7,756 matches
-
un glas modest, dar plăcut de bariton, cu care se mândrea și pe care, ferindu-se să dea impresia de ostentație, se amuza să și-l facă auzit. Începu apoi să îndruge un cântec elisabetan: Dacă mă părăsește, am să pier. Oare să-i spun? La cel de-al doilea vers, i se alătură și Scarlett-Taylor. Tom își frână vocea abrupt, se opri din mers și se sprijini de un felinar. Scarlett-Taylor avea o extraordinară voce de altist. Când aflăm pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
de porțelan, căței, balerine și altele asemenea, adunate cu multă vreme în urmă de mama lui John Robert. Covorul avea o gaură și peste tot se așternuse praful și un miros de mucegai. Lui John Robert părea să-i fi pierit pentru moment graiul, ceea ce o făcu pe Alex să se simtă mai la largul ei. Îi adresă un surâs. — Foarte amabil din partea dumitale că ai venit. Absolut deloc. Mă bucur să te văd. — Pot să-ți ofer ceva... un ceai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Pearl era zveltă, avea un păr negru și drept, pielea măslinie, un nas subțire care pornea de-a dreptul din frunte și buze subțiri, aprige. Culoarea ochilor era căprui-verzuie, ca aluna. Se uită cu nervozitate la Hattie și fetița aproape pieri în ceața spaimei ei copilărești. Atunci Pearl zâmbi, și zâmbi și Hattie. Amândouă și-au declarat mai târziu că, în acea clipă, au știut pe loc că totul va fi în ordine deși, de fapt, tot ce se întâmplase era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
spumă rece, înțepătoare. Adam înghițise cam multă apă și, dintr-odată, nu-l mai văzuse pe Zet. Începu să-l cheme, să strige de spaimă, striga, striga, și înota, înota. Cu un minut înainte cățelul înota pe lângă el, și acum pierise ca înghițit. Valurile se bombau și se ridicau înalte cât niște coline, astupând complet zarea. Adam, săltându-se peste vâltoarea crestelor, încerca să scruteze hăurile dintre talazuri, întunecoase și înfricoșătoare și văduvite de un cățel pierdut. Cascada de spumă împrăștiată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Eu sunt singurul vinovat. M-am introdus cu de-a sila. Venirea mea nu are nici o legătură cu ea. George se îndepărtă de Diane și o privi ca și cum ar fi așteptat să spună și ea ceva, dar bietei femei îi pierise graiul de frică. Stătea rigidă, cu fața întoarsă de la ambii frați. George se încruntă, sprâncenele îmbinându-i-se deasupra ochilor. Își lăsă capul în piept. Atunci observă pe podea pălăria și pardesiul lui Greg Osmore. Le înșfăcă și se holbă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
s-ar fi întâmplat. Și se întâmplaseră atâtea, care acum îi apăreau ca un vis rău. Și totuși nu fusese vis, ci o realitate copleșitoare, teribilă, realitatea în permanentă schimbare a ființei sale nefericite, chinuite de dor și remușcare. Plecaseră, pierise perechea aceea demonică, și el nu avea să-i mai revadă vreodată pe nini unul din ei. Dar cum se putea reîntoarce la viața lui obișnuită, la studii, la ceea ce îi apărea acum drept insipidele plăceri puerile ale lumii studențești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
un morman de hălci fleșcăite, zbârcite, spongioase și poroase, bătrâne, ca resturile de piei și de zgârciuri ce nu pot fi gătite și se aruncă la gunoi, sau ca un maldăr de plante moarte, putrezite, lipsite de lumină. Ochii erau pieriți pe sub glugile crețe ale pleoapelor. Nu era o față, ci o masă haotică de cărnuri care se pleoșteau pe locul unde ar fi trebuit să fie o față. Pielea era groasă și acoperită cu pete decolorate, mânjită de o brumă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
și începu să tragă, cu neputincioasă repulsie, cu jale și cu groază, de suprafețele care ieșeau în afară. În cele din urmă, izbuti să descopere capul, și-l scoase din apă, trăgându-l de păr. Era limpede că John Robert pierise, că nu se mai afla acolo, că nu mai era decât altceva, ceva care lunecă din mâinile tremurânde ale preotului. Totuși, trăgând și împingând cu disperare, reuși să proptească matahala la capătul mai puțin adânc al bazinului, opus robinetelor, acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
tehnocrației, în care oamenii sunt sclavi orbi ai mașinilor. Provocarea aruncată de mașinism a făcut ca, în catacombele sale, spiritul să reînvie la o viață nouă. Dar am sosit oare la timp, mai poate spiritul să supraviețuiască și să nu piară odată cu noi? Această întrebare mi s-a revelat ca fiind o chestiune esențială a epocii noastre. Lucrul care se impune în primul rând este absoluta negare a lui Dumnezeu. Până și cuvântul, numele, trebuie să dispară. Și atunci ce rămâne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
scări. După cum spunea Stella, căderea lui Alex a prefigurat-o pe cea a lui George și a avut un efect similar. Alex este propria ei umbră, toată vivacitatea din ea, toată curiozitatea patronală, toată forța, strălucirea și neastâmpărul ei au pierit. Este (sau pare a fi) perfect rațională, dar a devenit extrem de liniștită. Petrece ceasuri întregi în bovindoul din salon, privind afară. (Și ce vede pe fereastră? Vulpi. Merituoșii noștri funcționari municipali, pătrunși de ceea ce se numește „uzuala lor eficiență“, au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Palpitant... Asta e una dintre cimiliturile tale? Nici pomeneală! Te-nțeleg, îmi dau seama cum sună, dar ascultă-mă! Era o lună, ca ziua și iepuroiul strălucea ca un vobler sau ca o reclamă Addidas, efectiv părea fosforescent! Să-mi piară vederea, să damblagesc, dacă te mint, na...! Bun! Trece o jumătate de minut, trece un minut întreg, Urechilă nu se clintește, eu mă zgâiesc ca un țicnit, în expectativă, îți închipui, ce bazaconie... Apoi, din josul străzii, apar în șir
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
și niște mititei, se răspândește progresiv, prolifică, un alt fel de fumigație, o amprentă olfactivă condimentată inclasificabilă, de agent emetic, o mirosnă becisnică de seu încins și piperat, usturoiat și ardeiat. O aromă de arici prăjit. Aleluia! Și... Zgomotele străzii pieriseră. Ei, să fie! Din senin, nu mai exista circulație. Nu se mai auzeau mașinile, pietonii, muzica, murmurul main-stream indistinct, stereotip sau vocile, ce răzbătuseră neclare, până-atunci, prin ferestrele deschise ale blocurilor zmângălite și încenușate, sărite probabil din schemă, la
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
n-ai gustat bunătatea, cât era caldă, încearcă Vieme să curme zbaterea oarbă a Avocatului, căutând să-i șteargă, în același timp, acestuia, lichidul și zațul fierbinți, din zona prohabului, direct cu mâneca hainei-pardesiu. Reîntors în matcă, Fratele se înfrânează pierit din zbierat și se uită cu o expresie hăituită la scundac, ca și când l-ar fi revăzut după o îndelungată și insuportabilă absență. Îndurerat, testându-și incredul propria-i aderență la real, Avocatul își mișcă inerțial privirea năucă, roată, de câteva
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
și de fulgi, care fusese odată un ara superb, din ghearele motanului. Cu Horus la sub-braț, inert ca un rucsac, Vierme contină să arunce asiduu cu anafură, ca o morișcă, fără să-și conștientizeze gesturile, până când cele patru pisici agresoare pier, care-cum-și-pe-unde-apucă, topindu-se în întunericul păstos, de primprejur. S-a ales praful de păsăroi! Și de biștarii voștri! Păcat... se căinează el, depunând trupușorul zmotocit al papagalului, lângă umărul drept al lui Nae, care geme stins. Au... Au... Au... A-um
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
toridă a pustiului dogorâtor: Lasă-l în seama mea! Cât o bătaie din pleoapă, Adramalech, demonul-ucigaș, se repede la Namila cea vlăguită, surprinsă fără de nici o apărare și-i deschide carotida larg, măcelărește, cu un șfichiuit precis și nemilos, de gheară! Pieriți și voi, Necuraților! țâșnește și Boss din pronaos, aruncând restul apei din cristelniță, asupra monștrilor. Arătările se destramă, mute. Se stârnește un vârtej ostil și sufocant, de praf. Din vid, cortina liniștii se prăvălește, strivitoare. Fratelui, împietrit, nu-i vine
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
-i prostul să-și imagineze că s-ar putea sustrage legii comune? -11- Scheletul cu tortul. Când Vezuviul petrifică orașele Pompei și Herculanum - în 79 d.Hr. -, el acoperă și Boscoreale, un oraș de 17 000 de locuitori care au pierit și ei ca Pliniu cel Bătrân. în 1895, niște arheologi descoperă cetatea, o scot parțial de sub cenușă și, cu această ocazie, găsesc o comoară compusă din vase de preț și fresce din epoca augustiană. Printre piesele de argintărie, o cupă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2053_a_3378]
-
familiară. Gosseyn îl privi și-și aminti unde și când auzise pentru prima oară această voce de bas. Șocul revelației îi concentră reacția într-un singur cuvânt: ― X! ― pronunță el, cu voce tare. 35 Chipul meu e chipul lui Trupul piere, eu nu mor Impunându-i timpului Amintirea urmelor Lăsate ici, colo, pe cărare peste uitare. T II Bătrânul tuși cavernos, contractându-se de durere. Mișcarea făcu halatul zdrențuit să alunece și-i dezgoli pieptul carbonizat. În coasta dreaptă, destul de sus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
pe mașina de patrulă, i se Întâmplase după un jaf. Paznicul de la bancă fusese lovit În abdomen și zăcea Într-o baltă de sânge pe trotuar. Din rană, sângele curgea cu un șopot sinistru, ca fluieratul unei păsări. Culoarea Îi pierise din obraji și omul Își pierduse cunoștința. Dar nu și viața. Trupul lui Încă zvâcnea, mușchii se contractau. Antonio Îl veghease mai bine de jumătate de oră, neputincios. Capul. Trebuia să țintească la cap. Ce face tati, de ce nu vine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Bill spre Sheba, o să te obișnuiești cu întunericul. Apoi îi zâmbi mărinimos - mărețul domn care îi dădea voie să pătrundă în mica enclavă a prieteniei sale. Și, în timp ce o măsura din ochi, am observat cum preț de o clipă îi pierise zâmbetul de pe față. Atunci când femeile se uită la alte femei, au tendința să fie atrase de amănunte - detaliile corpului, ale hainelor. Rămânem prinse de o gropiță, de niște urechi prea mari, de un nasture lipsă, așa încât suntem în urma bărbaților când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
și nu am reușit să aflăm altceva decît lucruri pe jumătate rostite de la niște oameni necunoscuți - n-ar fi exclus ca unii dintre ei să fie provocatori. Nu am reușit să completăm ceea ce simțim din toată inima (Ceaușescu trebuie să piară, noi trebuie să mîncăm, să ne spălăm cu apă caldă și să ne Îmbrăcăm În haine civilizate - eventual, În pantaloni de piele Depeche Mode) cu informația care să ne anunțe că ceea ce ne mișcă În intimitatea noastră de creaturi scofîlcite
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
toi - deși veselia lipsește. — Fraților, Tiranul a fugit, se aude o voce explozivă din difuzor, Înterupînd șirul muzical. Cuvintele ajung la mine, cum stau ascuns În cartea mea. Ajung, dar nu am un receptor pentru ele. Receptorul e un pic pierit de foame, de frig, de o resemnare Îngrozitor de comună. A fugit? Unde? Sigur a fugit? Cum să fugă? E posibil? E legal? Nu mai e stare de necesitate? Ce dracu’ tot spune ăsta? A fugit Ceaușescu? Ceaușescu nu mai e
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
insistent. Mă Petculeee! Acum, vibrația vocii spune că răbdarea e pe cale să se sfîrșească. Un element care sparge plictiseala, bolundeii trag de zăbrele și rîd. Măăă, n-auzi? Petculeee! zbiară sora enervată. Apoi, de undeva din salonul nostru, se aude pierit o voce: Daaaa. Mă Petculeee, dar-ar dracii În capu’ tău! se aude femeia de afară, Înnebunită. Daaa, vine iar răspunsul stins, de undeva din salon, ăștia din fereastră Încep să rîdă și mai tare, deși sînt un pic confuzi
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
prietene, Dragi prieteni, Dragă prieteni, Dragi tovarăși și pretini, Dragă mamă/tată/unchi/mătuși, Dragi frați și surori, Dragă lume (soro lume), Dragă patrie, Dragii moșului, Dragă Moș Crăciun, Moș Teacă și Moș Coaie, Dragă Augustus, Dragă Sergei și Dragă Pier Paolo, Dragă Wilhelm, Dragi foști și viitori, Dragă Nico (Vlad, Csabi, Bogdan și Gărăgău, Andi și Cătălin), Dragă fiule, Dragă Rambo, Dragă cap de cauciuc, Dragă Românie, Dragă trecut/prezent/viitor, Dragă eroule anonim, Dragi nenumărați (și dragi care mai
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
să mă examineze pe furiș. Timpul șuiera peste noi ca vântul peste marile câmpii în paleolitic. Pentru câteva minute mă simții mândru (o mândrie prostească), după care, revenindu-mi, mă trezii stânjenit de privirile ei piezișe, trucate cu greu; îmi pierise orice îndemn de a intra în vorbă cu ea: un efort de care nu mă mai simțeam capabil. Ea continua să mă privească simulând absențe și întoarceri de cap întâmplătoare, trecându-și tot ca din întâmplare - în nădușeala din compartiment
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
rare clipe ale lumii când spiritul se simte aidoma naturii care l-a zămislit și care-l străbate, premoniția pieirii și renașterii lui infinite. Simțeam că se întâmplase ceva nerepetabil, că un adevăr fantastic se descoperise pentru prima dată și pierise tot atunci, fără urmă. Eram îmbrăcat într-un costum de vară, gri deschis, cămașă albă și cravată la culoarea costumului, în ciuda unei benzi înguste de mătase neagră ce-o visam înnodându-se lejer sub gulerul cămășii albe, asemeni unei lavaliere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]