8,653 matches
-
-i pună, aș fi vrut să ți-o spun după alegeri, pentru a nu mai adăuga altă tensiune la stresul pe care Îl ai, dar n-am fost niciodată În stare să păstrez un secret. Iar Elio ar fi fost fericit. Viața mea, i-ar fi spus, sufletul meu, sunt omul cel mai fericit de pe pământ, ce am făcut ca să merit o asemenea binecuvântare? Și apoi ar fi Întrebat-o dacă interpreta acest semn ca pe o dovadă de bunăvoință, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
just what you sow You’re going to reap just what you sow You’re going to reap just what you sow You’re going to reap just what you sow LOU REED O, e chiar o zi perfectă Sunt fericit c-am petrecut-o cu tine O, o zi atât de perfectă Mă ajuți să merg mai departe Mă ajuți să merg mai departe Doar o zi perfectă M-ai făcut să uit de mine credeam că sunt altcineva cineva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
tocite de câți oameni le-au spus și aproape naive...“, spune Tabucchi. În plic, e doar sare. Cuvintele ni se scurg printre degete. Lulu, dedicat Ofeliei Cu mirosul mării în nări am trecut strada. Peste drum, la teatru, am fost fericită să prind un loc la premiera spectacolului Lulu, în regia lui Silviu Purcărete. S-a jucat numai de două ori în festival. Spectacolul, conceput pe baza textelor lui Frank Wedekind, a fost montat într-un cadru neobișnuit. Spectatorii au luat
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2215_a_3540]
-
iarna. La sfârșitul ultimului, tânărul a reușit să găsească castelul dragonului, unde era întemnițat Soarele. Și a început lupta, care a durat zile până când dragonul a fost înfrânt. Fără puteri și rănit, tânărul a eliberat Soarele, reușind să facă fericiți pe toți cei care-și puseseră ultimele speranțe în el. Natură a reînviat, oamenii au început să zâmbească din nou, doar flăcăul nu a mai apucat să vadă primăvară venind. Sângele cald din rănile sale cădea pe zăpadă. În timp ce zăpadă
Abilitati Practice si Educatie Tehnologica-Proiectare by Laura Savin () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84042_a_85367]
-
plin de reproș. — Ce spui, Barbara - să nu încercăm să le facem pe plac elevilor? Mă tem că trebuie să te opresc, pentru că nu sunt de acord. Nu e nimic rău în a-i face pe copii fericiți. Când sunt fericiți, sunt receptivi și când sunt receptivi, învață. Cred, cu toată convingerea, că a crea un mediu prietenos pentru predare înseamnă trei sferturi din ceea ce este de fapt predarea. Trecuse mult timp de când nu mai auzisem prostiile sforăitoare ale lui Sue
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
să-l ducă la film și, cum ploua, am sfârșit prin a fi obligată să fac pe șoferul. De fapt, ne-am distrat. Filmul era o vechitură de la Disney, dar lui Ben i-a plăcut. Și asta a făcut-o fericită pe Sheba, ceea ce m-a făcut și pe mine fericită. Ben chiar e un băiețel foarte drăguț. Toată lumea a fost foarte îngrijorată de cum va face el față situației actuale. Dar, să batem în lemn, pare că face față destul de bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
ea a trebuit să fugă să se întâlnească cu Richard și cu copiii.) Când s-a întors înapoi la Londra în august, l-a sunat din nou. De data asta el a sunat-o înapoi imediat. Părea că e foarte fericit s-o audă. Îi fusese dor de ea; se gândise la ea non-stop. Au fost amândoi de acord că nu mai puteau să aștepte până când începea din nou școala ca să se întâlnească. Connolly i-a propus un plan. El trebuia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
ceva ce ea n-ar fi avut de gând. Connolly voia să mai întrebe despre Polly, dar pe Sheba o enerva subiectul și i-a sugerat să spună el câte ceva despre familia lui. Credea că mama și tatăl lui erau fericiți împreună? — Sunt ok, a zis Connolly. Nepăsarea laconică cu care vorbise când intraseră în casă se întorsese acum. — Ok? l-a tachinat Sheba. Cum adică ok? El s-a înecat ușor cu țigara și, încă tușind, a zis cu încăpățânare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
Bietul Richard, absorbit de studiul lui. Cum merge cartea? — O, Richard e foarte bine, a zis Sheba. Acum a luat o pauză de la carte, ca să-și pregătească o conferință. Și-a cumpărat un mic radiator portabil pentru studiu și e fericit ca Larry. — Doamne, impresionant. (După Sheba, una dintre temele favorite ale doamnei Taylor fusese întodeauna stilul de viață extravagant al fiicei și al ginerelui ei.) Și Ben ce mai face? — Bine, a zis Sheba. Se vedea că încă scrâșnea din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
de aracet și de carton ori de revelator foto. Viorel, care stătea la masa lui și făcea fie niște schițe de costume, fie o machetă de decor, ridica privirea: Ura, Vasile! Bă, ce-a crescut fiu-tu! Mă... tu ești fericit, ai ieșit de la tîmplărie cu decorul, ți-a făcut croitoria costumele, ce mai cauți pe-aci? Auzi, da’ hai să-ți zic una... ne-a venit hîrtie de la primărie, anul ăsta trebuie să facem iar spectacolul pentru 23 August. RÎd
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
terminăm ce-am Început În tăcere. În zilele următoare, efectivului noii baterii i se distribuie un dormitor separat. PÎnă spre seară ne mutăm acolo și caporalii Încearcă să mențină ordinea. Totul are un aer improvizat și cei mai mulți nu sînt prea fericiți cu felul În care s-au potrivit lucrurile, așa că atmosfera generală e destul de apăsătoare. Box e și el printre noi. Din Bărăgan face o oră și jumă tate cu trenul pînă În București, așa că el e fericit, jubilează, a intrat
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
nu sînt prea fericiți cu felul În care s-au potrivit lucrurile, așa că atmosfera generală e destul de apăsătoare. Box e și el printre noi. Din Bărăgan face o oră și jumă tate cu trenul pînă În București, așa că el e fericit, jubilează, a intrat iar Într-un fel de vrie. Mă cheamă la patul lui. Vrea să ne Împrietenim, rînjește pe sub mustața rară. Aștept În picioare pe intervalul dintre paturi. Stă tolănit În patul de jos, În timp ce În patul de sus
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
prin gard și coboară prin zăpada pînă la genunchi, Încercînd să țină minte drumul de Întoarcere, cu mințile răvășite de fapta lor curajoasă. Ajung În vale, găsesc o stînă și cumpără un bidon de țuică de la un cioban. Ciobanul e fericit de cîștigul neașteptat și de oaspeții agitați care-l scot, la rîndul lui, din plictiseală. Bea cu ei cîteva pahare - probabil că se amuză În sinea lui cînd vede cum li se Încing fețele tinere. Vlad se ține tare, dar
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
că accesul meu de curaj nu s-ar fi petrecut dacă Gărăgău n-ar fi intrat tocmai atunci la duș, rîzÎnd, gata să ducă mai departe, ce tocmai am Început. Portocală dispare cu coada Între picioare. Răcanul e atît de fericit de felul cum au ieșit lucrurile, Încît Își arată recunoștința rugîndu-mă să-i citesc o scrisoare de la soră-sa - pentru că se pare că are dificultăți, nu reușesc să-mi dau seama dacă e complet analfabet, pare să cunoască literele, dar
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
lui. În legănarea șaretei mă surprinsei gândindu-mă, deodată, la viitor. Care viitor? Drumul lui, atunci în tinerețe, era departe și imprevizibil. Lung, care moțăia alături, nu mai avea ce aștepta. Acum un an și ceva fusese împroprietărit și era fericit. El atinsese liniștea aceea senină de care ducem nevoie; fiecare avea preocupările lui de țăran, improvizat în ora de serviciu al primăriei „bun la toate”, se mândrea cu asta, apoi grija celor doi cai, cu care conversa în ascuns, îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
s-a privit în oglindă, și-a pipăit obrazul de a cărui tinerețe se fălea în sine (erai pe atunci elevă), și ca pentru un vesel final, începu să cânte părând nepăsător, „La donna è mobile”, la modă atunci. Era fericit că fusese ținta atenției tale de adolescentă. Tu l-ai visat toată noaptea. Toate s-au dus”. Fosta elevă de liceu din anul 1918 simți o adiere ușor răcoroasă, numai cât o clipă, întoarse capul nedumerită - era timpul care trecea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
să-ncepem! vorbi. După o scurtă pauză, adăugă: Serviți, domnule judecător, altfel nu putem vorbi despre sociologia culturii. E mai plăcut așa. Se uită spre doamna Pavel. Râse. Începurăm să mâncăm sub luminarea de cuvinte, vesele, ale doamnei Pavel, aproape fericită de pofta noastră de mâncare, ce povestea pentru ea prețuirea de către noi a calităților ei de gospodină cu faimă. În timp ce frazele-i curgeau fără oprire, ca mătăsurile desfășurate de pe mari suluri anume mânuite, iar dulciurile se împuținau pe platoul albastru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
cere numai țigări boierești! M-am boierit, domnule judecător, statul mi-a dat pământ și dumneavoastră tabacheră de argint. Râserăm. Oamenii treceau prin fața porții și salutau plecându-și capul sau scoțându-și pălăriile; răspundeam cu mare mulțumire, iar Lung era fericit. Când am plecat am străbătut ulițele singur, apoi marginea păduricii și a iazului, până puțin înainte de lăsarea serii, când cerdacul casei învățătorului se lumină de cele două becuri cu abajururi de tablă, vopsite deasupra în albastru, atârnând de fire lungi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
nu mi-am dat seama ce putea să însemne privirea aceea atunci, dar făcându-mă că nu observ, rostii politicos: „Sărut mâna, doamnă, și vă felicit pe amândoi” eram corect până aici, dar era să adaug precizarea ipocrită că „sunt fericit pentru momentul acesta”, avui însă corectitudinea reținerii, în timp ce el, înainte ca eu să fi avut tăria de a încerca vreun gest către el, mă îmbrățișă, era poate o fire deschisă. Greu de judecat. O mulțumire calmă îi lumina fața; pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
de care stătea rezemată, eram îmbrățișați - ne desprinserăm, ridicarăm mâinile, și Pomul înflori, rodi într-o clipă. Căzu apoi o lumină albăstruie, trena îi luci, șoseaua se stinse. Pomul începu să crească foarte înalt. Deodată vocea lui Lung: „Să fiți fericiți!, Dar nu-l văzurăm, pentru că în momentul acela Universul se îmbrăcă într-o lumină necunoscută pe pământ. 26. Mă trezii deodată cu el alături. Eram bucuros că-l revăd. Privirea îi era tânără, cutezătoare, nimic în ființa lui nu trăda
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
umbrele pe pereți, la muzica aceasta discretă a aparatului de radio, probabil un post străin, o melodie indiană, apoi alta cântată, în engleză, suntem la începutul lui ianuarie 1948. Pari puțin trist dar nu poți să spui că nu ești fericit că sunt lângă tine”. În clipa aceasta îmi întinse mâna stângă, iar cu dreapta mă cuprinse după umeri și o sărutai prelung ca-n după-amiezile uitate ale anului 1941, în săptămânile dinaintea războiului, era începutul verii. - „Dragul meu, îmi spuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
Muntele Măslinilor, înaintea vânzării... Adu-ți aminte: „ Doamne, treacă paharul acesta de la Mine!”. Și tu te rogi, serile, și ești singur, singurătatea ta interioară, cea mai senină și populată din toate singurătățile lumii. Cum poți să spui că nu ești fericit? Într-o zi când toți te vor părăsi și va trebui să pleci din această lume, îți vei da seama, vei spune: „A avut dreptate!”, dar eu, fără să știi, voi fi și atunci lângă tine, veghindu-ți învierea. Toți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
Ce bine că mi-a fost dat să vă întâlnesc tocmai acum. pe domnul Pavel am să-l caut zilele astea... - Despre ce e vorba? întrebai nu prea curios. - Peste cel mult trei săptămâni ne despărțim. Plec în Israel. - Sunteți fericit, spusei înmărmurit. - E un fel de a vorbi, domnule judecător, dar nu e ușor să te rupi de locul unde te-ai născut și-ai trăit o viață. Vedeți dumneavoastră, la vârsta mea... El vorbea în timp ce eu mă vedeam alături de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
Ierusalimul cu ce-i aici! Apoi către mine: Spuneți-i și dumneavoastră, domnule judecător! Ee, domnule Davidsohn! rostii în mine, ești acum cu fiica dumitale, ferit de greul de aici, nu mai este teama să vorbești orice, cu oricine, ești fericit, sau cine știe. Toți așteptăm fericirea, altfel la ce-am mai dăinui pe fata acestui pământ? Sau, poate altul e rostul întârzierii noastre aici. Scrie-mi numai mie: Ce-ai simțit când ai plecat de aici, când ai ajuns acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
fi ale voinței mele?” - „Și Isus, răspunse el, și-a prăfuit picioarele, și în parte vestmintele, pe drumurile Galileii, dar niciodată sufletul care era însuși Dumnezeu...” Mi-a vorbit apoi despre fericire și nefericire, lăsându-mă să cred că sunt fericit, pentru că-mi erau dezvăluite, ca-ntr-o revelație, spunea el, tainele cerului, dar nu-mi dădeam seama. - „Ce fel de revelație e aceasta, îl întrebai, de care nu-ți dai seama?”... Aprinsei lumina, el dispăru, și o singurătate vegheată cald
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]