știu, zău, dracu' ne lua, mărturisește Duma, fiul lui Vlaicu și văr bun cu Ștefan, un tânăr pârcălab, iscusit sol și cavaler de nădejde al Măriei sale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
Soarta, Destinul sunt eu!" De aceea suntem și răspunzători: "Eu am ales! Eu am greșit! Eu răspund! Eu plătesc!" Fiule, îl sfătuiește Daniil, resemnat, părintește, te răzvrătești împotriva Cerului... Îți vinzi "Veșnicia"! Nu te temi că te bate Dumnezeu? Ștefan pufnește pe nas: M-a și bătut. Că mult îmi pasă mie de "Veșnicie"! Am vândut-o! De mult am vândut-o... Vorbești cu păcat, de te răzvrătești împotriva ei. Totdeauna Soarta ți-a fost prielnică, amintește-ți de Podul Înalt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
Aici a fost greșeala mea! Vrei să știi cine-i, cu adevărat, Ștefan cel Mare?! spune Daniil cu o credință neclintită. Îți spun eu! Și-o spun mulți! "E un domn prea mare pentru o țară atât de mică!" Ștefan pufnește în râs: Plimbă ursul, Sihastre! Îți spun eu: "Domnul e prea mic pentru visele lui prea mari"! ...Sunt desfrunzit, Sihastre, mărturisește el încetișor după un timp de tăcere. Vei înmuguri! spune Daniil cu credință. Au nu știi că după iarnă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
mere și la bărbați ceva tărie (țuică de prune sau rachiu de secară). Apoi începea veselia și munca sporea. Dezlegându-se limbile, bărbații începeau a spune glume, bancuri, snoave, povestiri, care mai de care mai deocheate. Noi, copiii, roșeam și pufneam pe sub nas. Mai mult ne făceam că n-am auzit bine sau n-am înțeles tâlcul lor. Timpul trecea, de muncit se muncea, dar și... somnul venea. Ne scărpinam la ochi și ne era rușine să ne retragem la culcare
ÎNTÂMPLĂRI NEUITATE... DIN SATUL MEU, COSTIŞA by RĂDUŢA VASILOVSCHI-LAVRIC () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1232_a_1872]
-
cu atâtea bagaje? Dar caii? N-am avut timp să meditez prea multe, că ne-am și trezit la mijlocul râului. N-am scos nici o vorbă. Prea mare era tensiunea momentului! Deodată însă caii s-au oprit. Scoteau aburi pe nări, pufneau nervoși și nu vroiau să înainteze. Am înlemnit de spaimă. Bădița nu și-a pierdut cumpătul. A coborât calm pe oiște, a trecut în fața lor, i a luat de căpăstru și le-a vorbit ca unor prieteni vechi: Haideți, măi
ÎNTÂMPLĂRI NEUITATE... DIN SATUL MEU, COSTIŞA by RĂDUŢA VASILOVSCHI-LAVRIC () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1232_a_1872]
-
tolănită comod sub soarele mangaliot, savurând dulcea căldură de toamnă care părea că mi dă viață. Draga mea, ce hiat oribil este separarea! Ce bine ai găsit cuvântul: singurătatea. Da, asta este. Îi aud pe cei doi copii, în sufragerie, pufnind în râs în surdină, și sunt singură; e o singurătate enervantă pe care ceilalți o tulbură și o sporesc cu prezența lor; și la școală sunt singură; mă îndrept spre condică, îmi scriu numele ca și cum literele ar fi strigăte de
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
Tudor Stanciu, devenit, în mod neașteptat (se miră și el cum a ajuns unde a ajuns), șef al corpului de control la Partid, zice despre sine în timpul unei convorbiri: „știi doar că-mi place să gîndesc complex”. Îmi vine să pufnesc de rîs: cum li se urcă tuturor la cap funcția și se închipuie altfel decît sînt. „Gîndirea complexă” a devenit atributul celor din clădirea Comitetului Județean, care la rîndul lor îi au ca modele pe cei din Comitetul Central. De la
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
coloana, o pereche ciudată o lungancă tânără și frumoasă la braț cu un Statu-Palmă Barbă Cot, bătrân și sfrijit erau nici mai mult nici mai puțin decât marele Birlic și noua lui tovarășă de viață, straniul perechii făcându-ne să pufnim în râs, deși nu era momentul. Eram cazați la căminul Grozăvești, serveam masa la cantina studențească într-un spațiu "rezervat" și cu meniu de "5 stele". Colegi de curs îmi erau cadre didactice de la catedrele de științe sociale din București
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
nu era chiar pe placul povestitorului. Aceeași oralitate mai impune predilecția lui Creangă pentru o reprezentare scenică. Iată o scenă ce-l apropie de schițele lui Caragiale: „ — Ură tu, măi Chiriece, zic eu lui Goian; și noi, măi Zaharie, să pufnim din gură ca buhaiul; iar iștialalți să strige: hăi, hăi! Și-odată și începem. Și ce să vezi? Unde nu se ia hapsâna de nevasta lui Vasile Aniței cu cociorva aprinsă după noi, căci tocmai atunci trăgea focul, să dea
Lumea lt;poveştilorgt; lui Creangă by Brînduşa-Georgiana Popa () [Corola-publishinghouse/Science/1634_a_2971]
-
și pe celelalte patru axiome euclidiene, se poate ridica Întreg edificiul geometriei plane. Riemann și Lobacevski au demonstrat ulterior că se poate duce o infinitate de drepte, dar... nu contează! „Vă rog să mă credeți pe cuvânt, spunea deșiratul individ pufnind pe nări, mi-am făcut studiile la Sorbona, Înainte de război, sunt un om onorabil, Îmi plătesc impozitele la timp...” Deodată, În ochii tinerelului care eram, obscura și impozanta „clădire” a matematicilor Începea să semene, prin precara ei bază, prin „iluzoria
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
împiedica cu nimic în treburile tale și eu mi-aș vedea de ale mele... Nu mă placi? — Bineînțeles că nu-i vorba de așa ceva, am zis. Tu ai stomacul dilatat, eu sunt impotent... Și eu cred că ne potrivim. A pufnit în râs și mi-a luat ușor penisul moale în mână. Când l-a atins cu paharul rece, mi-a venit să sar în sus pur și simplu. — Povestea ta se repară repede, îmi șopti ea la ureche. Am eu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
mi-a făcut semn cu mâna în chip de salut. Mi s-a părut bine dispus. — Cam devreme, cam devreme! Ce vânt te-aduce aici? Am ieșit să admir zăpada. Se vedea atât de frumos de sus, de pe deal! Paznicul pufni în râs și-mi puse, ca de obicei, mâna pe umăr. Nu avea nici măcar mănuși. — Ești tare ciudat! Toată iarna o să ai parte de zăpadă și tu cobori de pe deal ca s-o admiri și-aici. O să te saturi de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
mișc de-acolo. Era cât pe-aci să muște din momeală, dar s-a răzgândit imediat. Și-a retras un Cal ca să-și întărească apărarea. Umbli cu șmecherii! zise el râzând. — Am avut de la cine învăța, am răspuns eu prompt, pufnind în râs. Apropo, la ce fel de salvare vă refereați? — Poate că ți se pare ciudat, dar moartea le salvează. Mor și renasc primăvara... prin puii pe care-i fată. — Puii aceia cresc și au parte de aceeași suferință. Apoi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
pe parcurs, la câțiva dintre indivizi a modificat racordarea în momentul apariției mirosului de suc de struguri. Ne-am dat seama de lucrul acesta la o masă de prânz când s-a servit suc de struguri. Fata cea durdulie a pufnit în râs, dar mie nu-mi venea deloc să râd. După ce mi-au introdus sistemul de permutări, am avut aproape tot timpul niște senzații ciudate. De exemplu, mirosul de pepene galben pe care-l răspândea parfumul fetei îmi lăsa impresia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
imposibil. E Bob Dylan, nu? — Da, cântă Positively 4th Street. Melodia mi se pare la fel de frumoasă ca și acum douăzeci de ani. — Îl recunosc imediat, zise fata. — Pentru că nu-i chiar atât de bun la muzicuță precum Stevie Wonder? A pufnit iar în râs. Eram fericit că eram capabil să mai fac pe cineva să râdă. — Nu, nu de aceea. Chiar îmi place vocea lui. Seamănă cu a unui copil care stă la fereastră și privește liniștit cum plouă afară. — Grozavă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
aplecat spre oglindă și mi-am șters rămășițele de coca, apoi mi-am așezat pălăria ușor înclinată, în așa fel încât să arate ștrengărește. - Așa de creativ și atât de distructiv, știu, știu, zise Jay, făcând-o pe Aimee să pufnească în râs. - Jay McInerney, Aimee Light. M-am aplecat și mai aproape de oglindă inspectându-mi mai bine nasul. - Sunt o mare admiratoare... începu Aimee. - Hei, ai grijă, m-am încruntat eu. Aimee e studentă la noi la facultate și scrie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
gesticulam cu țigara și că transpirasem puternic. Încăperea era atât de înțesată de lume, încât eram aproape striviți unul de celălalt. - Ești bine? zise ea, dar era o afirmație, nu o întrebare. - Sigur, scumpo, de ce n-aș fi bine? am pufnit zgomotos. E o petrecere supertare. Dar fiica ta... - Vorbești cam mult și îți cam curge nasul. Mă seceră cu privirea. Și transpiri. Sarah mă trase din nou de mână - Pentru că mă simt bine. - Și privește în jurul nostru, jumătate din facultate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
M-am speriat, dar numai pe moment, fiindcă mi-am dat seama că cineva lăsase păpușa în funcțiune. Așa că m-am scuturat și am înaintat din nou spre ea. Mișcările îi erau atât de caraghioase și de mecanice, încât am pufnit în râs la gândul că mă speriasem în așa hal. Sunetele guturale pe care le scotea acum păreau înregistrate și dublate de un fel de bruiaj - nimic asemănător unor sunete anormale de pasăre, la care mă așteptasem. Am oftat. Trebuia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
torn sangria cu o frecvență care a făcut-o pe Jayne să mute carafa de lângă mine, după ce îmi umplusem ochi paharul. - Și ce voi face când paharul va trebui reîncărcat? Am întrebat cu o voce de robot și toată lumea a pufnit în hohote, deși nu-mi dădusem seama că făcusem o glumă. Am continuat să-l urmăresc pe Mitchell, care se uita la Jayne și o sorbea cu acea privire libidinoasă în timp ce ea îi explica ceva inutil, reacția lui fiind să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
tâmpenie încât nici nu merita o reacție din partea mea. Însă până și scriitorul credea că e plauzibil. Scriitorul mi-a spus că polițiștii credeau că profitam de buna lor credință. Scriitorul mi-a spus că pe unul dintre polițiști îl pufnise râsul când au dat de sabia de lumină, pe jos în biroul meu. Scriitorul mi-a spus că doi dintre ofițeri se masturbaseră la scenele de sex din American Psycho. Boyle a rămas cu Robby și Sarah, iar O’Nan
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
film, derulam secvența înapoi. Alteori derulam cu încetinitorul și puneam stop-cadru ca să-mi intre și mai bine în cap cum omoară Roger Moore anaconda aia. Adineauri a trecut prin spatele meu, și-a aruncat privirea peste ultima frază și a pufnit cu dispreț : Na, că prostia asta o uitasem ! Roger Moore omoară o anacondă... Pe bune, ascultă și tu puțin : ROGER MOORE OMOARĂ O ANACONDĂ. E posibil ceva mai ridicol ? . în cartea sa, Febra stadioanelor, care este cronica unei psihoze centrate
Bunul, Răul și Urîtul în cinema by Andrei Gorzo () [Corola-publishinghouse/Memoirs/818_a_1758]
-
zise el cu multă seriozitate. La această descoperire, toate nasurile cele roșii și vinete se îndreptară spre noi, toți ochii cei spălăciți ne ațintiră cu o nespusă curiozitate, iar noi a trebuit să ne punem pumnii în gură ca să nu pufnim în râs. Am, rămas, deci, mauri drepți și necontestați. Acum trebuie să mărturisesc că ponosul acesta căzut asupra noastră ăl datoram mai mult lui Iacob Negruzzi; el ne colora pe amândoi. Eram, nu e vorba, pârlit și eu de atâta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1536_a_2834]
-
japoneze mărunțele, în kimono, își fac apariția numaidecât, cu pași mici-mici de tot, ca să-și ofere serviciile: "Un masaj sau un ceai?" Nu, mulțumesc, n-am aer... "Gură la gură atunci sau gură la ureche", propun în cor micuțele japoneze pufnind în râs. Genele lor filtrează o lucire lubrică. Se pare că ele dau acestor expresii un înțeles special. Nu vrea nimic din toate astea. Bărbatul ei se întoarce, înfășurat într-un prosop amplu, a făcut o baie. Între timp, palierul
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]