38,095 matches
-
astfel că îi înțelegeau, ca războinici, pe emisari. În chip ciudat, simțeau chiar și un fel de compasiune pentru ei. După ce trecură de palisadă și de poarta castelului, Kanbei și fiul său ajunseră rapid la poarta principală, unde Goto și trupele sale alese pe sprânceană îi așteptau, cu o indiferență solemnă. „Acum îmi dau seama cum a fost apărat castelul de acești oameni,“ își spuse Kanbei, în timp ce se apropia de poartă. „Castelul nu va cădea, chiar dacă nu mai există mâncare. Vor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
își reînnoi jurământul în propria lui inimă. „Într-un fel sau altul,“ își spuse el, „misiunea asta care mi-a fost încredințată trebuie să reușească.“ Goto și oamenii lui erau surprinși de atitudinea mesagerului. Aveau în față un general al trupelor atacante dar, în loc de a-i privi cu aroganță, venise însoțit doar de un tânăr fermecător. Nu numai atât, dar când acel Kanbei îl salută pe Goto, ceru în grabă ca lectica să-i fie coborâtă la pământ și, ridicându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
să țin sabia cu ambele mâini sau să înhaț lancea dușmanului și chiar s-o arunc înapoi spre el. Singurul lucru pe care nu-l pot face e să alerg înainte și-napoi. Când stau cocoțat pe lectică și văd trupele inamice năvălind, mă umple un sentiment irezistibil. Am senzația că dușmanul se va retrage numai la auzul glasului meu. A, dar acum e periculos. Mai este zăpadă în zonele umbrite ale drumurilor abrupte de pe-aici și riscați să alunecați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
ceva obișnuit pentru el să devină furios și exasperat, când o situație de război se arăta nefavorabilă. Luna trecu și sosi a patra zi din Luna a Doua. La Katsuyori ajungeau știri îngrozitor de neliniștitoare: Nobunaga dăduse, pe neașteptate, ordin ca trupele Oda din Azuchi să se mobilizeze, iar el însuși plecase deja din Omi. Un alt spion aduse o nouă veste proastă: — Forțele lui Tokugawa Ieyasu au plecat din Suruga; trupele lui Hojo Ujimasa au părăsit Kanto; iar Kanamori Hida a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
ajungeau știri îngrozitor de neliniștitoare: Nobunaga dăduse, pe neașteptate, ordin ca trupele Oda din Azuchi să se mobilizeze, iar el însuși plecase deja din Omi. Un alt spion aduse o nouă veste proastă: — Forțele lui Tokugawa Ieyasu au plecat din Suruga; trupele lui Hojo Ujimasa au părăsit Kanto; iar Kanamori Hida a pornit de la castelul său. Cu toții merg spre Kai și se spune că Nobunaga și Nobutada și-au împărțit trupele în două și sunt gata să dea năvală. Când m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
nouă veste proastă: — Forțele lui Tokugawa Ieyasu au plecat din Suruga; trupele lui Hojo Ujimasa au părăsit Kanto; iar Kanamori Hida a pornit de la castelul său. Cu toții merg spre Kai și se spune că Nobunaga și Nobutada și-au împărțit trupele în două și sunt gata să dea năvală. Când m-am urcat pe un munte înalt și am privit, am văzut, în toate direcțiile, coloane de fum. Katsuyori avu senzația că fusese trântit la pământ. — Nobunaga! Ieyasu!Și până și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
în toate direcțiile, coloane de fum. Katsuyori avu senzația că fusese trântit la pământ. — Nobunaga! Ieyasu!Și până și Hojo Ujimasa? Conform acestor rapoarte secrete, era ca un șoarece prins în cursă. Se apropia amurgul. Sosiră noi știri, anunțând că trupele lui Shoyoken dezertaseră în noaptea trecută. — Nu poate fi adevărat! exclamă Katsuyori. Dar realitatea era că acel lucru se întâmplase în timpul nopții, iar mesajele urgente care veneau, unul după altul, aduceau dovezi de netăgăduit. — Shoyoken! Nu e el unchiul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Baisetsu, îl părăsise și, ca și cum, asta n-ar fi fost de ajuns, nu numai că-i predase inamicului castelul său din Ejiri, dar se și angajase să-l călăuzească pe Tokugawa Ieyasu. Acum, se spunea că se află în avangarda trupelor care invadau provincia Kai. Așadar, propriul lui cumnat îl trădase pe față și chiar încerca să-l distrugă. Știind acest lucru, era acum nevoit să reflecteze puțin la sine însuși, în toiul agoniei. „Unde am greșit?“ se întreba Katsuyori. Deși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
pe care Kaisen și le făcuse în privința lui Katsuyori, care nu avea caracterul tatălui său, se mistuiseră cu desăvârșire. Era clar că, după părerea preotului, îndelungatul război civil se sfârșise. Astfel, a-l ajuta pe Katsuyori să îngenuncheze cu forța trupele clanului Oda sau a găsi vreo soluție infailibilă, era cu neputință. Clanul Takeda fusese întemeiat cu secole în urmă, iar numele lui Shingen strălucise prea orbitor pe cer: Katsuyori n-avea să cerșească, la picioarele lui Nobunaga, capitularea. Takeda Katsuyori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
În mijlocul provinciei dușmane, se aflau forțe care nici nu mai erau considerate inamice. Atât Naegi Kyubei de la Castelul Naegi, cât și Kiso Yoshimasa din Fukushima erau oameni care așteptau, cu nerăbdare, sosirea lui Nobunaga, nu pe-a lui Katsuyori; iar trupele care mărșăluiau din Gifu în Iwamura o făceau fără a întâmpina nici o rezistență. Diversele fortărețe ale clanului Takeda fuseseră lăsate pradă vântului. Când noaptea făcu loc zorilor, atât Castelul Matsuo cât și cel din Ida nu mai erau decât două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
scăzuse. De la începutul Lunii a Doua până la începutul celei de-a Treia, zidurile de piatră ale Castelului Takato fură scăldate în sângele armatelor atacatoare și apărătoare. După ce răzbiră prin primele palisade, care se înălțau la cincizeci de metri de șanț, trupele atacante umplură șanțul cu pietre, tufișuri, copaci și pământ. Apoi, îl traversară foarte repede, până la baza zidurilor de piatră. — Haideți! strigau oamenii de pe meterezele de lut și zidurile de pământ podite, în timp ce aruncau lănci, lemne și pietre și turnau ulei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
puști. Oblojeau răniții și găteau mâncarea soldaților. Nimeni nu le dăduse nici o comandă, dar lucrau în perfectă ordine și fără nici un cuvânt de nemulțumire. Dacă aruncăm asupra lor tot ce-avem, castelul va cădea. Astfel grăi Kawajiri, unul dintre generalii trupelor ofensive, care se dusese să discute cu Nobutada. Avem prea mulți morți și răniți, răspunse Nobutada; reflectase personal asupra situației. Nu ai altă idee mai bună? — Pare-mi-se că forța soldaților din castel depinde de convingerea lor că Seniorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
punea problema alegerii între voință și moarte. Era o goană deznădăjduită spre moarte. Porțile din fața și din spatele castelului fură deschise larg, sfidător, de oamenii dinăuntru, și o mie de războinici năvăliră afară, cu strigăte de război răsunându-le din piepturi. Trupele asediatoare fură luate prin surprindere. Un moment, domni o asemenea zăpăceală, încât fu amenințat până și cartierul general al lui Nobutada. — Înapoi! Regruparea! Comandantul forțelor din castel, care pândea momentul propice, ordonă revenirea în castel: — Retragerea! Retragerea! Oamenii se întoarseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
asupra lui, împreună cu Mitsuhide. Seniorul ezită să-l mai privească și îi ceru lui Toshimitsu să-l strângă. În acel moment, din depărtare se auzi, prin văzduh, sunetul unui corn. Era chemarea de la cartierul general din Templul Hoyo, semnalizându-le trupelor din tot orașul să fie gata. Auzit în arena sângerosului război, semnalul de corn era un sunet de o groază indescriptibilă, reverberând în ecouri triste. Dar, auzit într-o asemenea dimineață, glasul cornului era blând și aproape liniștitor. Curând, Mitsuhide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
n-am mai privit scrisul de mână al Domniei Sale, spuse el. Înainte de a deschide scrisoarea, o ridică respectuos la frunte; era, la urma urmei, scrisă de mâna seniorului său. Când termină de citit, Hideyoshi introduse scrisoarea în kimono și întrebă: — Trupele noastre din Kai au înregistrat victorii strălucite? — Armata Domniei Sale a fost o forță irezistibilă. Cam în vremea când am plecat noi din Kai, oștirea Seniorului Nobunaga ajunsese, deja, la Suwa. — Nici nu m-aș fi așteptat la altceva din partea Seniorului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Muntele Ryuo, un platou înalt, la nord de Castelul Takamatsu. De acolo, putea privi direct castelul propriu-zis. De la prima vedere, putu să observe așezarea terenului și să aprecieze legătura dintre fortărețe și castelul principal. De asemenea, putea supraveghea mișcările de trupe de la cartierul general al clanului Mori, aflând, din timp, dacă trimiteau întăriri. Își începu campania cucerind micile fortărețe de frontieră una, câte una, până când nu mai rămase decât Takamatsu. Îngrijorat de această întorsătură negativă a evenimentelor, Muneharu le trimitea mesaje
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
v-aș cere să hotărâți dinainte o strategie pentru cazul că întăririle clanului Mori sosesc când construcția va fi încă doar la jumătate. Pe toți zeii, e mai greu să-i punem pe lucrătorii ăștia să muncească decât să conducem trupele în luptă. Neobișnuit de nervos, Hideyoshi număra tăcut, pe degete. Din oră în oră, era informat despre apropierea unei numeroase armate a clanului Mori și primea depeșele ca și cum ar fi privit norii unei furtuni de seară apropiindu-se de munți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
cu blândețe pe spate. Tânărul plângea fără a se ascunde. Începu ploaia. Torente albe șiroiau în lacul mocirlos, din norii groși, care coborau încet. Era noaptea celei de-a douăzeci și doua zile din Luna a Cincea, seara de după sosirea trupelor clanului Mori la frontieră. În întuneric, doi oameni înotau ca niște pești ciudați prin lacul mâlos, ca să se cațere pe stăvilar. Atinseră un șir de clopoței și pocnitori, care fuseseră prinse pe o funie întinsă pe marginea apei și legată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
provinciile apusene. Forțele clanului Akechi urmează să mărșăluiască din Tajima, în Inaba. Poți intra, după voie, în provinciile lui Mori Terumoto. Nu fi delăsător și nu lăsa să treacă timpul. Trebuie să te întorci imediat la Tamba, să-ți pregătești trupele și să aperi flancul lui Hideyoshi de-a lungul drumului Sanin. În curând, voi porni eu însumi spre apus, ca ariergardă. Nu pierde timpul, riscând să ne faci să pierdem această ocazie strategică. Mitsuhide se prosternă, răspunzând că avea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
când un războinic începu să bată toba în fața castelului, fața păru să i se golească încet de orice culoare. Chokansai se întoarse spre Mitsuhide, spunând: — În curând va fi Ora Cocoșului, așa că asta trebuie să fie toba care-ți cheamă trupele pe terenul de adunare. Mitsuhide era din ce în ce mai deprimat. — Știu, spuse el, pe un ton ce părea înverșunat, și-și goli ultima ceașcă. În mai puțin de-o oră, era pe cal. Sub un cer de stele palide, trei mii de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
a traversa râul Shirakawa, trebuia să coboare povârnișul Muntelui Uriyu și să iasă pe drum la miazăzi de Templul Ichijo. Urcaseră încontinuu, dar, din acel punct, drumul avea să coboare tot timpul. — Odihniți-vă! Mitsutada îi trecu lui Mitsuhide comanda trupelor. Mitsuhide descălecă și el, pentru a se odihni un scurt răstimp. Dacă ar fi fost zi, ar fi privit diversele străzi ale capitalei. Acum, însă, contururile orașului erau cufundate în întuneric și nu se deslușeau decât formele acoperișurilor de temple
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
plutea peste nenumăratele chipuri. Cornul sună iarăși - de data asta, din pădurea îndepărtată. Din curtea capelei închinate lui Hachiman, zeul războiului, Mitsuhide și generalii săi ieșiră echipați strălucitor, în razele piezișe ale soarelui la apus. Mitsuhide își trecu în revistă trupele care, laolaltă, arătau ca un zid de fier. Fiecare soldat ridica ochii la trecerea lui Mitsuhide, ostașii de toate gradele simțindu-se mândri de a lupta sub comanda unui atât de mare general. Mitsuhide purta o armură neagră cu fir
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
a sosit azi-noapte de la Mori Ranmaru, aflat acum în Kyoto. Am să v-o citesc, ca s-o înțeleagă toată lumea. Desfăcu scrisoarea și citi: — „Din ordinul Seniorului Oda Nobunaga, urmează să veniți în capitală, pentru ca Domnia Sa să treacă în revistă trupele înaintea plecării spre apus.“ Vom pleca la Ora Cocoșului. Până atunci, dați soldaților comanda să-și pregătească merindele, să le dea cailor de mâncare și să se odihnească. Dacă imaginea a treisprezece mii de oameni pregătindu-și proviziile pe câmp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Șoaptele și râsetele care nu ajungeau tocmai până la urechile comandanților exprimau supoziția că până pe câmpul de luptă mai era cale lungă. Coloana se puse în mișcare. Din acel moment, comandanții începură să țină în mâini lănci și să meargă pe lângă trupe, cu pași mai grăbiți și ochi atenți. La stânga. La stânga. Oamenii începură să coboare prin despărțitura din Oinosuka, spre răsărit. Nici un soldat nu coti pe drumul către apus. Îndoiala se reflecta în toți ochii. Însă chiar și aceia care aveau bănuieli
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
oamenii noștri. Glasul lui Mitsuhide era tăios ca o sabie; se vedea cu ușurință că mintea îi lucra cu toată viteza, iar vasele de sânge îi erau atât de tensionate, încât nu mai aveau mult până să plesnească. În timp ce priveau trupele lui Genemon trecând prin apa râului Katsura, oamenii rămași se simțeau tot mai neliniștiți. Mitsuhide încălecă la loc și, unul după altul, cei de sub comanda lui îi urmară exemplul. — Transmiteți ordinele. Aveți grijă ca nimănui să nu-i scape nici un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]