6,425 matches
-
găsea pe patul de moarte din cauza complicațiilor bolii. Debilitat, devenise lăcașul unui șir nesfârșit de infecții. Și totuși insista să‑mi explice iar și iar ce anume Însemna dragostea - nevoia inexorabilă, conștiința mutilării, jindul după Întregire și felul În care chinurile lui Eros se Îmbinau cu cele mai extatice plăceri. Acesta este poate momentul cel mai prielnic să amintesc că, din punctul meu de vedere, mă simțeam liber să‑i destăinuiesc lui Ravelstein ceea ce nu aș fi putut dezvălui nimănui altcuiva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
lejer suta de ani, dacă nu ar fi avut un accident casnic la 94 de ani, pe când lucra la topirea unui cazan de miere zaharisită. S-a răsturnat cazanul peste el și a durat trei zile până a murit în chinuri. În medeanul acela ținea popa Sârbu Iordanul în fiecare an, înălțând rugile spre Dumnezeu, de lângă crucea de gheață făcută special pentru acest eveniment. Ca în orice domeniu, există specialiștii necesari la nevoie. Și pentru o cruce de gheață, plus
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
prea tare acest lucru dar Luana nu-l slăbea deloc. Era musai ca verișorul ei să câștige și-l cicălea până la disperare. Îl forța să sară ori să se arcuiască, gata să-l rupă în două. Era cel mai mare chin pentru Dan. Concursul de gimnastică îi tăia pofta de mâncare și-l făcea să spere ca Luana să se mute, împreună cu mama ei, undeva, cât mai aproape de Polul Nord. Ema era singura care scăpa de chin. Incapabilă să se îndoaie în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
două. Era cel mai mare chin pentru Dan. Concursul de gimnastică îi tăia pofta de mâncare și-l făcea să spere ca Luana să se mute, împreună cu mama ei, undeva, cât mai aproape de Polul Nord. Ema era singura care scăpa de chin. Incapabilă să se îndoaie în vreun fel, se transforma în arbitrul competiției, unul atât de exigent pe cât de mare îi era neputința. La concursul fetelor, alături de Luana, mai participau două fetițe, surori, care locuiau peste drum. Copiii trăgeau banca metalică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
cer, chinuindu-se să se arcuiască, cu mâinile zvârlite în lături și cu grimase îngrozitoare pe chip. În momentul când credeai că sunt gata să reușească, le vedeai căzând grămadă pe spate. Se ridicau anevoie, icnind, cu mândria șifonată. Dar chinurile nu se sfârșeau aici. Urma coșmarul șpagatului. Picioarele se depărtau încet, cu o infinită grijă și alunecau ușor pe covor. În clipa în care "V"-ul întors pe care-l formau devenea dureros, chinul și dorința nu mai erau de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
anevoie, icnind, cu mândria șifonată. Dar chinurile nu se sfârșeau aici. Urma coșmarul șpagatului. Picioarele se depărtau încet, cu o infinită grijă și alunecau ușor pe covor. În clipa în care "V"-ul întors pe care-l formau devenea dureros, chinul și dorința nu mai erau de nici un folos. Picioarele nu voiau să se depărteze mai mult de atât și pace. Îngrozitoare umilință, mai ales pentru Luana, care nu pricepea de ce chestia asta cu "baletul" nu-i ieșea deloc. Bârna o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
de profesori și părinți atunci când ți se înscria în catalog o notă proastă. Primul examen a fost la matematică. Luana a ieșit din sală oarecum degajată, bazându-se pe o notă, lejeră, de șapte. La fizică însă a fost un chin să descâlcească problemele. În noaptea aceea și pe tot parcursul zilei următoare a învățat pentru testul la română. După trei zile s-au afișat rezultatele. Intrase cu opt, la clasa de electrotehnică. Bucuria reușitei întrecuse orice închipuire. Nu se așteptase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
să-i dojenească fetița pe care o crescuse cu atâtea sacrificii. Când va avea copii, n-avea decât să-i mustre pe ai lui. După cât se pare, ai mei nu vor mai veni, îi răspundea bărbatul amărât și sătul de chinul nevestei. Învățată să trăiască singură și să n-o interpeleze nimeni, Sanda se ofensa la orice critică, la cel mai mic comentariu. La rândul lui, independent și voluntar, Radu nu suporta să i se dea ordine ori să i se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
dornică de-a se complace în situația de suferindă căzută la pat, rămaseră fără ecou. Invoca numele lui Ștefan și amenința că-l va chema să-i ia nebunele de pe cap. Apoi îl învinuia c-o părăsise, lăsând-o pradă chinurilor și dezorientării și căuta fel de fel de pretexte pentru a se închide în camera ei. După zece zile, mânată de o pornire nedeslușită, Luana se alătură Sandei în bucătărie, se așeză pe un scaun și-o întrebă dacă are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
când te muți înapoi în cața noatră? Bărbatul căuta fel de fel de pretexte pentru a amâna răspunsul. Aniela insista. Când ai ță vii ca ță nu mai pleți, gioi? Radu încerca să zâmbească. Da, joi. Pentru Luana era un chin să fie imparțială. În timp ce inginerul se bucura de libertate de mișcare în propria casă, de altfel, făcând-o să se simtă prost atunci când trebuia să iasă pentru a se întâlni cu celălalt, Ștefan, fără să facă vreun comentariu, o aștepta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
să-i aducă pământ neprihănit ca să-l facă pe Adam. Lui îi vom fi dați ca să ne prefacă din nou mădularele, măruntaiele și oasele în pământ. În clipa aceea, când se va judeca dacă sufletul nostru nemuritor merită beatitudinea sau chinul, el ne va fi cântărit cu aceeași milă și indulgență pe care noi le vom fi arătat față de ceilalți. CARTEA ÎNTÂI I Primele două cuvinte din Geneză încep cu litera Beth. Bereshith Bara, așa e scris. De aceea, această literă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
în ea, cu mâhnire, clădirile, tavernele și bordelurile din Cividale. Nu fusese greu să mă las de băutură, însă femeile îmi cam lipseau. Ajunsesem să visez împreunări, trezindu-mă mânjit de propria sămânță. Odată cu trecerea săptămânilor, situația se înrăutățea, și chinul începea să se întrevadă în felul meu nervos de a mă purta și de a vorbi. Așa se face că l-am întrebat pe Rotari: - Tu cum îți descarci nevoile de bărbat? El tocmai citea primul capitol din Procopiu, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
îți va fi dat un cal ca să te-ntorci la domeniu. Spune-i lui Faroald că dacă cineva va încerca să se atingă de exarhat sau de acest oraș, viitorul duce de Brescia va fi omorât în cele mai crunte chinuri. El și încă zece alți tineri longobarzi. Dacă timp de un an de zile va fi respectată pacea, vor fi eliberați. O întrebare îmi stătea pe buze: „La ce bun acest măcel?“. Doar ura și cruzimea nu îl pot justifica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
și izvoare gâlgâitoare. Se înainta cu greu, cu apa până la brâu și cu desagii ținuți deasupra, ca să nu se ude. Urmăream linia dată de o seamă de copaci paluștri, de ramurile cărora ne agățam ca să ne smulgem picioarele din mâl. Chinul a durat cel puțin patru ceasuri. - Suntem aproape ajunși, l-am auzit pe neașteptate pe Bovo, care ne arăta ceva mișcându-se în apă. Erau vidre. Apa începea să scadă și să se mai limpezească; în fine, ne-am trezit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
te pierzi cu totul: Răstignitul. Adu-ți aminte de patimile lui și-acolo află-ți mângâierea. Un hohot sinistru a făcut să mă treacă toți fiorii, și răspunsul n-a fost nici el mai prejos de un blestem. - Durerea și chinul de care are parte un bărbat sau o femeie din acest loc într-o singură noapte sunt cu mult mai mari decât toate patimile lui Iisus la un loc. Dacă el a fost biciuit două zile la rând, noi suntem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
și-a învinuit tatăl că l-a părăsit pe când era pe cruce? Dacă un soldat s-ar fi purtat în acest fel înainte sau după o bătălie, ar fi fost făcut laș și batjocorit de toată lumea. Noi ne plângem de chinul sufletesc și trupesc, dar nimeni nu ne-ascultă, ne dă drept pildă sau i se face milă de noi. Găsește ceva mai cu miez! Voiam să-mi astup urechile, să fug, dar m-am silit să cuget. În cele din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
ducă la Pad. N-aveam încredere în cărbunari, așa că, în timp ce tinerii dormeau răpuși de oboseală, eu împreună cu Gundo am stat de veghe, rezemați de pragul ușii. M-am uitat atent la Rotari: somnul îi era agitat, și fața, palidă de chinurile și întunericul temniței, deseori brăzdată de zvâcnete și tresăriri. După-amiază când, în sfârșit, s-au trezit, s-au dus să se spele la râu. Păreau să-și fi revenit, mai puțin cel pe nume Massellio, a apărut un cărbunar care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
pe măsură ce se depăna istoria, devenea tot mai palid și fără suflu, pradă unei ușoare tremurături. Doar cine a fost un bețiv ca mine poate înțelege. Sfârșindu-se efectul vinului, dacă omul nu bea din nou, mădularele îi sunt cuprinse de chinuri și de tremurături, părându-i-se că e-n pragul morții. Același lucru i se întâmplă celui care, după ce a trăit îndelungi momente de frică și de durere, se trezește pe neașteptate eliberat de ele. Așa că am lăsat să treacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
mea îmi cunoștea boala.“ Acesta este epitaful pe care l-a recitat Garibaldo după întâmplările pe care vreau să le povestesc: era o veche poezie egipteană, care putea fi interpretată în felurite chipuri. El însă își păstrase inima nobilă, în pofida chinurilor sufletești. În schimb, inima mea era și este atât meschină, încât nu vreau să consemnez aici ceea ce mi s-a urcat din măruntaie la gură, ca un vomitat. Voi scrie despre Romilde, soția lui Gisulf și mamă a Gailei, încercând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
de crăci asemenea caprelor și legați unul de celălalt. Când și când târau acolo încă un ostatic, și, după câte mi-am dat seama, toți erau longobarzi, tineri și de rang înalt. Era lesne să ghicim ce soartă avuseseră ceilalți. Chinul prin care trecea cugetul lui Rotari nu era mai prejos de mânia sa; a stat treaz în întunericul nopții, nădăjduind să prindă fie și cel mai mic semn privind prezența Gailei. Am încercat zadarnic să-l liniștesc: era convins că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
convocat consiliul și am renunțat la toate funcțiile și însemnele. După care am părăsit Pavia spre a mă întoarce la Cividale, și lacrimi sau durere pentru moartea prietenilor mei nu mi-au mai rămas ca să le-aștern pe acest pergament. Chinul meu zace alături de ei în cripta de la San Giovanni. Mai mult n-am să stărui. Când am ajuns la Cividale, am aflat că a fost ales rege Rodoald, fiul lui Rotari, iar Ansoald mi-a luat locul definitiv la palat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
dar avusese somnul acela profund care de obicei te cuprinde fix înainte să trebuiască să te scoli. Genul de somn pe care i-ar fi plăcut să-l aibă la începutul nopții, când se trântise în sfârșit în pat după chinul din ascensor. Anna și Neil se oferiseră să o ducă înapoi cu taxiul acasă, dar clătinase din cap și le spusese că nu era nevoie, că se simțea perfect, mulțumesc, și că voia să se culce cât mai repede. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
au pedepsit încă pe răufăcători se pare că acest rol și l-a asumat adevărata autoritate a lumii, cea spirituală, după cum se spune, și multe se adeveresc în ceea ce spun oamenii, cei care au atacat atunci mănăstirea au sfârșit în chinuri groaznice, fie în închisori, fie vânați la rând cu partizanii fără drept de judecată și imaginația populară n-are limite în a crea poveștile teribile ce-i pedepsesc pe acești tâlhari, n-are rost acum să ți le destăinui, altundeva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
mult în ultimele luni despre pictura religioasă ortodoxă, despre frescă, am colindat biserici mai vechi și mai noi, sunt plin de-o bibliografie deșartă și nerăbdător să pictez, voi fi în stare oare?! și-mi dau seama cu oroare cum chinul acesta lăuntric al meu seamănă cu teama unui bărbat pândit de suferința patologică a lipsei de vigoare sexuală în apropierea momentului multașteptat, când femeia visurilor sale a consimțit să i se dăruie, de unde, Doamne Dumnezeule, mi-a venit în minte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
timp încărcat de grele amintiri, n-a scris nimic despre acele zile ale deznădejdii în care eu, cu mintea mea necoaptă, îl vedeam luptându-se de unul singur cu dușmani nevăzuți și încercam, fără sorți de izbândă, să-i înțeleg chinul, las caietul lui la o parte în iarbă și-ncerc să-mi amintesc de vremea aceea netihnită, un fluture alb-gălbui-verzui se așază lin pe vârful adidasului meu, își dă repede seama de grava confuzie, albastrul-mov din adidasul meu nu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]