7,774 matches
-
structură insolită. Confesiunile, s-a spus, ar fi fost alcătuite după aceeași schemă catehetică pe care Augustin ar fi propus-o, în aceeași perioadă, în tratatul Despre modul cum trebuie catehizați cei simpli (De catechizandis rudibus) și care presupune întîi mărturisirea păcatelor proprii de către catehumen, apoi inițierea în doctrina creștină, ce trebuie să înceapă tocmai cu Facerea. în orice caz, rămîne de explicat prezența cărții a zecea, care nu este autobiografică în sens strict, ci vrea să arate cititorului încheierea evoluției
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
text M. Pellegrino, trad. it. și note C. Carena); cu trad. și note: A. Marzullo, Zanichelli, Bologna, 1968. Un comentariu sub formă de „lectio Augustini”: ***, Le „Confessioni” di Agostino d’Ippona, Edizioni Augustinus, Palermo, 1984-1987. Traduceri romînești: Fericitul Augustin, Confessiones (Mărturisiri), trad. de Nicolae Barbu, introd. și note de Ioan Rămureanu, EIBMBOR, București, 1994; Sfîntul Augustin, Confesiuni, trad., de Gh.I. Șerban, Humaitas, București, 1998; Sfîntul Augustin, Confesiuni, ediție bilingvă, trad. introd. și note de Eugen Munteanu, Nemira, 2003. Studii: M. Pellegrino
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
fiindcă o divizare a credincioșilor creștini echivalează cu o divizare a lui Cristos. Orgolioasa pretenție a donatiștilor că ar îndura un martiriu în urma persecuțiilor este falsă, pentru că suferințele nu dovedesc nimic dacă sînt îndurate pentru o cauză greșită: numai prin mărturisirea adevăratei credințe se poate obține calitatea de martir (o afirmație pe care o făcuse deja Ciprian). „Acești oameni nu pot muri ca niște martiri pentru că nu au dus o viață de creștini. Nu devii martir datorită pedepselor, ci grație cauzei
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
divinitate; pentru Chiril, deoarece trupul născut din Fecioară este chiar al Logosului, în virtutea acestei reale unități, suferința cărnii trebuie atribuită Logosului, deși, în același timp, acesta, fiind Dumnezeu prin natura sa, rămîne în afara patimilor (5, 7). Tratatul se încheie cu mărturisirea credinței într-un „unic Fiu, Cristos Isus și Domn, adică Logos al lui Dumnezeu devenit om și întrupat, și tot el crucificat și înviat din morți, care va veni la vremea sa întru slava lui Dumnezeu Tatăl și a sfinților
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
la imaginea fierului înroșit în foc: dacă acesta primește o lovitură, fierul e cel afectat, nu și focul care l-a pătruns. Problema kenozei și a implicațiilor sale este dezbătută îndelung în ultima parte a dialogului, care se încheie cu mărturisirea credinței în Domnul Isus Cristos, generat în mod divin ca Logos de către Dumnezeu Tatăl înaintea vremurilor și născut de o femeie după trup la sfîrșitul vremurilor. Scrierea e dovada unei doctrine mature și sigure și a unei exprimări pe măsură
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
din Alexandria” și la Leonțiu din Constantinopol. în această epocă, este caracteristică pentru omilie tendința de a amplifica povestirea biblică prin monologuri și dialoguri ale personajelor (așa se întîmplă, de exemplu, la Proclus, Vasile din Seleucia sau Leonțiu din Constantinopol). Mărturisirea de credință și explicația sa capătă în mod firesc o importanță particulară (cum se întîmplase deja în timpul crizei ariene); să ne gîndim la mărturisirile solemne făcute de Flavian de Constantinopol sau la interpretarea Crezului de la Niceea făcută de Teodot din
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
ale personajelor (așa se întîmplă, de exemplu, la Proclus, Vasile din Seleucia sau Leonțiu din Constantinopol). Mărturisirea de credință și explicația sa capătă în mod firesc o importanță particulară (cum se întîmplase deja în timpul crizei ariene); să ne gîndim la mărturisirile solemne făcute de Flavian de Constantinopol sau la interpretarea Crezului de la Niceea făcută de Teodot din Ancira. Dialogul e utilizat în repetate rînduri, însă e mai degrabă un simplu expedient literar pentru organizarea expunerii propriei doctrine și a propriei polemici
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
și a intransigenței acestuia. Bibliografie. Scrisorile în ACO I, 4, pp. 85-86; I, 1, 7, pp. 146-147 (către Alexandru); I, 1, 1, pp. 99-100 (adresate lui Chiril); I, 1, 7, pp. 161-162 (către Maximian din Constantinopol); I, 4, pp. 243-245 (mărturisirea de credință); Sever de Antiohia, Contra nelegiuitului gramatic III, 2, trad. lat. J. Lebon în CSCO 94, 10-11. Studii: G. Bardy, „Acace de Bérée et son rôle dans la controverse nestorienne”, în RevSR 18 (1938), pp. 20-44. 2. Macarie de
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
asemenea predecesorului său Proclus, a încercat să găsească o cale de mediere între cristologia antiohiană și cea alexandrină, dar mai mult la nivelul politicii ecleziastice decît al elaborării teologice și mai ales sub forma unor concesii față de poziția alexandrină; astfel, mărturisirile sale de credință preiau de la alexandrini formulele „două naturi” și „un singur ipostas”, completîndu-le cu „un singur prosôpon”, termen favorit al antiohienilor, care însă, în acest context, are un rol mai degrabă marginal. Bibliografie. Toate documentele menționate se găsesc în
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
desfășoară schimbul de scrisori dintre Sever și gramaticul Sergiu, un literat care trăia probabil în dioceza Halebi, în patriarhatul Antiohiei. Acesta îi scrisese episcopului de Halebi, Antoninus, deoarece considera drept insuficientă formula „Nu spunem că proprietățile sînt separate”, inclusă în mărturisirea de credință impusă celor care se converteau de la difizism la monofizism; Sergiu crede că, așa cum se spune că există o singură natură a Dumnezeului Logos întrupat, tot astfel trebuie afirmată unitatea proprietăților sale, care, ca atare, nu e nici divină
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
numit de unii homologia, de alții simbol al cultului (tês thrêskeias to symbolon), iar de alții „transmitere ierarhică a harului” (hierarchikê eucharistia); e vorba probabil de Crez, introdus în liturghie abia din 476. Firește, monahismul și riturile sale, în special mărturisirea, așa cum sînt descrise în corpus, sînt greu de imaginat în secolul I. Autorul cunoaște cristologia celor două naturi definită de Calcedon în 451 (astfel, de exemplu, folosește frecvent vocabula asynchytos, „neamestecat”, tipică pentru controversele cristologice din prima jumătate a secolului
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
se naște, crește și este curmata povestea de dragoste), nici prin faptul că eroina are doar 16 ani (amănunt care trece neobservat, tânăra fiind cu mult mai matură spiritual față de varsta pe care o are) ci, mai ales, prin nervul mărturisirii, prin arderea scriiturii care-i copleșește pe autor și pe cititorul prins în vraja lecturii, deopotrivă, prin efervescenta trăirilor și sinceritatea cu care acestea sunt mărturisite, prin amănuntul descrierii care reda și culoarea locurilor, martore ale poveștii. Textul românului nu
[Corola-publishinghouse/Science/1489_a_2787]
-
ai mis en scène selon deux styles différents: l'un plus réaliste, plus classique, pour évoquer l'Inde en décors naturels mais en évitant tout esthétisme, l'autre plus contemporain, plus surréaliste pour tout ce qui est européen."30 În ciuda mărturisirilor regizorului și a declarațiilor sale de presă, filmul are, indiscutabil, o nuanță comercial-senzuală greu de trecut cu vederea. Filmul se detașează clar de textul românului. În primul rând prin alegerea pentru rolurile titulare a unor sex simboluri, ceea ce nu se
[Corola-publishinghouse/Science/1489_a_2787]
-
pentru intenția autorului de a face din Ion tipul generic al țăranului ardelean, dar și de a sugera evoluția lui spre atipic, ca personaj puternic individualizat. Trei scene importante au dus la nașterea acestui text literar. În anul 1932 în Mărturisiri romancierul mărturisește că a fost impresionat de o scenă pe care a surprins-o la hotarul satului Prislop. Un țăran s-a aplecat și a sărutat cu patimă pământul, ca pe o ibovnica. Scenă l-a impresionat, l-a obsedat
[Corola-publishinghouse/Science/1489_a_2787]
-
It Does Not Die, A Writters Workshop Publication, Calcutta, 1976. Titlul face referire la sufletul nemuritor care nu moare odată cu trupul și este un vers preluat din Bhagavad Gîtâ (Canto 2, Sloka 20). Kamani reface traseul poveștii, concentrat, plecând de la mărturisirile lui Maitreyi Devi însăși, pe care le citează: În 1973, "în Chicago, aș a consequence of her confronting Eliade about the lies he wrote about her în his book, Eliade promised Devi that an English translation of his novel would
[Corola-publishinghouse/Science/1489_a_2787]
-
descrierea pe care Eliade i-o face în român, acesta îi spune: "Fantezie. Fantezie. Doream să te afișez că o făptura misterioasă, o zeița... o enigmă-enigma care erai." idem, p. 267. Referitor la aceeasi vizită, Mac Linscott Ricketts povestește versiunea mărturisirii lui Eliade: "Eliade mi-a spus odată, în cursul unei discuții personale, ca Maitreyi se vedea în postura lui Charlotte (Lotte) Buff, iubirea din tinerețe a lui Goethe, despre care el scrisese prima sa carte, Suferințele tânărului Werther, care îi
[Corola-publishinghouse/Science/1489_a_2787]
-
o recenzez imediat după apariție, este un unicat În literatura noastră medicală, pentru că abordează pentru prima dată problemele etice legate de patologia copilului, extrem de actuale astăzi prin prisma drepturilor copilului, a individuației și libertăților individuale. A doua carte „Bioetica, Între mărturisire și secularizare” plasează problemele etice ale vieții Între valorile morale ale credinței și pseudovalorile pe care societatea secularizată le promovează În Încercarea obsedantă de a le impune. Aceste preocupări constante cu mare impact În contemporaneitate aveau să-i aducă doctorului
Medicină şi societate by Valeriu Lupu, Valeriu Vasile Lupu () [Corola-publishinghouse/Science/1587_a_2935]
-
morală care ne permite să continuăm. Educația omului se face îndeosebi prin școală, familie și biserică. Dacă presa (actuală) urmărește numai negativul (subliniem că nu este cazul 64 nostru), biserica încurajează pozitivul, adică efortul individului de a rămâne OM, prin mărturisirea sa și iertarea păcatelor. Rămân la părerea că noi clădim ceva durabil și bun. Prin "A ȘTI, A VREA, A PUTEA" (MERIDIANUL), prin "PRIETENL DE CARE AI NEVOIE" (TV.V.) și prin "ADEV|RATUL PRIETEN" (posturile de radio UNISON). Dacă aș
MERIDIANUL by Dumitru V. MARIN () [Corola-publishinghouse/Science/1703_a_2970]
-
se integreze mai bine cerințelor noului proces și, astfel, să-l pună la lucru, să-l folosească în beneficiu propriu. Să fie la mijloc o ironie sau chiar o viclenie a procesului de care ne ocupăm? Lucian Blaga făcea o mărturisire în legătură cu ideea de viclenie a rațiunii universale, lansată de către Hegel: "Hegel considera că istoria s-ar realiza prin mase și indivizi excepționali. Ideea aceasta n-ar avea vreo semnificație deosebită dacă Hegel n-ar dezvolta în legătură cu ea teoria cursei sau
by Paul Dobrescu [Corola-publishinghouse/Science/1096_a_2604]
-
la Goldman Sachs. Poți deveni directorul Bursei de la New York. Poți deveni directorul Merrill Lynch. Acesta este visul american și este un lucru bun. Și cred că e păcat că tocmai visul american este demonizat, foarte păcat."146 Am reprodus această mărturisire pentru că ea este foarte instructivă atât pentru virtuțile visului american, cât și pentru pericolele care îl pasc, pentru tentațiile care îl erodează. Excesul a fost tolerat în conglomeratul de trăiri și atitudini care alcătuiau substanța visului american. Un pic de
by Paul Dobrescu [Corola-publishinghouse/Science/1096_a_2604]
-
Arghezi nu poate să nu îi recunoască felul în care, cu abilitate, tact, ținută aristocrată, i-a ținut mereu la distanță pe ocupanți ori le-a retezat pretențiile (recunoscător, T.-S. va interveni pentru eliberarea autorului pamfletului Baroane).Textele din Mărturisiri si-li-te (1920) dau seama de această experiență. Oricum ar sta lucrurile, un fapt este clar: reprezentând România la Expoziția de Artă Românească Veche și Modernă de la Geneva, la Expoziția Internațională din Barcelona (1929), Expoziția Universală de la Bruxelles (1935
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290320_a_291649]
-
preacunoscuților săi rivali. Cât privește episodul „colaboraționismului” - obsedant și în Memorii -, sunt greu de pus în balanță moralitatea și imoralitatea acestuia în cazul lui T.-S. SCRIERI: Arta publică, București, 1906; Arta în România, vol. I: Studii critice, București, 1909; Mărturisiri si-li-te, București, 1920; Fundațiunea Universitară „Carol I” (1891-1931), București, 1933; A. Odobescu, București, 1935; Din viața regelui Carol I, București, 1939; Din viața Fundațiilor Regale, I, București, 1944; Scrieri despre arta românească, îngr. și introd. C. D. Zeletin
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290320_a_291649]
-
e un roman, LCF, 1991, 44; Z. Ornea, Memoriile lui Tzigara-Samurcaș, RL, 1992, 10; C. D. Zeletin, Respiro în amonte, București, 1995, 220-233; Eugen Simion, E. Lovinescu, scepticul mântuit, București, 1996, 683; Alice Voinescu, Jurnal, București, 1997, 863; Z. Ornea, Mărturisirile lui Tzigara-Samurcaș, RL, 2000, 3. S. D.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290320_a_291649]
-
după 1935. Cioplitorul de vedenii grupează mai multe „arte poetice” și confesiuni lirice. B. se reprezintă pe sine ca modelator, el „frământă vedenii”, taie „nădejdi în marmura lunii”. Simplu meșteșugar, socotește totuși creația singura capabilă să nege limitele umane. Asemenea mărturisiri se întâlnesc și în ciclul Fluierul din cer, în care se filtrează însă trăirile colective (Cântec de moț, Apleacă-ți auzul). O sensibilă elegie a Clujului înstrăinat în urma Dictatului de la Viena se alătură câtorva poeme ce reflectă experiența tragică a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285820_a_287149]
-
de manifestare a nădejdii și a bucuriei Întru Hristos. Sfinții Mucenici au mărturisit cu tărie, devotament și abnegație credința lor În Hristos Domnul, hotarul dragostei lor pentru Dumnezeu fiind nehotărnicit. Pentru noi toți ei sunt paradigme ale credinței jertfelnice, ale mărturisirii neînfricate a credinței, ale răbdării neclintite În suferință, precum și ale fericitei smerenii. Pe acestea toate ei le‑au Întrupat și le‑au făcut să rodească În mod desăvârșit. Fiecare mucenic era următorul altuia, acesta al altuia, Încât muce‑ nicia s
SUFERINŢA ŞI CREŞTEREA SPIRITUALĂ, Ediţia a II‑a, revăzută by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/168_a_136]