5,542 matches
-
Dădură colțul. — Dar te și pot speria, îi zise Lanark. Ea tăcu. — Și te pot face să rîzi. Ea rîse încet și îl luă iar de braț. Se părea că intraseră pe o alee dintre două clădiri joase ca niște garaje particulare. Rima descuie ușa, îl conduse pe o scară îngustă de lemn și aprinse lumina. Gesturile și îmbrăcămintea ei sobră îl făcuseră pe Lanark să creadă că o să intre într-o cameră dezolantă, cu un tavan mansardat și fără prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
și curățenie, dar efortul pălea curînd. Cred că prima casă pe care mi-o amintesc a fost cea mai plăcută, pentru că avea doar două cămăruțe, iar primul meu tată nu era o persoană dificilă. Cred că era mecanic la un garaj, pentru că lîngă patul meu era un motor de mașină și niște anvelope uriașe sub patul din alcovul din bucătărie. Pe măsură ce creșteam, mama era tot mai puțin dispusă să vină atunci cînd băteam în perete, așa că am învățat să mă tîrăsc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
să le aruncăm, zise Sludden posac. — La televizor ai spus că acești saci sînt impermiabili la miros. — Sînt, dar se sparg ușor. Ajunseră într-o zonă rezidențială cu bungalow-uri mici și ordonate, cu o mică grădină în față și un garaj alături. Mașina se opri în fața unuia dintre ele, cu felinare ornamentale metalice de modă veche instalate la porți. Sludden îl conduse pînă la ușa din față și bîjbîi o vreme după cheie. Inima lui Lanark bătea puternic, gîndindu-se că o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
instalații de ventilație, canale termice, spații care deservesc crematorii, podul, acoperișul și învelitoarea acestuia, antena și cablul T. V., până la priza de branșament. Se consideră în indiviziune forțată: boxele din subsoluri sau camerele de serviciu din mansarde, poduri, magazii și garaje, platforme exterioare sau încorporate clădirii, amplasate, de regulă, separat de proprietatea individuală, dacă au destinația de a servi, în comun, toate aceste proprietăți individuale. Sunt supuse stării de indiviziune forțată suprafețele exterioare zidurilor de perimetru ale proprietății individuale, podelele și
GHIDUL CET??EANULUI by Corneliu MORO?ANU, Drago?-Paul IONI??, Romeo ZAMISNICU, Valentina BI??, Bogdan SERBINA [Corola-publishinghouse/Administrative/84372_a_85697]
-
și amigdală, se ridicaseră câteva clădiri butaforice. Deasupra aveau marea lumină boreală a cortexului. Recapitulam: de la naștere până la doi ani - pe Silistra, o stradă de mahala din cartierul Colentina; de la doi la trei ani - la bloc, în Floreasca, lângă un garaj; de la trei la cinci ani - la vilă, tot în Floreasca, dar pe o frumoasă și tăcută alee, cu nume de compozitor italian. Apoi, în Ștefan cel Mare, în marele bloc lipit de Miliție. Astea erau compartimentele uitate ale cochiliei mele
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
sânt sigur că nu o dată, ci o lungă perioadă de timp ritualul acestor băi chimice și mirositoare se petrecuse în acea sală de baie pe care nu știu dacă s-o localizez la vila de pe Puccini sau în blocul de lângă garaj. La fel, n-am aflat niciodată la ce servea formidabila baterie de fiole, groase cât degetul mare și pline cu un lichid galben, peste care am dat pe la 14 ani în servanta părinților mei. Era o cutie de carton alb
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
celelalte creode se veștejesc, se prefac în praf și dispar. Prin filtrul tulbure al spitalului, celelalte vieți anteri-oare-ale larvei sifonofore care am fost de la naștere la doi ani și jumătate (în Silistra), de-atunci până la trei ani (în blocul de lângă garajul Floreasca) și-apoi în vila de pe Puccini, ființe cu un creier dezvoltat altfel, cu conexiuni altfel încrucișate, în care imaginile erau mai curând emoții și pofte, și fiecare întîmplare se configura ca o surpriză debusolantă, celelalte vieți foetale, doar un
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
Frati-su mâncase atâta bătaie în '58, când cu colectivizarea, că rămăsese strâmb de-un șold și cu-o mână zgârcită, și ar fi cerșit la ușa bisericii dacă nu i-ar fi găsit el slujba asta la ei la garaj. Spală și Luca pe jos cu furtunul, mai ia țigări și chifle mecanicilor, ce să facă... Ai lui, de când au dat caii și le-a rămas căruța-n hambar (fusese la Măgureni vara trecută și se-ntristase la vederea scorojirii
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
față figurii ei de gorgonă uluită, apoi țipetelor ei de indignare, apoi la ceva de care nu-mi mai dădeam seama dacă era râs cu lacrimi sau plâns isteric, ca al copiilor mici. Ne mutaserăm "la bloc", în Floreasca, lângă garajul de autobuze. Faptul că stăteam la etajul patru și că aveam două camere plus bucătărie și baie făcea ca totul să ni se pară un vis de neînțeles. Nu nimeream niciodată camera în care aș fi vrut să intru, de parcă
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
albă a mausoleelor. Ieșeam în fața blocului, peste care-și aruncau umbra câțiva copăcei subțiri ca ațele, dar cu muguri neobișnuit de umflați pe crengi. Ne jucam o vreme acolo, lângă strada pătată de motorină, privind cum trec vuind autobuzele de la garaj. Ne strecuram prin spațiul îngust dintre fațada rugoasă, văruită, a blocului și grădinița din fața lui, ca să ajungem în marea zonă de umbră din spate. Acolo nu pătrundea soarele niciodată. Totul era cafeniu-întu-necat, pământul era sterp și, ceea ce mi se părea
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
macaroane. De altfel, de-atunci mama n-a mai lucrat niciodată. După cea mai lungă și tristă toamnă de care-mi aduc aminte, prin noiembrie ne-am mutat "la vilă", tot în Floreasca (de fapt, doar la două străzi de garajul de autobuze), pentru că tata era deja ziarist și noul lui statut social se cerea onorat cum se cuvine. Herman nu era, ca mine, un "parazit social". Era angajat, chiar dacă mai mult de formă, ca paznic de noapte la unul dintre
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
scrie în ziare. Toate mașinile înregistrate intră într-o bază de date. După cum știți și dumneavoastră, dacă încheiem un contract cu un client, nu înseamnă că putem să îl înregistrăm imediat. Sunt necesare multe documente, printre care și autorizația pentru garaj. Pe asta nu o primești așa de ușor. Te duci la Poliție și îți zic: «Da, poftiți!» Primesc cererea noastră, se duc să verifice locul și abia apoi ne imprimă autorizația. Durează trei sau patru zile. Sâmbătă și duminică Poliția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
de faptul că ideile și imaginile lui erau doar niște deșeuri. În mod deliberat, el a pus cap la cap băcăți din rămașițele existente în jurul lui (la fel cum în filmul E.T., extraterestrul asamblează un dispozitiv, din vechiturile găsite prin garaj, prin care izbutește să comunice cu planeta lui) și a reușit să creeze un curent. În acest curent erau reflectate întunecat propriile sale chinuri. Deficiențele din poveste erau cele ale lui Asahara, de ele nu au reprezentat un obstacol pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
nu-și are, la rându-i o „cameră” a ei. Și, dacă vreți să știți, „camera” sau chiar „apartamentul” Tinuței e mult mai mare și decât dormitorul lui Sorin și decât cel al Sorinei... „Locuința” de care vorbim se cheamă... garaj și se află în vecinătatea blocului în care stau cei doi Sorinei, dimpreună cu părinții lor. Ați ghicit, așadar, că eroina povestirii noastre este o mașină ca toate mașinile, un autoturism cu patru roți, cu un volan mare, cu faruri
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]
-
doi Sorinei, care o iubesc cel mai mult pe Tinuța, au mare grijă ca, nu cumva, vreun copil obraznic și neastâmpărat să se apropie de ea și să-i facă vreun rău. Odată, tata n-a mai băgat mașina în garaj ci, pur și simplu, a pus husa peste ea. Afară era o zi de vară, foarte călduroasă și cu mult soare. Sorina a privit cât a privit autoturismul și, deodată, în căpșorul ei s-a strecurat o idee. S-a
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]
-
o poate lăsa, așa, oriunde. Unde s o pună, unde s-o pună... Cel mai nimerit ar fi pe balcon. Pedalează ușor, iar Sorina deschide ușa de la bucătărie care duce direct acolo. Mașinuța și șoferul ei au ajuns, acum, în „garaj”. Erau gata-gata să se ciocnească de zid, apoi să dărâme câteva sticle aflate undeva, într-un colț al balconului. Din fericire, însă, nimic din toate astea nu s-a întâmplat. Curând, masa fu gata și, după aceea, tata s-a
Sorin şi Sorina : Povestiri by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/372_a_1293]
-
fost să fie, ștergeam pe veci unica posibilitate de a apăsa tasta redial ca să aflu cui îi telefona. Nu era un mister prea mare: trebuie să-și fi sunat mecanicul. Or formase numărul din cap: știe cineva pe dinafară coordonatele garajului său? Nu era imposibil, chiar dacă nu era nici pe departe cazul meu. De altfel, reexaminându-mi amintirea, mi se păruse că vocea care spusese „alo” la capătul firului era cea a unei femei. O femeie poate conduce un garaj? Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]
-
coordonatele garajului său? Nu era imposibil, chiar dacă nu era nici pe departe cazul meu. De altfel, reexaminându-mi amintirea, mi se păruse că vocea care spusese „alo” la capătul firului era cea a unei femei. O femeie poate conduce un garaj? Îmi fu ciudă pe mine pentru această reflecție machistă. Da, o femeie mecanic, de ce nu? Te puteai gândi și că i-a telefonat soției lui ca să-i ceară numărul de la garaj. În cazul acesta, era suficient să apăs o tastă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]
-
cea a unei femei. O femeie poate conduce un garaj? Îmi fu ciudă pe mine pentru această reflecție machistă. Da, o femeie mecanic, de ce nu? Te puteai gândi și că i-a telefonat soției lui ca să-i ceară numărul de la garaj. În cazul acesta, era suficient să apăs o tastă ca să anunț o doamnă că e văduvă. Rolul acesta mă îngrozi. Respinsei responsabilitatea. Apoi curiozitatea puse stăpânire pe mine. Aveam dreptul să mă uit prin actele de identitate ale necunoscutului? Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]
-
Tatălui meu Itc "I" Zăpadătc "Zăpadă" Sosirea - după o călătorie peste culmile munților Jura prin viscolul de zăpadă, cu hâțânări și hurducături, în vehiculul ăsta strâmt condus de tata, care a frânat brusc la capătul satului S., în fața porții unui garaj. Motorul sa oprit, tăcerea s-a așternut în jurul mașinii și pe geamuri sta parcă lipită priveliștea nemișcată. Tata, care își întoarse capul spre interiorul mașinii, încât nasul lui scurt și drept, bărbia colțuroasă s-au arătat de sub borul pălăriei, cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
dintre colegii mei nu auzise de Stevenson. Ei nu cunoșteau nici Insula Comorii, nici pe lunganul de John Silver sau pe năstrușnicul domn Trelawny. Însoțitorul meu în aceste zile fusese un bulgăre de gheață. Îl desprinsesem dintr-un colț din apropierea garajului cu tocul pantofului, apoi i-am dat un șut pe stradă în direcția mea de mers, peste pietriș și resturi de zăpadă. Cu acest bulgăre de gheață am făcut primii pași în explorarea satului. Am fost purtat dincolo de șina de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
își mână calul, într-un salt dement, peste tufișul de tuia, încât osiile se făcură surcele, carul căzu pe-o parte și animalul, cu ochii ieșiți din orbite și cu nările căscate, galopa prin grădină. Strigând și înjurând, bărbații de la garaj năvăliră la fața locului; căruțașul, ținând în continuare chiștocul între buzele strânse, își lovea animalul ca turbat, până când doi bărbați îl trântiră la pământ, un al treilea se agăță de hățurile calului, încercând cu vorbe domoale să calmeze animalul, pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
nu departe de țesătoria care, după moartea lui Onkel Rodolph, îi rămăsese lui și cumnatului său. Casa era așezată mai jos de pădure, cu grădina și terasa în partea dinspre vale și stradă, mai avea și o altă intrare la garaj, situată ceva mai sus, unde Onkel Ralph putea fi găsit cel mai des. Dăduse jos caroseria laterală a Vespei, meșterea la motor, îl unsese bine, spunea că de Paști fusese din nou „jos“, nu, nu singur, dar în vara asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
tot dreptul să savurezi, cât se mai putea. A merge pe bicicletă nu mai era pur și simplu a merge pe bicicletă, era a zbura. În canicula serilor de vară făceam slalomuri în fața noilor barăci, vizavi de terenul din dreptul garajului nostru, unde fusese înainte pajiștea. Bicicletele noastre alunecau silențioase pe porțiunea nou pietruită, fără să trebuiască să suporte zdruncinăturile pe drumul de țară, cârpit în fiecare primăvară cu asfalt împănat cu pietre, încât noi aveam senzația că plutim, că eram
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]
-
De huse nu mai aveau nevoie, spunea mama lui Felix, plănuiau și așa să cumpere o nouă garnitură de fotolii. Mama lui Felix își făcea acum permanent ca mama; mă conduse într-o după-amiază la spălătorie, o cămăruță mică lângă garaj, unde se construia, și unde acum se afla pe un soclu de beton o mașină albă cu hublou. Mama lui Felix spăla mai nou, după cum zicea cu un zâmbet parșiv, „cu spuma bine temperată“ - în timp ce la noi încă era „zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2294_a_3619]