1,181 matches
-
informații, și „Terra de sus” (1866). Versurile, cu nimic relevabile, i-au apărut în „Steaua Dunării”, „Ateneul român” în „Lumina” lui B. P. Hasdeu și în volumul Din versurile lui I. V. Adrian (1871). În paginile „Bondarului”, A. combate vehement „reacțiunea”, adică pe cei ce în țară sau în afara granițelor ei se opuneau procesului de consolidare a Unirii. El satiriza, de asemenea, pe cei care profitau de conjunctura politică pentru a-și satisface ambițiile și interesele personale. Lipsa de finețe a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285193_a_286522]
-
lichide - 2007). Sanda Cordoș, absolventă a Facultății de Filologie a Universității „Babeș-Bolyai”, secția română-latină (absolvită 1988); doctorat În studii filologice (2000). Actualmente este conferențiar la Facultatea de Litere a Universității „Babeș-Bolyai” din Cluj. Autoare a cărților: Literatura Între revoluție și reacțiune. Problema crizei În literatura română și rusă a secolului XX (Biblioteca Apostrof, Cluj, 1999; ediția a II-a adăugită, 2002); Alexandru Ivasiuc. Micromonografie, antologie de texte comentată, dosar de receptare critică (Editura Aula, Brașov, 2001); În lumea nouă, Editura Dacia
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
Târnava”, „Universul literar”, „Universul”, „România literară”, „Convorbiri literare”, „Provincia literară” (Sibiu), „Foaia interesantă”, „Izbânda”, „Luceafărul literar și critic”, „Munca literară”, „Cuget clar”, „Îndreptar”, „Frământări”, „Banatul literar”, „Propășirea”, „Preocupări literare”, „Basarabia”, „Provincia” ș.a. Între 1933 și 1935 a scos, la București, „Reacțiunea literară”. A semnat și Petru Șoltuz sau Savel Bornar. Părăsind Bucureștiul pentru a se retrage în satul natal, din 1963 până în 1967 a fost profesor de limba română în Nicorești. De la romanul Pe frontul Mărășești învie morții... (1934; reeditat în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286840_a_288169]
-
câmpului gravitațional. Să considerăm două corpuri cerești ce interacționează: Soarele și o planetă oarecare, pe care le consider puncte materiale. Datorită interacțiunii planeta se mișcă în jurul astrului pe o traiectorie pe care o presupunem circulară și conform principiului acțiunii și reacțiunii forțele dintre sistemul Soare-planetă satisfac relația: 02112 =+ ®® FF Forța de atracție gravitațională dintre două corpuri punctiforme este direct proporțională cu produsul maselor și invers proporțională cu pătratul distanței dintre ele, conform relației: 2 21 r mm KF = K este constanta
De la Macro la Microunivers by Irina Frunză () [Corola-publishinghouse/Science/779_a_1755]
-
naționalistă, dezvăluită încă din titlu și justificată prin „falimentul «Ideii europene»”, este îndeobște moderată. În cele zece numere (dintre care unul triplu și unul cvintuplu), se publică ample studii și eseuri semnate de Pavel Costin Deleanu (Mihail Kogălniceanu. Interpretare radical-reacționară, Reacțiune radicală și revoluție în România), Mircea Vulcănescu (Logos și Eros), Horia Stamatu (Schițe pentru o artă poetică), Ștefan Ion George (Istoria Europei), Eugen Ionescu (Victor Hugo, Mircea Eliade și „Șantierul”, Efortul Arghezi), Virgil Godeanu (Procesul ortodoxiei), Andrei Flor (Ideile d-
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287503_a_288832]
-
aparte de definiții o constituie cele personalizate, numite de noi redefiniri, prin care înțelegem operațiile de determinare a însușirilor unui obiect (termen generic pentru ființă, lucru, fenomen, stare etc.) drept rezultat al valorizărilor individuale. Când Eminescu, acuzat de reacționarism, definește reacțiunea în termeni fiziocratici, drept reacția organismului sănătos la "influențele stricăcioase" venite din afara sa, el nu face altceva decât să-și justifice poziția redefinind termenul dintr-o perspectivă avantajoasă. La fel, Arghezi, când afirmă că "pamfletul reprezintă un gen literar", face
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
ar fi acumularea: "la domnul Iorga, profesor universitar, om cu tendințe de unitate, cu "metodă", cu "ordine", cu acces la tribuna întâietăților; rând pe rând poet, critic, istoric, reformator, conducător etc. etc. etc., (De omni re scibili et quibusdam aliisi) reacțiunile retrograde, bizareriile, capriciile nu se îngăduiesc"289. Sau portretul moral, fictivizat prin augmentare (care, aici, se înscrie, evident, în tropologia polemică): Există un bărbat în omenire care știe totul, poate totul, și chiar ceva mai mult. Se întâmplă ca acest
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
ca și a seriei socio-umane pe care o reprezintă. În același sens gîndea și Eugen Lovinescu, atunci cînd analiza, cu o rară finețe, momentul de grea cumpănă în care se afla, între viață și moarte, baciul moldovean: „Dacă lipsa de reacțiune ar fi rezultatul unei insuficiențe organice, fără alte echivalențe, situația rasei n-ar fi de invidiat: ea ar fi numai semnul decadenței, a unei descompuneri fără nici o utilitate, fără nici o contribuție la totalul civilizației omenești, pe cînd, dimpotrivă, ea este
Mioriţa : un dosar mitologic by Petru URSACHE () [Corola-publishinghouse/Science/101018_a_102310]
-
de presiune intens... și, deseori, de teroare, au loc atunci toate manipul...rile posibile pentru a-i elimina pe necomuniști de pe scena politic...: „strategia salamului”, ce const..., potrivit liderului maghiar Rákosi, În „a toca zi de zi, felie cu felie, reacțiunea ce se ascunde În celelalte partide politice”; strategia „calului troian”, ce urm...rea s... penetreze, pentru a le distruge, toate grupurile necomuniste; „strategia fuziunii” dintre partidele-surori, ce duce la Înghițirea lor de c...tre comuniști. Exemplele sînt numeroase și cunoscute
[Corola-publishinghouse/Science/2022_a_3347]
-
Este momentul când începe să semneze și în „Vremea”, mai ales „notații”, însă și eseuri sau cronici. Iar dintre proiectele de publicații ale „tânărei generații” se realizează pentru început „caietele semestriale de sinteză națională în cadrul secolului XX”, intitulate „Acțiune și reacțiune” (două numere, 1929, 1930), scoase împreună cu Petru Comarnescu, Ionel Jianu ș.a. În 1931 susține examenul de licență cu teza Problema lucrului în sine la Kant, acesta fiind filosoful sub semnul căruia stă din 1928 până în 1940. După ce în vara anului
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288472_a_289801]
-
colaborare cu Șerban Mironescu); Fragmentele presocraticilor, I, Iași, 1974 (în colaborare cu Simina Noica); Augustin, De Magistro, introd. Lucia Wald, București, 1994 (în colaborare cu Mihai Rădulescu). Repere bibliografice: G. Călinescu, Generația bombastică, VL, 1929, 109; Octav Șuluțiu, Acțiune și reacțiune, VRA, 1930, 99; Petru Comarnescu, Premiile scriitorilor needitați, VRA, 1934, 322; Ionel Jianu, Bucuriile simple, RP, 1934, 4905; Octav Șuluțiu „Mathesis sau Bucuriile simple”, „Reporter”, 1934, 28; Grigore Popa, „Mathesis sau Bucuriile simple”, PLI, 1934, 3-4; Șerban Cioculescu, Operele premiate
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288472_a_289801]
-
din Tracia menționat anume, că ar fi dedicată părinților legitimi ai celui ce o pusese, ca și când o asemenea împrejurare ar fi fost o excepțiune. Tocmai această destrăbălare a relațiunilor dintre sexe unită cu viciul beției, explică pe de o parte reacțiunea naturală reprezentată prin clasa Ctiștilor, precum și nevoia în care se găsi Boerebiste, organizatorul statului dac, de a pune un capăt acestor neorânduieli. Strabon ne spune anume că Boerebiste a restatornicit puterile poporului său prin disciplină, cumpătare și activitate așa că în
ISTORIA ROMÂNILOR DIN DACIA TRAIANĂ ISTORIA MEDIE, Partea I De la întemeierea Ţărilor Române până la (cu o hartă) by A. D. XENOPOL () [Corola-publishinghouse/Science/101022_a_102314]
-
la analogiile experienței, el scrie: Pmsn oferă expunerea concretă a ideilor fundamentale dezvoltate aici. Ea (lucrarea - n.m. M.F.) prezintă cele trei leges motus de la care a plecat Newton - legea inerției, legea proporționalității cauzei și efectului și legea egalității acțiunii și reacțiunii - drept întipăriri speciale (bestimmte Ausprägungen) ale principiilor sintetice generale ale relației.”8 Și cu asta autorul trece mai departe. Expresii ca „aplicații”, „exemple in concreto” sugerează faptul că, elaborând filosofia transcendentală, Kant ar fi urmărit să stabilească acele condiții care
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
Relațiile dintre metafizica generală și specială ar fi, dimpotrivă, „neprecise în cel mai înalt grad” (extremely louse)”23. Kant și-ar fi propus ce-i drept să „demonstreze” legea a treia a mișcării („În orice transmitere a mișcării, acțiunea și reacțiunea sunt egale una în raport cu alta”) pe baza celei de-a treia analogii a exprienței („Toate substanțele, întrucât pot fi percepute în spațiu ca simultane, sunt într-o acțiune reciprocă universală”). Însă ar fi greșit să credem că prima relație a
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
putea pune la îndoială existența fizicii pure. Replica lui scurtă, cuprinsă în aceeași notă, este că „la începutul fizicii propriu-zise (empirice)”, adică la baza ei, stau enunțuri ca acela despre conservarea cantității de materie, despre inerție, despre egalitatea acțiunii și reacțiunii. Nota se încheie cu observația că fizica pură „merită, desigur, ca știință specială, să fie expusă separat, în toată întinderea ei, mai mare sau mai mică”. Concluzia care se desprinde este că, pentru Kant, fizica pură era ceva „real dat
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
îi este proprie o forță care se opune mișcării și din principiul rațiunii suficiente, Wolff a derivat o lege a inerției asemănătoare cu cea enunțată de Newton. De asemenea, el a propus o întemeiere ontologică a legii egalității acțiunii și reacțiunii. În scrierile unor filosofi wolffieni ca Ludwig Thümmig, Georg Bilfinger sau Johann Peter Reusch pot fi întâlnite de asemenea încercări de derivare a legii inerției și a legii egalității acțiunii și reacțiunii din principii a priori. Asemenea încercări au întreprins
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
o întemeiere ontologică a legii egalității acțiunii și reacțiunii. În scrierile unor filosofi wolffieni ca Ludwig Thümmig, Georg Bilfinger sau Johann Peter Reusch pot fi întâlnite de asemenea încercări de derivare a legii inerției și a legii egalității acțiunii și reacțiunii din principii a priori. Asemenea încercări au întreprins, la mijlocul secolului al XVIII-lea, chiar și cunoscuți adversari filosofici ai lui Wolff, bunăoară Christian August Crusius, a cărui operă era bine cunoscută lui Kant24. Nici unul dintre acești autori nu menționează legea
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
orientarea mai „empiristă” a unor cercetători reprezentativi pentru noua tradiție științifică reiese deosebit de clar tocmai din afirmarea insistentă a caracterului a priori și, prin urmare, a certitudinii apodictice a legilor fundamentale ale mișcării. Referindu-se la legea egalității acțiunii și reacțiunii, Kant remarcă în primele rânduri ale primei observații la această lege, din capitolul III al Pmsn, că „Newton nu a îndrăznit să o demonstreze în mod a priori”, ci a apelat la experiență. Ceea ce este, desigur, nesatisfăcător din punctul de
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
și imobilă. Se conturează, altfel spus, o antiteză între factorul dinamic, cosmopolit, capitalist (Dinu Păturică) și imobilismul național întrupat de Banul C.135. Virgil Nemoianu contrazice o asemenea viziune unilaterală și consideră că arta, cultura, în genere, sunt factori de reacțiune, de obstaculare în calea progresului: "Progresul deplin, nestânjenit și linear reprezintă drumul cel mai scurt spre stagnare și moarte. Această tendință este împiedecată, întârziată și, de fapt, contracarată de reacția unor gesturi creatoare"136. Sublinierea precarității conceptului de progres în
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
deosebite și neatârnând câtuși de puțin de la liberul arbitru al indivizilor din cari, într-un moment dat, se compune societatea. De aceea, dacă tendențele și ideile noastre se pot numi reacționare (s. n.), epitet cu care ne gratifică adversarii noștri, această reacțiune noi n-o admitem decât în înțelesul pe care i-l dă fiziologia, reacțiunea unui corp capabil de a redeveni sănătos contra influențelor stricăcioase a elementelor străine introduse înlăuntrul său"137. Pe o poziție similară se posta Caragiale, cel ce
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
un moment dat, se compune societatea. De aceea, dacă tendențele și ideile noastre se pot numi reacționare (s. n.), epitet cu care ne gratifică adversarii noștri, această reacțiune noi n-o admitem decât în înțelesul pe care i-l dă fiziologia, reacțiunea unui corp capabil de a redeveni sănătos contra influențelor stricăcioase a elementelor străine introduse înlăuntrul său"137. Pe o poziție similară se posta Caragiale, cel ce și-a bătut joc de acel voi progresul cu orice preț cațavencian. Conservatorismul progresist
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
în centru ascensiunea diverselor minorități. În partea bună a teoriei sale, Nemoianu consonează cu antitetica lui Ștefan Lupașcu, dar fără a pătrunde, din păcate, în complexitatea arhitectonică a celor trei materii. În orice caz, el admite coexistența antitezelor într-o reacțiune reciprocă benefică: "Principalul și secundarul coexistă. Principalul domină secundarul. Secundarul ia poziția antagonistă față de principal. O anume dinamică a transformării, dependenței și confirmării reciproce este și ea sesizabilă. Toate aceste relații par derutante, în ciuda abundenței lor, și ne putem pune
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
auctoriale. De regulă, Adrian Leverkühn este catalogat ca spiritul demonic al romanului. Nu, zice Virgil Nemoianu, adevăratul diavol este Serenus Zeitblom, căci el reprezintă principalul, omogenul, mișcarea entropică, comunitatea germanică interbelică. Din contră, Adrian Leverkühn e secundarul, marginalul, neobișnuitul, alienarea, reacțiunea 140. Principalul, adică poporul german, devine demonul nazist: "Ceea ce a dus la ororile istorice a fost marginalizarea, înfrângerea și sacrificarea lui Adrian, nu afirmarea, munca sau ideile sale"141. Leverkühn simbolizează disonanța care se ridică împotriva consonanței, aceasta din urmă
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
supremația majorităților (care e și cutuma democrației), iar postmodernismul pe cea a minorităților, depășirea ambelor forme de oprimare nu poate fi decât transmodernistă, căci numai transmodernismul se fundează pe antitetică pe care o întrevăd ca filosofie a viitorului. Astăzi, singura reacțiune validă împotriva omogenizării planetare în favoarea diversităților o pot da națiunile, identitățile culturale, altfel spus, și identitățile individuale. E de învățătură că, după ce a trecut prin iluziile postistoriei (adică ale postmodernismului), Francis Fukuyama a scris lucrarea Construcția statală: guvernare și ordine
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
de adversitate nu curgea pe lângă, ci prin el, absorbit de pielea lui avidă de neant și transformat în frison dement, incapabil să se oprească în fața voiei ei răspicat exprimate ca dinaintea unui altar. Lovea obstacolul ca pentru a-i smulge reacțiunea propulsoare și a se lansa cu frenezie dincolo de el. Pentru Rică, problema existenței umane nu se punea la nivelul conștiinței și formulărilor ei explicite, ci la acela al denivelărilor de pe fund, ce fac valurile să se înalțe și încovoaie în
[Corola-publishinghouse/Science/84994_a_85779]