3,994 matches
-
poșeta cu aspect clasic, căptușită cu blană, cu lănțișor metalic, pe care o dădusem cadou mamei („O, scumpo, dar e superbă. Și ce marcă ziceai că e?“ă, am vândut toate topurile transparente, toți pantalonii de piele, toate cizmele cu toc cui, toate sandalele cu breteluțe. Casiera a chemat‑o pe proprietara magazinului și au decis amândouă că ar fi mai bine să Închidă magazinul pentru câteva ore, până când evaluează marfa. Setul de voiaj Louis Vuitton - cele două sacoșe enorme, geanta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
mi‑a zâmbit și mi‑a făcut cu ochiul. Și, În timp ce bruneta drăguță termina de cântat strofa respectivă, el mi‑a deschis ușa ca unei persoane importante. Joc de cuvinte - În original, clacker desemnează și zgomotul produs de pantofii cu toc, și o persoană bîrfitoare. Club select din New York. Faimoasă jucătoare de tenis În anii ’80. Actor american născut În 1970, remarcat mai ales grație unor sitcomuri pentru adolescenți. Cockney - accentul celor din mediul necultivat al Londrei. Cel mai cunoscut lanț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
un joben Înalt, din acelea pe care le au măscăricii la circ și din care scot tot felul de obiecte, mai mari sau mai mici, neînsuflețite sau chiar vii. Purta niște botfori roșii, aduși În față ca niște bărcuțe, cu tocul Înalt, ce se auzeau țăcănind sec atunci când călca; avea un fel de smoching terminat În spate cu un șnur lung, ce se mișca În sus și În jos când discuta cu mine despre; dar stai să-mi amintesc despre ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
operat de amigdale la doctorul Ionescu, În prima zi de convalescență, am Început să uzez o formulă de adresare ce deranjează pe toată lumea; mi-a venit spontan, când m-am Întâlnit pe hol cu Romulus A., acest homunculus mizer cu tocuri femeiești de o palmă, cu părul răsucit vâlvoi În sus ca să pară mai Înalt. „Ce mai faci?“ Îl Întreb eu de formă. „Ce să fac, vreu s-o f... pe Anca!“ „Asta e tot ce vrei tu să faci?“, Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
de o nostalgie dureroasă, vru să se apuce pe loc să răspundă, ca și când numai astfel și-ar fi putut ușura inima. Pe masă erau câteva cărți aduse de acasă, biblioteca lui, apoi caiete cu însemnări, cu crâmpeie de poezii, cerneală, tocuri... Numai hârtie de scrisori n-avea. Căutând un petic de hârtie potrivită își aduse aminte de Iuga, coborî în realitate și hotărî să amâne răspunsul până ce va putea comunica lucruri mai multe și poate mai bune. De altfel, se făcuse
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]
-
cu reparații, numai să fie și să iasă un ban. Titu îl nimeri bocănind de zor la un pantof de damă. ― Numai două secunde să ai răbdare, domnule Herdelea, zise cizmarul fără să se oprească din lucru. Doar să isprăvesc tocul doamnei Tănăsescu, că se duce diseară la teatru și, uite, așteaptă domnul Tănăsescu... Poftim, stai jos un minut!... Mișule, unde ești? Dă un scaun domnului Herdelea! Titu dădu mâna cu Mișu și cu Tănăsescu. Așezîndu-se, mai văzu un militar, pe
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]
-
ghirlande. Mane chinele, în rochii lungi și strâmte, priveau peste capetele lor. — Aia de-acolo, roșie și cu volănașe, e cea mai frumoasă, tânji ea. Parcă aș fi la nuntă, dacă aș îmbrăca-o. O dată am și visat-o. Purtam tocuri subțiri și înalte. Râse : Parcă nici nu eram eu... Știi că visez colorat ? — Orice om visează colorat, nu ? — Nu știu, dar e mai frumos ca în realitate. Vin aicea mereu, rochia asta e de vreun an în vitrină, știu toți
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
tot, atunci sunt și în locul ăsta. — Pe ei îi lătra Fidel ? Maestrul încuviință. Ea strânse, descumpănită, foaia și o strecură în deschizătura poșetei. — Cum poți lupta împotriva demonilor ? întrebă. Cu glon țul de argint, cu descântece, cu usturoi frecat de tocul ușii ? — Numindu-i. Entitățile bune le chemi rostindu-le numele. Demonii îi alungi tot așa. Nu e ușor să le știi numele, trebuie să fii, pentru asta, un inițiat. Ca orice om care a trecut de limita oricărei suferințe, bătrânul
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
erau din cele domestice, gata să se lase mânate într-o parte și în alta. Dar erau și oameni-vulpi, oameni-lupi ori dintre cei cu fețele alungite ca de viezure sau iuți, ca niște nevăstuici. Se vedeau și gazele, săltând pe tocuri subțiri, hipopotami fălcoși și greoi, tapiri cu nasurile în jos, de parcă ar fi avut vârful umplut cu alice. Pe de altă parte, multe erau rânduite altfel decât ar trebui. Privind la oamenii-păsări, la oamenii-animale sau la oameniicuvinte, nu reușea să
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
băutură, Melania se întorcea cu câte un căruț plin cu scândurele. Altă dată aveau mai mult noroc, pândeau vreo casă care se demola și mergeau împreună, dis-de-dimineață. Coltuc veghea în capul străzii, iar Melania se căznea să smulgă cercevele ori tocurile de uși, pe care le târa până acasă. Străzile lor intrau cu greutate în lumea cea nouă, casele, strângându-se unele în altele, erau istovite, unele cădeau dintr-odată într-o rână, prăvălindu-se. La fel teii ori salcâmii bătrâni
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
părul blond rămânea nepăsător la vântul care se întețise, ca împietrit în jurul chipului alb. Ochii îi erau limpezi, de culoare violet, ei sileau toate celelalte figuri-plantă să pălească. Era subțire, chiar și înveșmântată în haina de blană, iar botinele cu tocuri lungi făceau să țâșnească din fiece pas o grație care-ți tăia răsuflarea. Orbul îi simți cel dintâi parfumul care se prefira înaintea ei ca un sunet de flaut. Ologu se trase un pas - singurul pe care îl avea - înapoi
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
ci una tulbure, cu vinișoare sângerii, străduindu-se să oblojească ceea ce fusese vătămat pentru totdeauna. Nu-și amintea de tatăl lui dispărut decât prin vocea lovind în pereții odăii lui primitoare, strivind ochii vorbitori, ca niște bulbi de lalea sub tocul cizmei. El căpăta înfățișări diferite, de câte ori lumea din jur se învolbura și devenea amenințătoare ; vocea nu dispăruse niciodată și nici loviturile pe care continua să le simtă în oasele încă moi. O parte din trupul lui striga, ferecat. Atunci îl
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
privire lungă. — Știți, da ? strigă din urmă polițistul, fără ca totuși să se clintească de pe scaun. Pe coridor, la dreapta, și pe urmă scările alea mici. Ați mai fost pe la noi ? În dreptul ușii, țeava caloriferului o lua în sus, pe urmele tocului de lemn. Am mai fost, demult... Atunci e în regulă, nu s-a schimbat nimic, doar ce-am dat cu o spoială de var... Cu ce ați fost atuncea, cu buletinul, nu ? Cu schimbarea de identitate ? Rada se mai întoarse
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
stâng, numai Marchiza putea ști și, oricum, nimeni nu părea să se mire. Contururile continuau netulburate și abundente, scoase cu ostentație în evidență de strâmtimea fustei, mult prea îngustă ca rotunjimile de pe abdomen să poată îndura. Marchiza ședea proțăpită pe tocuri înalte, prop tindu-și mâinile în colacii șoldurilor ca pe niște mânere. Făcea din când în când ochii roată, își arcuia fundul înapoi și piepții înainte, iar în această mișcare cabrată cerceii supra etajați și salbele ca niște ghirlande sunau ca
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
reușea să-i acopere șoldurile și pântecul, care se buclau peste fusta neagră, prea strânsă pe coapse și terminată, la jumătatea pulpelor, într-un tiv de dantelă care se continua în banda ciorapilor negri. Pantofii erau atât de săltați pe tocuri, încât fata părea suspendată deasupra pământului, cu tălpile atârnându-i. Dar, în ciuda acestei înfățișări în care fiecare detaliu era potrivit cu celelalte, avea un aer stânjenit. Cum te-a chemat azi ? întrebă Maca, găsind un pahar și privindu-l la lumină
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
ce nume să-l strige. Să-i băgăm ciorapul în gură, să nu-și muște limba ori să-și spargă dinții. Bărbatul de la parter, care trăgea din chiștoc, era singurul care nu se îmbulzise, preferând să stea deoparte, rezemat de tocul ușii. — S-a pișat pe el, observă și această constatare fu unica lui contribuție. — Rața ! strigă Maca, peste vocile celorlalți. Unde-i rața ? Primi cinci răspunsuri simultane și diferite. O găsi în al șaselea loc în care căută, pe dulap
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
natură. Pe când bărbatul, uită-te la el, burtos, chelios și bântuit de neputințe... Jenică nu se încumetă să avanseze pe tema asta. Își puse mâinile pe genunchi, ca să-și ascundă burta. — E tare gagica... Și uite-o cum calcă pe tocurile alea, înțepat, parcă ar merge pe boașe. Asta de unde-ți veni ? întrebă Maca, cocoțându-se pe speteaza de lemn a băncii și continuând să privească peste gard. — Se vede că-i place, spuse Jenică, de parcă lucrurile erau deja lămurite. Nu
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
degetul mare de arătător, ca atunci când numeri banii. Au plătit înainte. Hai, du-te și proptește-i de gard... Namila îi înșfăcă la subsuori, ca pe două suluri de stofă, și, ferindu-i să nu-i dea cu capul de tocul de lemn al ușii, îi scoase, însoțindu-se cu un fel de cântec pe care îl șuiera printre buzele făcute pâlnie. Se întoarse repede, scuturându-și palmele cât niște cazmale. Și acuma, spuse bătrânul, ia niște bani și du-te
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
mâncat tot. N-a rămas nimic pentru vânzare. Mama își cere scuze pentru deranj și îi zice că o să plecăm de îndată ce ne punem pe picioare. El aprobă din cap și apoi o previne pe mama în legătură cu ușa: — Se desprinde din toc. În cele din urmă îl îngropăm pe tata. Pentru că nu ne permitem, nu are loc nici o ceremonie. Ne instalăm în casa cu trei camere a unchiului, într-o locuință pentru rude, de pe ulița Pewter. În dialectul local, așezarea se numește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2323_a_3648]
-
După un ger năpraznic, pe străzile din Peking sunt găsite trupuri înghețate. Îi dau mamei tot ce câștig, dar nu e suficient pentru a plăti cheltuielile. Cămătarii fac coadă la ușa noastră. Ușa a căzut de mai multe ori din toc. Unchiul al Unsprezecelea nu se simte în largul său și gândurile i se citesc pe față. Știu că vrea să ne mutăm. Mama și-a luat o slujbă ca menajeră, dar a fost dată afară a doua zi pentru că s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2323_a_3648]
-
care îi face pe spectatori să rămână muți de admirație - o pereche de pantofi minunați. Dacă nu a suferit în copilărie, a suferit din greu și mult timp în calitate de soție neglijată, ca să câștige dreptul la această răsplată. Pantofii manciurieni cu tocuri înalte sunt de un bun gust desăvârșit, iar aceștia sunt acoperiți cu nestemate care sclipesc ca roua de pe petalele unui bujor de primăvară. Nuharoo plânge de fericire. În perioada lunilor în care împăratul Hsien Feng și cu mine pierduserăm șirul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2323_a_3648]
-
el, venind imediat spre mine, oferindu-se să-mi ia haina. În aceeași secundă, apăru și Penelope țopăind, cu o expresie congestionată, apoi de ușurare. Purta o rochie scurtă, neagră, de cocteil, cu un bolero pe deasupra și sandale argintii cu tocuri extraordinar de Înalte și mi-am dat seama imediat că o Îmbrăcase maică-sa. —Bette! șuieră ea, apucându-mă de braț și ducându-mă departe de Avery, care Își reluă imediat conversația intensă cu fata. De ce ai Întârziat atât? M-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]
-
ne-am aruncat nici măcar o privire. M-a lăsat să ies prima și să fac ture prin hol un minut, În timp ce ea ieșea afară și trecea În pas normal pe lângă fântână. Am urmat-o cât de repede am putut cu tocurile mele urâte, incomode, iar umiditatea m-a lovit În față ca un zid. Nu ne-am vorbit până când nu ne-am amestecat printre trântorii de birou care stăteau la coadă, cuminți și În același timp stresați, pentru că Încercau să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]
-
am calitățile sau pregătirea necesară ca să lucrez cu redactorul-șef - cum o cheamă? Simon interveni. —Anna Wintour. Și nu, nu ai. — Nu? Atunci ce părere ai de Bazaar? Întrebă Will. —Will... m-am uitat În jos la pantofii mei fără toc urâți și murdari și apoi din nou la el. Poate că progresasem de la etapa Birkenstock 1 și a codițelor Împletite, dar Încă eram cufundată cu totul În lumea post-facultate a garderobei de serviciu de tip Ann Taylor. —Ah, nu te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]
-
să nu port costum, dar de-abia când am aruncat o privire asupra aspectului celorlalți mi-am dat seama că tot nu calculasem corect. Aparent, noțiunea mea de business casual (pantaloni cu manșete gri Închis, cămașă Oxford albastru deschis și tocuri discrete, joase) era ușor diferită de a restului angajaților de la Kelly & Company. Sediul era un spațiu vast În centru, cu ferestre până În tavan, prin care se vedea până pe Wall Street și spre vest până spre New Jersey, ceea ce-i dădea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2293_a_3618]