6,028 matches
-
a uitat în ea. — Poate au luat-o cei de la ambulanță, i-am spus. — Ce nevoie ar fi avut? întrebă el. — Poate au crezut că e a mortului, am zis. Poate au pus-o în buzunarul mortului. — Că bine zici! exclamă Kraft și ieși în goană pe ușă afară. 23 CAPITOLUL ȘASE SUTE PATRUZECI ȘI TREI... Unul din lucrurile pe care le avea Helga în geamantan, cum spuneam, era o carte a mea. Era un manuscris. Nu intenționasem niciodată s-o public
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
ca patul nostru din Berlin. Dar toate prăvăliile erau închise. Nu era duminică și nici vreo sărbătoare de care să fi știut. Când am ajuns pe Fifth Avenue, cât vedeai cu ochii fâlfâiau zeci de steaguri americane. — Dumnezeule, Doamne! am exclamat eu uimit. — Ce înseamnă asta? se interesă Helga. Poate că s-a declarat război în timpul nopții, mi-am dat cu părerea. Și-a încleștat convulsiv degetele de brațul meu. Nu vorbești serios, nu-i așa? zise ea. Chiar credea că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
De ce mi-ai făcut asta? am întrebat-o. — Pentru că te iubesc, a zis ea. — Cum ai putea să mă iubești? Te-am iubit dintotdeauna... de cânt eram mică de tot, mărturisi ea. Mi-am pus capul în mâini. — Îngrozitor! am exclamat. — Eu... eu credeam că e ceva frumos, spuse ea. — Și-acuma ce facem? am întrebat-o. — Nu putem continua? zise ea. — Of, Iisuse Cristoase!... Ce încurcătură! am oftat eu. — Deci am găsit cuvintele care să ucidă dragostea, nu-i așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
Plănuiam să mai petrecem o noapte la hotel. Ne-am întors acasă numai fiindcă Resi voia să viseze la fața locului cum vom remobila mansarda, voia să se joace de-a casa. — În sfârșit, am și eu o casă, a exclamat ea. — Trebuie să locuiești ani de zile într-o casă dacă vrei să-ți faci din ea un cămin. Am constatat că din nou cutia de scrisori era burdușită. Am lăsat corespondența să zacă unde se afla. — Cine a făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
rostind cu glas răgușit de huligan o scuză care numai a scuză nu suna. — Scuze, zise el. A citit numele de pe cutii ca un copil în clasa întâi, punându-și degetul sub fiecare nume, studiind fiecare nume timp îndelungat. — Campbell! exclamă el în cele din urmă cu o enormă satisfacție. Howard W. Campbell, rosti el întorcându-se spre mine acuzator, îl cunoști? m-a întrebat. — Nu, am răspuns eu. Nu, repetă el, radiind de rea-voință. Semeni cu el leit. A scos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
mine la viață. Câtă viață crezi că mai rămăsese în mine... înainte? — Vrei să scriu despre asta? am întrebat-o. În satul nostru, acolo în Mexic, pe buza Pacificului ... oare despre asta să scriu mai întâi? — Da... da, iubitule... da! exclamă ea. În timp ce tu scrii, eu o să am grijă de tine. Crezi... crezi c-o să-ți mai rămână timp și pentru mine? — După-amiezile și serile și nopțile, am spus eu. Ăsta-i tot timpul pe care ți-l voi putea acorda
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
Jones. O să ții minte? — Fotograful? am întrebat eu. — Îl cunoști? — Mi-a făcut poza oficială când eram la Berlin, i-am explicat eu. — Acum e cel mai mare fabricant de bere din Mexic, spuse Jones. — Pentru numele lui Dumnezeu! am exclamat eu. Ultimul lucru pe care l-am auzit despre el a fost că peste studioul lui a căzut o bombă de două sute de kilograme. — Nu poți ține la pământ un om bun, zise Jones. Și acum... părintele Keeley și cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
mai gândesc, zise el. Resi a vrut să se desprindă de la pieptul meu, dar eu o țineam strâns. — Gândește-te și tu la treaba asta, i-am spus. — Dacă așa vrei tu, zise ea cu glas stins. — Doamne Dumnezeule! am exclamat eu, provocând-o pentru a-i trezi entuziasmul. Cu cât mă gândesc mai mult cu atât ideea mi se pare mai atrăgătoare. Pentru mine unul ar fi suficient să stăm și numai două minute în Mexico City, doar cât am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
că ai un prieten la Moscova, a replicat el. — Nu sunt sigur că e la Moscova... e undeva prin Rusia, am spus eu. Va trebui să mă interesez. — Cum îl cheamă, întrebă Kraft. — Stepan Bodovskov, am zis eu, scriitorul. — O! exclamă Kraft așezându-se din nou jos și luând din nou revista în mână. — Ai auzit de el? l-am întrebat. — Nu, a răspuns Kraft. — Dar de colonelul Iona Potapov? am continuat eu. Resi s-a desprins de lângă mine și a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
pe Kraft. — Nu, a zis el. De ce nu-mi spui câte ceva despre el? — E agent comunist, am zis. Încearcă să mă atragă la Mexico City ca să pot fi răpit și expediat la Moscova pentru a fi judecat. Nu se poate! exclamă Resi. — Taci! i-a poruncit Kraft. Apoi s-a ridicat în picioare, a zvârlit revista. A scos din buzunar un pistol mic, dar eu l-am luat prin surprindere cu Luger-ul meu. L-am obligat să arunce pistolul pe podea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
va ști să-și facă viața agreabilă, indiferent unde ar arunca-o în clipa următoare soarta și politica. Și după cum i-am explicat și ei, nu putea s-o aștepte nimic mai rău decât deportarea. Nimic mai rău decât asta?! exclamă ea. — Atât, am repetat eu. Nici măcar drumul nu cred că va trebui să ți-l plătești. — Nu-ți pare rău să mă vezi plecând? întrebă ea. — Sigur că-mi pare rău, i-am spus. Dar nu pot face absolut nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
învârtește cu smucituri, cu mult zgomot și stridență, la fel de lipsit de sens ca un ceas cu cuc în fundul Iadului. Agentul F.B.I. a tras concluzia greșită că pe roțile din mintea lui Jones nu mai era nici un dinte. — Ești complet nebun! exclamă el. Jones nu era complet nebun. Lucrul cel mai de groază la o minte totalitară clasică este că orice rotiță, oricât de mutilată, va avea pe circumferință porțiuni de dinți păstrați impecabil, perfect fasonați. De aici comparația cu ceasul cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
razna și femeia nu se mai poate comporta decât așa. Uneori anumite chimicale o iau razna după ce femeia naște și atunci ea își omoară copilul. S-a întâmplat chiar săptămâna trecută la numai patru case de-aici. Ce oribil! am exclamat. N-am auzit... — Cel mai anormal lucru pe care-l poate face o femeie este să-și omoare propriul copil, dar femeia aceea exact asta a făcut, a spus el. Anumite chimicale din sânge au obligat-o să se comporte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
descris memorabil în Nostalgia și mult mai șters și mai explicit în Orbitor 3. Mircișor e matca inspirației, e generatorul nesfârșitelor volute stilistice care îi fac pe fanii necondiționați și pe internauții cu prea mult timp liber la dispoziție să exclame „Superb!, Genial“ (asta nu înseamnă că-mi plac criticii și internauții care reușesc cu icnete să creeze un verdict precum „Nașpa!“). Aș vrea ca acest Mircișor să crească, el este micul demon care a instaurat o dictatură a carcasei estetice
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2178_a_3503]
-
teribilă a lecturii, paginile fermecate, ferecate în însemnări rapide, indescifrabile, totul îți procură, la recitire, o bucurie liniștitoare, sedantă, mereu și mereu adăugită de noi descoperiri, de chichițe, de fleacuri, de bagatele, de cioace, de amănunte ce te fac să exclami cu gura până la urechi, cu urechile până la ceafă, cu ceafa până la noada curului etc. Uite, dom’le!, cum de nu am observat până acum că Mâșkin, cercetând locuința din cartierul Izmailovski Polk, „văzu pe măsuță o carte deschisă: era un
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2178_a_3503]
-
a evita consecințele imprevizibile, conducerea orașului refuza categoric organizarea unei atare întruniri, declinându-și orice răspundere în cazul venirii mele. Citind depeșa semnată de Ghimn Pologov, președintele Sovietului orășenesc Bender (Tighina), deputat și el în Sovietul Suprem al RSSM, am exclamat: „Chiar așa, domnilor-tovarăși!? Nici în cetatea lui Ștefan cel Mare nu ne dați voie? Obrăznicia voastră n-are limite!”. Cu toată adversitatea separatiștilor, am convocat o ședință itinerantă pe malul stâng al Nistrului, la Dubăsari. Am mers acolo cu știri
Dracul zidit by Viorel Patrichi () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100968_a_102260]
-
adevăr, mai târziu, când toți erau strânși în salon (afară plouase) și Simion își broda perna în semiântuneric, ușa se deschise, și un bărbat și o femeie, tineri amândoi, apărură. Aglae și Aurica întoarseră capul, simulând surpriza. - Olimpia! tu ești? exclamă Aglae cu o solicitudine încare voia să pună totuși o ușoară supărare. G. Călinescu Olimpia se lăsă sărutată de Aglae pe amândoi obrajii, în vreme ce mâna acesteia era sărutată cu un respect afectat de Stănică. Cei doi salutară pe toți, și
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
Călinescu - Da. - Ce nostim! Nu cunoșteam până acum un student înmedicină. Stănică făcu încă o dată încurajator cu ochiul către Felix și zise: - Fată faină! - Lasă-mă-n pace, frate, se supără Georgeta, ce-i tot daizor cu "fată faină"? - Divină! exclamă Stănică. - Uf, ești agasant! Mai toarnă-mi puțin vin. Stănică turnă, apoi pretextă necesitatea unei convorbiri cu cineva în local și ieși afară. Georgeta se așeză mai bine lângă Felix, învăluindu-l într-un val de parfum fin. De afară
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
jos un intern mai în vârstă, care stătuse până atunci de vorbă cu medicul secundar. Acesta o răsfoi strâmbând din nas la fiece titlu, se opri la paginile lui Felix și, fără a-l privi în față, întors către medic, exclamă, în legătură cu articolul: - Domnule, ăsta, Ducos du Hauron, cu anaglyphele, spuneniște prostii îngrozitoare. Am controlat o dată la un bolnav viziunea binoculară cu fotografii stereoscopice suprapuse și am văzut că spune enormități. Internul continuă imprecația, îndepărtîndu-se cu revista în direcția medicului secundar
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
divinității, prin sacrificiul Mântuitorului, acesta se risipise în lume, făcând să participe toată făptura la divinitate, însă omenirea ignorase caracterul divin al creației și izgonise cu totul spiritul din univers. - Deci crezi că redempțiunea a fost zadarnică? E interesant! - Ha? exclamă uluit Simion, neînțelegînd. Mi-au omorât hainele, îmi fură toate vorbele. "Hotărît, își zise Felix, e nebun." G. Călinescu XIII Stănică se lăsase târât acasă de Olimpia, dar ciuda i se zugrăvea pe față. Însă era un om incapabil de
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
spuse ultimele vorbe triumfător, rotindu-și privirile asupra întregii asistențe. Inocentă, madam Iorgu întrebă pe Olimpia: G. Călinescu - Studiază?Olimpia făcu o strâmbătură, pe care Stănică o remarcă. - Studiază muzica, zise el, făcând totuși cu ochiul spregrupul din jurul generalului. - Așa? exclamă madam Iorgu, fără să intuiască jenacelorlalți. Trebuie să cheltuiești, domnule Costache, multe parale... cu întreținerea. Moș Costache bâlbâi ceva în paharul de vin pe care tocmai îl ducea la gură. Stănică, făcând iarăși cu ochiul, explică: - Are bursă. A remarcat
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
uscat se aplecă familiar peste umărul cântăreței și-și lipi, cu concursul acesteia, obrazul de obrazul ei. Cealaltă domnișoară se dădu jos de pe pervazul ferestrei și începu să valseze. - Dansezi? întrebă ea pe Stănică. - Tinerețe, tinerețe, parcă sunt iar student! exclamă Stănică, privind semnificativ spre moș Costache și se prinse în vals cu studenta. Aceasta întrebă pe bătrân peste umărul lui Stănică: - Moșule, nu mai ai o țigară? G. Călinescu Bătrânul, înspăimîntat, bulbucă ochii mari, nerăspunzând, apoi la o întoarcere a
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
dusă la mama. Mănîncăși tu prăjituri. - Dar ce s-a întîmplat, dragă? observă Stănică, în sfîrșit,cam iritat, dând drumul Olimpiei. - S-a întîmplat că Titi iar a fugit de acasă. Unde, și cu cine, știe Dumnezeu! - Nu mă-nnebuni! exclamă Stănică, lăsîndu-se pe pat,plin de toate voluptățile senzaționalului. Și luând și el o prăjitură, începu s-o mănânce, clătinând mereu din cap. XVII Felix visă înspre ziuă diguri lungi, pe care se spărgeau mari valuri, debutând cu urlete și
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
de fum. Moș Costache, pe canapea, începuse să tușească, dar părea limpezit la față, normal. Așezată pe un scaun, alături, Otilia îi îndrepta aci punga cu gheață, aci plapuma, întrebîndu-l în șoaptă dacă se simte mai bine. - Na, afurisită carte, exclamă Stănică, trântind o figurăoarecare, e tot ce am. Așa mi se-ntîmplă când joc cu Olimpia. Nevasta e piază-rea. Vasiliad, foarte atent, mușcând cu dinții dintr-un țigaret de os, ședea înfundat în evantaiul lui de cărți și arunca hoțește numai
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
că era mai-mai să ia de nevastă pe Georgeta! În același timp, Felix se cobora de sus și intra în sufragerie. Fu foarte uimit când auzi numele Georgetei. - Georgeta voia să se mărite cu Titi? Vezi, asta n-am știut! exclamă Pascalopol. Felix se înroși, crezând că fusese vorba și de dânsul și, prefăcîndu-se că are treabă, plecă de asemeni. - Îl vezi? zise Stănică, cu aere confidențiale, și Felix aavut o combinație cu Georgeta, fată faină, mie-mi spui?! Pascalopol bătu
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]