6,028 matches
-
împușcăturilor. Complicele lui n-a vrut să ne atace până n-a fost sigur că am ajuns la locul exact, că am trecut de el și că eram deja cu spatele. Trebuie să fi plănuit totul foarte bine. — Lepădăturile dracului - exclamă armeanul. Și partea proastă nu e că ne-au lăsat un mort și un rănit. Partea proastă e că ne-au luat un binoclu de noapte, ceea ce înseamnă că știu să-l folosească. — Probabil că asta căutau. — Tu crezi? — Eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
arătă spre girba pe care beduinul o lăsase la umbră: Pot să...? Am gura plină de nisip. Celălalt făcu un ușor gest de încuviințare, și, când în sfârșit Sam Muller se simți satisfăcut, scoase un oftat de ușurare zgomotos și exclamă: — Dumnezeule mare! Eu personal niciodată nu mi-am dat seama de incredibila importanță pe care o are apa. Poate că ar fi interesant ca guvernele țărilor bogate să-i oblige pe locuitorii lor să rabde de sete câteva zile pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
mizerabili mercenari s-ar putea să fie dispuși să-și sacrifice mizerabilul șef. Sud-africanul nu-și putu stăpâni un scurt hohot de râs, cu toate că era în pericol de moarte și se afla în mijlocul deșertului Tenere. — Al dracului de deștept ești! - exclamă. Îmi propui să-l trădăm pe Bruno Serafian...? — Îți propun să-i oferi o alternativă justă și, dacă nu acceptă, să-l determinați s-o facă. - Își deschise brațele într-un fel cu adevărat expresiv: Dacă n-o veți face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
-ți poți imagina... Vremea a fost excepțional de bună în ultima lună, dar roagă-te ca harmatanul să nu vină înainte de sosirea avionului vostru, pentru că ar fi imposibil să aterizeze, iar în cazul ăsta puteți să vă considerați morți. — Bine - exclamă Sam Muller oftând din rărunchi, în timp ce se ridica cu greu în picioare. O să mă rog ca harmatanul să nu se trezească. Într-o oră îl vei avea aici pe Bruno Serafian și jumătate din armele noastre. — În cazul ăsta, într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
adăpost și-și ascund capul între aripi, înseamnă că o să înceapă furtuna. Ei sunt singurii care știu ce se va întâmpla în deșert, pentru că pot vedea de sus. — Nicicând nu m-am gândit că o să mă bucur că văd vulturi - exclamă Mecanicul. Întotdeauna mi s-au părut ființele cele mai respingătoare din lume. — De fapt și sunt, dar au două misiuni foarte precise: să curețe deșertul și să-i informeze pe locuitori... - Gacel se ridică în picioare. - Și acum trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
inactivitate cu altele în care suntem obligați să mergem zi și noapte. — Și niciodată nu aveți senzația că nu sunteți în formă? Că nu suntem în formă...? repetă celălalt ca și cum n-ar fi înțeles la ce se referea. Oh, haide! - exclamă imediat. Nu vorbi prostii! În ziua în care un tuareg n-o să fie în formă, îl înghite deșertul. Nu deșertul, ci noaptea îl înghiți dintr-o dată, fiindcă dispăru pe neașteptate, fără ca interlocutorul său să fi avut timp să răspundă sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
mod sigur nu. Locul acela nu mai are nici un viitor. În realitate, niciodată n-a avut... Vru să mai adauge ceva, dar se întrerupse văzând că de după stânci apăru grupul format din ostatici, maică-sa și soră-sa... - Iată-i! exclamă. Întregi și nevătămați. — Slavă Domnului! Pilotul se duse să le strângă mâna și să-i îmbrățișeze pe cei ce păreau idiotizați, deoarece se aflau afară din peșteră și la câțiva metri de un elicopter care-i va duce înapoi la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Fă-l să înțeleagă! Cu asta o să puteți începe o nouă viață în orice loc, și lichelele astea din organizație au bani căcălău. Răspunsul nu admitea replică: — Gacel este șeful familiei, și facem numai ceea ce hotărăște el. — Ai dracului tuaregi! - exclamă Nené Dupré. M-am săturat până peste cap de năravurile voastre! Eu o întind! Împinse pasagerii, ca să se așeze cât mai comod posibil în elicopter, își ocupă locul și, câteva clipe înainte de a pune în mișcare rotorul, arătă cu degetul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
minute aparatul nu mai era decât un punct în zare. Abia atunci familia Sayah se apropie de sac, Aisha îl deschise și rămase câteva clipe năucită, cu gura căscată și cu ochii cât cepele. — Este posibil să existe atâția bani? exclamă în cele din urmă. Există sau nu, n-o să-i păstrăm - îi spuse fratele său. Nu sunt ai noștri. Și ce ai de gând să faci cu ei? vru să știe Suleiman. Vrei să-i lași aici să se șteargă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
De ce ar fi acesta un act de curaj? Pentru că vocea aparține unui misogin antisocial, violent, unui mizantrop suferind de titanism. Nu e un personaj care să stimuleze empatia manifestă a cititorului. E un lucru imposibil, mai ales când îl vezi exclamând cu satisfacție după ce a reușit să facă dragoste o oră vorbind la telefon în același timp... Un personaj fără îndoială puternic, singur, dorindu-și această singurătate ca pe un test suprem de rezistență. Partea diaristică - încadrată de o ramă teoretică
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2179_a_3504]
-
ar fi implicațiile inter-frame ale romanului, cuprinse între marginile vagi ale parantezelor auctoriale. Se simte din plin lectura aplicată cu atenție textelor lui Eco (a se citi nota din jurnalul lui M., unde acesta citează din Opera aperta, pentru a exclama contrapunctic și dezamăgit că la noi încă se discută despre geniu, măiestrie etc.). Ce m-a atras spre această carte, de când am citit-o prima oară, a fost tocmai contrapunctul adus acestei virilități nevrotice: jurnalul lui A. conține destulă candoare
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2179_a_3504]
-
timpul, iar expresia pe care-o rostește atunci când se pregătește să facă o nouă golănie sau soarta i se arată nesperat de prietenoasă face cât toate cele treizeci de cuvinte ale Ellocikăi: „Înaltă clasă!“. Un alt personaj care mai mult exclamă decât vorbește normal e Iznurenkov, un tip care trăiește din vânzarea de poante la redacțiile de ziar din Moscova. Avessalom Iznurenkov (numai chinuindu-mă să pronunț „rusește“ numele ăsta, și am impresia că am citit o fază genială) încearcă să
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2179_a_3504]
-
insurmontabilă: „O timiditate dezastruoasă mă oprea să fac primul pas, să îndrăznesc să mă apropii de o fată fără recomandație prealabilă și îndelungi preliminarii, timiditate care - vedeam cu ciudă - îmi întârzia planurile, însă în același timp mă și consola (...) Și exclamam ridicol-ridicol pe care-l credeam atenuat, deoarece îmi dam seama de prezența lui: Nu voi fi niciodată un Don Juan.>>” Anton Holban are vocația „neregulilor” și era previzibil că el nu va crea un Don Juan împlinit. „important este că
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
emoție este însoțită de reflecția asupra ei: A asculta o bucată bună de muzică, a citi ceva subtil, a fi în mijlocul celui mai superb aranjament al naturii, și totuși a nu-ți uita prezența, a nu fi în stare să exclami ceva fără sens numai din entuziasm, fără a te auzi și să te găsești caraghios, a-ți urmări clipă cu clipă propria-ți emoție și evoluția ei; înseamnă să nu mai ai nici un sentiment pur, nealterat de o cercetare inutilă
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
a continuat Arnold, dar în anul 732 î.e.n. Tiglath-pileser al Treilea l-a incendiat din nou distrugându-l din temelii. — Cine? am întrebat eu. — Tiglath-pileser al Treilea, a repetat Arnold. Asirianul, a completat el, dând ghes memoriei mele. — O! am exclamat eu. Care va să zică al Treilea! — Vorbești de parcă în viața dumitale n-ai fi auzit de el, a zis Arnold. — N-am auzit, am răspuns eu ridicând umil din umeri. Cam urât din partea mea. — Păi..., a spus Arnold, adresându-mi o încruntătură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
Arnold, adresându-mi o încruntătură de profesor, mie mi se pare că e într-adevăr cineva de care ar trebui să știe toată lumea. A fost probabil cel mai de seamă om pe care l-au dat vreodată asirienii. — O! am exclamat eu. — Dacă vrei, o să-ți aduc o carte despre el, s-a oferit Arnold. — Foarte frumos din partea dumitale, am zis eu. Poate că mai târziu o să reușesc să mă gândesc și la asirieni de seamă. În clipa asta mintea îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
colț de lume s-ar fi aflat ei! Dumneata îți făceai deja datoria cu plutonul SS, i-am spus eu. Arpad radia de satisfacție, amintindu-și zilele lui de glorie la SS. — Ce bine am făcut-o pe arianul! a exclamat el. — Nimeni nu te-a suspectat vreodată? l-am întrebat. — Cum să-ndrăznească? mi-a spus el. Eram un arian atât de pur și de crâncen, încât m-au pus chiar și într-un detașament special. Misiunea acestui detașament era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
a atins amestecul cu un chibrit aprins. Flacăra era de un galben aproape pur, o flacără de sodiu, și făcea ca ea să mi se arate ca un cadavru, iar eu să-i apar ei tot ca un cadavru. — Uite, exclamă ea, așa vom arăta când vom muri. Această bizară demonstrație m-a speriat nu numai pe mine; a speriat-o și pe ea. Mama se speriase pe sine cu propria ei bizarerie și din clipa aceea am încetat a-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
câteva zile. Să-l țineți la cald și uscat. Și m-a împins spre ușă. — Sprechen Sie Deutsch? strigă mama lui în urma mea pe când eu tocmai ieșeam. — Poftim? am zis. — V-am întrebat dacă vorbiți nemțește, repetă ea. — O! am exclamat. Nu... mă tem că nu, am afirmat încercând câteva experimente timide. Nein? am rostit eu. Înseamnă nu, nu-i așa? Foarte bine, zise ea. — Auf wiedersehen, am spus. Înseamnă la revedere, nu-i așa? — Până ne vom vedea din nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
nu, am afirmat încercând câteva experimente timide. Nein? am rostit eu. Înseamnă nu, nu-i așa? Foarte bine, zise ea. — Auf wiedersehen, am spus. Înseamnă la revedere, nu-i așa? — Până ne vom vedea din nou, traduse ea. — O! am exclamat. Atunci... auf wiedersehen. — Auf wiedersehen, rosti ea CAPITOLUL NOUĂ INTRĂ ZÂNA-MEA-BUNĂ... Am fost recrutat agent american în 1938, cu trei ani mai înainte ca America să intre în război. Am fost recrutat într-o zi de primăvară în Tiergarten, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
al ziarului Sunday Tribune din Chicago. Trei chipeși ofițeri SS au trecut țanțoși pe aleea care ne despărțea. După ce s-au îndepărtat, omul a pus deoparte ziarul și mi s-a adresat în engleza nazală vorbită la Chicago. — Frumoși bărbați! exclamă el. — Cam așa, am zis eu. — Înțelegeți engleza? întrebă el. — Da, am răspuns eu. — Slavă Domnului că cineva înțelege engleza, zise el. Am înnebunit tot încercând să găsesc pe cineva cu care să vorbesc. — Chiar așa? m-am mirat eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
O scurtă perioadă de timp am mințit față de Kraft în privința a ceea ce fusesem și ceea ce făcusem. Dar prietenia noastră s-a legat atât de tare, atât de repede, că foarte curând i-am mărturisit totul. — E atât de nedrept! a exclamat el. Mi-e rușine că sunt american! De ce nu are guvernul curajul să declare: „Oameni buni! Omul ăsta pe care îl scuipați e un erou!“. Era indignat - și după părerea mea indignarea lui era sinceră. — Pe mine nu mă scuipă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
Desenasem cele trei simboluri cu săptămâni în urmă, la sfârșitul unei dispute despre patriotism avută cu Kraft. Ovaționasem entuziast pentru fiecare simbol, demonstrându-i lui Kraft ce înseamnă patriotism pentru un nazist, un comunist și un american. „Ura! ura! ura!“ exclamasem eu. Neobosită, Helga depăna firul povestirii, țesând o biografie la războiul nebunesc al istoriei moderne. A scăpat din detașamentul de muncă după doi ani, a zis ea, a fost prinsă a doua zi de niște asiatici prostovani cu mitraliere și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
fost în tabere opuse, preciză Robert. — Înțeleg, am zis eu. Nu știam nimic despre el, nu mă deranja deloc să aparțină oricărei tabere poftea. — Eu am fost de partea ălora de culoare, zise el. Am fost cu japonezii. — Oho! am exclamat eu. — Am avut nevoie de tine și tu ai avut nevoie de noi..., zise el, vorbind despre alianța dintre Germania și Japonia în timpul celui de-al doilea război mondial. Numai că au fost o mulțime de lucruri asupra cărora n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
Nu înțeleg, zise ea. — Melodia mea preferată, am lămurit-o. Îmi place așa de mult încât o am în douăzeci și șase de exemplare. M-a privit cu indiferență. — Chiar așa? — E... e o glumă personală, am adăugat șovăielnic. — O! exclamă ea. — Personală..., am reluat eu. Trăiesc de-atâta vreme singur, încât la mine totul este strict personal. Mă întreb dacă mai e cineva în stare să înțeleagă vreo vorbă de-a mea. — Eu voi fi, spuse ea tandru. Dă-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]