7,087 matches
-
entitate, atunci ontologia operei de artă va trebui să arate ce fel de entitate precede opera de artă sau ce fel de entitate este opera de artă. Fie că opera de artă este interpretată ca un obiect fizic, mental sau imaginar, ontologia va cerceta condițiile de adevăr ale existenței sale. Ontologia care dorește să descopere arta printr-o interogație a obiectelor operei pleacă de la principiul că structurile de bază ale artei sunt reflectate prin intermediul structurilor interioare artei, adică prin intermediul entităților sale
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ontologie a operei de artă nu e suficient întrucât obiectele artei nu sunt reale decât în măsura în care ne sunt reprezentate prin intermediul simțului. De exemplu: în cazul muzicii, cu greu putem vorbi de un obiect fizic, mai indicat fiind unul abstract sau imaginar; în cadrul romanului putem vorbi de un obiect dihotomic. Iar dacă ar fi să considerăm că Ingarden are dreptate când spune că ideile sunt a priori și independente, dar si entități non-temporale, atunci trebuie să apelăm la imaginație sau la un
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
fizic este insuficient pentru a susține un astfel de concept, în timp ce noi avem nevoie de o experiență imaginativă pentru a contempla obiectului de arta existent. În acest caz, putem înțelege obiectul fizic numai ca suport ajutător pentru contemplator, în timp ce experiența imaginară a unei activități totale este, în viziunea lui Collingwood, adevărata operă de artă. "O operă de artă nu trebuie să fie ceea ce numim obiect real. Poate fi ceea ce numim un lucru imaginar"24. Astfel înțeleasă, opera are la bază o
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
numai ca suport ajutător pentru contemplator, în timp ce experiența imaginară a unei activități totale este, în viziunea lui Collingwood, adevărata operă de artă. "O operă de artă nu trebuie să fie ceea ce numim obiect real. Poate fi ceea ce numim un lucru imaginar"24. Astfel înțeleasă, opera are la bază o activitate imaginară. Idee ce avea să fie susținută și de Sartre: dacă obiectul estetic necesită un act imaginativ din partea conștiinței, atunci avem de-a face cu un obiect imaginar sau ireal ce
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
unei activități totale este, în viziunea lui Collingwood, adevărata operă de artă. "O operă de artă nu trebuie să fie ceea ce numim obiect real. Poate fi ceea ce numim un lucru imaginar"24. Astfel înțeleasă, opera are la bază o activitate imaginară. Idee ce avea să fie susținută și de Sartre: dacă obiectul estetic necesită un act imaginativ din partea conștiinței, atunci avem de-a face cu un obiect imaginar sau ireal ce nu poate exista decât prin actele imaginare ale conștiinței. Existența
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
numim un lucru imaginar"24. Astfel înțeleasă, opera are la bază o activitate imaginară. Idee ce avea să fie susținută și de Sartre: dacă obiectul estetic necesită un act imaginativ din partea conștiinței, atunci avem de-a face cu un obiect imaginar sau ireal ce nu poate exista decât prin actele imaginare ale conștiinței. Existența unui astfel de obiect este limitată de existența actelor imaginare. Collingwood înțelege opera de artă ca activitate imaginativă, în vreme ce Sarte 25 va interpreta opera de artă ca
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
bază o activitate imaginară. Idee ce avea să fie susținută și de Sartre: dacă obiectul estetic necesită un act imaginativ din partea conștiinței, atunci avem de-a face cu un obiect imaginar sau ireal ce nu poate exista decât prin actele imaginare ale conștiinței. Existența unui astfel de obiect este limitată de existența actelor imaginare. Collingwood înțelege opera de artă ca activitate imaginativă, în vreme ce Sarte 25 va interpreta opera de artă ca obiect ireal sau obiect imaginar. Putem observa că, în determinarea
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
dacă obiectul estetic necesită un act imaginativ din partea conștiinței, atunci avem de-a face cu un obiect imaginar sau ireal ce nu poate exista decât prin actele imaginare ale conștiinței. Existența unui astfel de obiect este limitată de existența actelor imaginare. Collingwood înțelege opera de artă ca activitate imaginativă, în vreme ce Sarte 25 va interpreta opera de artă ca obiect ireal sau obiect imaginar. Putem observa că, în determinarea naturii operei de artă, categoriile fundamantale ca lucrul, calitatea și în cazul de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
poate exista decât prin actele imaginare ale conștiinței. Existența unui astfel de obiect este limitată de existența actelor imaginare. Collingwood înțelege opera de artă ca activitate imaginativă, în vreme ce Sarte 25 va interpreta opera de artă ca obiect ireal sau obiect imaginar. Putem observa că, în determinarea naturii operei de artă, categoriile fundamantale ca lucrul, calitatea și în cazul de față, evenimentul devin atribute ale entității artei. Dar, pentru că entitatea artei este singulară, existent autonom, anumite atribute ca parte, întreg, dependent sau
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ce este înțeles ca un subiectivism al faptelor. Creativitatea la nivel subiectiv este experiența estetică prin care se descoperă arta, iar orice descoperire prin intermediul imaginației este o formă a creației. Subiectul, prin contemplație (ca proces în care are loc creația imaginară) participă la completarea operei de artă sau, în sensul lui Coolingwood, prin acțiunile imaginarului și, astfel, ale creației ajunge la opera de artă. 4.4. Arta tradițională și arta contemporană O definiție completă a artei trebuie să cuprindă trei perioade
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
au la bază diferite naturi. Opera redusă la nivelul obiectului fizic înseamnă reducerea din proprietățile estetice și transcendentale ale operei în general. În aceleași timp, opera de artă nu poate presupune doar un obiect fizic, întrucât ea este o creație imaginară ce poate rămâne doar la nivelul imaginației așa cum se întâmplă în cazul muzicii. Pentru a exista, muzica nu are nevoie de un obiect fizic evident, ea poate exista temporal pe durata executării (performării) sale. În același timp, o operă de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
În acest sens, Collingwood merge mai departe de atât făcând o diferență între opera de artă validă și opera de artă nevalidă. Opera de artă validă 21 este înțeleasă ca fiind singura artă adevărată și nu există decât ca experiență imaginară a unei activități totale. Prin urmare, entitatea operei de artă este eliminată ea rămânând la nivelul activității mentale. Pentru Collingwood, opera de artă nu poate fi văzută ca un obiect natural ce poate fi perceput. În viața de zi cu
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
obiectele din jurul nostru dar fără să trezească un anumit interes estetic. Pentru că în procesul de contemplație apelăm la imaginație și pentru că opera de artă nu există decât prin intermediul experienței estetice sau a contemplației, atunci ceea ce determină obiectul artistic sunt entitățile imaginare. Existența operei este strâns legată de existența actelor imaginare. Văzute ca obiecte sau activități imaginare, opera are o existență intermitentă ce fluctuează în funcție de prezența sau de absența acțiunilor mentale. Este greu să gândim opera ca o entitate în afara acțiunilor imaginare
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
interes estetic. Pentru că în procesul de contemplație apelăm la imaginație și pentru că opera de artă nu există decât prin intermediul experienței estetice sau a contemplației, atunci ceea ce determină obiectul artistic sunt entitățile imaginare. Existența operei este strâns legată de existența actelor imaginare. Văzute ca obiecte sau activități imaginare, opera are o existență intermitentă ce fluctuează în funcție de prezența sau de absența acțiunilor mentale. Este greu să gândim opera ca o entitate în afara acțiunilor imaginare. Dar acest lucru intră în contradicție cu nivelul pre-ontologic
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
contemplație apelăm la imaginație și pentru că opera de artă nu există decât prin intermediul experienței estetice sau a contemplației, atunci ceea ce determină obiectul artistic sunt entitățile imaginare. Existența operei este strâns legată de existența actelor imaginare. Văzute ca obiecte sau activități imaginare, opera are o existență intermitentă ce fluctuează în funcție de prezența sau de absența acțiunilor mentale. Este greu să gândim opera ca o entitate în afara acțiunilor imaginare. Dar acest lucru intră în contradicție cu nivelul pre-ontologic al operei, de aceea natura obiectului
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
imaginare. Existența operei este strâns legată de existența actelor imaginare. Văzute ca obiecte sau activități imaginare, opera are o existență intermitentă ce fluctuează în funcție de prezența sau de absența acțiunilor mentale. Este greu să gândim opera ca o entitate în afara acțiunilor imaginare. Dar acest lucru intră în contradicție cu nivelul pre-ontologic al operei, de aceea natura obiectului de artă trebuie să fie alta. În mod obișnuit, opera de artă are un conținut intențional, o semnificație specifică și o proprietate artistică sau estetică
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
a categoriilor ontologice putem evita situații în care obiectul artei rămâne nedefinibil. Prin urmare, putem spune provizoriu, că în funcție de modul de existență, de perfomare și de interrelaționare a operelor, entitățile sunt împărțite între obiecte naturale (independente de conștiință) și obiecte imaginare (acțiuni imaginare). Dar nici una dintre ele nu poate cuprinde artele precum muzica și pictura întrucât ele, prin modul lor de a exista, necesită ambele tipuri de entități. La nivelul sensului comun, înțelegerea operei de artă variază între referențele termenilor de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ontologice putem evita situații în care obiectul artei rămâne nedefinibil. Prin urmare, putem spune provizoriu, că în funcție de modul de existență, de perfomare și de interrelaționare a operelor, entitățile sunt împărțite între obiecte naturale (independente de conștiință) și obiecte imaginare (acțiuni imaginare). Dar nici una dintre ele nu poate cuprinde artele precum muzica și pictura întrucât ele, prin modul lor de a exista, necesită ambele tipuri de entități. La nivelul sensului comun, înțelegerea operei de artă variază între referențele termenilor de tip natural
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
care le avem despre artă și practicile prin care putem determina tipurile de entități pe care arta le presupune. Interogarea entității obiectului de artă, prin intermediul multiplicității formelor de apariție ale artei, aduce în discuție mai multe tipuri de obiecte: real, imaginar sau abstract. Dar niciun tip de obiect propus până acum nu pare să intre într-o relație corectă cu înțelesurile sensului comun despre artă. Prin urmare, avem de-a face cu un conflict între a produce o ontologie a operei
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
metafizica fundamentală, pentru a regândi istoricitatea și temporalitatea operei de artă în vederea găsirii unui sistem ontologic deschis. Ontologiile operei de artă, în special cea a lui Ingarden, duc la o diviziune a entităților în obiecte independente de conștiință și obiecte imaginare sau entități care există într-o relație de dependență cu conștiința. Aceste tipuri de obiecte nu pot satisface condițiile de existență ale anumitor arte (pictura și sculptura). În cazul celor două arte nu putem vorbi de obiecte imaginare, întrucât ele
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
și obiecte imaginare sau entități care există într-o relație de dependență cu conștiința. Aceste tipuri de obiecte nu pot satisface condițiile de existență ale anumitor arte (pictura și sculptura). În cazul celor două arte nu putem vorbi de obiecte imaginare, întrucât ele prezintă o natură fizică, și nici de obiecte independente de conștiință, întrucât concretizarea lor ține de relația cu contemplatorul. În cazul picturii și al sculpturii, obiectul lor este extern conștiinței și poate fi identificat cu anumite obiecte culturale
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
tipuri de entități ce se află între individualele concrete și obiectele abstracte. În același timp, toate obiectele celor patru arte (literatura, muzica, pictura și sculptura) au o existență dependentă de o anumită intenționalitate umană fără a fi identificate cu creația imaginară a conștiinței individuale sau cu obiectul natural. În cazul literaturii și al muzicii este necesară înțelegerea intervenirii categoriilor determinative în mod temporal, înțelese ca obiecte abstracte dependente de intenționalitatea umană. 3.1. Terminologia ontologiei ingardiene cu privire la opera de artă Sistemul
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
necesar în tratarea ontologică a operei de artă. Analiza de față nu va elimina experiența estetică din cadrul construcției sale ontologice. Acest lucru aduce modificări la nivelul ontologic al operei și transpune obiectul într-o dublă natură: reală și ideală sau imaginară 23. Însă, modelul ontologic ingardian ne folosește în special la evidențierea schematismului ontologic al operei de artă literară. Mai mult, terminologia ingardiană clarifică natura obiectului de artă. Pentru Ingarden, ceea ce se constată a fi operă de artă are la bază
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
De aceea ermetismul și misticismul operei sunt exprimate prin poetica platoniciană care se formează prin tradiții și prin credințele poporului în mistere. Spiritul uman are inclinație spre miraculos, mistic și magic; noțiuni ontologice caracteristice mitologiei. Dar să nu uităm că imaginarul și iraționalul oferă o mitologie bazată pe puterea expresivă a imaginii, adică oferă ceea ce cuvântul nu reușește. De exemplu, mitul platonician este și o formă mai complexă de a putea reda anumite idei, trebuie să gândim în imagini când ne
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
fantasmei, iar pe de altă parte arată ceea ce în realitate nu există. Una trimite la o prezență, iar cealaltă trimite la o absență, disimularea nu afectează realitatea, pe când simularea "repune în cauză diferența dintre adevărat și fals, dintre real și imaginar"4. Reprezentarea este corespondentul semnului în realitate pe valențe utopice, simularea neagă valoarea semnului. Prin urmare, reprezentarea nu are un echivalent în realitate, deoarece îi lipsește substanța, transformându-se astfel în simulacru. După Baudrillard, avem două forme de disimulare a
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]