7,087 matches
-
termometrice particulare. Subiectul principal pe care profesorul Grüber a realizat experimentele sale era un bărbat de o considerabilă distincție intelectuală, acumulată prin analiza exactă a propriilor trăiri. Cu acest subiect nu numai că exista o serie extrem de variată de culori imaginare corespunzând vocalelelor, silabelor, numerelor și altora, dar o regularitate matematică singulară era observabilă în relațiile între aceste imagini de spații colorate când vocalele ori numerele erau combinate. Bogăția singulară a limbajului românesc a îngăduit ca aceste proporții să fie trasate
Eduard Gruber, întemeietorul psihologiei experimentale în România by Aurel Stan [Corola-publishinghouse/Science/1422_a_2664]
-
printre altele el menționează cazurile de ‚rezistență gustativă' și ‚cromatism de temperatură'. Cel mai elaborat din experimentele sale pe ‚audiție colorată' a fost făcut cu un om de o considerabilă cultivare intelectuală, capabil de observație, ale cărui asociații de culori imaginare cu vocale și numere au fost cu atenție testate și găsite să fie remarcabil de precise și sistematice" (Mind, The International Congress of Experimental Psychology, New Series, vol. 1, nr. 4, Oct., 1892, pp. 580-588). Deja, prin comentarea contribuției sale
Eduard Gruber, întemeietorul psihologiei experimentale în România by Aurel Stan [Corola-publishinghouse/Science/1422_a_2664]
-
sănătății i se deteriorează considerabil, iar medicii o suspectează de un cancer osos cu evoluție galopantă. În clinica experimentală a Institutului Curie din Paris, G. începe să-și redacteze ultima carte, Récit d’un combat, exploatând literar, prin intermediul unui personaj imaginar, observarea lucidă a propriei boli. Récit d’un combat, publicată chiar în anul morții scriitoarei, este până la urmă o radiografie a agoniei, o frescă a unei lumi condamnate, alcătuită mozaicat din însemnări succinte și note cu caracter de jurnal, în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287388_a_288717]
-
enunțului până la esențial. Delicat și senzitiv, poetul încearcă să capteze un limbaj la fel de sugestiv ca și percepția concretă, vehicul pentru înțelegerea inițiatică a sensurilor lumii. Pelerin modern, el este un homo viator prin clipa prezentă spre un tărâm al transcendenței imaginare: „Ca o sălbăticiune rănită gonesc/ prin ierburile înalte. Sângele meu regal// aruncă rubine prin florile albastre/ și gonesc, gonesc hipnotizat de o stea/ încă nevăzută de nimeni”. Poezia lui C. are însă și o altă față, în care predomină ludicul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286082_a_287411]
-
acestei cărți cu buchii erau scrise ciudat cu cerneală roșie ca sângele, caractere slave (s.n.) de o evlavioasă, gheboasă, fantastică arătare. O astrologie mai mult de origine bizantină, bazată pe sistemul geocentrist,[...]. Tablele erau pline de schemele unei sisteme lumești imaginare (s.n.), pe mărgini cu portretele lui Platon și Pitagora și cu sentințe grecești. [...] Constelațiuni zugrăvite cu roș, calcule geometrice zidite după o închipuită și mistică sistemă (s.n.), în urmă multe tâlcuiri de visuri, coordonate alfabetic o carte care nu lasă
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
evidența rațională: este cifrul unui mister, singurul mod de a rosti ceea ce altfel este imposibil de cuprins. În retorica tradițională, alegoria este considerată ca fiind un caz particular de metaforă. Datorită aspectului prin excelență plastic, artificial (reprezentările alegorice sunt creaturi imaginare, fără referent în lumea naturală), precum și caracterului stereotip, etern și cvasi-imuabil, alegoriile au atras dintotdeauna pictorii și sculptorii menționează dicționarul de retorică (Pougeoise: 2001, 24). Parabola se diferențiază de alegorie prin aceea că ea prezintă două părți distincte, cu mesaj
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
impresionismul din artele plastice: „Vară. O stradă cu îndrăgostiți în amintire,/ Turnul cu păsări în pulberea ei răsturnat,/ Umbrele caselor joase,/ Ziduri însemnate cu cretă/ Într-un joc al copilăriei, ciudat.// Eu, cel de atunci, traversez galopând/ O vastă câmpie imaginară/ Și cade amurgul și calul nechează/ și umple cu spaimă/ Capătul zilei de vară.// Apoi întunericul dens,/ Camera scundă, o umbră-n genunchi/ Cere cuiva pe cel depărtat înapoi,/ Ceștile visează în vechea vitrină/ Și-o tristă speranță adoarme-ntre
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285176_a_286505]
-
1985, p. 141). Astfel, D. Sperber și D. Wilson (1978) ne propun să considerăm că toate ironiile pot fi interpretate "ca menționări cu caracter de ecou: ecou mai mult sau mai puțin îndepărtat al gîndurilor sau al vorbelor, reale sau imaginare, atribuite sau nu unor anumiți indivizi" (1978, p. 408). Este și cazul exemplului propus: spusele atribuite unui alt locutor (desemnat, în cazul nostru, prin pronumele SE) se constituie în ținta privilegiată a acestei atitudini ironice față de enunț. Teoria ironiilor ca
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
efect asupra cititorului, efect produs de pseudonim asupra publicului. Dimensiunea pragmatică a numelui este indicată în relația dintre motive și maniere. Maniera se citește ușor: ea înseamnă practica supoziției autorului, în funcție de care un autor real atribuie o operă unui autor imaginar. Căutarea devine joc; Jean Starobinski remarcă: Cînd un om își pune o mască sau își adaugă un pseudonim, ne simțim sfidați. Acest om ni se refuză. În schimb noi vrem să știm, vrem să îl demascăm. De cine se ascunde
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
semnalînd distanța față de ea). Găsim o asemenea analiză la D. Sperber și D. Wilson: Putem accepta că toate ironiile sînt interpretabile ca menționări cu caracter de ecou: ecou mai mult sau mai puțin îndepărtat, al gîndurilor sau vorbelor, reale sau imaginare, atribuite sau nu unor indivizi. Cînd ecoul nu se manifestă, el este totuși amintit. Considerăm că toate ironiile tipice, dar și un număr mare de ironii atipice, din punct de vedere clasic, pot fi descrise ca menționări (în general, implicite
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
către mirajul copilăriei și al adolescenței. Micuța funcționară de la poștă din spatele ghișeului cu grilaj cușca este condamnată să nu cunoască agitația din "lumea mare" decît prin intermediul limbajului criptic din formulele telegrafice. Pîndind fețele și semnele sibiline, ea născocește o lume imaginară. Care este secretul telegramelor pe care ea le trimite: o poveste de șantaj, de joc, de crimă? Secretul nu va naște decît alt secret. Amintim că descrierea prezintă trei dimensiuni strîns legate și specifice: o componentă secvențială: o descriere prezintă
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
faimosul cântăreț rock. În acest caz, distorsiunea transformă realitatea exterioară pentru a o face conformă cu visurile lui Peggy, iar prietenul ei se transformă într-un intangibil star rock. Valoarea distorsiunii ca mecanism de apărare rezidă în faptul că, personajul imaginar fiind intangibil, Peggy se poate crede iubită fără a mai avea de înfruntat sexualitatea. Vaillant ne mai propune spre analiză și alte exemple în care această apărare „psihotică” este prezentă la subiecții normali. El citează în acest sens povestea indienilor
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
analiza acestor definiții, propunem, la rândul nostru, următoarea definiție, care ține seama de diferitele aspecte descrise și de discuțiile purtate în jurul subiectului: Mecanismele de apărare sunt procese psihice inconștiente care vizează reducerea sau anularea efectelor neplăcute ale pericolelor reale sau imaginare, remaniind realitatea internă și/sau externă și ale căror manifestări 5 - comportamente, idei sau afecte - pot fi conștiente sau inconștiente. CAPITOLUL 2TC " CAPITOLUL 2" Liste și clasificăritc "Liste și clasificări" 1. Liste 6 de mecanisme de apărare. Problema numărului lortc
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
al. propun o altă listă, de numai opt apărări de bază: Compensația Deplasarea Formațiunea reacțională Intelectualizarea Unul dintre aceste mecanisme, compensația, este mai puțin cunoscut: ea vizează găsirea de substitute în cazul unor pierderi sau al unor inadecvări reale sau imaginare. Plutchik (1995) pune acest mecanism în legătură cu tristețea generată de o pierdere și cu anxietatea care creează îndoiala cu privire la posibilitatea de a recupera obiectul pierdut. Bazată pe studierea relațiilor dintre mecanismele de apărare - relații ce implică deopotrivă similitudini și opoziții -, lista
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
durată și implică o senzație incipientă de tensiune pe care o produce reprimarea afectului, gândului sau pulsiunii, ceea ce presupune imposibilitatea lor de a se manifesta. 4) Compensația (P.): încercare inconștientă de a găsi substitute pentru pierderile sau inadecvările reale sau imaginare. Punerea în mișcare a acestui mecanism implică o exagerare a aspectelor pozitive ale persoanei. 5) Complezența (sau complianța) (V.): utilizarea supunerii pasive în vederea evitării conflictelor și a factorilor de stres. 6) Condensarea (B.): mecanism legat de procesul primar. Caracteristică gândirii
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
ce se substituie relațiilor umane. Este, într-adevăr, de netăgăduit faptul că visul constituie o activitate individuală. Visăm despre noi înșine, dar și despre ceilalți, care se interesează de noi, care ne admiră, care ne iubesc; visăm adesea un tovarăș imaginar care ne-ar oferi afecțiune și protecție. A. Freud (1936/1993), care s-a ocupat mult de acest tip de fantasmă, evocă o reverie diurnă în episoade, trăită de un copil, în care acesta punea în scenă 22 de persoane
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
obiceiurile populare și în riturile religioase o reminiscență a anulării retroactive (1926/1995). El remarcă la filosofi o supraestimare a magiei cuvântului (1933/1984) și face o apropiere destul de surprinzătoare între cura psihanalitică și anularea retroactivă. „Interlocutorul imparțial”, acel personaj imaginar căruia Freud îi prezintă psihanaliza (1926/1985), utilizează, pentru a-i descrie eficacitatea, cuvintele prin care Freud însuși definise anularea retroactivă: „Este deci un fel de magie: dumneavoastră suflați asupra suferințelor, iar ele se sting”. Făcând abundente comentarii în același
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
neagră și am un pat așa de bun (nice). Nu, Piggle, n-ai un pat bun. Nu, Piggle, n-ai un pat bun”. Winnicott remarcă faptul că, în timp ce face această evocare, Gabrielle, înfuriată împotriva mamei, se află în lumea ei imaginară. Este ușor să recunoaștem clivajul obiectului (așa cum l-a descris M. Klein) ca urmare a fricii de obiectul matern în chiar această reprezentare a unei „mame negre”, aspect „rău” contopind mama imaginară cu cea reală, partea „rea” separată de partea
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
înfuriată împotriva mamei, se află în lumea ei imaginară. Este ușor să recunoaștem clivajul obiectului (așa cum l-a descris M. Klein) ca urmare a fricii de obiectul matern în chiar această reprezentare a unei „mame negre”, aspect „rău” contopind mama imaginară cu cea reală, partea „rea” separată de partea „bună” cu care copilul este în măsură să păstreze în mod real un contact pozitiv în cotidian. Copilul judecă bine, distingând-o în discursul său pe adevărata mamă, care „știe” de înfiorătoarea
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
cea reală, partea „rea” separată de partea „bună” cu care copilul este în măsură să păstreze în mod real un contact pozitiv în cotidian. Copilul judecă bine, distingând-o în discursul său pe adevărata mamă, care „știe” de înfiorătoarea mamă imaginară. Putem nota justa intuiție a copilului, care simte că această mamă „rea” este o producție a propriei sale vieți psihice, de vreme ce, într-o scrisoare a mamei ce reda spusele fetiței, „mama neagră trăiește în burta copilului, putem vorbi cu ea
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
exterioare și a pulsiunilor interioare reprimate”. Itc "I" Identificaretc "Identificare" Definițietc "Definiție" Asimilarea inconștientă, sub efectul plăcerii libidinale și/sau al angoasei, a unui aspect, a unei proprietăți, a unui atribut al celuilalt, care conduce subiectul, prin similitudine reală sau imaginară, la o transformare totală sau parțială după modelul celui cu care se identifică. Identificarea este un anumit tip de relație cu lumea constitutivă a identității. Discutarea definițieitc "Discutarea definiției" Faptul că, în mod inconștient, eul caută să devină asemănător cu
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
benefică, întrucât se produce în situații extrem de grave în care, dacă reușește, ea îi permite subiectului să evite o cădere emoțională. Așa se întâmplă cu părinții copiilor bolnavi de leucemie, despre care N. și J.M. Alby (1971) scriu: „Blocajul vieții imaginare este una dintre reacțiile cele mai frecvente. Părinții nu mai gândesc «în perspectivă», deoarece viitorul conține moartea copilului lor: «Trăim de pe o zi pe alta... nu mă gândesc prea departe... trebuie să ne mulțumim cu ce avem»”. În legătură cu alți părinți
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
de expulzare, proiecția apare în primul rând în cadrul unei activări defensive care eliberează eul de o neplăcere, dar se manifestă în multe moduri de gândire sau funcționare non-patologice. Astfel, animismul, mitologia sau superstiția (Freud, 1901/1973) sunt, pe cale directă, producții imaginare individuale și colective, transpuse în mod inconștient în realități exterioare. Un nume propriu sau o cifră aleasă arbitrar nu sunt de fapt rodul hazardului; de asemenea, superstițiile corespund unor motivații interne „proiectate în lume”. Cât despre producțiile literare sau orale
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
norilor, sau că, ascultând un clopot îndepărtat, poți auzi numele sau cuvântul la care te gândești” (Anzieu, 1961/1970). Să mai notăm că utilizarea transferului în cură se sprijină pe proiectarea experiențelor infantile asupra persoanei terapeutului. Expresie a unei relații imaginare cu celălalt, această „situație proiectivă” poate fi decriptată și permite o degajare pornind de la interpretările care îi sunt date. Lebovici (1992) relatează cazul uneia dintre pacientele sale care acordă o mare importanță modului în care psihanalistul o privește când o
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
celuilalt, ține de patologie. În scopuri defensive, travaliul psihic de introiecție vizează transformarea obiectului extern în obiect intern, aceasta fiind prima etapă a trecerii la identificările ulterioare. Pentru a nu pierde obiectul, este cu mult mai bine să-l construiești, imaginar, în tine însuți. Aceasta este identificarea, proces de interiorizare prin care subiectul recunoaște în celălalt o trăsătură proprie acestuia, pe care și-o apropriază, întrucât îi lipsea. Widlöcher (1971-1972) vorbește, în această privință, despre „proiecție identificatoare”. Aceste identificări se află
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]