1,126 matches
-
potrivit. — Mda, mai treceți. Nu. Coliba asta e caldă și plăcută. Lasă-mă doar să stau aici o vreme. — Vă arde de glumă! Plecați! Băiatul sări în picioare, ca pentru a-l ataca pe intrus, dar când privi încruntat chipul zâmbitor al lui Hideyoshi, în lumina caldă pâlpâitoare din cuptor, nu mai putu rămâne furios, oricât de tare ar fi încercat. Pemăsură ce privea lung chipul acelui om, sentimentul inițial de ostilitate i se risipea treptat. — Kokuma! Kokuma! strigă un glas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
stea permanent în Azuchi, dar totuși venea adesea de la Nagahama la Azuchi, cu corabia. — Senior Hideyoshi! Senior Hideyoshi! Cineva îl striga, Uitându-se, îl văzu pe Ranmaru, care alerga spre el, arătându-și șirul frumos de dinți albi din gura zâmbitoare. — Ia te uită, Domnul Ranmaru. Unde-i Domnia Sa? — A fost la donjon toată dimineața, dar acum se odihnește, în Templul Sojitsu. — Ei, atunci să mergem acolo. — Senior Hideyoshi, călugărul cu care ați vorbit adineaori - nu era Ekei, vestitul fizionomist? — Ba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
-i privi cu aroganță, venise însoțit doar de un tânăr fermecător. Nu numai atât, dar când acel Kanbei îl salută pe Goto, ceru în grabă ca litiera să-i fie coborâtă la pământ și, ridicându-se în picioare, îi vorbi zâmbitor: — Generale Goto, sunt Kuroda Kanbei și mă aflu aici ca trimis al Seniorului Hideyoshi. Negreșit, sunt îndatorat că toată lumea mi-a ieșit în întâmpinare. Kanbei era complet lipsit de afectare. În calitate de emisar al inamicului, făcuse o impresie excepțional de favorabilă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
un sentiment acut de amărăciune, iar rușinea de a fi un om fără merite este mult mai grea decât mustrarea propriu-zisă. Mitsuhide nu manifestase deloc o asemenea mâhnire. Dimpotrivă, se amesteca printre ceilalți generali, tăifăsuind bucuros și afișând un chip zâmbitor. Nu era sincer. Mitsuhide era un om care nu s-ar fi deschis niciodată cu adevărat și nu avea prea multe calități agreabile. De ce nu putea și el să bombăne, măcar o dată? Cu cât îl privea mai lung Nobunaga, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Brândușa Armanca: După călătorii în atâtea capitale, Iașul natal vi se pare vreodată mic și anacronic? Mihai-Răzvan Ungureanu: Iașul înseamnă acasă. Intru într-un univers care îmi este cunoscut, acolo am familia, știu că la fiecare colț dau de figura zâmbitoare a unui amic. Brândușa Armanca: Soția este, și ea, ieșeancă? Mihai-Răzvan Ungureanu: Am terminat amândoi același liceu. Avem uneori câte o duminică în care putem să ne căutăm unul pe celălalt, știind că ne și găsim. Nu e o zi
[Corola-publishinghouse/Administrative/2017_a_3342]
-
este de natură să te intimideze. Mobilierul stil, tablourile impunătoare, cu marile figuri ale diplomației românești, gândul că au trecut pe aici personalități ale istoriei contemporane: toate crează un nelămurit efect de apăsare. Impresia se destramă însă fulgerător, odată cu prezența zâmbitoare a lui Mihai-Răzvan Ungureanu. Este ultimul lucru pe care e cazul să-l resimți în preajma sa: nu adoptă nimic din morga inflexibilă și superioară a demnitarului român. Este destins, senin și totuși concentrat. Este direct și lipsit de orice emfază
[Corola-publishinghouse/Administrative/2017_a_3342]
-
care nu generează frisoane, care nu produce coșmaruri prietenilor. Coșmarurile unor prieteni sunt mai grave decât coșmarurile inamicilor. Am spus-o cu cea mai bună-credință și, pe undeva, mi-a părut rău că sinceritatea, fie ea și în forma aceasta zâmbitoare și lipsită de constipație diplomatică, a fost înțeleasă greșit. Rodica Palade: Bazele militare americane/facilități modifică poziția României în zonă? Mihai-Răzvan Ungureanu: Este un supliment de încredere valorificată pe teren. Crește, în același timp, rolul pe care România îl are
[Corola-publishinghouse/Administrative/2017_a_3342]
-
salutaseră. Brusca destăinuire a prietenului meu nu avea însă în ea ceva acut, părea ceva cronic, n-aș fi zis că desvăluia o ceartă recentă care ar fi putut explica o astfel de înstrăinare. În același timp ea se arătase zâmbitoare, parcă fericită sub ninsoarea care cădea peste noi și peste oraș. Da, avea pe chip un surâs parcă de beatitudine și în ochi o sclipire enigmatică. Pe atunci însă nu știam nimic despre viața cuplurilor și in clipa aceea am
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
mai dialectică dintre concepții. Prima datorie a creștinului: a fi fericit. Prima datorie a creștinului: a simți adînc nenorocirea condiției omenești. Ieșirea din dilemă: soluția dogmatică: credința în transfigurare și înviere. Creștinul (sau omul e totuna) se cuvine a fi zîmbitor, tolerant, rațional, degajat, convins de relativitatea celor lumești; deci nițel sceptic și foarte îngăduitor; și totodată știind că aici se joacă partida pe viață și pe moarte că numai în trup ne putem mîntui (trupul e trup de moarte și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1574_a_2872]
-
de ajutorul tău! Dar Takamura era de neînduplecat. Se îndreptă cu pași siguri și amărâți spre check-in. Nu auzea cuvintele oamenilor, pentru că în urechi avea niște căști Sony. Asculta The Clash la walkman. Primi tichetul de îmbarcare de la o duduie zâmbitoare și se îndreptă spre controlul de pașapoarte. Dar se opri brusc din mers, își smulse căștile din urechi și privi la mulțimea tristă care îl condusese pe acest ultim drum din România. Părea că vrea să spună ceva, să explice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
Am așteptat liniștit să-mi vină rândul, răsfoind un exemplar din Daily Telegraph de pe pământ. Voiam să aflu ce se întâmplase în Liga Campionilor. Liverpool îi bătuse pe Panathinaikos cu 3-0. Foarte bine. Tânăra blondină de la ghișeu m-a salutat zâmbitoare. I-am spus numele meu și data de naștere și m-a căutat în computer. Curios, am întrebat-o ce scrie acolo despre mine. - Mai nimic, a zis. Câte fapte bune și câte fapte rele ați comis. Pentru verificarea statutului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
Asta și scria pe tabela electronică pe care erau afișate zborurile care au sosit. Da. Iar din rărunchii avionului am descins eu, eu cu părul scurt, eu îmbrăcat în jeanși și tricoul echipei Aston Villa, eu grăsuț, frumos, palid, obosit, zâmbitor, eu cu ceas la mână și lanț la gât, eu cu dinții din față sparți de un fotbalist de la Metalul Plopeni, eu cu un rucsac în spinare. În rucsac niște CD-uri, ziare, țigări, bricheta, un roman imbecil de Kurt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
stă de strajă de ambele părți ale drumului pe măsură ce acesta se apropie de o pasarelă către autostrada insterstatală; sub pasarelă, cîțiva porci sălbatici, consumînd conținutul unei pungi de la Burger King. Pe drum se află acum mașini cu rulote și bătrînei zîmbitori la volanul unor imense mașini americane. În zona de odihnă de la intrarea Într-un parc național, Wakefield șade la o masă de picnic și Înnoadă o conversație cu ceilalți turiști. O familie - mama, tata și cinci copii - merg să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
alăture celorlalți vizitatori, care gustă din produsele finite. Uleiul de măsline strălucește În tuburi miniaturale japoneze, alături de franzele proaspete, făcute cu drojdie, iar oamenii mănîncă icre negre și pâté de foie gras, cu paharele umplute și răsumplute de un chelner zîmbitor. Wakefield Întinge o bucată de pîine În ulei. Ferestrele largi Înrămează un peisaj cu dealuri molcome acoperite de vii și livezi de măslini. — Totul, cu excepția caviarului, este făcut În casă, spune o voce voioasă, cultivată. Măsline, struguri, portocale, vin, ficat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
și Wakefield Își petrece din ce În ce mai mult timp departe de casă pentru a fugi de vacarm. Într-o după-amiază, pe cînd citește Crimă și pedeapsă la bar iar Zamyatin stă la taclale cu niște bibliotecare extrem de sexy, o femeie tînără și zîmbitoare se apropie de fereastră. — Eu sînt, tati, Margot. M-am gîndit eu că te găsesc aici. Wakefield Își Îmbrățișează fiica, profund rușinat de nepăsarea lui. — Arăți grozav, iubito! Știi, tocmai m-am Întors... Cum ai dat de bîrlogul meu? — Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
avionul Aer Lingus, i-am lovit cu geanta plină de provizii pentru bebeluș pe mai mulți pasageri foarte supărați. Când, în sfârșit, mi-am localizat scaunul, un bărbat s-a ridicat să mă ajute să-mi depozitez bagajul. Mulțumindu-i zâmbitoare, m-am întrebat, automat, dacă se simte atras de mine. Era așa îngrozitor. Ăsta era unul dintre lucrurile care-mi plăceau în toată schema măritișului. Câțiva ani scăpasem de caruselul ăla înfiorător al încercărilor de a întâlni bărbatul potrivit, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
fost un adevărat miracol. —OK, am cedat. M-am târât în sus, pe scări, și m-am băgat în pat încă îmbrăcată cu hainele acelea minunate cu care fusesem împopoțonată de dimineață. Deși nu mai găseai nici urmă din femeia zâmbitoare, frumos machiată și atrăgătoare care fusesem de dimineață. În locul ei, aveai la dispoziție o epavă cu fața roșie, cu ochii umflați și cu fața plină de pete. Pe la mijlocul după-amiezii, mama m-a trezit zguduindu-mă cu blândețe de umăr și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
am spus. — A, ăăă, bine atunci, mi-a răspuns. Am mers în sufragerie, unde era și Kate. James a gâdilat-o destul de ezitant. Eu m-am dus în bucătărie să fac cafeaua. Am reapărut cu cafeaua și m-am întors zâmbitoare spre James. —Așa, am zis cu amabilitate. Începem? I-am indicat cu mâna documentele care erau întinse pe masă. Amândoi ne-am așezat pe scaune. M-am gândit că ar fi cel mai bine să începem cu actele apartamentului, am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
ar fi fost un film, nu o carte, acum vi s-ar prezenta o serie de imagini cu autobuze roșii și taxiuri negre trecând pe lângă Parlament și Big Ben, polițiști cu caschete caraghioase dirijând traficul din fața palatului Buckingham și fete zâmbitoare cu fuste foarte scurte stând sub un indicator cu „Bine ați venit pe Carnaby Street“. Dar asta e o carte, așa că va trebui să vă folosiți imaginația. Heathrow era, ei bine... Heathrow era aglomerat. Ceea ce e un fel de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
în dormitor și am deschis șifonierul. Văd că ți-ai adus și hainele înapoi. Foarte intim. —Claire, ce faci aici? a reușit el să mă întrebe. Nu te bucuri să mă vezi? l-am întrebat la rândul meu, cochetă și zâmbitoare. —Ba da! a exclamat el. Sigur că da, doar că... vreau să spun că nu te așteptam... înțelegi... am crezut c-o să suni. Știu exact ce-ai crezut, James, i-am declarat fixându-l cu o privire critică. Trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
în mine, Căci am iubit și am să iubesc Cărțile și scrisul, care îmi sunt divine! STRĂLUCEȘTE Vreau să te văd strălucind lângă mine, Egoistă sunt, dar nu e vina mea, Vreau să împărțim și cearșeaful și perna, Și luna zâmbitoare din cafea. Vreau să te văd cerșind un lucru sfânt, Iubirea mea, chiar dacă o ai deja. Și când mă vezi căzută la pământ, Să zburăm amândoi spre o stea. Vreau să te văd iubind cum n-ai iubit O scumpă
Război cu sufletul by Ioana Dumitrăchescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91624_a_92844]
-
mașină și în tren, prin Franța, Spania și Portugalia. Am fost la Lourdes și la Fatima. Am văzut multe chestii caraghioase, dar și câteva chestii subtile, impresionante. În plus, eoliene elegante de pe autostradă, prieteni cântând în mașină, peisaje fabuloase, oameni zâmbitori, Angelo vorbind portugheză cu accent franțuzesc, tristețea mea arde ușor la soare. Era vară. În toate cărțile unde s-a scris despre mine, eu vara fac sex. Toamna mi-am găsit de lucru la Paris, într-un spital psihiatric. Făceam
Poveşti cu scriitoare şi copii by Viviana Mușa Augusto () [Corola-publishinghouse/Imaginative/801_a_1776]
-
timp a oamenilor, mi-a răspuns înclinând capul pentru a mă vedea,... și numai de câteva secunde, în noțiunea eternității... dar ție de ce ți-a luat atâta timp ca să ajungi aici? s-a mirat ea oarecum, aruncându-mi o privire zâmbitoare de după făclia luminoasă. Am avut mai multe drumuri de rezolvat până să te găsesc pe tine..., i-am răspuns. Dar am știut întotdeauna că voi ajunge într-o zi să te întâlnesc... am știut de la început... Foarte bine... bravo. De ce
Arborele Universal by Chrys Romeo () [Corola-publishinghouse/Imaginative/327_a_575]
-
să ai grijă. Să faci frumos la interviu. Altfel chiar c-o să-ți pară rău. Hugo a văzut imediat în situația asta un colac de salvare. Oare Amanda îi transmitea, deși într-o manieră neplăcută, că dacă rămânea discret și zâmbitor și dac-o sprijinea pe parcursul interviului avea să se calmeze și să revină la sentimente mai bune? Că mai era loc pentru dezbateri, negocieri și, spera el, modificări de opțiuni? —Hei! Ați ajuns! Intrați, a auzit-o pe nevastă-sa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
turiști: toalete separate și băi. Vila cu vedere superbă avea și alte accesorii de lux: un hol pardosit cu marmură străjuit de angajați ai hotelului În uniforme care fuseseră Îndelung instruiți despre cum să-i Întâmpine pe clienți cu fețe zâmbitoare și urări vesele: „Bine ați venit!“, „Sunteți bineveniți!“, „Sunteți extrem de bineveniți!“. Camerele erau mici, banale și luminate slab cu becuri fluorescente din acelea care consumă puțin. Paturile unite, cearșafurile și prosoapele erau mai noi și mai curate decât cele din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]