6,028 matches
-
fi existat. Și chiar dacă ar fi fost vreo posibilitate ca Gosseyn să-l remarce pe bărbatul cel mărunțel, acesta dispăru, pentru că tocmai când rostea primele cuvinte din ceea ce ar fi constituit o nouă afirmație, se auzi un bâzâit. - Oh, doamne! exclamă femeia. A venit Breemeg după tine! - Nu-ți face probleme, spuse el, nu-i nimic. Promit să mă întorc peste câteva minute; dar mai întâi ar trebui să știu - ar trebui să aflăm - ce s-a mai întâmplat în afară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85127_a_85914]
-
a pururi, soție niciodată“ se auzi, în mintea lor, Arghezi, ca-ntre „păreții unei peșteri vaste“.) — Ubi tu Gaius, ego Gaia, i se readresă, matrimonial, Carmen Carpen lui Vasile Elisav. — Ubi tu gay, ego gay, traduse, incorect politic, Elisav. — Guai, exclamă Nora Aron în italiană, idiom în care acest monosilab înseamnă „vai!“. — Și se utilizează, evident, glumi Vasile Elisav, în caz de necaz... „Caz de necaz“, reluă Nora Aron. Calamburul ăsta, dom profesor, îl știți tot de la Șerban Foarță? — Este posibil
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2182_a_3507]
-
Abisiniei. — Dar ce, Herr Heidegger este mai simplu?! — În orice caz, nu scrie atât de dizgrațios; iar dacă a traduce filosofi este a introduce, din cinci în cinci cuvinte, croșete cu termeni în original, dați-mi și mie voie să exclam, Wozu die Übersetzung? I. e.: La ce bun tălmăcirea? La care Carmen Carpen se adumbri ușor (ca una ce știa mai bine decât Nora că a traduce nu-i același lucru cu a induce în eroare, — iar Heidegger nu-i traductibil
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2168_a_3493]
-
să se elibereze astfel de râsul care-l sufoca. Dar râsul chiar îl sufoca: stătea cu buzele strânse și nu scotea un sunet. Apoi, după ce râsul se stingea în clasă, Stein își deschidea ochii și și-i ștergea de lacrimi, exclamând - „uff!“. Pasiunile lui despre care ne vorbea și nouă erau baletul și „casa“ Mariei Ivanovna de pe strada Kosaia. Expresia lui preferată era: trebuie să fim europeni. Folosea această expresie mereu, cu rost și fără rost. - Trebuie să fim europeni! spunea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
nefericit. Și, pentru că nimeni dintre noi nu s-a luat la ceartă cu Burkeviț, pentru că grupul care-l înconjura pe Stein se destrămă rapid, de parcă n-ar fi dorit să mai fie martor la scena penibilă, pentru că unii din grup exclamau chiar „Așa e, Vaska, corect, Vaska, bravo ție! am înțeles că au simțit și alții exact ceea ce am simțit eu și că acești alții îl laudă pe Burkeviț pentru sentimentul de toleranță și de mândrie națională pe care acesta l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
votca mi le producea de obicei. Era încă devreme. Pe coridor, dădaca își târșâia papucii, șoptind „pșș, pșș, pșș“ pentru persoana cu care discuta în imaginația ei. Se vede că era tare agitată, căci, oprindu-se chiar lângă ușa mea, exclamă tare: - Da, tu, cum să nu. Stăteam culcat pe o parte. Când am auzit-o, m-am întors pe partea cealaltă și am oftat - chipurile, ce greu îmi este. De fapt, mă simțeam excelent și eram fericit. Intenționam să adorm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
mi-a făcut rost de lista de elevi care au absolvit liceul în primăvară. Am avut noroc: printre cei optsprezece absolvenți, numai unul purta prenumele Vadim. Astfel, am aflat și numele, iar portarul mi-a dat și adresa lui. — Bravo! exclamă plin de admirație Iag, clătinând din cap. Dar, vrând parcă să-l scutească de orice laude, Sonia își duse mâna cu ceas la ureche, ascultă tictacul lui și, apoi, privi cadranul. Profitând de faptul că era ocupată, Iag îmi semnaliză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
ofensez pe mine însumi și mai mult (câtă dreptate a avut Sonia!). Iar Stein își desfăcea larg brațele, cu o expresie de reproș, pentru că m-am îndoit de el, dar și de satisfacție, pentru că totuși i se dăduse dreptate. „Domnilor, exclama el mulțumit de sine, e timpul. E timpul să devenim, în sfârșit, europeni. E timpul să înțelegem asemenea lucruri.“ Deși treceam destul de des pe la Stein, nu s-a obosit să mă recomande părinților săi. E adevărat că, dacă Stein ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
să se deschidă, de parcă sugea zahăr candel. - Am să apropii asta de nara ta, iar tu ai să tragi, asta-i tot, spuse Mik, ridicând periuța cu mare atenție. Și, imediat ce, la apropierea periuței, dădui să trag pe nas, Mik exclamă: Ei, la naiba, a ratat! Pe periuță nu mai era nimic. Ce-ai făcut? se agită Zander (care stătea la masă cu Nelly), Ai risipit-o. Eram într-adevăr îngrozit că respirația, pe care știam că mi-am ținut-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
mă zări, veni în fugă spre mine și mă îmbrățișă. În două cuvinte, i-am spus că acasă la mine s-a întâmplat o nenorocire, că am rămas fără acoperiș, iar Iag, agitat ca orice om care pleacă în călătorie, exclamă distrat că asta-i minunat și că Dumnezeu însuși a hotărât ca eu să mă mut neîntârziat în camera lui. Apucându-mă strâns de mână, mă târî în casă; pe drum, îi spuse mormăit subretei care tocmai scotea din casă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
Rousseau... Casa este veche, a fost transformată în muzeu. E o frumoasă casă țărănească, plină cu mobile vechi, scoarțe, fotografii și tablouri ale maestrului. La Barbizon avea să picteze și alt clasic al picturii noastre, Andreescu... Multe mai știi, Petre! exclamă Camelia. Da, știu, am citit mult în tinerețe, am călătorit, am făcut fotografii, într-o vreme mai publicam impresii prin ziare și reviste... Poate v-am mai povestit despre toate acestea, dar acum le repet pentru Beatrice! Și, cum se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
nord-est. — Nu se poate. — Vă asigur că așa e. Cerul păru că se prăbușește dintr-odată peste nou-veniți, căci surâsul li se șterse de pe buze, iar ei părea și schimbară o privire ce părea mai degrabă de groază. — Sfinte Dumnezeule! exclamă cel care vorbise mai mult până atunci. Am greșit drumul. Unde ți-a fost mintea ? — Mie? răspunse copilotul, căruia nu-i venea parcă să creadă. Ce naiba vorbești? Suntem exact unde trebuie să fim. — La patru zile de mers de Sidi-Kaufa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
să comită o asemenea greșeală? — Pentru că era un Abdul-el-Kebir bărbierit, curat, îmbrăcat cu un costum de gală, și nu semăna deloc cu prizonierul murdar, bărbos și zdrențăros pe care tata îl târâse după el săptămâni întregi prin deșert. — Sfinte Dumnezeule! exclamă îngrozit interlocutorul său. Și cum de Abdul-el-Kebir se afla acolo? — Pentru că o revoltă populară răsturnase dictatura, readucându-l la putere, dar tatăl meu n-avea de unde să știe asta. — Măi să fie, ce poveste! Și cum s-a terminat? — Tragic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
-l lămurească de ce nou-venitul nici măcar nu se deranjase să salute, și, în cele din urmă, răspunse fără chef: — Au plecat în zori. Bărbatul ieși din mașină, își scoase casca și o aruncă pe jos, stăpânindu-și cu greu furia, apoi exclamă: — Mama lor! Ne-au luat-o înainte cu două ore. Ce număr avea? Targui-ul se uită la el fără să-l înțeleagă. — Ce-ați spus? întrebă. — Că ce număr avea mașina? Ca ăsta! Aici! Ce număr avea? — Nu știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Pilotul se gândi o clipă, încuviință din cap, își luă casca și intră în mașină, dar imediat apăru din nou, ținând în mână un pistol pe care-l îndreptă spre capul lui Gacel Sayah. — Și acum ce spui, arab păduchios? exclamă. O să-mi dai apă sau nu? Ce dracu’ faci ? se îngrozi colegul său. Ai înnebunit? Lasă arma! Pe dracu’! răspunse înfuriat celălalt. Fără ea am rămâne de izbeliște în mijlocul deșertului. — Dar nu în felul ăsta! O să-i anunțăm prin radio
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
legendarul Gacel Sayah, Vânătorul, era tatăl dumneavoastră? — De câte ori vreți să vă repet? îzbucni nerăbdător targui-ul. Era tatăl meu și eu îi port numele: Gacel Sayah. De ce credeți că am fost obligați să ne ascundem la capătul lumii? — Sfinte Dumnezeule! exclamă celălalt. Tatăl dumneavoastră! Acum chiar că am încurcat-o! — E de-ajuns să aibă a zecea parte din curajul tatălui său și a patra parte din cunoștințele lui ca să reușească ce și-a propus, pentru că deșertul este aliatul său, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
înțeles că spusese tot ce avea de zis. Și care-i concluzia? Fratele tău și ostaticii se ascund pe o rază de mai puțin de trei kilometri în jurul acestor cămile... Greșesc cumva? — Ar trebui să te împușc pe loc. Celălalt exclamă, bine dispus: — Și să încalci legea sfântă a ospitalității? Niciodată n-ai face-o, pentru că altfel toată povestea asta n-ar mai avea nici un sens. Ai încredere în mine! spuse în încheiere. Sunt prietenul tău și singurul care încearcă să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Așa spune legea. — O lege învechită. Trăim alte timpuri și... Ghepardul îl opri cu un gest, apoi îi făcu semn să ia un ziar de pe un raft: — Niciodată să nu vorbești de timpuri într-un loc unde timpul nu contează! exclamă. Și uită-te la titlul acestei știri. Un tribunal italian a condamnat la zece ani de închisoare cinci croatobosniaci, autorii masacrului de la Asmici, care au asasinat o sută șaisprezece civili musulmani. Au intrat cu forța în casele lor, au violat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
la pușcărie, se duce la anumite bănci care reușesc să facă în așa fel încât acești bani să pară că au fost câștigați în mod onorabil. — Și banca tatălui tău face asta? În fața gestului mut de aprobare al italianului, Suleiman exclamă: — Halal tată ai! Ce mai om! — Nu suntem aici ca să judecăm familia mea, ci pentru a încerca să salvăm niște oameni nevinovați, spuse băiatul, care începea să câștige încredere puțin câte puțin. Și printre ei mă includ și pe mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
femeile, bătrânii și copiii? — Dumnezeu va hotărî. După câteva ore, când egipteanul le transmise cuvânt cu cuvânt mesajul lui Turki Al-Aidieri, atât imperturbabilul Alex Fawcett, cât și agitatul Yves Clos reacționară ca și când ar fi primit o lovitură în frunte. — Glumești? exclamă în cele din urmă Alex Fawcett cu glas răgușit. — Crezi că mi-aș pune în joc slujba glumind cu o problemă atât de serioasă? spuse Amed Habaja, pe un ton care nu mai lăsa loc nici unui dubiu. Așa a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
lângă un puț pierdut din deșert și cum aceia îl lăsaseră liber cu condiția să se ducă să-i înștiințeze de cele întâmplate pe cei din conducerea competiției, interlocutorul său scoase un fluierat lung de admirație: — Să mă bată Dumnezeu! exclamă. Asta-i o adevărată bombă! — Care ne poate exploda în mână... — Nu, dacă umblăm cu grijă. Tu n-o să fii implicat, iar pe mine nu mă îngrijorează măsurile de represiune pe care-ar putea să le ia împotriva mea, fiindcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Niger. Făcu un semn de rămas-bun cu mâna în timp ce se îndepărta și adăugă: — Gândește-te bine la ce ți-am spus și nu mă mai bate la cap cu soarta cretinilor ălora... După câțiva metri, se întoarse: — Era să uit! exclamă. Poți folosi un milion de franci ca să-i salvezi. — Un milion de franci? se scandaliză celălalt. Atât de puțin prețuiește viața acestor nenorociți? — Este mai mult decât plătește asigurarea, dragul meu. Cu mult mai mult! Pilotul rămase uluit și, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
se pierdură din vedere, așa încât austriacul intră în panică, înțelegând că va rămâne absolut singur în mijlocul întinderii netede ca o tăblie de masă încinsă de soare și fără nici cea mai mică urmă de orizont oriunde-ți îndreptai privirea. — Iisuse! - exclamă. Întotdeauna am urât să spun „te-am avertizat“ - zise Nené Dupré. Dar adevărul e că te-am avertizat... - Din partea din spate a aparatului scoase un mic rucsac de care atârna un bidon plin cu apă. - Cu asta poți supraviețui vreo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
nu va fi pace... Se ridică fără grabă și spuse în încheiere: Și acum te rog să mă ierți, trebuie să mă întorc în munți. Te duc eu... - se oferi Nené Dupré. Imohagul aruncă o privire disprețuitoare spre elicopter, în timp ce exclamă: — Cu rabla asta?... Nici mort! — Nu pot să cred că ți-e frică!... - îi râse în nas francezul. — Nu e vorba de frică... - răspunse beduinul. Mă deranjează zgomotul. În afară de faptul că nu pot să-mi iau cele trei cămile. — Vrei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
mă privește, nu sunt dispus să risc. Majoritatea tovarășilor săi arătară, într-un fel sau altul, că sunt de aceeași părere cu el, așa încât, la un moment dat, Mecanicul ridică mâinile în sus, cerând să se facă liniște. — De acord! exclamă. Vom supune la vot. Atacăm sau așteptăm? — Eu aș ataca acum. Gacel Sayah își îndepărtă privirea de la grupul compact care, de la distanță, părea un fel de conciliabul, și se întoarse spre fratele său, ce stătea pe vine cu spatele rezemat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]