4,904 matches
-
le vîrî la piept. Cum decolteul rochiei avea bentița de sus foarte întinsă pe piele, totul ieși nesperat de bine. Tot sânt bune la ceva și filmele vulgare cu travestiuri, își zise râzând. Gagica din oglindă avea acum niște țîțici micuțe și delicate, de mai mare dragul. Se așeză pe pat și vru să plângă, dar nu îndrăzni din cauza fardului. Nu se mai gândi la nimic, începu să facă ordine în cameră. Totul trebuia să fie perfect curat, la locul lui
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
care școala noastră închiria în fiecare an tot Circul de Stat. Sala aceea mare, cu bănci abrupte, cu arena circulară, deasupra căreia se balansau tot felul de trapeze nichelate, de funii și plase, se umplea de părinți și copii. Cei micuți, din ciclul primar, se foiau de colo-colo, umblau la reflectoarele masive, de metal, cu discuri verzi, galbene, roșii și albastre care se puteau roti în fața farului puternic, iar cei mai mari se grupau pe clase și vorbeau la nesfârșit. Noi
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
nu mă interesau prea mult, iar azi efectiv nu mi le mai amintesc decât cu destul efort. Mai erau două colege noi, una blondă și cu o coadă de cal la spate, răspunzând la numele grațios de Plecoiu, iar alta, micuță și subțire, "o divă în miniatură", cum a numit-o cineva în pauză, venită de la "Iulia Hașdeu". Și figura ei, cu ochi gălbui și mutriță de "doamnă", și vocea ei de rață, puternică, puțin spartă, mi se păreau vag cunoscute
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
ei, și nici un Virgiliu și nici o Beatrice și nici o mântuire și nici o urcare spre stele. Rătăcesc prin labirintul minții ei, trag de pârghiile prin care se rotesc ochii ei, apăs pedalele prin care se mișcă genunchii ei. Îmi privesc degetele micuțe și noi, cu unghiile deja cojite. Cu ele am ținut pixul. Deci - cine a scris? Nu mai am mult. În câteva zile termin. Și apoi voi lăsa teancul ăsta de pagini pe masă, căci n-am mai multă pudoare decât
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
și terminau amândouă odată, făcând riguros aceleași gesturi, alegând aceleași culori. Doar că desenele lor erau în oglindă. Dacă prima desena un copac în stânga unei căsuțe, cealaltă îl desena în dreapta. Nu puteai găsi nici o altă deosebire între mâzgălelile lor. Erau micuțe, cu trei ani mai mici ca mine, și purtau mereu aceeași îmbrăcăminte: șorțulețe cu arici în piept, atât de scurte încît chiloțeii tetra li se vedeau la orice mișcare. Mie îmi era mai simpatică Ada, pentru că era curată și liniștită
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
pragul foișorului, el sprijinit în baston și ținînd-o pe maică-sa cu un gest ciudat după mijloc, cu fețele nemișcate și pierdute în înălțimi, îmi aduceau atât de intens aminte de ceva, încît am întors capul. Simțeam în palmă mâna micuță a lui Marcel. Fără să știu de ce, am dus-o la buze și-am sărutat-o, pe când ne îndepărtam, minusculi sub cerul ca flacăra, pe cărarea îngustă. Noroc că băiețelul era prea preocupat de ceea ce făcuse la foișor ca să observe
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
un războinic indian, ca pe un sceptru, în mâna stângă. Cârciumăreasa, floarea ei, îi atârna în piept, galben-portocalie. I-am adus din casă și ceasul de mână pe care trebuia să-l folosească în joc. Era un ceas de damă, micuț, cu curelușă roșie lăcuită și cadran auriu, cu limbi ca niște ace negre. Nu avea mecanism, era o jucărie pentru învățat orele. Limbile puteau fi potrivite cu un buton. I l-am pus la mână, și ritualul investiturii fiind încheiat
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
că-i era rușine ș... ț și pe urmă voia să ne ia ochii cu accentul lui, cu tot felul de citate nemțești“) și așa mai departe. Cum semnele timpului se aglomerează, e firesc să ne precipităm și spre o micuță apocalipsă sau măcar spre punctul de fierbere cunoscut cititorului din prozele recente ale lui Bogdan Suceavă sau Petre Barbu. Și, într-adevăr, pe măsură ce ne apropiem de sfârșit și orașul intră în inevitabila febră electorală, pe pereții tuturor clădirilor apare mucegaiul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2168_a_3493]
-
schimbe, că am nevoie de cincizeci de copeici pe care i le voi da înapoi neîntârziat, căă Dar Zinocika m-a întrerupt. Și-a deschis cu grabă temătoare gentuța ei veche din piele de crocodil, de unde a scos un portofel micuț iar conținutul lui mi l-a răsturnat în palmă. Erau o grămadă de monede de cinci copeici din argint, pe atunci o raritate, așa că am privit-o pe Zinocika întrebător. - Sunt exact zece, îmi spuse ea liniștitor, după care, parcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
Sonia, râd și eu, disprețuindu-mă chinuitor pentru acest râs. Mama trebuie să treacă pe lângă această masă, pe lângă gurile și ochii care râd cu atâta cruzime, pe lângă mine care râd și care, râzând, mă înstrăinez de ea. Și a trecut. Micuță, gârbovită, tremurând, a trecut, zâmbind și ea, jalnic și umil, de parcă ar fi cerut iertare pentru slăbiciunea trupului ei bătrân, neputincios. După ce a plecat mama, s-a lăsat tăcere. Lacheii continuă să zâmbească, Sonia râde și, în chinuitor dispreț de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
picioare în fața mesei din chicinetă. Făcu câțiva pași pe holul de la intrare, își văzu șapca în cuier și alături observă un dressing. Fără nici o intenție, fără nici o curiozitate, deschise ușa și găsi hainele ei. Una, două, trei... Jos erau pantofi micuți, cu toc, cum purta ea atunci. Pe unul din umerașe îi atrase atenția ceva în carouri. Scoase umerașul și deodată își dădu seama că era cămașa lui, purtată cu ani în urmă. Își aminti că era cămașa ce îi dispăruse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
și Radu, care sosise mai devreme de la Constanța îi aștepta în gară. Părea deodată întinerită, ca o soră a lor. Emana o fericire deplină. Erau primii ei născuți, ce putea fi mai frumos! Ceva mai încolo o vede pe Ana, micuță, pitită într-un scaun cu un caiet de schițe în fața ei, ca de obicei, pe care desigur, până la Bușteni, îl va umple. Prindea instantanee de pe fereastră, din fuga trenului, ceva care-i atrăgea atenția sau figurile celor din tren. Alice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
au eliberat de sclavie pe el și pe toți urmașii lui, asigurându-l că gri-gri-ul, spiritul necurat care-i chinuiește până la moarte pe sclavii fugiți, nu-l va urmări niciodată. Moartea bătrânului și plecarea lui Rachid lăsară un gol în micuța comunitate; și Laila era adânc întristată, cu toate că fusese de acord și înțelesese că uriașul avea dreptul la propria lui viață după atâția ani în care-i slujise cu credință. Când omul, capra și cămila dispărură în vasta întindere dinspre miazăzi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
spre Europa, dar întotdeauna le consideraseră ca făcând parte din altă galaxie, deoarece distanța ce-i separa de ele era, fără îndoială, imposibil de străbătut, ca și cum pasagerii lor s-ar fi aflat cu adevărat în inima Parisului. Cu toate acestea, micuțul aparat ale cărui motoare zumzăiau ca niște viespi furioase și care zburase atât de jos încât putuseră să vadă că pilotul avea o barbă deasă, căruntă, devenise dintr-odată ceva palpabil, ceva pe care aproape că-l puteai atinge cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
un an, făcându-mi plăcerea de a mă da huța-huța pe picioare sau aruncându-mă în sus cu mâinile și prinzându-mă cu multă siguranță. Era de o bunătate rară, niciodată nu se supăra pentru năzbâtiile și șotiile făcute de micuțul ei ștrengar alintat. Toate astea au fost până la vârsta de 10 ani, când tata a fost închis, iar mama a plecat la casa părintească, însoțită de sora Dorina, forțată să-și schimbe domiciliul și să divorțeze, altfel ar fi fost
MEANDRELE DESTINULUI by SORIN-CONSTANTIN COTLARCIUC () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1596_a_2962]
-
barbunca privatizării, nu-mi mai rămâne decât să exhibez și eu primele versuri ale imnului național: „Deșteaptă-te, române, / Din somnul cel de moarte” clinică! * Grădina casei noastre era mărginită, în preajma gardurilor, de tufe de coacăze îpăltinei), având fructe sferice micuțe, dispuse în ciorchini roșii sau negri la coacere toamna și tufe de agrișe cu fructe ovoide roșii în pârgă, toate dăruind gurii rafinate gusturi dulciacrișoare la maturitate, dezvoltare pe care nu o mai apucau, căci le devoram crude, chiar dacă ne
MEANDRELE DESTINULUI by SORIN-CONSTANTIN COTLARCIUC () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1596_a_2962]
-
de șoricel” și care, în ciuda dimensiunilor, pare să fie dotată cu o senzualitate ieșită din comun. Fetița, care cântărea patruzeci de kilograme este o funcționară cunoscută în timpul unei călătorii pe munte, iar naratorul se ocupă de educația ei intelectuală, deși micuța doamnă dă dovezi ale „unui uimitor simț de observație și bun gust”, bărbatul nu uită niciodată să o taxeze „drept proastă”, fie că este vorba de autorii de romane franțuzești preferați (Rachilde, Radiguet) fie de preferința ei (Verdi, Pucinni). Uneori
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
să provină din cuvântul”Papierfalten”(hârtie îndoită), folosit în grădinițele germane, și preluat de japonezi în jurul anului 1880, odată cu introducerea sistemului de învățământ preșcolar după modelul european. Scris în traducerea japoneză origami, termenul ar fi fost astfel mult mai accesibil micuților decât celelalte denumiri utilizate anterior. Bazată pe diagrame și pe o serie de semne grafice convenționale (puncte, linii continue și punctate, spirale), în 1797 apare prima publicație destinată acestei arte tradiționale, numită “Senbazuru Orikata” (“Moduri de a plia 1000 de
ABILITATI PRACTICE PRIN TEHNICA ORIGAMI by LOREDANA TARA () [Corola-publishinghouse/Journalistic/770_a_1487]
-
aștepta este o dragoste îngăduitoare. Das Reich der Zwei, imperiul pentru doi pe care îl aveam eu și Helga - teritoriul lui, teritoriul pe care îl apăram cu atâta gelozie, nu depășea cu mult marginile marelui nostru pat dublu. O țară micuță, o întindere plată unde eu și Helga țineam loc de munți. Și de vreme ce în afară de dragoste în viața mea nimic nu mai avea sens, cu cătă râvnă studiam geografia! Ce hartă nemaipomenită puteam desena pentru un turist cu înălțimea doar de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
Un tip din ăsta, patron de ziar am impresia, căsătorit și cu copil, îndrăgostit de secretara lui, pe care o interpretează Alexandra Maria Lara, fata fostului meu asistent de la Institutul de Teatru, Valentin Plătăreanu. Probabil că o știu de când era micuță. Ei, și povestea asta de dragoste e extrem de credibilă ca situație de viață și are și un sfârșit frumos. Nu știi exact ce urmează să se întâmple, dacă personajul meu rămâne cu secretara sau dacă se întoarce acasă. Cum se
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2174_a_3499]
-
fructe și legume sau suveniruri. Pe tarabe și lângă ele se mai văd pești puși la uscat, iar alături sau la balcoane sunt tot felul de rufe scoase la soare. Aici oamenii nu se grăbesc ca în Hong Kong. La mesele micuțelor restaurante de lângă faleză se ospătează chinezi, făcând politică. Nu-i înțelegem, dar numele președintelui american Barak Obama se tot repetă. Tot pe faleză sunt multe, multe sute de biciclete „parcate” unele lângă altele, de te și miri cum le mai
Impresii de călătorie by Victor Geangalău () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1217_a_1939]
-
pe bancheta din spate. Nu se știe dacă fata și-a plătit plimbarea; cert este că, după câteva ore, cei doi se țineau de mână, servind un suc, la o masă din fața unui restaurant. Mergând mai spre nord pe faleza micuței insule, ajungi la minunatul și coloratul Templu Pak Tai (temple cu aceeași denumire se găsesc în Hong Kong, Stanley village și în alte zone). Templul este decorat cu dragoni viu colorați cu email, cu o serie de figuri fantastice pe acoperiș
Impresii de călătorie by Victor Geangalău () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1217_a_1939]
-
plajă cu nisip auriu, Tung Wan Beach, care se întinde de-a lungul insulei, acum pustie din cauza extrasezonului. Mergând spre nord, pe faleza plajei, am ajuns la un mic parc în care trona statuiasimbol, închinată celebrei Lee Lai-San, fiică a micuței insule, care la Olimpiada de la Atlanta din 1996 a câștigat, cu totul surprinzător pentru marii sportivi ai lumii, medalia de aur la proba de Windsurfing. Păcat că la baza statuii erau scrise mai întâi numele unor personalități care au construit
Impresii de călătorie by Victor Geangalău () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1217_a_1939]
-
Tai, Țin Hau construit în 1767 dedicat protectoarei navigatorilor și Kwun Yam dedicat zeiței compasiunii. Tot din Stanley Plazza ajungi ușor la Black Pier. Pe o cărare frumos amenajată cu grilaje meșteșugit îmbinate, prin junglă, ne-am deplasat doar până la micuțul Templu Pak Tai, construit în stâncă și bătut permanent de vânturile și valurile Mării Chinei de Sud. În sudul golfului, se află colegiul exclusivist „St. Stephen's College”, Cimitirul Militar „Stanley”, construit în memoria eroilor din luptele cu japonezii, și
Impresii de călătorie by Victor Geangalău () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1217_a_1939]
-
a străzilor sau a aleilor înguste. Biserica Sfintei Fecioare din Carmel, din partea de est a satului, se află pe o terasă frumos pavată cu dale, în jur fiind multă vegetație exotică. O altă zonă frumoasă a locului se află pe micuța stradă umbrită de smochini, Avenida da Praia, cu restaurante și vile construite prin anii 1920. Aici, se află Muzeul Caselor din Taipa, cu cinci reședințe, dintre care prima casă, specifică în stilul portughez din trecut, se evidențiază prin piesele autentice
Impresii de călătorie by Victor Geangalău () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1217_a_1939]