606 matches
-
62% dintre pacienți au acuzat înainte probleme de natură depresivă. Totuși, pacienții numiți „deprimați” nu par a fi fost selectați pornind de la criterii diagnostice precise și riguroase. Bouvard (1987) reia analiza retrospectivă a 1808 dosare ale unor adolescenți (13-19 ani) spitalizați într-o secție de psihiatrie infantilo-juvenilă situată la Paris, folosind DSM-III. 122 de adolescenți răspund criteriilor DSM-III fie pentru episodul depresiv (56,5% din cazuri), fie pentru tulburarea distimică (43,5% din cazuri). Prevalența globală este deci de 6,69
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
În schimb, pe termen lung, prognosticul pare mai bun pentru tulburările distimice decât pentru episoadele depresive majore care prezintă o frecvență importantă a recidivelor. Loubeyre (1990), face un studiu pe un grup de 114 adolescenți cu vârste între 11-18 ani, spitalizați într-o unitate specializată, și găsește 47% (54 de cazuri) de adolescenți deprimați (după criteriile DSM-III-R: episod depresiv major și distimie 41%, tulburări de adaptare cu dispoziție depresivă și tulburări depresive nespecifice: 6%. Grupul era format din 46% fete și
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
multiplică de două ori pentru tutun, de trei ori pentru alcool, de patru ori pentru hașiș și de zece ori pentru alte droguri. Care este semnificația acestor diferențe? King și colab. (1996) au comparat, într-o populație de 103 adolescenți spitalizați cu diagnosticul de episod depresiv major, pe cei ce abuzau de alcool și/sau alte substanțe (30, adică 29%) cu cei care nu consumă aceste substanțe (73, adică 71%). S-a constatat că consumul de alcool la adolescentele deprimate este
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
spitalizați la psihiatrie, nu găsește nici o diferență între adolescenții deprimați și cei non-deprimați în ceea ce privește divorțul parental. În schimb, acesta constată că există mai multe familii incomplete (părinte absent, dispărut, decedat, separat fără divorț) la adolescenții spitalizați deprimați decât la adolescenții spitalizați fără simptome de depresie. Bévérina, Basquin și Quemada (1993) au constatat existența unui nivel semnificativ ridicat de tulburări așa numite reacționale sau nevrotice doar la fetele cu părinți separați sau divorțați dar nu și la băieți. În studiile noastre privind
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
colab. (1984) constată că aproximativ 70% dintre copiii cu episod depresiv major (DSM-III) prezintă un episod depresiv repetitiv după cinci ani de la debutul tulburărilor. Harrington și col. (1990) reia dosarele unui grup de 60 de copii și adolescenți (6-16 ani) spitalizați pentru stare depresivă pe care îl compară cu un grup martor de aceeași vârstă, sex și condiții socio-economice, spitalizat de asemenea la psihiatrie fără sindrom depresiv. Urmăriți timp de 18 ani, pacienții din grupul depresiv au prezentat un risc mult
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
cinci ani de la debutul tulburărilor. Harrington și col. (1990) reia dosarele unui grup de 60 de copii și adolescenți (6-16 ani) spitalizați pentru stare depresivă pe care îl compară cu un grup martor de aceeași vârstă, sex și condiții socio-economice, spitalizat de asemenea la psihiatrie fără sindrom depresiv. Urmăriți timp de 18 ani, pacienții din grupul depresiv au prezentat un risc mult mai ridicat de evoluție depresivă (probabilitate cumulativă de prezență a unui episod depresiv la vârsta adultă în acest grup
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
băieți ca și la fete; ei avansează ipoteza că diferența de prevalență depresivă funcție de sex care apare la adolescență ar putea fi atribuită acestei puternice expresivități emoționale a fetelor. King și colab. (1993) compară un grup de treizeci de adolescenți spitalizați pentru tulburare depresivă majoră (douăzeci și cinci) sau distimică (cinci), evaluați la începutul, apoi la sfârșitul spitalizării, cu un grup martor (de notat importanța „comorbidității” asociate diagnosticului de tulburare depresivă majoră: distimie: șapte, anorexie mentală: cinci, bulimie nervoasă: patru, abuz de substanțe
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
tendință la izolare socială Tip de evoluție Favorabilă datorită eficienței profilactice a timore-gulatoarelor Cronică cu handicap EMBED Equation.3 net, desocializare Foarte heterogen Prognostic Negativ dacă: - debut precoce -sex masculin Paranoid > non-paranoid CHRISTINE - TULBURARE BIPOLARĂ Christine, 15 ani, a fost spitalizată ca urmare a unei tentative de suicid prin intoxicație medicamentoasă. La internare s-au făcut următoarele observații: sindrom depresiv cu tristețe, anxietate, astenie, abulie, sentiment de vid interior și gesturi făcute fără motiv în momente de obnubilație. Pare indiferentă, nu
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
de suicid”. TENTATIVELE DE SUICID: EPIDEMIOLOGIE În ancheta lui Choquet și colab. (1994) realizată asupra unui grup de adolescenți școlarizați, frecvența tentativelor de suicid este estimată la 6,5% (fete: 8%; băieți: 5%) și 1,3% dintre adolescenți au fost spitalizați din această cauză. Aceste procente sunt foarte apropiate de cele constatate în alte țări: 3,3-8,3% (Gould și colab., 1998; Roberts și colab., 1998; Wichstrøm și colab., 2000). Această frecvență este în creștere de mai multe decenii, această situație
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
adolescenții martor pe scările de depresie și de anxietate (83% prezintă o anxietate severă sau majoră, 58% o depresivitate și 25% un episod depresiv major). ANTHONY - EXPUNERI LA RISC ȘI ECHIVALENȚE SUICIDARE Anthony, în vârstă de 13 ani, a fost spitalizat pentru arsuri de gradul trei la nivelul mâinilor și spatelui, ca urmare a dorinței sale de a da foc ierbii stropind-o cu benzină. Această arsură, în mod aparent accidentală, se produce a doua zi după o audiere la tribunal
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
persistente. În total, în afara tentativelor de suicid prin spânzurare, acest adolescent a acumulat mai multe conduite cu risc începând cu vârsta de 9 ani, care n-au fost reperate, cu o escaladare în ceea ce privește mijloacele, până în momentul în care a fost spitalizat la psihiatrie ca urmare a unei arsuri grave. SINDROM PRE-SUICIDAR În săptămânile care preced gestul suicidar se constată că au loc în mod frecvent una sau mai multe consultații la medicul generalist. Foarte adesea adolescentul acuză acolo mai ales probleme
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
în ceea ce privește comorbiditatea. În studiul lor, tentativele de suicid sunt în mod semnificativ asociate unei simptomatologii a angoasei de separare și mai ales consumului de substanțe, ceea ce nu este cazul pentru ideile suicidare. De asemenea, într-un studiu asupra unor adolescenți spitalizați la Montréal, Macotta (1999) îi separă pe cei care au avut idei suicidare (IS) de cei care au efectuat o tentativă de suicid; el scoate în evidență predominanța clară a timiei depresive și, mai mult chiar, a diagnosticului de episod
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
cât depresia este mai gravă, cu atât adolescenții au utilizat mijloace mai eficiente și păreau mai hotărâți să se sinucidă. Mai recent, Golston și colab. (1996; 1998) au studiat o populație de adolescenți cu vârste între 12 și 19 ani spitalizați la psihiatrie, în cadrul căreia au individualizat patru grupe: - cei care au fost spitalizați ca urmare a unei prime tentative de suicid; - cei care au fost spitalizați pentru o recidivă suicidară; - cei care au antecedente de tentativă de suicid dar sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
și păreau mai hotărâți să se sinucidă. Mai recent, Golston și colab. (1996; 1998) au studiat o populație de adolescenți cu vârste între 12 și 19 ani spitalizați la psihiatrie, în cadrul căreia au individualizat patru grupe: - cei care au fost spitalizați ca urmare a unei prime tentative de suicid; - cei care au fost spitalizați pentru o recidivă suicidară; - cei care au antecedente de tentativă de suicid dar sunt spitalizați pentru un alt motiv; - și cei care n-au avut niciodată o
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
1998) au studiat o populație de adolescenți cu vârste între 12 și 19 ani spitalizați la psihiatrie, în cadrul căreia au individualizat patru grupe: - cei care au fost spitalizați ca urmare a unei prime tentative de suicid; - cei care au fost spitalizați pentru o recidivă suicidară; - cei care au antecedente de tentativă de suicid dar sunt spitalizați pentru un alt motiv; - și cei care n-au avut niciodată o tentativă de suicid. Evaluând depresia cu ajutorul BDI, rezultă că subiecții având în antecedente
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
la psihiatrie, în cadrul căreia au individualizat patru grupe: - cei care au fost spitalizați ca urmare a unei prime tentative de suicid; - cei care au fost spitalizați pentru o recidivă suicidară; - cei care au antecedente de tentativă de suicid dar sunt spitalizați pentru un alt motiv; - și cei care n-au avut niciodată o tentativă de suicid. Evaluând depresia cu ajutorul BDI, rezultă că subiecții având în antecedente o tentativă de suicid și subiecții cu tentativă de suicid recidiviști prezintă un nivel al
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
o tentativă de suicid. Evaluând depresia cu ajutorul BDI, rezultă că subiecții având în antecedente o tentativă de suicid și subiecții cu tentativă de suicid recidiviști prezintă un nivel al depresiei mai ridicat (scor de depresie medie spre ridicat) decât cei spitalizați pentru o primă tentativă de suicid; aceștia din urmă au, de asemenea, un nivel al depresiei mai ridicat decât cei care n-au avut niciodată o tentativă de suicid. Primele tentative de suicid sunt mai frecvent legate, în studiul lor
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
fete, riscul suicidar este legat de tulburările anxioase și depresive și nu de folosirea sau dependența de o substanță. Golston și colab. (1998), care în lucrarea lor în care au comparat adolescenții care au avut o primă TS, cu cei spitalizați pentru recidivă de TS, cei care au avut antecedente de suicid mai vechi și cei care n-au avut nici o tentativă de suicid, n-au găsit nici o diferență semnificativă între cele patru grupuri în ceea ce privește consumul de substanțe. Aceste rezultate pun
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
ori mai ridicat la adolescenții care trăiesc doar cu unul dintre părinți. Se constată destul de des absența tatălui sau a oricărei altei autorități paternale. Antecedentele patologice familiale sunt frecvente: în aproape o treime dintr-o serie de cazuri de adolescenți spitalizați la psihiatrie, unul sau ambii părinți erau tratați în secțiile de psihiatrie sau erau alcoolici (Laurent și colab., 1993). Este aceeași situație care a fost constatată la populațiile de adolescenți care au reușit să se sinucidă: mai multe antecedente în cadrul
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
de suicid) impulsive sunt însoțite de un nivel al depresiei mai scăzut decât la TS premeditate. Rezultatele epidemiologice nu confirmă toate relația dintre tentativa de suicid și tulburările de conduită. Larsson și Ivarsson (1998) constată astfel, în cadrul populației de adolescenți spitalizați la urgență studiată, că există mai puține tentative de suicid la adolescenții cu tulburări de conduită decât la cei care au un alt diagnostic psihiatric non-timic (în studiul lor se referă la: tulburare emoțională, tulburare de personalitate, tulburare de adaptare
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
stabilească niște limite, somatice și psihologice, atât adolescentului cât și părinților, în legătură cu un act căruia, pe moment, îi este adesea dificil să-i cunoască semnificația psihopatologică și să-i prevadă consecințele directe. În Franța s-a luat decizia de a spitaliza persoanele cu tentativă de suicid, pentru a răspunde mai bine acestor ultime două obiective, a controla și a proteja, dar această opțiune se opune primului obiectiv și poate fi cauza unei amplificări a excitației într-o situație individuală și familială
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
Nu este exclus ca pentru unii dintre subiecți aceste măsuri să amplifice dimensiunea efracției și traumatofiliei evocate în paragrafele precedente. ALTE MĂSURII IMEDIATE Știm că, în practică, doar maxim 20-25% dintre adolescenții care au efectuat o tentativă de suicid sunt spitalizați. Ce se întâmplă cu ceilalți? Supravegherea medicală se limitează adesea la o consultație la un medic generalist, sau chiar lipsește complet. Nu există studii care să ne permită să știm dacă aceste tentative de suicid sunt mai puțin grave decât
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
putut să se dea jos din pat și să meargă din nou. Doctorul Yan a tratat ulterior încă vreo zece cazuri similare, toate având rezultate la fel de bune. Acestea nu sunt cazuri de „dovezi anecdotice”, ci cazurile documentate ale unor pacienți spitalizați din cauza unor afecțiuni grave, aceste rezultate fiind monitorizate cu ajutorul radiografiilor, al testelor de sânge, al EEG-urilor și al altor tehnologii medicale moderne. Atunci când pacienții aflați în astfel de situații se ridică și merg din nou, după ani de stat
[Corola-publishinghouse/Science/2142_a_3467]
-
bolnav pentru că se apără! De apreciat maniera elegantă de a-l trimite după gratii, ca să nu poată face rău, pentru simplul motiv că protestează. Să menționăm totuși că clienții psihiatriei politice nu făceau Întotdeauna obiectul internărilor de durată. Unii erau spitalizați pentru perioade scurte sau erau doar supuși unor controale În ambulatoriu 15. În sfârșit, să adăugăm la această serie de abuzuri arestările unor bolnavi mental notorii și internarea lor În spitale psihiatrice pe durate scurte, cu ocazia unor mari evenimente
[Corola-publishinghouse/Science/1909_a_3234]
-
este adesea prima manifestare a bolii coronariene la vârstnic. Deseori, infarctul miocardic acut la vârstnic debutează cu dispnee sau cu simptome neurologice. De exemplu, în studiul National Registry of Myocardial Infarction, 77% dintre pacienții cu vârsta sub 65 de ani spitalizați cu diagnosticul de infarct miocardic au prezentat durere anginoasă comparativ cu doar 40% dintre subiecții cu vârsta peste 85 de ani (5). Conform studiului realizat de Canto în 2012, pacienții vârstnici cu infarct miocardic au adesea simptome nespecifice, ca dispnee
Afectarea cardiovasculară în boala renală cronică by Florin Mitu, Iulia Cristina Roca () [Corola-publishinghouse/Science/91927_a_92422]