3,885 matches
-
putere să încolțească. Samuraiul avea sentimentul că Velasco era un om la fel de vrednic de plâns ca și el. De câte ori treceau printr-un sat, oamenii de pe marginea drumului îi priveau cu ochi temători sau îi strigau câteodată cu glasuri voioase, dar japonezii mergeau neclintiți înainte ca și cum nici n-ar fi băgat de seamă toate acestea. Erau aidoma unui convoi de înmormântare mergând în urma sicriului. Seara căzu o ploaie de primăvară. Când se opri, erau deja în vârful colinei Torre Vecchia. Eterna capitală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
îmbrăcată într-o pădure de un verde lin, case castanii se înghesuiau unele în altele și nenumărate turle de biserici străpungeau cerul. Velasco își opri calul și făcându-și datoria, le arătă Colosseumul și Forumul Roman, dar în ziua aceea japonezii nici măcar nu mai dădură din cap a încuviințare. Acela este Vaticanul unde locuiește Sfinția Sa, Papa. O cupolă albă și rotundă se ițea dintre casele castanii, iar în piața rotundă oamenii mișunau încoace și încolo ca niște furnici. Japonezii tăceau posomorâți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
ziua aceea japonezii nici măcar nu mai dădură din cap a încuviințare. Acela este Vaticanul unde locuiește Sfinția Sa, Papa. O cupolă albă și rotundă se ițea dintre casele castanii, iar în piața rotundă oamenii mișunau încoace și încolo ca niște furnici. Japonezii tăceau posomorâți de parcă erau la priveghi. Curând intrară în Roma. Cum înaintau pe caldarâmul ud de ploaie, mai întâi se luară după ei niște copii. În urma lor se adunară apoi și niște oameni curioși. Japonezii urcară nenumăratele trepte ale Capitoliului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
și încolo ca niște furnici. Japonezii tăceau posomorâți de parcă erau la priveghi. Curând intrară în Roma. Cum înaintau pe caldarâmul ud de ploaie, mai întâi se luară după ei niște copii. În urma lor se adunară apoi și niște oameni curioși. Japonezii urcară nenumăratele trepte ale Capitoliului și dispărură înăuntrul mănăstirii Ara Coeli. Nu se mai arătară din spatele porților închise. Se răspândi zvonul că erau niște trimiși din Ungaria și oamenii se împrăștiaseră care încotro. Timp de o săptămână, pe o vreme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
Iisus. Doar în jurul icoanei cu chipul Fecioarei Maria licăreau puzderie de lumânări. O dată cu lăsarea serii, o mulțime de bărbați și femei se adunau în fața sa și intonau rugăciuni de pocăință. Dar nimeni nu putea spune că i-a văzut pe japonezi ieșind din mănăstirea Ara Coeli. În dimineața Învierii, pe când ziua se îngemăna cu noaptea, începură să se deslușească umbre de oameni care se adunau grupuri-grupuri în piața San Pietro din Vatican așezându-se pe rânduri. Erau călugări și pelerini veniți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
Papa își dădea seama că unul dintre ei se plângea de ceva anume, dar nu înțelegea limba în care-i vorbea. Suntem japonezi! strigă Tanaka plin de înflăcărare. Suntem soli veniți din Japonia. Trei călugări încercară să-i îndepărteze pe japonezi de palanchin, trăgându-i cu putere. Dar japonezii își înfipseră picioarele în pământ și nu se clintiră cu nici un preț. Va rugăm! cei trei rămaseră fără cuvinte. Zicând acestea, nu-și mai putură stăvili simțămintele care le inundau sufletul și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
se plângea de ceva anume, dar nu înțelegea limba în care-i vorbea. Suntem japonezi! strigă Tanaka plin de înflăcărare. Suntem soli veniți din Japonia. Trei călugări încercară să-i îndepărteze pe japonezi de palanchin, trăgându-i cu putere. Dar japonezii își înfipseră picioarele în pământ și nu se clintiră cu nici un preț. Va rugăm! cei trei rămaseră fără cuvinte. Zicând acestea, nu-și mai putură stăvili simțămintele care le inundau sufletul și se uitară la Paul al V-lea. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
la Papa cel rotofei care stătea liniștit în palanchinul său. Era un bătrân înveșmântat în haine albe, abia ridicându-și degetul împodobit cu un inel cu piatră prețioasă. O voce șoptea în sinea lui Velasco: „Voi nu înțelegeți durerea acestor japonezi. Voi nu înțelegeți durerea mea, care m-am războit cu Japonia atâta amar de vreme.” Un sentiment de răzbunare îi pecetluia buzele închise. Când își dădu seama că nimeni nu avea să-i spună ce anume cereau oamenii aceștia, peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
firesc ca el să fie tras la răspundere pentru că, în calitatea sa de om al bisericii, nu-i împiedicase de la o asemenea faptă. „Atunci, de ce să-i fi oprit...?” Velasco cunoștea mai bine decât oricine toate suferințele prin care trecuseră japonezii până atunci. De aceea, n-a avut inima să-i împiedice în clipa în care au țâșnit din mulțime și au strigat cu glasuri pline de durere. Ar fi vrut și el să se plângă în fața Papei o dată cu japonezii. Ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
trecuseră japonezii până atunci. De aceea, n-a avut inima să-i împiedice în clipa în care au țâșnit din mulțime și au strigat cu glasuri pline de durere. Ar fi vrut și el să se plângă în fața Papei o dată cu japonezii. Ar fi vrut să dea afară toată amărăciunea care îi umplea sufletul și îi bântuia gândurile. Chiar dacă n-avea cum să-și ceară iertare și chiar dacă avea să primească mustrările cardinalului, în adâncul inimii tot nu-i părea rău. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
ca și data trecută. Știu de ce mi-ați poruncit să vin astăzi aici. Velasco se aplecă înspre mâna groasă pe care i-o întinse cardinalul și își ceru singur iertare. — Îmi dau seama că și eu sunt vinovat pentru greșeala japonezilor. Dar știind câte suferințe au îndurat până astăzi... Nu te-am chemat ca să te învinovățesc, îl întrerupse cardinalul. Sfinția Sa Papa a ascultat de la mine cum stau lucrurile și a arătat o compătimire adâncă pentru japonezi. Velasco stătea cu ochii în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
eu sunt vinovat pentru greșeala japonezilor. Dar știind câte suferințe au îndurat până astăzi... Nu te-am chemat ca să te învinovățesc, îl întrerupse cardinalul. Sfinția Sa Papa a ascultat de la mine cum stau lucrurile și a arătat o compătimire adâncă pentru japonezi. Velasco stătea cu ochii în pământ fără să zică nimic. Mila sau compătimirea nu îi aduceau nici o răsplată. Nici el și nici solii nu traversaseră mări și țări venind până aici tocmai de la capătul celălalt al pământului ca să fie compătimiți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
îngăduie să-și ia viața! Velasco nu simțea decât ură față de cardinalul care nu înțelegea nimic. Din pricina acestei uri încercă să-l înfrunte: — În cele din urmă Sfântul Scaun este cel care îi omoară. Sfântul Scaun îi silește pe acești japonezi creștinați să săvârșească păcatul de moarte de a-și pune capăt zilelor. — Tu nu poți să-i oprești? — Eu... nu mai știu ce să fac, clătină Velasco din cap. Dacă Sfântul Scaun... cel puțin le-ar apăra onoarea... — Ce anume
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
să-i oprești? — Eu... nu mai știu ce să fac, clătină Velasco din cap. Dacă Sfântul Scaun... cel puțin le-ar apăra onoarea... — Ce anume ne ceri să facem? Să ne mijlociți o întrevedere cu Papa. Să-i tratați pe japonezi ca pe niște trimiși străini... — Chiar dacă Papa încuviințează o întrevedere cu solii janopezi, tot nu putem răspunde cererilor lor. Deja ne-am hotărât în această privință. — Dar nu vă cer să le îndepliniți cerințele. Numai că solii sunt așa de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
și plini de bunăvoință. N-avea nimic din solemnitatea unui Rege al Regilor, ba chiar te așteptai să se ridice de pe scaun și să se apropie de tine. Velasco se opri și își puse pe podea genunchiul drept. Cei trei japonezi erau pe punctul de a face la fel, când Nishi se clătină ușor. Văzându-l, samuraiul îl sprijini repede. Cardinalul Borghese care stătea în picioare lângă Papă se aplecă și îi spuse ceva. Tanaka stătea ca o momâie. Citiți... scrisoarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
arate respectul cuvenit. Nici măcar nu ne-au mai dat voie să ne oprim în Madrid, ci ne-au poruncit să mergem direct la Sevilia. Nici în acest oraș nu ne-a întâmpinat nimeni altcineva în afară de familia mea. Rămași fără privilegii, japonezii nu mai erau decât niște sărmani rătăcitori. Ordinul meu și familia mea ne-au dat trei mii trei sute de ducați pentru a ne acoperi cheltuielile de întoarcere, căci nouă nu ne ajungeau banii. În schimb, mi-au cerut să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
a durat o lună. De când am ieșit din Sevilia în largul Oceanului Atlantic au trecut alte două luni și am înfruntat două furtuni. Mi-am petrecut fiecare zi a acestei călătorii pe mare cufundat în cea mai mare umilință. În schimb, japonezii își primesc nenorocul și se resemnează mai repede decât noi, europenii. La început priveau marea duși pe gânduri cu ochii lor goi care par să nu exprime niciodatpă nimic, dar acum se întâmplă chiar să îi aud râzând când se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
ar putea face acel lucru de care se temea Hasekura. Mi se pare că acum în inima lui Tanaka s-a pogorât o resemnare liniștită la gândul că a făcut tot ce i-a stat în putință. Însă, cei mai mulți dintre japonezi nu mai iau parte la slujba pe care o țin pe corabie în fiecare zi. Cu toate că îmi dau seama că n-au primit botezul din adâncul sufletului, ci s-au botezat doar de dragul însărcinării lor, totuși, de câte ori rostesc cuvintele slujbei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
îmi dau seama că n-au primit botezul din adâncul sufletului, ci s-au botezat doar de dragul însărcinării lor, totuși, de câte ori rostesc cuvintele slujbei și nu văd în sala de mese pe care o folosim în loc de biserică decât un singur japonez rugându-se, mă simt nespus de umilit. „Toate sunt din vina Ta. De nu ne-ai fi lovit atât de greu, acum această corabie ar fi fost plină de bucurie și ar fi răsunat de imnurile de slavă pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
ar fi fost plină de bucurie și ar fi răsunat de imnurile de slavă pe care japonezii Ți le-ar fi închinat, dar Tu n-ai voit toate astea, ci ai ales să-Ți întorci fața de la Japonia.” Un singur japonez vine pe furiș la slujbă. Ca să nu bage de seamă ceilalți, se arată după începerea slujbei și fuge înapoi de cum primește anafura. Înfățișarea lui vrednică de milă îmi aduce aminte de creștinul acela ca un cerșetor pe care l-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
de seamă ceilalți, se arată după începerea slujbei și fuge înapoi de cum primește anafura. Înfățișarea lui vrednică de milă îmi aduce aminte de creștinul acela ca un cerșetor pe care l-am întâlnit în adăpostul de lemne din Ogatsu. Acest japonez nu este unul dintre soli. După întrevederea cu Papa de la Roma, nici Tanaka, nici Hasekura și nici Nishi n-au mai luat parte la slujbă nici măcar o dată. Nu mi-au aruncat în față nici o vorbă mânioasă, dar prin lipsa lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
și data trecută, dar își atârnase mândru pe peretele din cabinet sabia japoneză primită în dar. El ne-a invitat la cină. La ospăț au fost de față și căpitanii și soțiile lor. Cu toții ne-au întâmpinat cu multă căldură. Japonezii s-au arătat mai în largul lor decât data trecută, așa că au băut vin și au mâncat din felurile fără gust. După ce s-a încheiat ospățul la capătul unul lung șir de întrebări și flecăreli mărunte, Tanaka a vorbit solemn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
arătat mai în largul lor decât data trecută, așa că au băut vin și au mâncat din felurile fără gust. După ce s-a încheiat ospățul la capătul unul lung șir de întrebări și flecăreli mărunte, Tanaka a vorbit solemn în numele tuturor japonezilor prezentându-și recunoștința. A mărturisit deschis că deși nu-și îndepliniseră țelul, n-aveau nici o părere de rău, întrucât câștigaseră bucuria de a vedea multe țări și felurite ținuturi. La întoarcere, trăsura noastră s-a oprit în piața din apropierea mănăstirii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
aprins o lumânare și am scris două scrisori, una către unchiul meu din Sevilia și alta către starețul mănăstirii din Mexico. În scrisoarea către stareț, îl rugam să se îngrijească de un vas către Filipine care să-i ducă pe japonezi înapoi acasă și îl înștiințam că urma să merg și eu împreună cu ei la Manila unde aveam să îmi petrec toată viața în mănăstirea de acolo, după cum îmi porunciseră superiorii mei. După ce am terminat de scris scrisorile, sufletul meu era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
părintele Juan de San Francisco și în ziua de douăzeci și doi iunie m-am îmbarcat pe o corabie cu pânze din Sevilia către Filipine. Călătoria de atunci a fost cu mult mai primejdioasă decât cea de data asta alături de japonezi. Am trecut prin încercări grele precum furtuni, boli sau lipsa de apă și de provizii, astfel încât am ajuns la Manila pe jumătate bolnav. Dar toate aceste suferințe nu erau nimic pe lângă patimile îndurate de Domnul pe cruce. Primul oraș oriental
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]