7,087 matches
-
artă. Pericolul interpretării artei ca momente este acela de a elimina obiectul de artă, arta devenind un spațiu în care ceva se poate întâmpla. Mergând pe această direcție arta este înțeleasă ca trecerea subiectului din starea mundană într-o stare imaginară ce elimină reprezentarea: arta este înțeleasă ca stare meditativă prin care putem experimenta momentul artei - arta devine prezență. Prin momentul artei se depășește subiectivitatea, întrucât afectul este transuman. În Diferență și repetiție, Deleuze analizează arta în termeni ontologici noi. În locul
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
ea înțeleasă ca facultate creativă. Apropierea creativității de imaginație este explicată și de Collingwood, care înțelege creativitatea ca fiind voluntară, conștientă și non-conceptuală. Creativitatea este interpretată ca un procedeu sentimental de exprimare a trăirilor artistului. Arta predispune de un obiect imaginar ce este specific creației. Ceea ce este creat exprimă sentimentul artistului, un proces de recunoaștere posibil numai prin contemplație. De aceea, produsul final al creației este predispus contemplării. Opera de artă ca produs final al creației și imaginației este definită de
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
care, prin intermediul imaginii lor și al muzicalității, consfințesc artei literare o natura genuină a expresivității. Această expresivitate ține, în principal, de semnificația cuvântului care intră în jocul de semnificații literare, dar și de sunetul compozițiilor lingvistice ce duce la spațiile imaginare sau magice ale literaturii, de exemplu, în cazul operei poetice, rima, posibilă prin sunetele ultimelor silabe ale cuvintelor, oferă muzicalitate și consens întregului construct literar. 1.1.2. Stratul unităților semnificative Unitățile semnificative se formează prin legătura mai multor sunete
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
fără să posede anumite caracteristici ale lumii reale. Se creează un alt spațiu ontic unde elemente reprezentate devin existențe ideale. Ingarden identifică situația elementelor reprezentate cu lumea visului, realitatea obiectivităților intră în contrast cu irealitatea obiectivităților (elemente reale transpuse într-un spațiu imaginar) specifice visului. În acest sens putem observa că "nu doar caracterele ontice sunt prezente în mod distinct în lumea reprezentată, ci și că lumea care este visată nu este adevărată, ci doar visată pe jumătate"32. Pot fi reprezentate în
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
fiind definit de prezențe ambigue ale unor forțe supranaturale. Acest lucru a dus la identificarea unor noi elemente în cadrul textului literar: fantome, personaje și spații mitice, vrăjitoare, vampiri, elfi sau orci. De aceea Tzvetan Todorov interpretează fantasticul ca o inacțiune imaginară față de ceea ce este real. Prin ideea de fantastic literatura este definită de o prezență stranie unde orice fenomen supranatural capătă o explicație logică, sau o prezentă miraculoasă unde fenomenele supranaturale sunt reale. După Todorov fantasticul apare în două moduri diferite
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
pentru înțelegerea diferitelor tipuri de opere literare. Magicul din literatură are forța necesară să împingă povestea la o nouă dimensiune, prin această se oferă operei literare o nouă existență ontologică, una magică. Magicul este atât real (Shakespeare, Macbeth), cât și imaginar (J.R.R. Tolkien, Stăpânul inelelor). Ontologia duce la identificarea mai multor tipuri de magic. În primul rând, magicul poate fi considerat ca un talent înnăscut ce se exprimă prin spontaneitatea unui personaj. Apoi, magicul poate fi obținut prin studiu. Pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
cea de determinare a operei de artă. În ultimul caz, obiectul poate funcționa ca element compozițional al operei de artă, având însușiri simbolice. Ne aflăm în punctul în care alegem între un concept pur prin sine însuși (obiectul real, obiectul imaginar) și un concept definit de un număr de restricții, specificații și aplicații ce se află la baza unei categorii ontologice. Corelația dintre cele două stări ontologice ale obiectului duce la înțelegerea obiectului operei ca unitate individuală sau, în modernitate, ca
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
înțeleasă ca bodegones, se folosesc diferite elemente din viața socială ducând spre reprezentarea unei imagini statice sociale. Sau în arta vedutelor picturale oferă, cu ajutorul imitației, decupaje reale sub imboldul sentimentelor. Autoportretul sau pictura figurativă oferă figuri sociale, mitologice, alegorice sau imaginare. Ele duc la înțelegerea societății și a tradițiilor unui spațiu restrâns. Valoarea și experiența lor estetică transformă natura picturii într-una ideală. Acest lucru se poate observa în Compoziție suprematistă de Kazimir Malevici, ce redă perfecțiunea obiectivă și tehnică, fiind
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Acest lucru se datora puterii de reprezentare pe care fotografia o are, denumită stare pură de reprezentare. În cadrul fotografiei, procedeul de redare a realității este direct, astfel încât obiectul reprezentat nu suferă modificări sau intervenții artistice. Distincția logică dintre ceea ce este imaginar și ceea ce este real dispare: imaginea devine obiect și obiectul devine imagine. Fotografia stârnește o emoție ce este provocată printr-un accent de elemente atmosferice și prin folosirea unor forme sau tonalități vagi. Acestea duc la o melancolie elegiacă. Acest
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
music is a borderline case of the musical work of art". Ian Verstegen, "Arnheim and Ingarden on the Ontology of the Arts", în Gestalt Theory, 2010, vol. 32, nr. 4, pp. 307-322. 23 Putem vorbi de o identificare a naturii imaginare cu natura ideală, întrucât ambele naturi converg natura specială a obiectului de artă. În aplicație, cele două naturi pot diferi doar la nivelul experienței estetice. 24 Termenul de trop poate fi înțeles în două moduri. Primul înțeles îl găsim în
[Corola-publishinghouse/Science/84972_a_85757]
-
Gheorghe, dispus mereu de a se apropia de poeme dificile ca rimă, prozodie și ideatică. Măsura talentului său de traducător, slujitor devotat și discret al originalului, a dat-o odată cu transpunerea ciclului Ultimele sonete închipuite ale lui Shakespeare în traducere imaginară de V. Voiculescu, despre care Zoe Dumitrescu-Bușulenga scrie: „Încercarea lui Immanuel Weissglas ni se pare admirabilă în temeritatea ei cu atât mai mult, cu cât o fidelitate strictă o închină în tiparele celei mai riguroase analogii. Suntem tentați să considerăm
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290677_a_292006]
-
Schuster, Văpaia de februarie, București, 1966; Adalbert Stifter, Vechea pecete, pref. Nicolae Balotă, București, 1970; Vasile Alecsandri, Fürst Despot, București, 1973; Die letzten ersonnenen Sonette Shakespeares in der erdachten Übersetzung V. Voiculescu - Ultimele sonete închipuite ale lui Shakespeare în traducere imaginară de V. Voiculescu, ed. bilingvă, pref. Zoe Dumitrescu-Bușulenga, București, 1974; Eine Welt wird geboren. Auswahl rumänischer Gegenwartsdichtung, București, 1974 (în colaborare). Repere bibliografice: Popa, Dicț. lit. (1977), 622; Dieter Roth, Gedanken zu einem deutschen Eminescu, în Wechselwirkungen in der deutschen
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290677_a_292006]
-
jalnic trupul de tinichea ruginită pe lemnul mâncat de carii și înnegrit de vremuri”. Apare un alt simbol, și anume crucea, care este cel mai răspândit simbol creștin, reprezentând orientarea în spațiu, punctul de convergență dintre sus-jos, dreaptastânga, lumea reală-lumea imaginară, unificarea a două sisteme duale, într-o imagine a figurii umane cu brațele întinse, având rolul de axis mundis, făcând astfel legătura dintre cer și pământ. Simbolistica creștină a crucii face aluzie la instrumentul execuției lui Hristos, instrument de o
CONSTELAŢII DE SIMBOLURI ÎN PROZA LUI LIVIU REBREANU ŞI ÉMILE ZOLA by MARIA-TEODORA VARGAN () [Corola-publishinghouse/Science/673_a_1271]
-
și fără început...” Drumul rămâne același, neschimbat, pe când în Pripas s-au produs modificări: unii oameni au murit, alții le au luat locul, iar podul apare ca un simbol al trecerii de la viață la moarte, de la lumea reală la cea imaginară, căpătând imaginea unui călător neobosit, tânăr în incipitul romanului, bătrân și obosit în finalul textului. Un alt simbol care conferă textului simetrie este descrierea unui moment etnografic important: hora desfășurată, la începutul romanului, cu scopul de a pune bazele familiilor
CONSTELAŢII DE SIMBOLURI ÎN PROZA LUI LIVIU REBREANU ŞI ÉMILE ZOLA by MARIA-TEODORA VARGAN () [Corola-publishinghouse/Science/673_a_1271]
-
autorul. Este vorba despre un vizionar romantic trecut prin Arthur Rimbaud și prin experiența „poeților blestemați”. El jură pe vis, toate „măștile” și peregrinările sale prin epoci defuncte și geografii exotice, cum și - cu atât mai mult - construcțiile în pur imaginar și în „irealitatea senzorială” nu sunt tatonări ale unui începător care nu își găsește identitatea, ci încercări de salvare din indigența și ignominia contingenței. Identitatea lui e aceea a unui veșnic, neobosit și neliniștit căutător (Vladimir Streinu îl numea „poet
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290224_a_291553]
-
rău. Dacă cineva acceptă ceea ce în mod obișnuit înțelegem prin producerea unui rău, nu se pune problema unui adevărat prejudiciu, ci a unui disconfort, a unei dureri sau chiar a morții unei persoane, dar în vederea obținerii unui câștig - real sau imaginar. Atât martirii, cât și masochiștii pot fi încadrați aici. Delimitarea libertăților personale poate fi făcută și înțeleasă tot prin prisma conceptului de producere a unui rău și prin echilibrarea, din această perspectivă, a dorințelor și a drepturilor unei persoane. Întrucât
MALPRAXISUL MEDICAL by RALUCA MIHAELA SIMION () [Corola-publishinghouse/Science/1374_a_2741]
-
etapa în care se traduc informațiile cu privire la obiectivele și resursele organizației într-o adevărată hartă a riscului. Acum sunt consultați beneficiarii direcți (reprezentanții grupului-țintă) ai proiectului, altfel proiectul s-ar putea să nu rezolve o problemă reală, ci numai una imaginară; b) identificarea riscurilor. Pentru a ști ce trebuie să prevină, un manager de proiect trebuie să identifice mai întâi eventualele riscuri, literatura de specialitate oferind în acest sens mai multe modalități: • brainstorming<footnote Brainstorming-ul, ca tehnică, a fost propusă
Finanțarea proiectelor europene by Lilian ONESCU,Daniela FLORESCU () [Corola-publishinghouse/Science/200_a_150]
-
Național sau și-au confecționat copiii costumele cu ajutorul părinților sau bunicilor. De un real succes s-au bucurat jocurile de competiție ( de obținere a performanțelor), care au constat În simularea obținerii unor performanțe, de Învingere a unui adversar real sau imaginar. În cadrul acestui tip de joc, participanții au fost distribuiți În perechi de câte două persoane sau În microgrupuri; le-am distribuit status-urile și rolurile; le-am comunicat scopul competiției. Elevii au fost puși să aleagă Între variabilele posibile de
SIMPOZIONUL JUDEŢEAN REPERE ÎN ISTORIE by Roxana Lupu Ştefan () [Corola-publishinghouse/Science/91758_a_93551]
-
atât în plan personal cât mai ales în cel teoretic care au condus la schimbarea unor idei în plan filosofic interesante. Din acest punct de vedere, Sraffa devine pentru o lungă perioadă de timp punctul comun care leagă în mod imaginar pe unul dintre cei mai importanți reprezentanți ai intelectualității comuniste din epoca: Gramsci și pe Wittgenstein, un membru de referință al clubului de la Cambridge. A cincea contribuție este semnată de Ledion Lako. Autorul are o licență în relații internaționale absolvita
[Corola-publishinghouse/Science/84978_a_85763]
-
la intensitate maximă a sentimentului unității 11. Cât privește țelul biruinței și dispoziția de atac, afirmate drept criterii operative ale activității psiho-sociale, nu numai că validau pe baza observației empirice metafizica nietzscheiană a voinței de putere, dar alimentau la nivel imaginar și considerațiile heideggeriene legate de luptă pentru stăpânirea pământului și depășirea de sine a puterii, în sensul unei concentrări care, transpusa instituțional de alții, avea să conducă finalmente la proclamarea conducătorului totalitar 12. Cercetările din psihologie nu trebuie apreciate într-
[Corola-publishinghouse/Science/84978_a_85763]
-
alt mod -, în suspensia ființei unui poem, începe să se închege ceva cu sens. Din lumea poemului pornim, fără a zăbovi însă în locul pe care îl configurează rețeaua sa de semnificații, la nivelul imaginilor integrate în vasta pânză a spațiului imaginar. Acest ceva ascuns nu se află în structura poemului vizibil ci în non-manifestarea unui semnificabil inaparent a cărui lumină face cu putință procesul creației, aducând rostirea ascunsă a ființării poetale la rostitul actual al ființei poetice. Imaginea poetală nu e
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
vizibilitate al ființei textuale. Inaparența ei este un fond clar-obscur, intermediul translucid al ivirii semnificabilului originar. Ceea ce este de prim abord și apare în textul unui poem este imaginea deja constituită, prinsă în complexul semnificațiilor ca element al unei lumi imaginare. Este imaginea poetică textuală ca obiect al tematizării interpretative, chiar dacă înțelegem acest travaliu exegetic drept inter-pretatio, adică prestație intermediară, strecurarea printre rândurile unui text. Imaginea poetală, în schimb, se ascunde în propria transparență, e voalată în chiar lumina ce face
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
conștiința o definește ca fenomen al autodonației semnificabilului, ca autorevelare a sa în trupul poetal al faptului-de-a-apărea. Ceea ce dă de înțeles că avem de a face cu un fenomen prefigurativ originar, cu un protofenomen care se dezvăluie la rădăcina reprezentărilor imaginare, al expresiilor simbolice. De aceea, înțelegerea sa este reducție, punere în suspensie: imediată, ea e fără proiect ori expectanță a sensului, neanticipativă în sens intențional. Decurge de aici că acest dat originar nu este rodul unor presupoziții care fac posibilă
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
spiritul de geometrie - și viziunea înaltă a posibilului luminat - spiritul de finețe 6. Forme ale "increatului cosmic: adică existențele embrionare, germenii, peisajele nubile, limburile" care să slujească "la extinderea realului până la ceva mai semnificativ, prin absorbirea stărilor sau a ființelor imaginare"7. Dezobiectivării lumii îi urmează sublimarea ei, purificarea "până a nu mai oglindi decât figura spiritului nostru"8. Figură infrareală, a unei imagini care nu abolește realul, ci îl lărgește și îl adâncește, dincolo de întruchipările sale imaginare, până în punctul de
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
sau a ființelor imaginare"7. Dezobiectivării lumii îi urmează sublimarea ei, purificarea "până a nu mai oglindi decât figura spiritului nostru"8. Figură infrareală, a unei imagini care nu abolește realul, ci îl lărgește și îl adâncește, dincolo de întruchipările sale imaginare, până în punctul de origine unde el abia mai e posibil, dar unde e reflex pur al spiritului liber, liber de a lumina începutul, lucrarea lucrurilor. O stare de limb care mijlocește între increat și creat, interfața care dă posibilitate inaparentului
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]