6,028 matches
-
indiferentă la zarva cîinelui, dar atentă totuși la el, să nu se repeadă și să-i sfîșie hainele, o femeie înaintează către casă. Ochii ei mari și negri caută spre bărbatul ieșit s-o întîmpine. Bună ziua! Îl caut pe... Mihai!... exclamă ea, recunoscîndu-l și începe să rîdă încet. Rușinat, cîinele tace ca sugrumat și fuge spre grajd cu coada între picioare. Doris face cîțiva pași grăbiți și ajunge lîngă Mihai. Bun găsit! îi șoptește iar palma ei dreaptă atinge o clipă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
fost cazul; încă mai știu ce m-ai învățat la Eforie... aude Mihai rîsul înfundat al Simonei. Nu te-am învățat nimic; purtai totul în tine, dar erai complexată, îți era jenă să te manifești... Deci ți-ai dat seama! exclamă Simona și face un gest scurt, întorcîndu-se spre el, să-și poată sprijini cotul stîng pe pieptul lui. Să știi că nu mi-am iertat niciodată că am tot amînat să-ți scriu imediat ce m-am întors la București. Te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
se tot Întindea - cincisprezece minute, treizeci, o oră. Deodată se auziră niște ciocănituri În geamul din față. Jack se lăsă În jos: ușa, vizorul. Imită glasul afectat al unui poponar: — E deschis. În cameră se strecură un băiat drăguț. Jack exclamă: — Căcat! Era Timmy Valburn, alias Moochie Mouse - „gagica“ lui Billy Dieterling. — Timmy, ce paștele mă-tii cauți aici? Valburn se suci moale pe o parte, unduindu-și șoldul, fără urmă de frică. — Bobby mi-e prieten. Nu consumă narcotice, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
astă-seară povestea pe care am intitulat-o "Uite Koch! Uite Koch!". Aveam 26 de ani când am trecut prin operația în urma căreia am rămas fără un rinichi. Țin minte că la cistoscopia pe care mi-a făcut-o, Burghele a exclamat la un moment dat: "Uite Koch! Uite Koch!" Era în glasul lui bucurie, și am avut o clipă senzația că îl vede pe Koch în persoană, coborând tacticos, cu mâinile la spate, de-a lungul uretrei mele. Am primit vestea
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
ar fi înspăimîntat, m-am gândit ce lamentabil pot sfârși unii la capătul unei vieți de gândire. N-ai voie să cazi, când te cheamă Heidegger sau Cioran, în văicăreală, în lamentouri și spaime de țăran sicilian. Cum poți să exclami, ca Cioran, "à quoi bon avoir quitté Coasta Boacii"? Sau cum poți să te sperii când vezi oameni pe Lună? Îmi imaginez că așa s-a întîmplat și când a fost descoperit focul. Cine știe ce bătrân prăpăstios s-o fi trezit
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
preliminariile revărsării unui vulcan, când totul fierbe în vederea izbucnirii finale, a isprăvii care va țâșni cândva, îngropînd lumea sub fierbințeala ei. Spectacolul acestui clocot în mers, al acestei promisiuni îl fascina pe Noica atunci când ne privea și îl făcea să exclame, cu o vorbă pe care atunci nu o înțelegeam deloc, "ce frumoși sînteți, dragii mei!". Alunec fără să vreau, privindu-i pe Bogdan și pe Cătălin, în psihologia înduioșat-melancolică a lui Noica cel de atunci, sânt simultan Noica și ei
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
cu Friedgard, "cu o directețe care fusese până atunci evitată", că "era exclus ca relația noastră să mai aibă vreun conținut corporal". Scena se termină sublim cu cei doi plângând și sărutîndu-și mâinile. Ceea ce o va face pe Friedgard să exclame la sfârșitul unei scrisori: "De-ar exista doar mîini!" Ultima zvâcnire epistolară a pasiunii lui Cioran are loc pe 28 noiembrie: "Tocmai ieșisem. După câteva minute a trebuit să mă întorc: fiecare respirație era ca un pumnal. Această boală de
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
recolta de ulei de măsline și de vin din anul acela). După apariția Declarației de iubire, oameni inteligenți, precum conu' Alecu Paleologu, s-au mirat că am scris un eseu despre sărut. "Ia uite! Ce are Gabi cu sărutul!" a exclamat perplex. (Chiar așa! Ce am?) Mi-aduc aminte cum pe vremuri, la restaurantul Uniunii Scriitorilor, aflîndu-mă cu Pleșu la o masă, a venit la noi, beat-cui, Ion Băieșu și ne-a întrebat împleticit dacă tipi d-ăștia ca noi "care
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
reușit să-l mai audă o dată În clipa morții. Cinthia a stăruit să fie Îmbrăcată În haine de doliu și a rugat-o pe maică-sa să-i cumpere o cravată neagră lui Julius. Nu! Pentru nimic În lume a exclamat Susan cea frumoasă. O să mi-l stricați pe bietul Julius. Mi-e destul că-l vad zburdând toată ziua prin grădină. Și tot timpul stă printre servitori. Pentru nimic În lume! Dar pe urmă plecă mirosind foarte frumos a parfum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
castel și acum n-avea altă grijă decît să pară cît mai distins. Scamatorul era un artist. Domnul Lastarria triumfase. Partenera părea moartă, dar trăise timp de douăzeci de ani o viață plină de trucuri. Saluturile se Încheiară. „Julius! Cinthia!“, exclamă Susan Întorcîndu-și privirile spre locul unde știa că sînt copiii ei, se apropie și-i sărută, fermecătoare. „Un whisky, duchess?“, o Întrebă vărul ei Juan. „Da, darling, cu un cub de gheață“. Bietul darling, s-a Însurat, cu Susana, vară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
bulgări de pămînt și Îndată se Întoarse să vadă unde erau copiii: stăteau liniștiți departe de ceilalți și aproape de ea, privind-o cu coada ochiului. — Nu-i greu să fii galant cu o fată tînără și frumoasă. — Doamne! CÎtă galanterie! exclamă Vilma, zîmbind; o să devin o Înfumurată. Acesta era momentul În care, după indicațiile cuprinse În Arta de a reuși În dragoste, el trebuia s-o Întrebe dacă-i plăceau filmele romantice și dacă ea răspundea că da, atunci putea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
nu era gata, Încă una, nu mișcați, una cu lumînarea lui Julius aprinsă, acum. Pe urmă trebuia să fotografieze și altcineva, ca să apară și Celso Într-o poză. Juan Lucas aprinse lumînarea și Carlos le mai făcu o poză. „Destul!“, exclamă jucătorul de golf, dar chiar În clipa aceea se ivi Imelda și, cu toate că ceilalți n-o prea aveau la inimă, Nilda insistă să mai facă o poză, a treia și ultima. De data asta i-a fotografiat Juan Lucas, pentru ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
găsea pentru fiecare cuvîntul potrivit, fiind la curent cu problemele tuturor și ce bine știa să le pună Întrebări atingînd chestiunile cele mai profunde fără să simtă de fapt absolut nimic, În afară de căldura de afară. „O, ce femeie minunată ești!“, exclamă, scoțîndu-și din nou haina și Îmbrățișînd-o. Ea Îl privi ironic și-i făcu semn cu capul spre ceva care se mișca alături; Juan Lucas se Întoarse și dădu cu ochii de grădinar, cum te cheamă, băiete? și-l văzu că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Încîntat de ușă, Întotdeauna o felicită pentru noile achiziții și-l și vedea cu paharul În mînă povestindu-le prietenilor și invitîndu-i: veniți să admirați ultima achiziție a soției mele, achiziția anterioară Îi plăcuse foarte mult: „Inutilă, dar minunată!“, a exclamat cînd ea despachetase vioara purtînd semnătura unui erou al independenței latino-americane. Susan ajunse fericită la palat și trimise să-i cheme pe Celso și Daniel, ca să dea jos ușa pe care o adusese pe capota automobilului. Avea să-i supravegheze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
gust astringent, Îi Îngăduie să treacă pe bulevarde și străzi interzise pentru oamenii mai subțiri, fără ca nimeni, niciodată, să fi fluierat În urma lui: mă fătălăule! sau: ia te uită ce paiață! și să strige după el cu glas pițigăiat. — Excelent! exclamă Juan Lucas, gustînd din paharul de pisco; ai reușit să găsești formula corectă, dragul meu profesor. — Mai aduc unul!... Mă Întorc Îndată cu Încă unul!... Și făcînd promisiunea asta, Împărțea celorlalți musafiri paharele care-i mai rămăseseră pe mica tavă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
cu muzică flamenco și cineva cu un aer de expert explica de ce cîntărețul pe care-l ascultau era cel mai bun din momentul acela, cînd deodată Susan, care băuse trei piscosauers Înainte de masă și apoi mai multe pahare de vin, exclamă: „Băiatul ăsta e un darling!“... „Dar tu de unde știi?... Tu nici nu-l cunoști“, o Întrerupse ironic Juan Lucas, simțind că o iubește foarte tare și fiind și el sub efectul celor șapte pahare de pisco pregătite de rotofei. Văzu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
musafirii Începeau să obosească și se Întorceau la conversația despre corride; nu mai aveau multe de spus după aprecierile de tipul „e o casă admirabilă“, pe care le făceau lăudîndu-i desenele și atunci el se Înflăcăra și mai tare și exclama pentru a nu știu cîta oară: „Plastic! Plastic!“, contemplînd planul pe care-l ținea cu amîndouă mîinile cît putea de sus. „Ce l-o fi apucat și pe ăsta?“, Își spuneau din ochi oamenii de afaceri; Îl părăseau apoi rînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
lui Susan nu-i făcea de loc plăcere faptul că era obligată să se despartă de toate mobilele ei, i-ar fi plăcut să păstreze câteva pentru casa cea nouă. Cutare mobilă, bunăoară, i se părea de neînlocuit. „De neînlocuit?“, exclamă Juan Lucas luînd de pe masă o revistă nouă-nouță, toată plină numai cu mobile. Să ne mai aducă niște cuburi de gheață! O să-ți arăt Îndată dacă sînt sau nu de neînlocuit vechiturile astea!“ Susan se duse chiar ea să aducă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
spălarea florilor, arătîndu-i majordomului-casier petalele care erau de prisos, „pe astea le putem suprima“, spunea, de exemplu și-i Întindea foarfeca, avînd grijă Întotdeauna s-o ia Înapoi, fiindcă avea mare nevoie de ea la tăiatul florilor data viitoare. „Divin!“ exclama Susan, contemplînd vasul plin de lasomie, trandafiri sau garoafe; „gata“, spunea pe urmă, căutînd privirea aprobatoare a lui Celso, care de fapt ar fi preferat să Împodobească salonul de pian cu floarea lui preferată: capuli. Era ora unsprezece dimineața, cînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
un cocteil!, dar fata stă aici, dragă, e Încă o fetiță; n-are a face, chiar dacă ar sta la Polul Nord, are obligația să-și scoată pantalonii ăștia slinoși și cămașa asta care probabil că miroase de la o poștă!... „Frumoasă obligație!“, exclamă Juan Lucas, Susan spuse un fel de darling, cineva fu gata să se scandalizeze, dar hohotul de rîs al lui Juan Lucas Îi molipsi și-i obligă totodată pe ceilalți să-i Împărtășească buna dispoziție și lui Lastarria Îi veni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ceva mai Încolo, exilata boliviana stătea de vorbă cu soția ambasadorului din Chile, cate era Întotdeauna foarte elegantă. Lui Julius Îi părea rău gîndindu-se la măicuța care-i dăduse lecții de pian, Își aminti de parfumul claviaturii mămico... — Filiația geniilor! exclamă Juan Lucas și era gata să născocească iarăși ceva, era Într-o dispoziție excelentă. Și tătucul Beethoven i-a alungat pe toți trei de acasă. I-a alungat pentru totdeauna. Acum cred că știi ce te așteaptă dacă nu reușești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
să mănînci cu noi și-o să vezi de unde-a ieșit nebuna asta. Îl avem acum În casă pe cel mai bun bucătar din Lima. — Bucătăreasă, se trezi spunînd Julius, poate descoperind homosexualitatea, poate gîndindu-se pur și simplu la Nilda. — Darling, exclamă Susan, privind Îngrozită la Juan Lucas. — Tipul ăsta n-o să stea aici, draga mea, n-o să vină decît ca să gătească... Anyhow, do you think he would dare?1 Și cînd te gîndești că Julius, care era de față, era primul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ducea o viață sexuală foarte liberă, pînă și miniștrii o cunoșteau. Susan se uită din nou la Celso și-i spuse că domnului Juan Lucas Îi plăcuse grozav de mult căprioara la cuptor. — Spune-i că e ca Întotdeauna. Excelentă! exclamă Juan Lucas, În clipa cînd Celso se Întorcea Îndreptîndu-se spre bucătărie. Delicioasă, completă, uitîndu-se la arhitect și obligîndu-l să dobîndească o nouă dimensiune a tinerei sale elegante: o masă bună. Într-adevăr, Juan, niciodată n-am mîncat o căprioară mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
e un grădinar foarte bun și că n-are de lucru. O să vedem mai tîrziu. Acum În orice caz trebuie să rămînă. — Îl cheamă Universo, spuse Julius, care părea să fie la curent cu toate. Cum zici că-l cheamă? exclamă Juan Lucas. Universo? — Da. — O, dar pe ăsta trebuie să-l vedem și noi neapărat! Cum vi se pare numele? Arhitectul la modă și soția lui Împărtășeau Întru totul mirarea și curiozitatea lui Juan Lucas. RÎdeau amîndoi. — Hei, Celso, spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
sosirea cu pieptul enorm și provocator făcîndu-i să ridice ochii pe Arminda, care stătea pe scaun și pe Carlos, care pusese pe foc un ceai ca să-l bea Împreună cu celălalt șofer. „Nu-i rea de loc țîțoasa, pe cinstea mea“, exclamă abia șoptit șoferul automobilului La Salle, punîndu-și și scoțîndu-și chipiul, dar Țanțoșa Îi Întoarse imediat spatele și el avu impresia că Arminda Îl auzise, să-mi fie cu iertare, doamnă, cu tot respectul și Arminda, cînd auzi cuvîntul iertare, Înălță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]