38,095 matches
-
cel puțin la suprafață, nicăieri nu se vedea nici urmă de îndoială, neliniște de sau de îngrijorare. Când totul fu gata și oamenii refăcură rândurile, bătrânul războinic Saito Toshimitsu ridică glasul, călit într-o sută de bătălii, și le vorbi trupelor aproape ca și cum ar fi citit un text scris: — Bucurați-vă. Astăzi, stăpânul nostru, Akechi Mitsuhide, va deveni conducătorul țării. Să nu aveți nici cea mai mică umbră de îndoială. Glasul său ajungea până departe, la pedestrași și la purtătorii de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
pe o tarla cu vinete, o tânără fată zăcea moartă, cu coșul încă strâns în mână, tăiată dintr-o singură lovitură de sabie. Se vedea bine că sângele continua să curgă, căci era mai proaspăt decât roua dimineții. Fără îndoială, trupele lui Amano Genemon care porniseră înaintea armatei principale îi văzuseră pe acei agricultori matinali pe plantații, îi fugăriseră și-i uciseseră. Poate că le fusese milă, dar aveau ordin să nu riște succesul acțiunii mai importante care urma. Privind în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
larg. În regulă! Treceți! răcni el, mânându-i înainte. Se dăduse ordin să năvălească în liniște, fără strigăte de luptă, cu steagurile coborâte și împiedicând până și caii să necheze. Dar, de cum se repeziră pe porți, dând năvală în oraș, trupele clanului Akechi se însuflețiseră deja până la frenezie. — La Templul Honno! Prin tumultul general, din casele de ici și colo se auzeau uși deschizându-se, dar locatarii, imediat ce priveau afară, își retrăgeau capetele la loc și trânteau ușile, încuindu-le cât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Și, din cauza armurilor grele, cei căzuți se scufundară până la mijloc în apa noroioasă, cu miros viciat, de culoarea cernelei. Chiar dacă puteau să se ridice și să strige, tovarășii lor de deasupra nu se uitau în jos nici un moment. În Nishikikoji, trupele clanului Akechi demolau locuințele din vecinătate, în timp ce femei cu bebeluși în brațe, bătrâni și copii fugeau de sub ruine, ca niște crabi lepădându-și carapacele vechi. Astfel, soldații reușiră să astupe șanțul cu uși și scânduri de acoperiș. Imediat, toți se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
trebuit să afle despre situație - cel puțin - din momentul când armata clanului Akechi intrase în incinta capitalei. Iar apoi, ar fi trebuit să trimită imediat un avertisment la Templul Honno din apropiere, chiar dacă mai avea doar câteva momente până la sosirea trupelor inamice. Neglijența lui fusese totală și absolută. Dar vina nu era numai a lui Nagato. La fel de bine, puteau fi acuzați de neglijență toți cei ce locuiau în capitală sau care aveau acolo conace. — Se pare că afară sunt niște tulburări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
fără altceva decât hainele de pe el. De cum văzu mulțimile compacte de oameni în armuri, călări, înarmați până-n dinți cu săbii și lănci, în ceața întunecoasă dinaintea zorilor, revenise grăbit în casă, îmbrăcase armura și pusese mâna pe sabie. Cu o trupă de numai treizeci-patruzeci de oameni, se grăbi să lupte alături de Nobunaga. Diversele unități ale clanului Akechi blocaseră toate străzile care duceau la Templul Honno. Ciocnirea cu compania lui Nagato începu într-un colț al zidului înconjurător din apus, transformându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
stindardul viu colorat al comandantului. Soldații care asistau la această „paradă regală“ ridicau privirile și-și spuneau: „Trece Stăpânul nostru.“ În zilele când nu-l vedeau, aveau senzația că le lipsea ceva. Din mers, Hideyoshi privea soldații din stânga și din dreapta, trupele transpirate și încleiate de noroi care găseau mari arome în alimentele abia comestibile, soldații care găseau întotdeauna câte ceva de râs și nu știau mai deloc ce era plictiseala. Lui Hideyoshi îi lipseau zilele când făcuse și el parte din acea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
se sfârși, era seara zilei a patra. În timp ce reveneau în tabără, cei doi generali se întâlniră cu un grup de cercetași de-ai lor. Ofițerul de la comandă arătă agitat, în întuneric, spunând: — Cei din Ukita au început să-și retragă trupele. Ascultând raportul, Kikkawa țistui din limbă. Prilejul trecuse deja. Kobayakawa citi gândurile fratelui său mai mare. — Mai ai unele regrete? îl întrebă el. — Sigur că am. — Ei bine, să zicem că am fi cucerit toată țara, continuă Kobayakawa. Crezi că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
răspunse Kikkawa, întorcând capul. Și, privind cu tristețe spre cerul nocturn de deasupra provinciilor apusene, se strădui să-și stăpânească lacrimile care i se rostogoleau pe obraji. RECVIEMUL SÂNGELUI Motivul de la baza tratatului de pace fusese necesitatea retragerii imediate a trupelor clanului Oda, iar aliații lui Hideyoshi, cei din clanul Ukita, începură să se retragă, chiar în aceeași noapte. Din tabăra principală a lui Hideyoshi, însă, nu fu retras nici un soldat. În dimineața zilei a cincea, Hideyoshi încă nu făcuse nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
cu clanul Mori și venea cu toată viteza spre capitală, fură mulțumiți că așteptările lor nu fuseseră înșelate. În timp ce Hideyoshi înainta către răsărit, începură să-i trimită mesaje urgente, stăruind să se grăbească și informându-l despre ultimele mișcări ale trupelor clanului Akechi. Când Hideyoshi sosi la Amagasaki, Nakagaba Sebei și Takayama Ukon veniră fiecare cu partea sa de forțe să-i viziteze tabăra. La apariția celor doi generali, samuraiul care stătea de strajă la poartă nu păru prea încântat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
certe, nici unul nedorind să cedeze teren. — Din cele mai vechi timpuri, e o chestiune de etichetă a samurailor ca seniorul castelului care e cel mai apropiat de inamic să conducă avangarda, spuse Ukon. Deci, nu există absolut nici un motiv ca trupele mele să le urmeze pe ale lui Sebei. Sebei refuza și el să se dea bătut: — Împărțirea între avangardă și ariergardă nu poate avea nici o legătură cu distanța dintre câmpul de luptă și castelul cuiva. Ceea ce contează e calitatea trupelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
trupele mele să le urmeze pe ale lui Sebei. Sebei refuza și el să se dea bătut: — Împărțirea între avangardă și ariergardă nu poate avea nici o legătură cu distanța dintre câmpul de luptă și castelul cuiva. Ceea ce contează e calitatea trupelor. — Bine, și-atunci vrei să spui că sunt nedemn de a conduce avangarda împotriva inamicului? — De tine, nu știu ce să zic. Sunt ferm convins că eu unul nu voi ceda în fața nimănui. Și nu voi face un secret din dorința mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
și, dintr-o dată, motivul grabei lui Ukon fu înțeles de toată lumea: nu suporta să fie în a doua linie de atac. Sebei abandonă acea poziție strategică, pornind imediat spre un deal numit Tennozan. În cele din urmă, Hideyoshi își încartirui trupele la Tonda pentru noaptea aceea, dar, a doua zi, primi, în sfârșit, vestea că Nobutaka și Niwa ajunseseră la Râul Yodo. De cum auzi vestea, Hideyoshi fu cât pe ce să-și răstoarne scaunul de campanie, sărind în picioare de bucurie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
primul pas în afara capitalei, întâlni un obstacol la trecerea din Seta a râului. În dimineața aceea, trimisese o scrisoare prin care cerea capitularea Castelului Seta, dar guvernatorul acestuia îl ucisese pe mesager, dând foc apoi castelului și podului Seta. Astfel, trupele clanului Akechi n-au mai putut trece râul. Ochii lui Mitsuhide ardeau de indignare. Podul distrus de foc părea aroape să-l batjocorească: „Lumea nu te vede la fel cum vezi tu lumea.“ Silit să se întoarcă la Castelul Sakamoto
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
măcar firme de prăvălii. Familia lui Nobunaga fugise, dar, în grabă, fusese nevoită să lase pe loc haznaua cu aur și argint a lui Nobunaga și colecția lui de opere de artă. Aceste lucruri îi fură arătate lui Mitsuhide după ce trupele lui ocupaseră castelul, dar nu se simți cu nimic mai bogat. Într-un fel, avea chiar o senzație de sărăcie. „Nu asta căutam,“ își spuse, „și e umilitor dacă oamenii cred așa ceva.“ Puse ca tot aurul și argintul din tezaur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
sau ronini - puțin mai mult decât niște mercenari în căutarea unui mod rapid de a urca în societate. Nici unul nu avea capacitatea sau resursele militare pentru a conduce. Câți oameni avem în total? își întrebă Mitsuhide generalii. Punând la socoteală trupele din Azuchi, Sakamoto, Shoryuji, Horagamine și Yodo, forțele lui Mitsuhide numărau cam șaisprezece mii de oameni. — Dacă mi s-ar alătura Hosokawa și Tsutsui, mormăia Mitsuhide, atunci nimeni n-ar mai putea să mă alunge din capitală. Chiar și după ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
numărau cam șaisprezece mii de oameni. — Dacă mi s-ar alătura Hosokawa și Tsutsui, mormăia Mitsuhide, atunci nimeni n-ar mai putea să mă alunge din capitală. Chiar și după ce hotărâse această strategie, era tulburat de marea diferență numerică dintre trupe. Creierul lui Mitsuhide funcționa prin calcule, iar acum nu mai exista nici măcar o licărire de speranță că avantajul ar fi fost de partea lui. Mai mult, undeva, un mic fior de frică începea să-și croiască drum în conștiința lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
tensiune la gândul că armata lui Hideyoshi se afla acum în fața lui, la o distanță de nici jumătate de leghe. Stabilind Onbozuka drept punctul focal al întregii sale forțe și folosind Castelul Shoryuji ca bază de aprovizionare, Mitsuhide își desfășură trupele în linie, de la Râul Yodo în sud-vest până la Râul Enmyoji, ca și cum ar fi deschis un evantai. La vremea când toate unitățile din avangardă ajunseră pe poziții, era aproape dimineață, iar conturul prelung al Râului Yodo începea să devină vizibil. Dintr-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
cert cei șapte sute de oameni ai lui Matsuda se împărțiseră în două unități. Soldații lui Horio Mosuke, Nakagaba Sebei, Takayama Ukon și Ikeda Shonyu se repeziseră cu toții să fie primii care urcau pe Tennozan, dar numai Hori Kyutaro, le comandase trupelor sale ca, de la răscruce, s-o ia spre partea dinspre miazănoapte a poalelor. Ocolind rapid poalele muntelui, încercară ceva total diferit: să blocheze retragerea inamicului. Așa cum se așteptaseră, atacul lateral interceptă unitatea lui Matsuda și îl aduse pe generalul acesteia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
mai rămânea decât să fugă. Unitatea Hori nu se putuse compara, numeric, cu efectivul clanului Akechi. Acum, în lipsa unei adevărate bătălii și fără nimic care să-i mai stăvilească, oamenii erau azvârliți în josul muntelui și călcați în picioare de o trupă dușmană care năvălea, de sus, pe panta abruptă. Partea companiei Hori, care urmărise, mai întâi, inamicul în jos, era prinsă printr-o manevră în clește, întocmai așa cum se temuse Kyutaro, declanșându-se o încăierare copleșitoare. În acel moment, forțele combinate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
face armata principală? Blestemau armata lui Hideyoshi pentru întârziere, dar nu puteau decât să scrâșnească din dinți. Akechi Mitsuhide, care încă se mai afla la tabăra sa principală din Onbozuka, auzise despre moartea lui Matsuda Tarozaemon pe Tennozan și risipirea trupelor lui. Își reproșa că judecase greșit timpul propriei sale comenzi. Știa prea bine că, din punct de vedere strategic, exista o mare diferență între a lupta având muntele Tennozan sub controlul oamenilor săi și a se confrunta cu o bătălie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
a-și astâmpăra setea. Patru sau cinci soldați - probabil vasali ai stăpânului acelui cal - o luaseră la fugă după el. Dintr-o dată, de pe țărmul opus răsunară focuri de armă, urmate de o serie de rafale, una după alta. Ca răspuns, trupele lui Hideyoshi au tras și ele spre malul din miazănoapte, pentru a-i ajuta pe soldați, care se ascunseseră în păpuriș. Nu mai aveau timp să aștepte ordinele. — Atacați! Ordinul de ofensivă generală al lui Hideyoshi sosi abia după schimbul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
ele spre malul din miazănoapte, pentru a-i ajuta pe soldați, care se ascunseseră în păpuriș. Nu mai aveau timp să aștepte ordinele. — Atacați! Ordinul de ofensivă generală al lui Hideyoshi sosi abia după schimbul de focuri. În mod firesc, trupele clanului Akechi reacționară față de manevra inamicului, repezindu-se la rândul lor în râu. Locul întâlnirii dintre Râurile Enmyoji și Yodo era destul de larg, dar, nu departe de confluență, Enmyoji era mic doar cât un pârâu. După cele câteva zile de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
forțele clanului Akechi luptau cu o resemnare ireală, iar vocile armatei înfrânte răsunau cu înverșunare, în pieptul lui Mitsuhide, pe care oricine și-o putea imagina. — Retrageți-vă înainte de a fi înconjurați! Înapoi! Înapoi! Acel cor jalnic răsuna din rândurile trupelor în succesiune rapidă, iar vestea tristă zbura ca vântul spre celelalte două unități ale clanului Akechi. În mijlocul oștirii centrale, care acționa ca armată de rezervă, se aflau cinci mii de oameni comandați direct de Mitsuhide la Onbozuka. În dreapta lor mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
-și croiască drum. Dengo și luptătorii săi de elită decimau unitatea lui Hachiya. Luând locul camarazilor lor, soldații comandați de Nobutaka reluară atacul și loviră forțele clanului Akechi. Dengo, însă, îi înfrânse și pe aceștia, alungându-i înapoi. Pentru moment, trupele lui Dengo nu păreau să mai aibă nici un adversar pe măsura lor. Toba unității lui Fujita bubuia. Părea să exprime mândria clanului de a nu avea rival și-i amenința pe samuraii călări care se strânseseră într-un cerc protector
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]