7,087 matches
-
o „ruptură” provocată de o răsturnare catastrofică a civilizației și culturii euroatlantice în ultimele decenii ale secolului XX. „Catastrofa” poate fi interpretată, desigur, și ca o „revoluție” de amploare. Ea a afectat toate domeniile vieții - de la cele practice până la cele imaginare, de la cele social-politice până la cele ale intimității individuale. După toate aparențele, realitatea însăși s-a modificat. La începutul secolului XXI nu mai trăim în realitatea bine știută a istoriei moderne, ci în ceea ce unii au numit hiperrealitatea istoriei postmoderne. Acest
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
interpretat multă vreme greșit. Abia în secolul XX Martin Heidegger l-a supus unei hermeneutici atente, reușind să dezvăluie 21 înțelesul profund pe care Platon îl conferă conceptului de paideia. Este vorba de ceea ce fizicienii de astăzi numesc un „experiment imaginar” (Gedankenexperiment). „Socrate platonicul” propune conlocutorului său Glaucon să-și închipuie că omenirea din toate timpurile s-a născut și a crescut în condițiile constrângătoare ale unei spelaion („peșteră”): legați de mâini, de picioare, de grumaz, oamenii din cavernă nu pot
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
L. Robin, La Republique (în Platon, Œuvres complètes, vol. I, Pléiade, Paris, 1963); J. Adam, The Republic of Plato, Londra, 1902. 14. Termenul folosit de Platon este fulax - phylax înseamnă, literal, „paznic”. Având în vedere atribuțiile lui phylax în cetatea imaginară a lui Platon, trebuie să-l considerăm însă ca fiind „santinelă”. Platon insistă că, prin paideia, phylakes devin „adevărați paznici” sau „paznici desăvârșiți”. Ei sunt, de fapt, o castă superioară, conducătorii militari ai polisului. G. Dumézil a observat similitudinea „santinelelor
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
de la zero”. De exemplu, când se înființează o instituție educațională nouă, cu o misiune și un profil care nu au mai existat până atunci, fiind complet lipsită de tradiții sau de analogii viabile cu alte instituții. Să luăm o situație imaginară. După câte cunosc, nu există încă pe Terra un liceu având ca profil agricultura marțiană. Înființarea unui asemenea exotic „liceu marțian” i-ar obliga pe specialiști să conceapă un plan de învățământ absolut nou, programe, manuale și auxiliare cu totul
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
peste căile de cercetare și studiu ale observatorului, comentatorului, istoricului, criticului și ale celorlalți care studiază problemele curriculumului. Este „gândirea cu capul în nori” de care se folosesc numeroșii „eseiști”, cei ce își dau cu părerea despre dificultățile reale sau imaginare ale curriculumului, fără să se fi confruntat cu vreuna și fără să rezolve vreodată ceva. Folosind o sintagmă a lui Maiorescu, am putea spune că Schwab se referă la „oratori, retori și limbuți”. Dar Schwab precizează că acești limbuți ai
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
manifestațiilor stradale discursurile televizate, care puteau fi ascultate de toți cetățenii, în liniștea căminelor confortabile și bine securizate. Prozatorii latino-americani par să fi fost cei mai sensibili la această nouă realitate: ei au înlocuit realismul clasic cu „realismul magic”, „realismul imaginar” și „realismul oniric”; rușii, precum Aitmatov și Bulgakov, au preferat „miraculosul realist” și „comedia tragică”. Dar marile schimbări au avut loc în domeniul muncii și al supraviețuirii. Struggle for life și spaima de șomaj aproape că au dispărut. Roadele progresului
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
care frământă încă lumea fizicienilor: „Can Quantum Mechanical Description of Reality Be Considered Complete?” („Poate fi considerată completă descrierea realității de către mecanica cuantică?”). Era semnat de Albert Einstein, Boris Podolsky și Nathan Rosen 11. Cei trei descriau un Gedankenexperiment („experiment imaginar”) care a devenit, în anii următori, nu numai „celebru”: a zguduit întreaga fizică, ba chiar întreaga lume prin faptul că a pus sub semnul întrebării posibilitatea de a descrie în mod exact realitatea. Experimentul Einstein-Podolsky-Rosen poate părea un simplu paradox
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
transformării, ci și germenii vieții înseși 179. Dar ce înțelege Doll jr. prin curriculum postmodern? El a descris o viziune pedagogică inspirată de ideile filosofului Richard Rorty și de alegoriile romancierului Milan Kundera. O viziune care: ...propune un fascinant tărâm imaginar (născut ca ecou al râsului batjocoritor al lui Dumnezeu) în care nu există nici un adevăr propriu, dar oricine are dreptul de a fi înțeles 180. Pe „tărâmul fascinant” (fascinating realm) al lui Doll jr. își găsesc locul mai degrabă metaforele
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
lui Doll jr. își găsesc locul mai degrabă metaforele generative (generative metaphors) decât faptele științifice (scientific facts). Dar el procedează astfel întrucât dorește ca „viziunea” lui să fie o alternativă la Raționalul lui Tyler. Pentru a fixa viziunea și „tărâmul imaginar” al curriculumului, Doll jr. a postulat, la rândul său, „patru R” (prin contrast cu cele patru etape ale Raționalului lui Tyler): Richness („îmbogățirea”), Recursion („reiterarea”), Relations („conectarea”) și Rigor („rigoarea”) - curriculumul postmodern ar trebui să fie bogat, recursiv, relațional și
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
de hiperrealitate. 2. Conceptul hiperrealitate a fost impus de Jean Baudrillard în 1976 (L’Échange symbolique et la mort; vezi și trad. în engleză: Symbolic Exchange and Death, Sage Publications, Londra, 1993). Baudrillard a folosit conceptele de real, simbolic și imaginar în accepțiunea conferită de Jacques Lacan pentru a descrie „realitatea postmodernă”. A ajuns la concluzia că medierea explozivă și polimorfă a experienței - mai ales prin relațiile dintre imagini și semne manipulate de televiziune, radio, internet - determină o realitate nouă, a
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
de la voix); Dominique Avron (L’appareil musical); R. Nisbet (The Degradation of the Academic Dogma); Paul Ricœur (Conflictul interpretărilor); H. Gadamer (Warheit und Methode); N. Luhmann (Legitimation durch Verfahren); J.L. Borges (Istoria universală a infamiei, Aleph, Celălalt labirint, Cartea ființelor imaginare ș.a.); Márquez (Un veac de singurătate, Toamna patriarhului); E. Sábato (Abaddón Exterminatorul) ș.a. O contribuție decisivă la legitimarea postmodernismului au avut-o marile descoperiri științifice ale secolului XX și consecințele pe care le-au suscitat în ipostază teoretică, dar mai
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
Formally Undecidable Propositions”, în R.B. Braithwaite (ed.), Principia Mathematica and Related Systems, Basic Books, New York, pp. 173-198. 11. A. Einstein, B. Podolsky, N. Rosen, „Can Quantum Mechanical Description of Reality Be Considered Complete?”, Physical Review, 47/1935. Pe seama acestui „experiment imaginar” s-au produs numeroase dispute, stârnite, se pare, de K.R. Popper în 1983, cu prilejul Congresului Internațional de Logica, Metodologia și Filosofia Științei care s-a desfășurat la Salzburg (Austria). Popper era prieten încă din 1950 cu Einstein. Comunicarea lui
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
de acum trei secole, aplecîndu-ne iarăși asupra ei cu o privire proaspătă, relecturînd discursul cartesian, putem înțelege și reconstitui “tiparul în care, pe alocuri mai suntem cuprinși”), pentru a lărgi și limpezi sfera unei libertăți în reluarea fantasticului joc dintre imaginarul și raționalul filosofic pe care ni-l propune mereu Descartes. Capitolul II. NOUL ÎNCEPUT AL LUI DESCARTES II.1. Refacarea sinelui prin meditație De ce trece Descartes de la fizică la metafizică, de la prejudecățile vremii sale la judecata personală, de ce, aparent se
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
Discurs este evident cea reală și toate explicațiile pe care le dă, fundamentează evident, cel puțin pentru noi, apariția și dezvoltarea lumii fizice în care trăim. Descartes precizează însă și subliniază că lumea despre care vorbește este doar una ipotetică, imaginară și că în lumea reală lucrurile se petrec așa cum ne învață Biserica, Biblia și Scolastica. El nu pretinde nici un moment că explică ci doar că lumea pe care el o prezintă este un joc al imaginației în care însă strecoară
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
existe” conține implicit și “simultan existența determinațiilor pragmatice «eu» și «tu», eu și celalalt” ) dar aceasta poate fi valabil doar dacă privim desfășurarea spiritului din perspectiva interlocutivă, caz în care relația de dialog există între Descartes și Cartesius ca partener imaginar ideal. În legătură cu aspectul problematic creat de «je», critici mai recente propun o reformulare a argumentului cogito-ului de felul cogitatur ergo est - “este un gînd care se desfășoară, deci ceva există” ) căci deși Descartes avansează ideea unei pluralități de substanțe mentale
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
un obiectiv, ci un prilej. Experiența dramatică va fi una creativă și stimulativă dacă nu va exista presiunea realizării spectacolului. Textele-suport pot fi frământări de limbă, scurtă literatură prelucrată pentru copii, piese dramatice de mică Întindere, povești, povești terapeutice, jurnale imaginare. Punctul de pornire al acestor jocuri teatrale trebuie să fie „hai să ne imaginăm”. Pentru că realizarea păpușilor și a spectacolelor sunt procedee și nu rezultate, profesorii coordonatori au libertatea de a acorda fiecărui copil atât timp cât Îi este necesar, iar dacă
Integrarea şcolară a copiilor cu CES şi serviciile educaţionale de sprijin în şcoala incluzivă by Elena MIHAILOVICI, Sabina PREDUCHIN,Cristina FARZIKHOSROUSHAHI () [Corola-publishinghouse/Science/1136_a_2117]
-
controlul spațiului din perspectiva activităților efectuate pe el (( a celor ce le efectuează devine problematic. Relativa izolare datorată printre altele lentorii deplasărilor este îndepărtată. Totuși, în opinia lui Bauman, valoarea locului crește astăzi odată cu dispariția siguran(ei instituționale. Societatea spațiu imaginar, dar la care se făcea referire în trecut ca la un soi de comunitate ce avea grijă de membrii ei nu mai reprezintă astăzi un referent al speranței. Apărarea locului este de aceea o responsabilitate ce revine comunit((ii prezentată
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
să fie satisfăcute și de grupurile mari și de cele mici. Dacă excludem astfel dimensiunea teritorială, întâlnirea indivizilor se poate petrece doar la nivelul reprezentărilor comune, așa cum este în ceea ce Benedict Anderson numește comunitatea imaginată. Acestea nu ar fi comunități imaginare, ele fiind suficient de reale. Existența lor depinde de auto-percepția indivizilor ca fiind legați unii de alții. Oameni care nu s-au întâlnit niciodată pot face aceasta subsumând relaționarea lor anumitor descrieri cum ar fi "compatriot". Dacă însă avem în
by Tudor Pitulac [Corola-publishinghouse/Science/1067_a_2575]
-
ale personalității fără ca aceștia să conștientizeze scopul urmărit. În acest fel au apărut și s-au dezvoltat testele proiective, majoritatea bazându-se pe concepții psihanalitice. Dar și aceste instrumente prezintă dezavantaje, deoarece trebuie demonstrată corespondența dintre manifestările subiecților în situația imaginară și cea reală, iar interpretarea presupune o teorie elaborată asupra motivației și a modului în care ea se exprimă (Cosmovici, A., 1972, 1985). b. Există divergențe în legătură cu metodele utilizate în psihologie, precum și în legătură cu valoarea acestora. Fără a intra în analiza
[Corola-publishinghouse/Science/2106_a_3431]
-
de realitate și dominată de fantezie și reverie). În autismul infantil, care debutează de obicei precoce (aproximativ 2-3 ani), copilul refuză contactul cu persoanele și situațiile externe, refugiindu-se în lumea sa lăuntrică în care își satisface dorințele în plan imaginar, prin fantasme care, în cazuri extreme, culminează cu realizarea unui delir halucinatoriu. Copilul autist poate fi recunoscut după această indiferență față de lumea exterioară și rezistența sa la orice schimbare. Pierdut în activitățile sale stereotipe, copilul autist evoluează într-un univers
[Corola-publishinghouse/Science/2106_a_3431]
-
clasele mari); i. mecanismele senzoriale și cognitive de adaptare a individului la cerințele organizaționale, adesea limitate în fapt, datorită sistemului motivațional și a unei „reprezentări personale” a realității, pot deveni mecanisme de apărare sau de relansare a eului. Inconștientul și imaginarul pot deveni, astfel, mediatori între personalitatea individului și organizație; o anumită imagine despre sine și despre locul său în sistemul psihosocial al clasei (imagine relațională) îl poate ajuta pe elev să-și organizeze viața personală, să-și formeze mecanisme de
[Corola-publishinghouse/Science/2106_a_3431]
-
dinspre duhurile istoriei. Pe o altă treaptă se situează Pseudo-cynegeticos, efigie a umanismului estetic al lui O. Și aici există un pretext, opera fiind „scrisă cu gând să fie Precuvântare”, la Manualul vânătorului, cartea prietenului C.C. Cornescu. Călătoria este acum imaginară. Scriitorul adună în jurul ideii de vânătoare o serie de difficiles nugae, care compun un mozaic strălucitor, lucrat cu o migală disimulată sub detașarea grațioasă și umorul discret. Recunoscându-și, dintru început, puțina pricepere într-ale vânătorii, scoate totuși din tăcere
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288509_a_289838]
-
unui subiect. Trei imagini, statuia antică a Dianei, sculptura Diana de Poitiers, aparținând lui Jean Goujon, și o gravură a lui Albrecht Dürer, Miraculoasa vocațiune a Sfântului Hubert, considerate întruchipări emblematice ale motivului vânătorii în arta plastică, deschid galeriile muzeului imaginar al lui O. Sunt reunite într-o dezordine căutată, cu asociații capricioase, surprinzătoare, descrieri de sculpturi și picturi antice și moderne, aprecieri fine asupra muzicii, comentarii și citate din literatură, de la Horațiu la Turgheniev, referiri la poezia românească, aluzii la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288509_a_289838]
-
efortul povestitor și interpretativ îmbracă forma unei aventuri / mărturii în lumea cunoașterii ...lumii, cu tendințe nu imediat perceptibile, imprevizibil individuale, cu efectele distanțării și ale deformării, sau ale contemplării contururilor sub lupă. Romancierul favorizează constant expresia unei atari "modificări" personale (imaginare) a unghiului sub care o inventată realitate se înfățișează privirii, acordînd spații întinse analizei reactivității subiective și înțelegerii obiectului. Deși nu pare evident, această amprentă a inteligenței fantasmate, întruchipate de varii personaje construite anume pentru a ocupa rolul decriptor în
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
extensibilă a imaginației. Locuirea, în roman, este a asigura narațiunii o scenă în perfectă depliere, vizuală și caracteristică, metonimică sau simbolică. Pentru unii artiști, scena romanului organizează anticipator lumea întîmplărilor. CASE DE STICLĂ Ascultînd de ritmuri capricioase ale percepției, casele imaginare seamănă mult unui clopot de sticlă, deschizîndu-se privirii sub cele mai felurite unghiuri. Indiferent de natura fanteziei turnate în "fundația" lor, ele recompun lumea, amplasînd repere de neocolit, în două dimensiuni speciale, fundamentale ale spațiului: înlăuntrul și în afara scenei romanului
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]