8,392 matches
-
simțit un val de plăcere. Dragoste? Alice s-a oprit din mers. Oare asta era? Sau nu era vorba decât de o dorință fizică? Dar Alice a realizat că nu dorința fizică era cea care-i făcea inima să se topească de fiecare dată când îl vedea pe Hugo cu Theo. Jake, în ciuda personajului de părinte perfect, nu se comportase niciodată la fel de natural cu Rosa. Și ce altceva decât dragostea sau ceva similar ei putea să explice tandrețea cu care îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
pe marmura călduță. Apoi și-a mișcat degetele de la picioare în apa fierbinte din jacuzzi. Unele dintre jeturile de apă erau direcționate, în mod deliberat, ca să producă niște senzații de-a dreptul delicioase. Oboseala datorată diferenței de fus orar se topea cu fiecare minut care trecea. Nu că Amanda ar fi fost așa de obosită. Era adevărat că zburase toată noaptea, numai că venise în cabina cu paturi de la clasa întâi, unde totul era roz și ți se servea și șampanie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
să fie mame, pentru altele, cariera e ceea ce contează. Hugo s-a încruntat. Numai pentru Amanda treaba asta constituia o revelație. Bărbatul nu înțelegea spre ce se îndrepta discuția respectivă, iar suspansul îl făcea să simtă că mușchii i se topesc de durere. —A fost așa de greu, a declarat Amanda întorcând către el niște ochi cu priviri tragice. Să fac să meargă totul. Serviciul, Theo, tu și cu mine. Jonglatul cu toate astea. Toată chestia asta hidoasă cu mama care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
kilograme Înainte de a pleca În călătorie trebuia schimbat acum la „un pic mai mult de atât“. Călătoria În Birmania urma să-l ajute În acest sens, credea el. Cu toată căldura de acolo și alergătura aferentă, grăsimea urma să se topească precum niște ghețari În deșertul Gobi. Culcușindu-se În pat În acea primă noapte petrecută În Lijiang, era Încrezător că totul va merge la fel de lin ca cea de-a doua limbă a Rolexului de la mână. Patul i se părea foarte tare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
adolescență, până când posesorul lui (și-al unei ciroze galopante) s-a hotărât într-o bună zi să dispară simultan din cartier, din creierul meu și de pe lumea asta. Împreună cu nea Gicu, s-ar fi evaporat și gestiunea lunară a magazinului, topită pe două navete de rachiu de drojdie. Încă de mic, mi-am dat seama că lumea din jurul meu scârțâie, oamenii păreau obosiți și resemnați, uneori chiar murdari. Pluteam cu toții într-un ocean de ulei, vaselină și versuri omagiale. Țara se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
care tânjeam: negru-vișiniul cireșelor amare; mieriul strugurilor albi; rozul unduit dintre petalele de trandafiri; maroul înghesuit și siropos al nucilor verzi; portocaliul cojilor de lămâie și gref. Închis în recipienții ermetici ai amintirilor, amețit de-aromele dulcețurilor și-ale jeleurilor topite după rețete străvechi și infailibile, trăiam în secret niște voluptăți imposibil de descris. Abia atunci mă apuca furia. Uram dulcegăriile și, spre deosebire de colegele mele de școală, angajate într-o perpetuă declarație de-amor față de patrie și Partid, nu mă născusem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
glorioase sau antiteza trecut-prezent, înainte să-și consume biologia într-o mușcătură de tegument. Crimele se petreceau lasciv, pe sub brățări gigantice de plastic sau printre podoabele întunecate ale alunițelor, la adăpostul firelor de păr. Iubirile se nășteau și mureau repede, topite de fâșii monstruoase de lumină. Viața își urma cursul; alte colonii le înlocuiau pe cele dispărute, într-o deplasare imperceptibilă, aproape senzuală, a timpului. Lâncezeam cu volumul de versuri în mână, la doi pași de-un mic univers canibalic, fragil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cu bumbi și ciorapii de nailon. Mă strecuram sub primele, terfelind cordonul în gură, în căutarea aromelor de șifonier sau bucătărie. Unele rochii miroseau a naftalină, altele a cozonac și mai erau unele (puține și doar sâmbăta) după care mă topeam, cu parfum de lămâie amestecată cu scorțișoară. Despre ciorapi, nimic deosebit, făceam ce-ar fi făcut oricine: îi pipăiam. Nu mă interesa materialul, gros ca lanțul, cum anunțau la reclamă înainte de „Telejurnal“. Doar gestul conta, perseverența prin care îmi învingeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
bulevardului Magheru. Mecanica morții nu conținea nimic complicat, angrenajele ei funcționau liniar, într-o relație precisă de cauză-efect, fără pauzele și adâncimile psihologice pe care le căutau, de secole, scriitorii. Un fir prost izolat făcea un scurt-circuit, scânteia ardea mocnit, topea cauciucul, se propaga pe-o căptușeală de-aluminiu și poliuretan, ajungea la cablurile hidraulice și le secționa, apoi la circuitele pilotului automat, pe care le-ardea. Fără cabluri, avionul nu-și mai păstra direcția, fără pilot automat, nu mai răspundea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
vaporizate. Așteptam norii magmatici și-aproape că simțeam cele trei inhalări care plimbau cenușa din aerul încins în gât și-n plămâni, amestecând-o cu sângele și transformând-o instantaneu în ciment. Puteam să întind mâna, aș fi întors-o topită cu tot cu oase ori sculptată până la cot, mai ușoară sau mai grea cu câteva sute de grame: ele făceau diferența între două respirații, dintre biroul meu postmodern și-orașul lor antic, dintre viața mea în mișcare și-a lor oprită, încremenită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cunosc: se spânzurase într-o zi, fără să dea vreo explicație. În România, oamenii încă obișnuiesc să se spânzure fără să spună când și de ce. „Sănătate!“, ne-a urat repede Maria. Își turnase singură, știa ce face. Sau doar își topea emoțiile, după cutremur. „Noroc!“, am liniștit-o. „Acum a trecut, e-n regulă... Toarnă-mi și mie, te rog.“ O rugam întotdeauna, dacă n-aș fi iubit-o, n-aș fi făcut așa. Mi-a turnat. „Nu știu dacă a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
sau pantofii moleșiți, fără toc, parcă scoși din mașina de spălat: mijeau de sub catedră, în timp ce femeia lucra de zor, cu spatele la clasă. Era momentul mult așteptat. Sub comanda lui Mihnea, Cătălin deșuruba mistrețul prins în perete, în timp ce Andrei și Cezar îi topeau părul cu bricheta. Fetele chicoteau, de la banca a patra în spate trăznea a gaz și naftalină, iar madam’ Melniciuc, care desena fel de fel de structuri osoase la tablă, nu înțelegea ce se petrece. Elevul Suciu ridica de zor mâna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
se-afla acolo, gravat în certitudinea utilității. Erai cineva, pentru că știai împotriva a ce să lupți și pentru că ziua de mâine se deschidea cu-o nouă bătălie. Nimeni nu-ți putea lua asta. Aveai un preț, nu rămâneai un oarecare, topit în masa de oameni împinsă de propria ei viteză spre încă o promisiune: mai mulți bani, mai multe mașini, mai multă viață. Umilința nu exista și poate că și-acolo la țară, în satul nenorocit de munte unde ți-ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Oamenii din asta trăiau, „se scoteau“ (cum îmi explica Andrei), treceau prin tranziție senini, obosiți, fără speranță, cu mâinile în buzunarele altora. Goleau depozitele de cereale; încărcau fânul vecinului; plecau cu-acoperișul de la fostul IAS; demontau șine de cale ferată; topeau indicatoarele rutiere; tăiau cabluri de orice fel (începând cu cele de telefon, și terminând cu circuitele de cupru din gări); pompau petrol din magistrale sub pământ (dacă săpai lângă Ploiești, dădeai de instalații artizanale la fiecare sută de metri, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
creșteau doar flori. Abia așa înțelegeam cum reușea să-l suporte pe Mihnea. „E-te, na! Nu-i plânge tu de milă. Când urci vara-n autobuz și dai de-o formație de douăzeci de mămătii de-astea, cu basmaua topită pe creier și ciorapi cu chilot de pe vremea Anei Pauker, ți se rupe nasu-n două! Nu știi pe unde să sari mai repede afară.“ „Mă bucur că mai e cineva care-a observat treaba asta.“, am murmurat, ferindu-mi privirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
dosarul preocupărilor ei intime. „Începe să-mi placă... Tipu’ nu-i așa prost cum pare.“, a fremătat Mihnea. I-a trecut însă repede. „Da’ pe mine nu mă păcălește. Dă tare-n femei, da’ de fapt e-un mototol. E topit după aia, se vede de la o poștă. Și cum zici că arăta tipa?“ „Potabil.“, am pus de la mine, fără să insist. „Nu știu de ce, da’ nu prea-mi vine să te cred. Regula număru’ unu a ipocriziei: nu-ți bați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
aer, puteai să-ți închipui că ai aterizat la Antipa. Brațul părea cel mai interesant, cu toată cutia neagră, dreptunghiulară, încărcată de butoane policolore, ieșind din articulații. Cineva o montase acolo, nu se zăreau șuruburile, dar plasticul și pielea se topiseră, formând acum un corp comun, ca un clește. Îl mișcam încet, priceput, forfecând imaginile pe toate cele 32 de canale. Un crab bătrân, obosit. Treaba asta se întâmpla de vreo 9 ani, de când mă angajasem la Facultate. Nu mai aveam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cu pistil (invariabil, se transforma în pizdil), Cetatea de Floci (impresionant: o cetate construită numai din fire de păr!), mie mi s-a părut că obiectul seamănă c-un antricot cu zgârciuri. Sau poate c-un fluture sângeriu, cu-aripile topite în grăsime. Lepidopterul de carne fragedă, macră, sleită, se pregătea să-și ia zborul spre orbitele fiecăruia dintre noi, pentru a ne imprima pe vecie cu poftele lui scârboase. Mi-ar fi plăcut să zic asta atunci, i-aș fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
din carcasă, nici o solistă din lume nu s-ar fi uitat la noi. Până se încălzea aparatul și pornea imaginea, se termina melodia. Fetele se evaporaseră și, odată cu ele, și rujul ăla senzațional cu sclipici, care sărea de pe buze și topea tubul catodic (și imaginația noastră) în valuri de curent electric. Maria ar da și-astăzi oricât ca să știe din ce era făcut. Cât despre Leana, n-am aflat nici ce s-a-ntâmplat cu ea, nici ce fel de chiloți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
sărit s-o apere și la patru dimineața, și, mai ales, cu un „dom’ profesor“ numai al ei, pe care îl proteja cu înverșunare și de care nu lăsa pe nimeni să se-apropie. Așa arăta femeia de lângă mine. Eram topit după ea. Îi iubeam paradoxurile și nebuniile la fel cum mă iubeam pe mine. Copilăria Mariei fusese curioasă, blândă și violentă, populată cu imagini de care, fără să le fi văzut, îmi aminteam prea bine. Găseai printre ele curele late
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de „Chicklets“, parizerul pané (roz, contorsionat, ascuns sub capacul tigăii), peria de pantofi (deasă și țepoasă ca mustața tatălui), niște elastice verzi și albastre, crăpate. M-aș fi deghizat în băiețel, aș fi intrat la apă și mi-aș fi topit volumul cerebral, m-aș fi lăsat ciumpăvit la frizerie și-aș fi îmbrăcat pantalonași de lână cu bretele verzi, doar ca să ajung acolo, în preajma Mariei: fericit, excitat, cu coițele ca două bomboane de ciocolată „Jacquot“. Iar dacă ea, în tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
suduri ale coloanelor din pivnițe. Culmea e că pe unele le și purtasem, plătind tribut de urină și sânge, după cinci ore de stat cu picioarele în apă rece, lângă echipa lui Moiceanu. Cu timpul, isprăvile administrative deveneau povești duioase, topite pe fundul cănilor și-al memoriei. Nimeni nu se-oprea din povestit, vecinii se încurajau și râdeau afectuos, ca o mare familie sinceră, pe cale de dispariție. Colectivul mai ciocnea un păhărel, luminile rămâneau aprinse multă vreme în sufrageria lui tanti
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Pogan, Lucmeanu, Protase. Protase și-au aranjat deja la niște rude, prin Târgoviște; or să-l ia și pe Petrișor. Eu am o casă la țară, mă mut într-un an.“ Suna înduioșător. Cu un aruncător de flăcări, aș fi topit toată melasa asta umană, făcând-o să fumege bolborosit. Lângă bloc, mai era și depoul. Exista de mult, îl identificasem în pozele sepia făcute de bunicu’ Vitalian din Messerschmitt, cu tramvaiele de lemn care întorceau în piațetă, sub coroanele castanilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
la Teatrul Național trona Caragiale al lui Baraschi, cu capul mic de bronz turnat pe corpul masiv al lui Lenin. De Storck, Paciurea sau Mestrovici, nici urmă: Giganții de piatră fuseseră ascunși în Parcul Libertății, iar Ferdinand și Carol I, topiți de comuniști. Istoria recentă nu scăpase nici ea de mania întemeietorilor. În Piața Palatului, cel puțin, nu te mai vedeai de-atâtea statui: în dreapta bisericii Crețulescu, bustul sărmanului Coposu, ridicat de extratereștri la vreo zece metri altitudine, pe-un drug
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
sus. Când apa depășea Dâmbul Morii, un sfert din oraș bolborosea, din Griviței în Drumul Taberei și din Militari pe Victoria Socialismului. Admiram platforma Casei Poporului sub valuri și cazematele Grozăveștiului sfârâind în fumuri verzi, Piața Unirii scufundată, magazinele universale topite în câteva secunde. Totul se petrecea repede, nu apucai să-ți spui rugăciunea. Mai născoceam și-alte planuri: să las Bucureștiul la cheremul câinilor (aș fi adus vreo 300 000, direct cu camionul, din provincie); să-l fur noaptea, bucată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]