3,885 matches
-
avem nici cea mai vagă idee de ce vine în Japonia. Chiar dacă e prietenul prin corespondență al lui Takamori, nu cred că e cazul să-l găzduim pe tot parcursul șederii sale în Japonia... Consider că e un obicei prost al japonezilor să se dea de ceasul morții pentru străini. Da, poate, dar dacă tot bate atâta drum... — Mă întreb ce fel de om este acest Gaston. Închizând radioul la care se transmitea muzică americană, Tomoe încerca să-și imagineze cum arată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
de trei săptămâni, în secret, se spulberară cu totul. „Ce comedie! Ha, ha, ha!“, râse ea amar în sinea ei. Zvâcnirile din obraji se puteau traduce prin indignare și furie. „Numai Takamori era de vină, totul... Ce proști suntem noi, japonezii! Batem atâta drum până la Yokohama ca să întâmpinăm un terchea-berchea cu chip de cal. Și unde mai pui că-l luăm și la noi acasă. Uită-te numai cum e îmbrăcat. I-au ieșit genunchii prin pantaloni... și nici măcar nu i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
părea cu adevărat încântat și fericit, Tomoe era gata-gata să-l ierte pentru tot ce făcuse până atunci. — E prima oară când mănânci mâncare japoneză, Gaston? — Am mai mâncat o dată, la Paris. Restaurantul japonez Bujorul din Paris era proprietatea unui japonez căsătorit cu o franțuzoaică. Fusese și Gaston o dată acolo, cu prietenii lui. — Ce-ați mâncat? întrebă Shizu. S-a uitat implorator la Takamori, fiindu-i teamă că musafirul n-o să înțeleagă ce-a spus. — Mamă, nu mai folosi cuvinte atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
simplu la Ōkuma cu niște ochi mari și cu gura pe jumătate căscată. Takamori, deși nu era prea ager de felul lui, și-a dat seama că Ōkuma nu-i vorbea de fapt lui Gaston, ci surorii sale. — În plus, japonezii imită astăzi cultura americană întru totul, de fapt maimuțăresc cultura americană... Gaston, înțelegi cuvântul „a maimuțări“? — „A maimuțări“? întrebă el, pe jumătate adormit. Ori de câte ori Takamori întâlnea în vreun bar un tip ca Ōkuma, făcea tot posibilul să scape cât mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
fugind și apoi l-a auzit pe Takamori strigând la el și la Tomoe și i-a văzut și pe ei fugind, a înțeles, în sfârșit, cu cine avea de-a face. A pornit ca un tăntălău spre mulțimea de japonezi care priveau de la o oarecare distanță cu ochi în care se putea citi teamă și curiozitate. — Ho! Stai puțin! strigă la el ticălosul care arăta ca un idiot și ținea jucăria în mână. Ai de gând să cumperi pozele? Gaston
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
sentimente diferite: o milă teribilă pentru Gaston, dar și o plăcere amestecată cu dorința arzătoare de a vedea ce se întâmplă în final - acel soi de plăcere pe care o mai gustaseră cu mult timp în urmă, când micul luptător japonez Rikidōzan i-a înfrânt pe uriașii frați Sharp. Nimeni nu a mișcat un deget pentru străin. În cele din urmă, Gaston și-a ridicat mâinile și l-a privit lung pe Nishino. Spectatorii credeau că s-a supărat și o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
ca un copil! spuse batjocoritor unul dintre gangsteri. Era idiotul cu jucăria-n mână. Vorbele lui n-au avut ecou. — Noi suntem... toți... prieteni, li se adresă Gaston, printre sughițuri. Toți... prieteni!... De ce? De ce? De ce? De ce? repetă el la nesfârșit. Japonezii care priveau scena, incapabili să vibreze la apelul adresat lor, s-au împrăștiat în toate direcțiile. Până și șeful bandei, cu haina pe umeri, a făcut stânga-mprejur și a plecat bombănind: — Ei, fir-ar să fie! Din nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
mai târziu, după ce au răspuns la întrebările polițistului, au pornit spre casă. — Te doare, Gas? — Nu, n-am nimic. Takamori n-a prea vorbit în drum spre casă. Avea și el mustrări de conștiință, la fel ca și unii dintre japonezii care priviseră scena dinainte. De ce l-au lăsat pe Gaston și au fugit? Tomoe, privind prin fereastra taxiului la luminile neonului, gândea: „Să plângi in halul ăsta... om în toată firea. N-are pic de mândrie? Să-i lase să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
fi trebuit să-l duc pe Gaston în Shinjuku noaptea“, se mustra Takamori. Deși nepăsător din fire, acum își făcea procese de conștiință, simțindu-se vinovat pentru întâmplarea aceea nenorocită. — Gas, să nu-ți faci o părere greșită. Nu toți japonezii sunt ca cei pe care i-ai întâlnit în seara asta. Gaston, privind tot înainte, a dat din cap. Părea dus pe gânduri. Takamori înțelegea cam ce simte. Să străbată el atâta drum și să treacă mări și oceane ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
ai întâlnit în seara asta. Gaston, privind tot înainte, a dat din cap. Părea dus pe gânduri. Takamori înțelegea cam ce simte. Să străbată el atâta drum și să treacă mări și oceane ca să ajungă în Japonia visurilor lui și japonezii să-l cotonogească în halul ăsta! — Ce nenorocire, Tomoe! Tomoe, înțelegându-i mâhnirea, încerca să-l mai încurajeze. — Hai, capul sus! S-a terminat. Când ajungem acasă, vă fac o prăjitură bună, bună. Când au ajuns acasă, Gaston era iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
să mai spună ce gândește, Tomoe consideră că, deși Takamori și ea erau de vină pentru cele întâmplate, oaspetele lor ar fi putut să dea dovadă de mai mult curaj și să răspundă loviturilor. La urma urmei, sunt milioane de japonezi și orice copac are și uscăturile lui. Nu se comportă deloc bărbătește... Se indispune numai pentru că a cunoscut câțiva japonezi răi. Nările îi fremătau de nemulțumire. — Și eu am crezut așa la început, dar Gaston susține că nu ăsta e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
ar fi putut să dea dovadă de mai mult curaj și să răspundă loviturilor. La urma urmei, sunt milioane de japonezi și orice copac are și uscăturile lui. Nu se comportă deloc bărbătește... Se indispune numai pentru că a cunoscut câțiva japonezi răi. Nările îi fremătau de nemulțumire. — Și eu am crezut așa la început, dar Gaston susține că nu ăsta e motivul pentru care se desparte de noi. — Nu? Atunci care e? — Vrea să cunoască mai mulți japonezi, spune el. Vrea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
a cunoscut câțiva japonezi răi. Nările îi fremătau de nemulțumire. — Și eu am crezut așa la început, dar Gaston susține că nu ăsta e motivul pentru care se desparte de noi. — Nu? Atunci care e? — Vrea să cunoască mai mulți japonezi, spune el. Vrea să aibă posibilitatea să cunoască tot felul de lume. Takamori se așeză lângă sora lui. Își cuprinse picioarele cu mâinile și își rezemă bărbia de genunchi. Privi o vreme un punct fix de pe dușumea, dus pe gânduri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Gaston a ascultat politicos, cu capul plecat, iar apoi a răspuns: — Mulțumesc, mulțumesc, dar eu... A continuat să repete ca un papagal „dar eu...“, însă nu s-a simțit în stare să continue. — Gas, spui că vrei să cunoști mulți japonezi, dar poți face asta și dacă stai la noi. Takamori încerca să-l convingă să nu plece. Da, așa e, spuse Tomoe susținând argumentele fratelui ei. Ce fel de oameni ai vrea să cunoști? Facem tot ce vrei pentru tine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Gaston, a început să dea-ndărăt, speriată. La picioarele ei se zărea o bocceluță destul de voluminoasă, dar Gaston nu-și putea imagina ce conținea. În jurul gâtului avea un bandaj soios. Era scundă și slabă. Gaston era de părere că fețele japonezilor erau la fel de lipsite de expresie ca și măștile pentru teatrul Nō. Nici această femeie nu făcea excepție. Femeia, speriată, s-a uitat câteva clipe la acest străin monstruos, cu chip de cal. Apoi l-a întrebat: — Ce ești? În vocea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
frații se întrebau ce căuta el într-o țară atât de îndepărtată... Dar nu le putea spune scopul vizitei lui, cel puțin nu încă. Poate o să fie în stare să le spună cândva... dar trebuie să mai cunoască și alți japonezi ca să se poată decide. — E singur? — Are un câine cu el. A auzit vocea femeii în capul scărilor. I s-a părut că mai sunt două-trei femei cu ea. La lumina lanternei, Gaston a văzut pe trepte niște picioare albe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
nu-i o problemă. Fiind străin, vei putea probabil să obții o slujbă de om-afiș. — Om-afiș? — Exact. Sunt multe restaurante în Shibuya. Ai putea să te învârtești prin zonă, cu afișe pe spate, făcând reclamă unui restaurant. Asta numim noi, japonezii, un om-afiș. Sau poți să te faci ghicitor, ca mine, să ghicești soarta oamenilor. Ghicitor european! Nu sună rău! Cred că ți s-ar potrivi. — Dar nu știu nimic despre ghicit. N-are nici o importanță. Nu-i nevoie să folosești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Tomoe îl privea pe fratele sau, care stătea pe burtă și citea cu atenție articolul. — Nu crezi că-i vorba de Gaston? întrebă ea. — Ia stai!... Luni seara? — Alaltăieri. Din articol reieșea că străinul era într-un Ford, cu doi japonezi. — Fâșia aceea de pânză cu șnururi! Ții minte în ce situație ne-a pus la restaurantul cu sushi? Mă rog... nu contează. — O fi în pericol? Poate a vrut să ne transmită un mesaj prin fundoshi. Takamori sări din pat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
radio. Endō stătea cu un cot rezemat de geam, căscând și simulând plictiseala. Valul de lume se scurgea în ambele direcții pe Ginza. Gaston nu avea de unde să știe care era ținta lui Endō. — S-a oprit! Gaston zări un japonez chel deschizând ușa cafenelei din fața lor. Era scund și gras. Bondocul chelios i-a făcut o impresie proastă chiar și lui Gaston. — Gas, coboară! — Eu... Am zis să cobori... — Eu... eu... Ce aveți de gând? Gaston dădea din cap cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
acolo, răspunse Endō simplu și degajat. Femeile nu sunt japoneze și nu vor să fie văzute. Le-am spus să aștepte acolo. — Aha. Zgomotul de pe șantier se auzea și mai tare acum. Gaston era mult mai înalt decât cei doi japonezi. Au dat toți trei colțul și au intrat pe o alee. Gaston ar fi trebuit să tragă de timp. Dacă ar fi fost inspirat să-i mai rețină pe Endō și pe Kanai în cafenea încă cinci minute, i-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
de sacii de ciment. Pielea de pe degete i s-a jupuit și a început să sângereze. — Vai! Non, non! Gaston și-a recăpătat vocea. Până în clipa aceea fusese mut de frică. Stătea și se uita, fără glas, la cei doi japonezi. — Gas, intră și tu acolo. Dacă vine cineva, ne prefacem că ne uităm pe-aici. Endō-san, strigă disperat Gastom. Câine-san, îți place!... Îți plac copiii. Îți plac câinii... Iubești copiii. Știu. Iubești copiii. Prinzând cuvintele imploratoare ale lui Gaston, Kanai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
flutură pe buzele însângerate și dădu din cap: — Tu și eu... prieteni. — Prieteni? Glumești! Nu mai am ce face cu tine. Du-te dracului! Lasă-mă-n pace! Conform planului, Gaston trebuia să-l ajute doar la demararea acțiunii. Majoritatea japonezilor au o slăbiciune pentru străini și de aceea ei pot servi drept momeală. Polițiștii au dat imediat drumul mașinii când au văzut un străin în ea. Kanai n-ar fi crezut atât de ușor povestea dacă n-ar fi fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
cu adevărat. A luat-o prin mulțimea care se îndrepta spre peron. Tomoe a rămas cu privirile ațintite, incapabilă să-și mai ia ochii de la silueta care se îndepărta. Costumul îi era prea mic, mergea caraghios și se ciocnea de japonezii care-și cărau valizele. „Nu ești în stare să apreciezi un om adevărat...“ Iar i-au răsunat în urechi cuvintele fratelui. A invadat-o un sentiment de singurătate amestecată cu regret. Suferea. — Stai! Fugi după el printre oameni, până la intrarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Vreo patru-cinci bărbați și femei moțăiau pe bănci, cu bagajele lângă ei, așteptând să tragă trenul în gară. Cineva mătura probabil pe jos... Trenul de Tokyo a ajuns în gară. Gaston s-a strecurat spre ieșire, croindu-și drum printre japonezi. Pe față i se citea îngrijorarea. Trupul lui uriaș și aspectul ciudat atrăgeau privirile tuturor. Nici o mișcare încă în piațeta din fața gării. Ceața alburie a dimineții începuse deja să dea la o parte perdeaua nopții. Autobuzele nu circulau încă, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
și funcționarul hotelului. A telefonat acolo, dar nu aveau nici un străin care să semene cu cel descris de ei. Cu patru-cinci zile în urmă, însă, un turist le-a spus că văzuse un străin plimbându-se pe stradă cu un japonez. — Ce-ar fi să mergeți acolo și să întrebați direct? le spuse patronul hotelului Araki Mataemon, un bărbat bondoc. Takamori și Tomoe aflaseră de la cameristă, chiar în clipa sosirii, că era membru influent al Asociației Alpiniștilor. — E o stațiune termală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]