1,088 matches
-
este, prin urmare, științific și academic, însă fără a desprinde dezvoltarea științifică de dezvoltarea personală și fără a face compromisuri în privința formei, pentru ca studiul „să pară“ academic, îmbrăcând fățarnic haina fără de chip a unui jargon sau altul. Academicul nu presupune teoretizări și conceptualizări sterpe, la fel cum dimensiunea științifică nu se reduce ca adre sabilitate la registrele rațiunii și ale abilităților logice de argumentare. Conceptul nu exclude creativitatea, mesajul viu, formator, iar știința nu se poate retrage în lumea artificială (sau
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
monoteismului și posibilitatea inițierii unei comunicări interreligioase autentice. PRECAUȚII METODOLOGICE înainte de a porni la drum, se impun câteva precizări menite a indica, în manieră critică, limitele propriului demers, ca pas preliminar și necesar de delimitare a orizontului de înțelegere și teoretizare deschis prin această carte. Așa cum un obiect se deosebește de alte obiecte prin ceea ce este, dar și prin ceea ce nu este, tot astfel contururile oricărui demers academic se cer cumpănite, întrucât ar fi greșit, pe de o parte, să se
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
folosit ca instrument în abordarea și interpretarea fenomenului religios, rolul lui fiind mai degrabă indicativ decât descriptiv. Astfel se explică multiplele sensuri ale sacrului, teoreti zate diferit și nu arareori ambiguu de către cercetători ai religiei. Emblematice rămân, în acest sens, teoretizările lui Rudolf Otto și Mircea Eliade, care au fost apoi preluate și marchează până astăzi semnificativ înțelegerea și utilizarea conceptuală ori conceptualizantă a termenului. Sacrul desemnează, plurivoc și aparent contradictoriu, deseori într-o manieră metaforizantă, deopotrivă o categorie a priori
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
nu există religii „primitive“. Deși această precizare pare banală, întrucât ea se regăsește amplu teoretizată în mai toate studiile de filozofia sau istoria religiilor astăzi, totuși, la nivelul înțelegerii, al mentalității co mune și al comportamentului de zi cu zi, teoretizările ex cathedra încă nu au prins rădăcini, iar dezideratula rămas, în multe privințe, doar academic. Superioritatea invocată de religiile monoteiste față de cele politeiste, fals construită pornind de la prerogative politice și ideologice, nu reprezintă decât un sub-caz, însă unul elocvent și
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
presie a mișcării interioare. Astfel, duplicarea presupune deja ma teria, prin prezența concomitentă a spațiului și timpului. Problema amplu dezbătută de medievali referitoare la posibilitatea existenței multiplului fără existența materiei a fost formulată, în cele din urmă, aporetic. O asemenea teoretizare se regăsește la Toma d’Aquino. îngerii, dacă sunt mai mulți pe fiecare treaptă, au corp, sau sunt întru totul separați de materie? Iar dacă nu ar avea corp, fie elalcătuit chiar din materia cea mai fină, cum s-ar
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
sursa luminii, se nasc treptele lumii. Cum se pot recompune „culorile“ pentru a reveni la lumina albă? Mutatis mutandis, aceasta este întrebarea la care tradițiile religioase încearcă să ofere un răspuns... Când sacrul este delimitat ca aparținând unui „dincolo“ (în teoretizările monoteismului radical, de exemplu, ori în cele ale școlii perenialiste, în parte) sau unui spațiu și unui timp anume (precum în cazul viziunii lui Eliade), prin diferență (radicală) față de celelalte registre, ori când el este identificat cu manifestarea prezenței divine
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
Assmann), „monolatrie“ (Schleiermacher, Müller), „menoteism“ (Cobb), „megateism“ (Chaniotis), „panenteism“ (Van den Bosch), „teomonism“ (Corbin). Prin urmare, întrucât conceptul de monoteism încarnează diferite „conținuturi“ și trăsături, în acord cu diferitele sale utilizări în diverse contexte, ipoteza conform căreia ar fi legitimă teoretizarea mai multor tipuri de monoteism devine nu doar credibilă, ci realistă. Aș aminti în acest sens, contribuția Mariei V. Cerutti, care propune, în volumul Monotheism between Pagans and Christians in Late Antiquity, trasarea unei tipologii a monoteismului păgân. Observația mea
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
a fenomenului religios, oriunde se întâlnește el. în același mod, aplicarea termenilor „sacru“ și „ierarhie“ este contaminată de valorizarea inegală a realului înțeles ca ceea ce este manifestare pentru noi. De aceea, ambii termeni sunt determinați subiectiv, lucru evident în toate teoretizările, fără excepție, de până acum. Experiența personală este întemeietoare și esențială atât în privința recunoașterii (manifestării) sacrului, cât și în privința reprezentării ierarhiei divine ca parcurgere personală a treptelor. Or, dacă pentru recunoașterea și întruchiparea sacrului, respectiv a ierarhiei divine factorul subiectiv
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
teoretizată deja, a celor trei formule. îngemănarea lor nu este însă secvențială, ci sincronă, ele putând lumina doar parțialaspecte relevante ale metodologiei propuse. Parcurgerea efectivă a lucrării va dezvălui pentru cititor acele elemente care scapă unei generalizări și deci unei teoretizări metodologice, conferind textului o identitate proprie și neasemenea. V.1 Discurs și metodă Această primă formulă preia, în aceeași ordine, termenii-cheie din titlul celebrei lucrări semnate de René Descar tes Discurs asupra metodei 1. Exercițiul cartezian este unul de „epurare
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
Hermeneutică creatoare“ Formula îi aparține lui Mircea Eliade și se regăsește aluziv ori succint teoretizată în câteva dintre lucrările sale. Voi insista în a oferi schematic reperele noii metodologii, doar schițată teoretic de Eliade, însă deja aplicată în lucrările sale. Teoretizările sunt, după cum am menționat, puține, însă relevante și dezvăluie, în manieră vizionară, noul făgaș deschis pentru om printr-o abordare autentică, creatoare a fenomenului religios. De aceea, voi aduce împreună, în cele ce urmează, rândurile lui Eliade care ne pot
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
religiilor va accede la o cunoaștere mai profundă a omului și pe temelia acestei cunoașteri se va putea dezvolta, la scară mondială, un nou umanism.“ După acest excurs în gândirea lui Eliade, voi reveni acum la modul în care această teoretizare a noii metodologii oferă argumentele și reperele sub semnul cărora aș așeza demersul propriu, ducând mai departe gândul lui Eliade și nuanțând aspectele care țin de concretizarea noii abordări în contextul academic și culturalactual. Mai precis, am ales formula „hermeneutică
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
mai degrabă o tentativă de a înțelege mai bine logica sistemelor, comparând sisteme ce diferă substanțial și aflând de la unul dintre ele ceva despre celălalt.“ Mențiunea pare a fi secundară în lucrarea lui Idel și nu i se alocă o teoretizare mai amplă. Consider însă că indi cația, chiar dacă succintă, este extrem de valoroasă și subli niază importanța pe care o are, metodologic și deci în manieră științifică, familiarizarea intenționat aleatorie a cercetătorului cu alte spații de gândire decât celavut constant în
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
este și trebuie să rămână unică, intraductibilă. Altfel, am avea de-a face cu „dubluri“ ori cu multiplicarea (unor „cópii“) la nesfârșit. Prin urmare, apelul la ilustrări similare ori corespondente din alte tradiții sau din alte sisteme de gândire și teoretizare (filozofică sau științifică) este relevant prin exercițiul critic de transgresare a propriului domeniu și a limitelor inerente acestuia. Devine rodnică, în acest sens, compararea a două sisteme sau tradiții pornind nu doar de la criteriul asemănării, al similarității, ci, în egală
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
cheie parodică: de la satira menippee la romanul latin Antichitatea greacă a inovat decisiv, în raport cu literatura orientală 132, atât pe teritoriul ficțiunii (pentru că, o dată cu apariția celor dintâi poeme epice, iau naștere principiile verosimilității și al mimesisului), cât și pe cel al teoretizării, unde regăsim principiul separației genurilor amintit, de atâtea ori, în cele mai vechi poetici, alături de discuții pe marginea fiecărui gen. Ea a impus creația dramatică oferind sensuri noi tragicului, legându-l de condiția umană, chiar dacă a reînviat miturile tradiționale, transformând
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
în procesul continuu de memorare colectivă și de sedimentare a imaginarului, se dovedește că acționează precum un mecanism cu o logică intrinsecă de compunere a reprezentării, pe care se fixează "materia" imaginată. Aici abia reintegrăm ceea ce Durand lăsa deoparte din teoretizarea datorată lui Kant, pe scurt și fără argumente substanțiale (52), și anume că schema se inserează între imagine și concept și că realizează astfel joncțiunea lor. La orice perioadă ne-am raporta, constatăm că spiritualitatea colectivă nu e caracterizată de
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
politicului: contemplarea ideilor, dar și privirea lucidă și capabilă de a cunoaște, chiar prin recursul la imagine și la funcția imaginativă; ea ar putea fi utilizată ca strategie cu caracter didactic pentru determinarea trăsăturilor realității, prin deducție analogică. Discursul de teoretizare a valorilor pólis-ului reprezintă prima etapă a demonstrației, în care se inserează unitățile tematice ale dezbaterilor, după care ar urma atacarea problemelor politice concrete. Dar, așa cum Platon însuși ține să spună, modelul teoretic nu trebuie să-și abandoneze
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
în ansamblul ei, la știință și la artă (Metafizica 981a). De aici, imaginarul ar prelua reflectarea acestei ordini și ar îngloba simbolicul, reprezentările ritualului, ale relațiilor sociale, ale relațiilor de putere, dar și fanteziile ludice sau artistice. Aceste observații susțin teoretizarea imaginarului, pentru că, așa cum poate fi el înțeles, este o lume interioară a memoriei, o proiecție ordonată în mentalul colectiv, în baza principiului de unificare și a celui de diferențiere de care dă dovadă "simțul comun" identificat de Aristotel; el enunță
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
acceptării neologismelor, revendicată de evoluția culturii și a științei a fost formulată de Simion Ștefan, mitropolit de Bălgrad. Pe lângă neologisme, cronicarii moldoveni și munteni (Varlaam, Dosoftei, Grigore Ureche, Miron Costin) introduc în Cronicile lor numeroși termeni, fără a realiza delimitările/ teoretizările necesare. Tot în acestă perioadă sunt alcătuite glosarele bilingve slavo-române. Perioada premodernă (1640-1780) care "încheie perioada veche a Românei literare" (I. Druța, 2013: 81) este sincronă cu începuturile lexicografiei românești "de tip terminologic". Constantin Cantacuzino și Dimitrie Cantemir sunt două
[Corola-publishinghouse/Science/84964_a_85749]
-
unor limite în acțiunile noastre asupra animalelor pornind de la eventuala recunoaștere a unui statut moral al acestora. Analiza conceptuală propusă de Nozick surprinde limitele teoretice ale oricărei teorii de inspirație kantiană sau utilitaristă și duce spre un minimalism neconvenabil adepților teoretizării extinse. Nozick propune să ne imaginăm următoarea situație. O persoană are plăcerea să pocnească din degete, dar, din anumite motive, acest gest duce la moartea a 1000 de vaci. Ar mai fi îndreptățită persoana respectivă să acționeze astfel? Un răspuns
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
morală, științifică și religioasă occidentală, căutând soluții chiar în interiorul acestei tradiții. Dar, se întreabă unii ecologiști, poate această tradiție să ofere rezolvări la problemele de mediu de vreme ce ea însăși este printre cauzele care au generat aceste probleme? Ajungem astfel la teoretizarea nevoii unei etici profunde, la promovarea unei schimbări teoretice de genul celei propuse de Arne Naess. Așa cum am precizat mai sus, eticienii mediului consideră că propun nu o simplă etică aplicată, ci o modificare la nivelul fundamentelor, o extindere a
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
sincron cu cel european, nu a fost un fenomen de imitație a școlilor simboliste franceze, ci manifestarea unei atitudini estetice moderne, născută din tentativa de a depăși romantismul minor, epigonic și idilismul rustic promovat de sămănătoriști. - Prima etapă (1880-1904): perioada teoretizărilor și a experimentelor. Gruparea formată la revista Literatorul și la cenaclul lui Alexandru Macedonski se ridică împotriva academismului junimist, a clișeelor și retorismului romantic posteminescian; primele creații simboliste: Al. Macedonski - Excelsior, 1895, Ștefan Petică - Fecioare în alb, 1902, Dimitrie Anghel
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]
-
în martie 1921, transferă acest monopol exclusiv conducerii partidului și biroului său permanent al cărui șef este Stalin. Acum regala este aceea a unanimității, definită printr-un oximoron: „centralismul democratic”. După moartea lui Lenin, Stalin publică Principiile leninismului (1924), o teoretizare a bolșevismului dinainte și după 1917. Definirea ortodoxiei* leniniste devine una din mizele luptei pentru putere între succesori. Astfel, în 1925, Zinoviev publică Leninismul, în timp ce Troțki revendică numai pentru sine adevărata filiație. Curând apare expresia „marxism-leninism”, destinată să precizeze interpretarea
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în care este actant principal și îi asigură identitatea narativă. Narațiunea apare astfel ca o practică ce produce sensul prin care subiectele își reafirmă periodic ipseitatea lor. O astfel de perspectivă este armonizabilă cu ipotezele praxematicii, care pune în centrul teoretizării subiectul ce produce discursul și construcția subiecților în discurs. Se ajunge astfel la concluzia că povestirea vieții nu este decît momentul crucial al activității identitare, aspect intim legat de cucerirea ipseității de către naratorul-actant. V. narațiune, stereotipie. DETRIE - SBLOT - VERINE 2001
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
realiza mesaje satisfăcătoare, o condiție necesară a comunicării eficiente, care asigură conduita interacțiunii (Îți voi adresa acum o întrebare). Ideea limbii ca joc sau a jocurilor de limbaj și a rolului acestora în procesul de comunicare nu este nouă în teoretizarea limbajului (a se vedea metafora "jocului de șah", la F. de Saussure sau în scrierile lui L. Wittgenstein), iar despre o competență de acest tip, pe care trebuie să o dețină orice locutor a vorbit și E. Coșeriu, atunci cînd
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
mesajul transmis de emițător este concretizat într-o manieră diferită (în scris). C. Kerbrat-Orecchioni a propus, în 1997, ca denumirea generală de receptor să includă cîteva tipuri distincte de alocutori. Într-o perspectivă comunicativă asupra analizei discursului, P. Charaudeau propune teoretizarea a două tipuri de receptori, individualizați terminologic ca subiect interpretant - cel care primește mesajul și trebuie să-l interpreteze avînd o identitate psiho-socio-lingvistică - și subiect ideal - un subiect destinatar construit de actul enunțării și care satisface dezideratul decodării adecvate a
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]