38,095 matches
-
vrea să plece. Încrederea lui mi-a dat curaj: De ce n-ai pleca tu însuți cu armata? Nu ai cu treizeci de ani mai puțin decât el? — Dacă aș câștiga o victorie, s-ar teme de întoarcerea mea în fruntea trupelor. Plimbându-și privirea jur-împrejur, secretarul de stat remarcă icoana și crucea coptă de pe perete. Zâmbi, scărpinându-se fățiș în cap. Avea motive bune să fie intrigat: un maghrebin, înveșmântat după moda egipteană, însurat cu o circaziană, văduva unui emir otoman
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
a golit închisorile și a anunțat că toate fărădelegile, chiar și omorurile, le erau iertate celor care se angajau în aceste miliții. Când, în ultimele zile ale anului, armata otomană s-a apropiat de Cairo, sultanul mameluk și-a adunat trupele în tabăra de la Raidanieh, în partea de răsărit a orașului; a mai adăugat și câțiva elefanți, precum și niște tunuri recent fabricate; totodată, a pus să se sape un șanț lung și adânc, în speranța susținerii unui lung asediu. Nu acesta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
a produs un tumult neobișnuit: sute de cămile purtând încărcături de câlți aprinși, dădeau năvală spre pozițiile otomane, incendiind astfel corturile. Era deja noapte și, profitând de haosul creat, mii de oameni înarmați încercuiră tabăra. În fruntea lor era Tumanbay. Trupele lui cuprindeau soldați, firește, dar mai ales oameni de rând, mateloți, sacagii, foști condamnați care se alăturaseră milițiilor populare. Unii erau înarmați cu pumnale, alții nu aveau decât niște praștii, sau chiar ciomege. Cu toate astea, ajutați de întuneric și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
În toiul bătăliei, însuși Selim s-a pomenit încercuit și doar înverșunarea gărzilor lui i-a îngăduit să scape. Tabăra era acum în mâinile lui Tumanbay care, fără a pierde nici o clipă, le porunci partizanilor lui să pornească în urmărirea trupelor de ocupație prin toate cartierele din Cairo și să nu ia prizonieri. Stradă după stradă, capitala a fost recucerită. Circazienii îi hăituiau pe soldații otomani, cu ajutorul activ al populației. Victimele, devenite călăi, se dovedeau nemiloase. Am văzut eu însumi, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
-i da la o parte pe cotropitori. Cum aș putea descrie ce au făcut otomanii când au putut pătrunde iarăși în cartierele din Cairo? Pentru ei, nu se mai punea problema, ca la prima lor victorie, să scoată din luptă trupele circaziene care le ținuseră piept; de acum trebuia pedepsită toată populația orașului Cairo. Soldații Marelui Turc se răspândiră așadar pe străzi, având poruncă să ucidă tot ce mișcă. Nimeni nu putea părăsi orașul blestemat, deoarece toate străzile erau izolate; nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
triburile de nomazi arabi, care nu se supuseseră niciodată vreunei puteri egiptene, ca să vină să devasteze împrejurimile capitalei. Se mai spunea de asemenea că Tumanbay adusese din Alexandria material de război, săgeți, arcuri și praf de pușcă, și că adunase trupe proaspete, pregătindu-se să se lanseze într-o nouă ofensivă. În realitate, înfruntările se înmulțeau, îndeosebi spre Ghizeh, făcând de nefolosit drumul spre piramide pe care trebuia s-o pornim pentru a-l lua pe Bayazid. Trebuia oare să încercăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
Să privim lumea în care trăim. La răsărit, un imperiu de temut, însuflețit de o credință care nu e și a noastră, un imperiu clădit pe ordine și pe disciplina oarbă, iscusit în fabricarea de tunuri și în înarmarea flotelor. Trupele lui înaintează spre centrul Europei. Buda și Pesta sunt amenințate, iar Viena va fi și ea nu peste mult timp. La apus, un alt imperiu, creștin, dar nu mai puțin de temut, deoarece se întinde deja din Lumea Nouă până la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
direcții spre a îndepărta primejdiile. Trebuie, înainte de toate, să ne împăcăm cu Francisc, ceea ce nu e un lucru ușor. De treizeci de ani, regii Franței încearcă să cucerească Italia. Sunt pe bună dreptate socotiți răspunzători de nenorocirile care năpădesc peninsula, trupele lor fiind acuzate că aduc cu ele epidemii și distrugere. Mai trebuie să convingem Veneția, Milano și Florența să-și dea uitării disputele, pentru a face front comun împotriva imperialilor. Își luă o voce învăluitoare și se aplecă în față
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
creștinătății, doar papa îi cunoștea cuprinsul și doar regele Franței fusese înștiințat cum se cuvine asupra lui. În aparență, florentinul era cel care primise de la Clement al VII-lea sarcina unei misiuni de bune oficii. Lunile din urmă fuseseră sângeroase. Trupele împăratului încercaseră să cucerească Marsilia, făcând să cadă asupra orașului sute de ghiulele de tun. Fără succes. Regele Francisc ripostase venind să se înstăpânească peste Milano, apoi asediind Pavia. Cele două armate amenințau să se înfrunte în Lombardia și era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
peste Berberia! Harun a zâmbit. — Acum, că vorbim aceeași limbă, îți pot spune de ce am venit aici. Aduc daruri regelui, făgăduieli, și chiar și o sută de călăreți valoroși care vor lupta alături de el. Lupta noastră e aceeași: știi că trupele lui Francisc tocmai l-au prins pe Ugo de Moncada, omul pe care eu însumi l-am înfrânt în fața Algerului după moartea lui Aruj? Știi că flota noastră a primit ordin să intervină dacă imperialii ar mai încerca să cucerească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
ale micii mele familii. Nu fără a privi cu un ochi îngrijat evenimentele care se petreceau în jurul meu. Eram între două accese de febră când Maddalena mi-a adus la cunoștință, la început de martie, vestea care zdruncina deja Italia: trupele imperiale zdrobiseră armata regelui Franței în fața Paviei. Se răspândise mai întâi zvonul că Francisc fusese ucis; aveam să aflu curând că fusese doar luat prizonier. Dar situația nu era mai puțin dezastruoasă: oricare urma să fie soarta monarhului, era limpede
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
aceea se rugau lui Dumnezeu să-l ia sub ocrotirea Sa și să-l ducă de acolo cât mai departe. — Incorigibilul meu văr Giovanni, spunea Clement al VII-lea cu afecțiune și resemnare. Condottiere și Medici, el întruchipa întreaga Italie. Trupele pe care le comanda erau după chipul și asemănarea lui, venale și generoase, tiranice și justițiare, indiferente în fața morții. În anul acela, ele se puseseră în slujba papei. Erau numite Cetele Negre, iar șeful lor nu ca Giovanni de Medici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
pragul unui salon, un florentin, un Medici, uimitor prin finețe și perspicacitate. — Am auzit că ai fost la Pavia. — N-am zăbovit acolo decât câteva zile, în compania lui messer Francesco Guicciardini. — Nu eram nici eu prea departe. Îmi inspectam trupele pe drumul spre Milano. Când m-am întors, emisarul otoman plecase. Și dumneata la fel, mi se pare. Zâmbi complice. Pentru a evita să dau de gol secretul misiunii mele, am preferat să tac și să-mi feresc ochii de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
de pățania alor mei, învățasem să nu mă încred în evidențe. Când toată lumea se înghesuie în jurul aceleiași păreri, eu o iau lă sănătoasa; adevărul se află cu siguranță în altă parte. Guicciardini reacționa în același mod. Numit locotenent general al trupelor pontificale, se afla în nordul Italiei, alături de Giovanni, pe care-l observa cu un amestec de admirație și de furie: Dă dovadă de o mare vitejie, dar își riscă viața în cea mai măruntă încăierare. Or, dacă i s-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
-lea a decis să-i trimită înapoi pe mercenarii pe care-i recrutase. Dar, cu toate astea, armata imperială nu și-a oprit înaintarea. Ofițerii care au cutezat să vorbească de retragere au fost amenințați cu moartea de către propriile lor trupe; în toiul disputei, șeful suprem al pedestrașilor germani a fost doborât de un atac de apoplexie, iar comanda i-a revenit conetabilului de Bourbon, văr și dușman declarat al regelui Franței. Era un om fără mare autoritate, care mai curând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
sau s-o ia la sănătoasa împreună cu avuțiile lor. Cât despre papă, el se îndărătnicea să creadă că înțelegerea sa cu viceregele va fi în cele din urmă respectată, fie și în ultima clipă. Abia la sfârșitul lui aprilie, când trupele imperiale ajunseră la Tibru, la câteva mile în amonte de oraș, Sfântul Părinte se hotărî să organizeze apărarea. Vistieria pontificală fiind goală, el înălță la rangul de cardinal șase negustori bogați, care vărsară, pentru a dobândi acest privilegiu, două sute de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
în nici un chip deciziei pe care o vei lua, oricare ar fi aceasta. Dar sunt dator să te previn că plecarea ta nu se va face fără mari riscuri pentru tine și pentru ai tăi. Colonna mi-a explicat: — Printre trupele care împresoară castelul, există un mare număr de furioși care vor să meargă până la capăt în umilirea scaunului apostolic. Este vorba mai ales de germani fanatizați de Luther, urmări-l-ar mânia lui Dumnezeu până la sfârșitul veacurilor! Alții, în schimb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
jos ochelarii și se adresă tavanului. —Isuse! Ce tot spunem? Că e posibil să fi fost o operațiune sub acoperire a armatei israeliene? Păi știm că Israelul a avut întotdeauna unități sub acoperire. Cu numele de cod Cherry și Samson; trupe speciale, îmbrăcate precum arabii. E posibil ca asta să fi fost ultima lor misiune. Frecându-se încă la ochi, Miller întrebă: —De ce să facă asta acum? Din nou ar putea fi vorba de eforturi în vederea destabilizării negocierilor de pace. Toată lumea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
așteaptă în general vizitatorii internaționali când aud cuvintele „tabără de refugiați“. Era mai degrabă un oraș de cocioabe, o mahala. Nu existau străzi propriu-zise, doar rețele de alei care mergeau în zigzag spre un cartier. Acesta se numea Brazil, după trupele ONU de menținere a păcii venite din țara care avusese odată barăci acolo. Întâlnirea din seara asta era și mai clandestină decât cele obișnuite. Salim avea de comunicat informații cruciale și strict confidențiale. Interceptase o scurgere de informații de la serviciile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
scaunului din dreapta. Continuau să nu-și vorbească, dar în cele câteva secunde care i-au trebuit ca să intre în mașină, auzise un zvon de conversație. Era posibil să fi fost doar niște oameni de pe stradă, trecători. Sau ceilalți membri ai trupei de bărbați mascați care o vânaseră prin tunele. Oricum, știa cu siguranță ce limbă auzise. Era arabă. Merseră cam zece minute cu mașina. Dar era posibil să fi fost și jumătate sau de trei ori mai mult de-atât. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
Auzi geamul șoferului lăsându-se în jos și ridicându-se din nou după o clipă: poate că trebuise să arate niște acte la un fel de punct de control. Oare se înșelase în privința arabei? Să fi fost de fapt o trupă israeliană care o ducea prin DCO1 înapoi pe Malul de Vest? Aveau de gând să-i facă acolo ceea ce nu ar fi îndrăznit în Israel? Ce voiau oare să-i facă? Zgomotul se schimbă din nou. Mașina coborâse un fel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
realiza semnificația comportamentului revoluționar al lui Alexandru În domeniul politicii de personal militar, sunt nevoit să vă atrag Încă o dată atenția că ne aflăm cu trei sute de ani Înainte de Hristos, și nu În cancelariile NATO din zilele noastre. Acum, cooperarea trupelor provenind din state diferite, inclusiv din țara care se constituie În ceea ce numim teatrul de operațiuni, reprezintă o practică banală, curentă, lipsită de orice element inedit sau spectaculos, dar lucrarea lui Alexandru se consumă Într-o veritabilă protoistorie, Într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
iertare și rugându-l să le permită să se prosterneze, asemenea perșilor, la picioarele sale. Alexandru acceptă reconcilierea și, În semn de Împăcare, organizează un banchet pentru Întreaga armată, la care participă și el. Când spun „Întreaga armată”, Înțeleg atât trupele macedonene, cât și acelea provenind din rândul popoarelor cucerite. Învingătorii și Învinșii stau la aceeași masă. Acum, la banchetul de la Opis, Alexandru rostește, după cum consemnează istoricul Arrianus, un discurs și o rugă pentru Înțelegerea și comuniunea dintre macedoneni și perși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
în 1814. "Am scăpat de armata franceză, care a semănat printre noi ruine, sânge, mizerii, orori și idei perverse. De armată am scăpat. De idei, nu", scrie Alfredo Pimenta. Într-adevăr, de abia acum încep să se vadă rezultatele prezenței trupelor revoluționare în peninsulă. În 1817, când Regele se afla încă la Rio, se descoperă conspirația unul fost general în armata franceză, Gomes Freire de Andrade, care vorbea prost portugheza și "se înconjura exclusiv de masoni" (Roul Brandîo). Unul din agitatorii
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
Regele absolut! Moarte Constituției!" De abia se potolise mișcarea Contelui de Amarante, când un regiment de infanterie se revoltă la ieșirea din Lisabona. La Vila-Franca, garnizoana încearcă o mișcare asemănătoare. Al doilea fiu al Regelui, Infantele Don Miguel, ia comanda trupelor, jurând că va "dezrobi pe Suveran din ghearele masoneriei". Don Joîo VI rezistă câtva timp, dar în cele din urmă făgăduiește să dea țării o "rînduială nouă". Făgăduială, însă, care n-a potolit curentul antirevoluționar. Astfel că, la 30 aprilie
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]