9,812 matches
-
poate să plece de pe insulă din cauza condițiilor meteorologice defavorabile, dar a zis să vă zic că vine cât poate de repede. — Mersi, spune Suze, schițând cu greu un surâs. E nemaipomenit. Dar, când moașa iese din nou, încep să-i tremure buzele. — Bex, ce mă fac dacă Tarkie nu poate să se întoarcă? Mami e la Ulan Bator și tati nu știe absolut nimic despre bebeluși... O să fiu numai eu singură... — Ba nu! Îmi pun repede brațul în jurul ei. Am eu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
strâns. Suze, rămân cu tine cât timp ai nevoie de mine, și cu asta basta. — Și cu nunta cum rămâne? Nu mai trebuie să-mi fac nici o grijă în legătură cu nunta. Suze, rămân cu tine. Punct. — Pe bune? Începe să-i tremure bărbia. Mersi, Bex. Schimbă cu grijă poziția bebelușului în brațe, și el scâncește ușor. Dar... te pricepi vreun pic la copii? — Nu trebuie să știi nimic, stai liniștită! zic încrezătoare. Nu trebuie decât să-i hrănești, să-i îmbraci în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
trimit, adaugă scuzându-se. — Știu. Și îmi pare rău. — Dacă nu m-ar fi sunat Robyn tocmai atunci... ar fi fost deja înăuntru. Toate! — Îți mulțumesc din suflet. Mă uit razant peste plicurile de un bej elegant, și aproape îmi tremură picioarele când văd toate numele de pe lista lui mami, scrise extrem de elegant cu caractere gotice. — Deci le trimiți tu? — Sigur că da. Brusc, am revelația faptului că Judith așteaptă să mă vadă făcând asta. Dar nu vreau să fie cineva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
din partea lui Luke. (Sau pentru aplauze. Deși nu cred să ajungem chiar până acolo.) Atâta vreme cât am să mă țin de text și nimeni n-o să aducă în discuție politica din Uganda, ar trebui să mă descurc. Urc scările cu picioarele tremurându-mi ușor, deși știu că Luke n-a venit încă; mai am încă timp să mă pregătesc. Dar, spre marea mea surpriză, în clipa în care deschid ușa, îl găsesc așezat la masă, cu un vraf de hârtii în față
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
prin harababura din sufragerie către canapea. — Deci, spune el, dând la o parte un teanc de reviste pentru a se putea așeza. L-a ajuns și pe el stresul, până la urmă. Îmi urmărește mișcările, în timp ce îi torn laptele, cu mâinile tremurând. După cum se prezintă lucrurile, văd că nici tu n-ai prea scăpat. — Eu sunt OK, zic repede. Luke e problema. E complet schimbat. Peste noapte. Acum era bine, iar peste o secundă m-am trezit că-mi spune „Am nevoie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
în tăcere. Cred că amândoi suntem la fel de șocați. Luke ridică mâna pentru a face semn unui taxi, îi dă șoferului adresa și urcăm. După câteva sute de metri abia îndrăznim să ne uităm unul la celălalt. Luke e livid și tremură vag. — Nu știu ce să zic, spune. Nu-mi vine să cred că am făcut una ca asta. — Ai fost super, zic fermă. Trebuia să se aștepte la una ca asta. El se răsucește în scaun și mă privește extrem de sincer. — Becky
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
e bine să-i mai dau lui Luke șansa de a se răzgândi. În mod evident, a făcut o greșeală. Trag aer în piept adânc. — Am să-l conving pe Luke să facem nunta, dacă îi ceri scuze. Vocea îmi tremură ușor. Nu-mi vine să cred că fac așa ceva. — Poftim? Elinor se întoarce și se uită la mine șocată. — Tu îi ceri scuze și îi spui... în linii mari, că îl iubești. Iar eu îl conving să facem nunta la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
aleea din fața casei e parcată o dubiță albă și mai multe femei în uniforme cu dungi albe și verzi intră și ies din casă. — Par să vă aștepte, oricum, zice Danny. Ce-ai? — Nimic, spun și - e ridicol, dar îmi tremură vocea. Mașina se oprește, urmată de cea din spate, unde avem toate bagajele. Ce nu-nțeleg deloc, spune Luke, holbându-se la activitatea frenetică din curte, e cum ai reușit să amâni nunta cu o zi. Cu doar trei săptămâni
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
Cel care venea cu pușca întinsă spre Nicolae Petrașcu, fierbând de furie striga mereu: „Stai! Stai!” -„Iată că stau!” -„Ridică mâinile!” -„Iată că le ridic.” îi răspunde Nicolae Petrașcu apropiindu-se de el. Se apropie și jandarmul, foarte agitat și tremurând de emoție, ținând pușca întinsă spre urmărit. Se apropie mai mult și pune mâna pe Nicolae Petrașcu. În acel moment acesta adunându-și toate puterile, îi dă jandarmului un brânci și acesta cade ca un butuc de-a berbeleacul, puțin
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
-l iau cu mașina pentru a ajunge la Președinție. Nu-mi lăsase timpul necesar să mi schimb pijamaua, ci doar să iau o tunică pe deasupra și să sosesc fără întârziere. Nu puteam înțelege despre ce era vorba, dar din vocea tremurând a lui Mihai Antonescu mi-am dat seama că se întâmplase ceva foarte grav din punct de vedere politic. Ajuns la locuința lui Mișu Antonescu, acesta abia mai putea să articuleze câteva cuvinte. Era într-o stare de om pierdut
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
era perfect, dar trebuia pus în scenă și justificat prin declarații date de cei care erau în mâna lor și anume cei care în primul proces din 1954 fuseseră condamnați la moarte și erau ținuți sub această sabie a destinului, tremurând la fiecare mișcare la vizetă, că vor fi chemați, asemeni celebrului Țurcanu Eugen și a altora, la executarea sentinței. Aceștia și cei care prin tortură, de data asta prevăzută chiar în regulamentul penitenciar, ajunseseră la limita rezistenței și preferau să
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
o sintagmă preferată: „nu mă tem de moarte, însă mă tem de chinurile dinaintea ei”. „Tavi Voinea trecuse prin chinuri îngrozitoare la Pitești și apoi la Rm. Sărat, după condamnarea sa la moarte și neexecutarea sentinței timp de cinci ani, tremurând la fiecare mișcare pe coridor la ușa celulei, crezând că a sosit momentul execuției. Toți care au auzit de această culme a barbariei psihice, se mirau ce rezerve interioare a avut acest om de a putut suporta totul și nu
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
Nemai putând să te înfrunte Mișelește te-au ucis Redactând Și semnând Proces-verbal Cât de legal???!!! Cum că tu te-ai sinucis???!!! Tu munte! 1968 Radu Avram După mai bine de cincizeci de ani de luptă și credință, cu mâna tremurând de emoție (la) prelucrarea datelor de (către) noua generație urez să fie de bun augur. Radu Avram, 5 febr 1999 O altă mărturie este a profesorului Radu Mihnea, care în lumina unor documente descrie acțiunea de eliberare a României de
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
că Divinitatea, pe nedrept, i-a dat-o. Dorind să aibă cât mai mult pământ, răzbunător, Ion intră cu plugul pe locul lui Simion Lungu, în pământul care fusese odată al Glanetașilor și astfel începe obsesia pentru pământ: ”Inima îi tremura că și-a mărit averea”, fără ca nimic să îl mai sperie-judecata cu Simion Lungu. Gestul său, de a intra cu plugul în pământul vecinului, este simbolic exprimând regretul față de un trecut îndepărtat și regăsirea unui paradis demult pierdut. Un alt
CONSTELAŢII DE SIMBOLURI ÎN PROZA LUI LIVIU REBREANU ŞI ÉMILE ZOLA by MARIA-TEODORA VARGAN () [Corola-publishinghouse/Science/673_a_1271]
-
de coline. La marginea satului, te întâmpină 36 din stânga o cruce strâmbă pe care e răstignit un Hristos cu fața spălăcită de ploi și cu o cununiță de flori veștede agățată de picioare. Suflă o adiere ușoară, și Hristos își tremură jalnic trupul de tinichea ruginită pe lemnul mâncat de carii și înnegrit de vremuri”. Apare un alt simbol, și anume crucea, care este cel mai răspândit simbol creștin, reprezentând orientarea în spațiu, punctul de convergență dintre sus-jos, dreaptastânga, lumea reală-lumea
CONSTELAŢII DE SIMBOLURI ÎN PROZA LUI LIVIU REBREANU ŞI ÉMILE ZOLA by MARIA-TEODORA VARGAN () [Corola-publishinghouse/Science/673_a_1271]
-
un peisaj evacuat În Preludiu 17 vizibilul și rostibilul participă la lucrarea comună a întrupării semnificabilului, dar în momente diferite ale apariției fenomenale. Manifestarea primară aparține sunetului, vocii care începe să se rostească, în absența oricărei imagini: "Glasul care a tremurat departe în noapte/ peste somnul teraselor și al arborilor,/ în lăsata storurilor, în moartea luminilor". Zvonul unei faceri răzbate prin straturile adânci ale lumii amuțite, vine de departe, dintr-un adânc fremătător, abia distins 18. Pentru ca ceea ce semnifică să se
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
al trupului. Gol al unui posibil predispus umplerii, rostirii depline, el nu e decât rama nevăzută a unei forme născânde, a unei imagini fără imagine: "glasul a dansat nevăzut în noapte,/ ca un nou cuvânt, ca o înviere,/ amețind stelele, tremurând tăcerile". Rostire imprezentabilă, dans al slăvirii cuvântului ce se naște - nu e aceasta imaginea invizibilă a zămislirii noului cuvânt, preludiul inaparent al unui chip de neprivit care își țese trupul în lumina poemului?22. În Ivoriu bunăoară, nu de o
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
din umbră - în lumina neobișnuitului "Amurgul cade. Toamna și ornicul se-ntoarce./ Viața își răstoarnă nisipul vremii. Totul/ Se-ntunecă, se-nchide. Da, ado lampa. Prinde/ De geana umbrei ochiul luminii. Dă privirii/ Ce-mi scapă, alta care să-mi tremure pe suflet/ Cum tremură o rază de soare în aleea/ De ulmi primăvăratici pe piatra ce așteaptă/ În umbră, clipa albă"1. Versurile concentrează temele majore ale poeziei lui Ion Pillat: timpul în declin al înserării, jocul umbrei și al
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
neobișnuitului "Amurgul cade. Toamna și ornicul se-ntoarce./ Viața își răstoarnă nisipul vremii. Totul/ Se-ntunecă, se-nchide. Da, ado lampa. Prinde/ De geana umbrei ochiul luminii. Dă privirii/ Ce-mi scapă, alta care să-mi tremure pe suflet/ Cum tremură o rază de soare în aleea/ De ulmi primăvăratici pe piatra ce așteaptă/ În umbră, clipa albă"1. Versurile concentrează temele majore ale poeziei lui Ion Pillat: timpul în declin al înserării, jocul umbrei și al luminii, privirea ce descoperă
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
întunecarea perspectivei mundane corespunde închiderii orizontului exteriorității. Privirea se întoarce în sine, coboară în adâncul în care "ochiul luminii" poate scruta evanescentele alcătuiri. Ceea ce scapă privirii obișnuite cu spectacolul contingenței se oferă unei alte priviri, pătrunzătoare în neobișnuitul lucrurilor ce tremură în străfundul neluminat al lumii. Nu e percepția care creează în vizibil câmpul obiectelor pe care le ridică la nivelul ochilor, ci o privire trans-perceptivă, coborâtoare ea însăși - în răspărul vremii răsturnate, al netimpului opririi - până în miezul umbrei, în clipa
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
nu atât pentru că e repetabilă, ci întrucât înseamnă veșnica revenire la semnul unui alt început: "Și totuși nu te teme, căci mâine ne vin iarăș -/ Dar gustă clipa-n care un Dumnezeu creează/ Din fiece lumină o stea ce-a tremurat/ De dorul fără margini al cerului tovarăș". Semn nevăzut și totuși întrevăzut, precum un astru ieșit din dezastru, al creației - divine sau poetice - care luminează intervalul ce leagă dispariția de apariție, invizibilul de adâncul unui vizibil nebănuit. Începutul e lumina
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
a neobișnuitului: "Tot cerul în amurg își limpezise/ Albastrul ud, acuma mai adânc./ Se liniștise vântul. Era pace/ Pe țărmul dintre ape și câmpii./ Iar ploaia cu o mie de fuioare/ Foșnindu-și fuga peste lanuri verzi/ Lăsase doar să tremure departe/ Țesut dintr-o urzeală de lumină/ Un curcubeu târziu care sfârșea". Schimbare ce înseamnă mai întâi o adâncire a vizibilului, albastrul adânc ducând vederea lumii sfârșite spre nesfârșirea transparentă a unui dincolo de vedere. Adâncul trans-vizibil al albastrului nu numai
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
prin firele lumii, o zare măiastră de tonuri"9, transparența brăzdată de forme ale zbaterii, unduiri întrezărite ca într-un vis ce deschide peisajul cerului etern. Nu surprinde faptul că "în transparența de oglindă a nopții", în "diafaneitatea nopții"10, "tremura aripa unor imense paseri diafane" iar zarea țesută de aripi e "un simbol transparent al frumoasei creații", căci se cuvine "să vedem în această urzire miraculoasă de fire, vălul diafan, roiul de aur palid al materiei în spațiu"11. Diafaneitate
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
l'Intelligible, Honoré Champion, Paris, 2004, p. 59. 16 "Ca un chip furat într-o oglindă" (Suspin, vol. Ora fântânilor, în Ion Vinea, op. cit., p. 387). 17 Vol. Ora fântânilor, în Ion Vinea, op. cit., p. 361. 18 "Glasul când a tremurat / am auzit în el singurătatea" (Sunet, vol. Ora fântânilor, în Ion Vinea, op. cit., p. 386). 19 Vol. Ora fântânilor, în Ion Vinea, op. cit., pp. 326, 392. 20 Este de altfel planul de adâncime unde filosofia întâlnește poezia: "Filosofia ce vine
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
XX spaime grave ale căror efecte le resimțim din plin abia în secolul XXI. Zeii științei moderne - Adevărul, Obiectivitatea, Precizia, Coerența, Măsura, Numărul etc. - au fost nu numai contestați, loviți, zdruncinați, trăsniți chiar; în era postmodernă, zeii științei moderne obiective tremură de moarte. Spaimele lor au cuprins, desigur, și teoria curriculumului educațional. Iată câteva exemple care au marcat nu doar conștiințele individuale, ci mentalitatea întregii omeniri de la sfârșitul celui de-al doilea mileniu creștin. Este vorba despre descoperiri stranii care au
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]