1,452 matches
-
și constructivismul Mulți constructiviști acceptă explicit faptul că puterea contează în relațiile internaționale. De exemplu, Wendt (1999, pp. 13-14) observă că, în măsura în care realismul se referă la putere, și el este realist. El și alți teoreticieni constructiviști se separă deseori de realiști din cauza convingerii că, în esență, teoria realistă privește politica ca având „o bază mai curând materială decât socială” (Wendt, 1999, pp. 13-14). Acuzația conține trei elemente. Că teoria realistă: 1) pune accentul pe capacitățile materiale; 2) are o concepție materialistă
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
realiști, au indicat cât de complicată și de multifuncțională poate deveni analiza puterii (vezi, de exemplu, Lasswell și Kaplan, 1950; Bachrach și Baraz, 1962; Baldwin, 1989; Hall, 1997). Chiar și studiile vizând probleme militare întreprinse de cercetătorii care se considerau realiști după schimbarea behavioristă s-au concentrat deseori asupra aspectelor nonmateriale, precum doctrinele (vezi, de exemplu, Mearsheimer, 1983; Posen, 1984). Faptul că unii cercetători realiști folosesc evaluări cantitative ale capacităților materiale brute nu ar trebui deci să fie interpretat în sensul
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
de acest tip este inerent în realism. A doua acuzație este că logica realistă necesită anumite presupuneri materialiste despre natura umană și despre nevoile care guvernează comportamentul actorilor în politica internațională (Wendt, 1999, p. 30, pp. 131-133). Ipoteza specifică atribuită realiștilor include deseori prezența insecurității și a temerilor (Waltz, 1959; Wendt, 1999). Este adevărat că realiștii trebuie să pornească de la o anumită teorie a naturii umane. Într-adevăr, după cum a remarcat Wendt (1999, p. 131), toate teoriile sociale trebuie să înceapă
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
anumite presupuneri materialiste despre natura umană și despre nevoile care guvernează comportamentul actorilor în politica internațională (Wendt, 1999, p. 30, pp. 131-133). Ipoteza specifică atribuită realiștilor include deseori prezența insecurității și a temerilor (Waltz, 1959; Wendt, 1999). Este adevărat că realiștii trebuie să pornească de la o anumită teorie a naturii umane. Într-adevăr, după cum a remarcat Wendt (1999, p. 131), toate teoriile sociale trebuie să înceapă cu un fel de teorie a naturii umane, fie ea și că natura umană este
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Tucidide în Johnson Bagby, 1994). Explicația filosofică e că puterea de dragul puterii este lipsită de sens; nu te duce nicăieri dacă nu ai nici o idee ce să faci cu ea. Într-adevăr, „viciul caracteristic al utopistului este naivitatea; cel al realistului, sterilitatea” (Carr, 1964, p. 12). Rezultă că realismul clasic vede arta politicii internaționale ca echilibrarea practică a cerințelor puterii, pe de o parte, și ale moralității, pe de altă parte, ca o dialectică între putere și moralitate (vezi Kubálková, 1998
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
ca un remediu necesar la idealism, dar nu ca un înlocuitor. Pentru realismul clasic, idealismul este necesar ca să configureze acțiunile și interesele, dar realismul va rămâne tot timpul un element fundamental al relațiilor dintre state. În aceasta rezidă diferența dintre realiști și „utopiști” sau „oamenii de știință”. Pe când cei din urmă consideră că putem construi totuși o comunitate mondială fără putere, realiștii nu sunt de acord. Pentru realism, oricât de bine concepute ar fi instituțiile internaționale, oricât de armonizate ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
interesele, dar realismul va rămâne tot timpul un element fundamental al relațiilor dintre state. În aceasta rezidă diferența dintre realiști și „utopiști” sau „oamenii de știință”. Pe când cei din urmă consideră că putem construi totuși o comunitate mondială fără putere, realiștii nu sunt de acord. Pentru realism, oricât de bine concepute ar fi instituțiile internaționale, oricât de armonizate ar fi interesele noastre sau oricât de bine intenționate ar fi ideile, puterea va rămâne arbitrul final (de notat, nu sursa) al rezultatelor
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
concentreze explicit asupra idealurilor și sunt încurajați să-și exprime clar poziția, să depășească stigmatul asociat utopismului de la apariția lucrării The Twenty Years’ Crisis (Carr, 1964). Cu alte cuvinte, le propune să nu-și ascundă scopurile sub masca științei obiective. Realiștilor le spune nu numai că teoria constructivistă ar putea fi o metodologie utilă de cercetare, ci și că, răspunzând premiselor epistemologice și ontologice, pot corecta ipotezele raționalismului individualist și ale materialismului care au produs confuzie în definițiile realismului din ultimele
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
International Organization and the Study of World Politics”, International Organization, 52, pp. 645-685. Keck, Margaret, Sikkink, Kathryn, 1998, Activists Beyond Borders: Advocacy Networks in International Politics, Cornell University Press, Ithaca, NY. Kegley, Charles, 1993, „The Neoidealist Moment in International Studies? Realist Myths and the New International Realities”, International Studies Quarterly, 37, pp. 131-147. Kegley, Charles, Wittkopf, Eugene, 2001, World Politics Trends and Transformations, ediția a VIII-a, Boston Bedford/St. Martin’s, Boston. Keohane, Robert, 1984, After Hegemony: Cooperation and Discord
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Școala engleză vs realismul american\: o întâlnire intelectuală sau o separare din cauza unei limbi comune?*" Richard Little** ...Îmi propun să demonstrez că realismul american și școala engleză au o moștenire intelectuală comună, ale cărei origini pot fi descoperite în ideile realiștilor clasici de la jumătatea secolului XX. Totuși, realiștii americani au preluat un anumit aspect al gândirii realiste clasice și l-au rafinat pe baza metodologiei lor pozitiviste. Nu ar fi nici o problemă, în principiu, cu acest procedeu, dacă ei ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
intelectuală sau o separare din cauza unei limbi comune?*" Richard Little** ...Îmi propun să demonstrez că realismul american și școala engleză au o moștenire intelectuală comună, ale cărei origini pot fi descoperite în ideile realiștilor clasici de la jumătatea secolului XX. Totuși, realiștii americani au preluat un anumit aspect al gândirii realiste clasice și l-au rafinat pe baza metodologiei lor pozitiviste. Nu ar fi nici o problemă, în principiu, cu acest procedeu, dacă ei ar fi decis în mod conștient să se distanțeze
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
astfel de gândire a oferit o teorie mai coerentă și mai cuprinzătoare a echilibrării sistematice decât cea avansată de realismul clasic și de școala engleză. Dar, astfel, persistența unipolarității după sfârșitul Războiului Rece constituie o anomalie și mai mare pentru realiștii americani decât pentru celelalte două școli și nu există un răspuns coerent la întrebarea: de ce Statele Unite nu s-au confruntat cu o alianță de contrabalansare? Realismul clasic presupune însă că o balanță a puterii poate funcționa eficient numai în contextul
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
într-o luptă de o „ferocitate și o intensitate”5 nelimitate. Un echilibru pur sistemic este foarte diferit de o balanță societală. Ar semăna, susține Morgenthau, cu o „stare de natură”6 hobbesiană. Din contră, deși școala engleză recunoaște că realiștii clasici au postulat o „tendință automată” de apariție a acestei configurații în sistemul internațional, ea neagă că avem de-a face cu o „tendință inevitabilă de formare a unui echilibru de putere”, deoarece statele nu încearcă tot timpul să-și
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
supraviețuiască decât ar sugera teoria realistă americană. Pentru adepții săi, persistența anarhiei nu este problematică, dar din perspectiva școlii engleze aceasta este o problemă în sine. Societatea internațională Deși școala engleză prezintă conceptul într-un mod mult mai explicit, și realiștii clasici au acceptat ideea de societate internațională. Cu alte cuvinte, ambele școli sunt de acord că există reglări constante ale comportamentului internațional de către un corp de norme stabilit. De pildă, Morgenthau se străduiește din greu să conteste „prejudecata foarte răspândită
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
ar conduce și la dispariția echilibrului societal și la apariția unuia sistemic, despre care atât școala engleză, cât și realismul clasic consideră că are potențialul de a se transforma într-o „stare de natură”20. Atât școala engleză, cât și realiștii clasici merg însă mai departe și insistă că există o relație necesară între dreptul internațional și balanța societală a puterii. Logica de la baza acestei relații nu este însă prezentată cu aceeași precizie care caracterizează analizele oferite de realiștii americani. Argumentul
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
cât și realiștii clasici merg însă mai departe și insistă că există o relație necesară între dreptul internațional și balanța societală a puterii. Logica de la baza acestei relații nu este însă prezentată cu aceeași precizie care caracterizează analizele oferite de realiștii americani. Argumentul pare să fie că în contextul acestui echilibru fiecare stat va respecta dreptul internațional deoarece, dacă îl va încălca, va fi sancționat de celelalte. Se pare că în centrul acestui proces se află reciprocitatea 21. El va fi
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Atât realismul clasic, cât și școala engleză fac distincție între ordine și justiție 29. Cu alte cuvinte, se admite că nu există nici un motiv să nu presupunem că o societate guvernată de reguli va fi neapărat una dreaptă. Dimpotrivă, unii realiști clasici, precum Morgenthau și Carr, puternic influențați de Mannheim, sociologul cunoașterii, pornesc de la premisa că deținătorii puterii o vor folosi pentru a-și promova interesele, deși deseori se vor sprijini pe o ideologie dominantă pentru a ascunde legătura dintre putere
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
putere și interese. După cum remarca Niebuhr, „indivizii sau grupurile care organizează orice societate, indiferent cât de orientate social le sunt intențiile sau pretențiile, își arogă o proporție excesivă din privilegiile sociale”30. După Carr și Morgenthau, o sarcină crucială a realiștilor este de a scoate la iveală adevărul despre putere și felul în care sprijină statu-quoul. În consecință, realistul „nu poate evita să devină o forță subversivă și revoluționară în fața anumitor interese ascunse”31. Slăbiciunea realismului este, sugerează Carr, că apoi
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
le sunt intențiile sau pretențiile, își arogă o proporție excesivă din privilegiile sociale”30. După Carr și Morgenthau, o sarcină crucială a realiștilor este de a scoate la iveală adevărul despre putere și felul în care sprijină statu-quoul. În consecință, realistul „nu poate evita să devină o forță subversivă și revoluționară în fața anumitor interese ascunse”31. Slăbiciunea realismului este, sugerează Carr, că apoi nu admite că ideile au un rol independent în politica internațională. El recunoaște, în consecință, că este posibil
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
realizeze o ordine transnațională. Atunci când orice viziune devine realitate, unele grupuri vor beneficia mai mult de pe urma noului sistem decât altele și vor transforma aceste beneficii în putere, pe care o vor folosi ulterior pentru a menține sistemul. Datoria eternă a realiștilor este de a expune această legătură axiomatică dintre putere și interese. Din perspectiva lui Carr, în consecință, atât accentul realist pe forța materială, cât și preocuparea utopică pentru ideile transformatoare au de jucat un rol esențial în orice fel de
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Statele sunt descrise ca entități compuse din indivizi ce urmăresc obținerea puterii, iar apoi politica internațională este descrisă ca fiind puțin diferită de cea internă. Se poate considera deci că această abordare a politicii internaționale asimilează argumentul esențial al altor realiști, și anume că sursa tuturor luptelor este natura umană egoistă. Spre deosebire de unul dintre ei - Machiavelli -, care a oferit o expunere detaliată a modului cum sunt legate ordinea internă și cea internațională în termeni cauzali, Morgenthau își deplasează interesul rapid de la
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
o formă cauzală. Doar Machiavelli descrie în mod sistematic procesul prin care indivizii interacționează pentru a forma entități generatoare de ordine intitulate „state” și felul cum se comportă ele ulterior în lumea politicii interstatale. În consecință, Machiavelli poate fi numit „realistul complet”: lumea sa posedă o claritate, o consecvență a argumentării și explicații cuprinzătoare cu care nici Tucidide, nici Morgenthau nu pot rivaliza. În ciuda limitelor acestuia din urmă, este însă important să recunoaștem faptul că toți trei admit că rivalitatea pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
despre realitate”35. La nici unul dintre ei nu este evidentă postularea unor categorii teoretice, legate intern între ele prin deducții, cu un conținut predictibil, în genere. În marea dialectică dintre cunoașterea „empirică” și cea „rațională” de care Einstein vorbea deseori, realiștii tradiționali sunt adepții metodologiei primeia 36. Deoarece nevoia determinării, a predictibilității și a sistematizării logice prin interpretări deductive a fost evitată în mod explicit cel puțin de unul dintre ei (și probabil, implicit, de ceilalți), ideea unei construcții pur raționale
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
unui nou cadru conceptual de interpretare a politicii internaționale. Abordările filosofice ale acesteia au fost dezvoltate pentru prima dată (cel puțin pentru mine) în Politica între națiuni a lui Hans Morgenthau. El a împărțit abordările politicii internaționale în două școli: realiști și idealiști. În timpul Războiului Rece a apărut o nouă categorie - ulii și porumbeii -, concepută pentru a distinge între atitudinile față de Uniunea Sovietică. O analogie similară în termenii politicii interne este în genere considerată cea dintre conservatori și liberali. Recent, sub
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
Dacă filmul s-ar fi concentrat asupra triunghiului Felix-Otilia-Pascalopol, acordând mai multă atenție analizei și neglijând celelalte personaje, am fi avut probabil o dramă psihologică puternică, dar am fi pierdut o frescă socială captivantă, realizată în stil realist clasicist (nu realist minimalist), prin care o întreagă menajerie de celuloid ni se revelează în toată splendoarea ei irezistibila." (Mihai Fulger, Despre "Felix și Otilia")10 ABORDARE INTERDISCIPLINARA DOSARUL FOTOGRAFIC 11 FIȘA INDIVIDUALĂ DE LUCRU ÎN CLASA FELIX SIMA OTILIA MĂRCULESCU Fiecare elev
[Corola-publishinghouse/Science/1489_a_2787]