9,812 matches
-
Buza de jos îi tremură, rămînînd atîrnată. Omule, am două, dar mai am nevoie de două. Sîntem patru și acolo sînt cinci care foiesc înarmați. Partea ta este de 10-15 mii. Mă scuzați, merg la toaletă... Mă uit după el. Tremură și-mi face plăcere. Romul a rămas nebăut și furculița înfiptă într-o bucată de carne. Mă las pe spătarul scaunului și izbucnesc în rîs. Charanga a primit liber și sala este inundată de muzica ce-ți face inima să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
Atunci pierzi, țipă golanii rîzînd. Dar Gioni nu mai este preocupat de grupul spectatorilor. Pantofii erau largi și au căzut repede din picioare, dar ciorapii din supraelastic lunecau și mai tare. Disperat, încearcă să scoată ciorapii. Rămîne cu un picior, tremurînd din genunchi, pe bîrnă și îl ridică ușor pe celălalt. Se apleacă să scoată ciorapul. Atunci se dezechilibrează și cade în gol, pe dalele de ciment. Zvîcnește spasmodic, sîngele curge pe gură, pe urechi. Doctorul de la salvare constată decesul. Ioana
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
lumina de afară?! Da, îi vedeam foarte bine, unul avea un neg mare pe lobul urechii. Haida, de. Urechea neagră, negul negru și-l vedeai. Poate era fosforescent... Eu spun ce-am văzut. Nu te oblig să mă crezi. Deci, tremurau de frică. Au început să tragă sertarele de la o comodă și să pună ce găseau acolo într-un fel de sac. Pe peretele de lîngă mine era trompeta asta cu care mă mîndresc. A fost tovarășă de luptă cu Napoleon
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
de curiozitate. Se face că nu aude și continuă monoton. Aveam o prietenă, studentă în anul doi. Eram prieteni de un an, ne iubeam foarte mult și am convenit ca, în sfîrșit "s-o facem". Ce? Ei, pricepi tu. Amîndoi tremuram de emoție și ne era un soi de teamă. Era o fată superbă, o frumusețe pentru care mă invidiau toți colegii. Aranjasem să ne întîlnim la mine, eram singur. Am pus flori peste tot, am pus șampania sub jetul de la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
îmi trecea pe lîngă ureche. Nu mă puteam concentra la nimic. Imagini confuze se succedau haotic prin capul meu. Mă mișcam ca un somnambul, cu pași stîngaci și gesturi neobișnuite. A venit ora întîlnirii și, de aici încolo, eu chiar tremuram de-a-binelea. Nu mă puteam stăpîni. Minutele treceau greu și o oră mi s-a părut o veșnicie. Dar tot nu venea. Pe atunci n-aveam telefoane și m-am hotărît să ies în întîmpinarea ei. Atunci a sunat soneria. Am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
agravat neînțelegerea dintre cele două regate 7. ^^sms, l 114. Iahve și creatura sa Un întreg grup de psalmi, "Psalmii de întronare", îl exaltă pe Iahve ca Rege. El este "mare împărat peste toți Dumnezeii" (95: 4); "Iahve domnește. Să tremure popoarele [.]. Puterea Regelui stă în iubirea dreptății; tu ai întemeiat legea, judecata și dreptatea" (98: l și 4). Dar ideea de regalitate divină nu depinde de instituția monarhiei. Concepția este arhaică: Dumnezeu este stăpânul lumii pentru că el a creat-o
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
le urmărește pe doicele lui Dionysos, "și toate într-un singur gest și-au aruncat la pământ instrumentele lor de cult", în timp ce zeul, "cuprins de spaimă, s-a năpustit în valurile mării și Thetis 1-a primit în sânul ei, tremurând: un fior puternic îl cuprinsese când a dat strigăt războinicul". Dar Lycurg "și-a atras mânia zeilor", Zeus "1-a orbit", și el n-a mai trăit multă vreme "pentru că ajunsese dușmănit de toți zeii nemuritori". Se poate descifra în
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
s-ar încurca el cu Cumătra vulpe, care abia anul ăsta a dat capacitatea. La admitere, Pif a fost înaintea mea la oral. Acolo ne-am cunoscut. Și nu voia să se așeze, stai mă jos! Nu pot! Și-i tremurau toate mădularele din picioare, așa cum stătea el, convins că poziția asta i-ar mai masca din emoții sau i-ar crea un ascendent asupra profilor care-l notau, îl verificau din contra-plonjeu. - Să mergem la țară, ne luăm oi, trăim
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
Numai prostii spun. Vorba aia, îmi ziceam, dacă până la doișpe nu vine, mai stau până la unu, și la două chiar că plec. Vreo două ore a întârziat trenul. Vreme-n care am: - citit de două ori un ziar de sport; - tremurat de frig; - privit atent ceasul. Cu suspiciune chiar; - mâncat o merdenea uscată; - bătut peronul de la un capăt la altul. Tur-retur. La unu-jumătate, a venit trenul. Vă închipuiți că n-am mai avut timp să depozitez cârnații într-un congelator
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
mai urâtă parte a traseului; pe mine, pedalatul în beznă fără să văd gropile drumului, fără să pot aprecia distanța până la pereții tunelului 53 pentru o minimă orientare, efectiv m-a îngrozit. M-am dezechilibrat, era să și cad, îmi tremurau mâinile pe ghidon, dar n-am zis nimic, știindu-i pe copii mai în față. Ieșirea din tunel era momentul fericit al zilei. Așa credeam atunci, neștiind ce avea să urmeze. Priveam drumul. Cobora abrupt, cu serpentine strânse, strecurate printre
Periplu pe bicicletă by Mihai Ştirbu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1781_a_92271]
-
fi dus la fărâmițarea totală a conținutului din sac. Totuși, Mircea a găsit modalitatea să mă ajute; era un băiat isteț și inteligent. Mircea, am obosit, mi-e greu, te rog ajută-mă puțin! Eram tot o apă; "grisinele"-mi tremurau din cauza efortului iar sforile subțiri îmi intraseră adânc în carnea umerilor piperniciți. La semnalul meu S.O.S. care anunța o iminentă trecere a emitentului în "lumea drepților" Mircea a reacționat cu viteza luminii: Lică, oprește! Treci dincolo! Saltă! De
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
un colț al camerei cu veleități multifuncționale. Merita din plin. Fără Leu mama noastră s-ar fi prăpădit. Ce ne făceam noi, șase copii, fără mamă și fără tată?? Greu de spus... În camera noastră, cei doi frați mai mici tremurau de frig. Focul se stinsese iar Țuki nu s-a priceput să-l aprindă din nou. La vederea mamei au început să plângă de frig și de foame. Dragii mei copii, dragii mei copii, imediat vă voi pregăti ceva la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
roșie. Fire-ai al dracului să fii!! Nu poți să stai naibii la locul tău, bestie ticăloasă?! Ai? Marș la locul tău! Mircea s-a ridicat buimac. Abia-abia se ținea pe picioare. Era alb la față și plin de sânge. Tremura tot. Noi am înțepenit. Fiți atenți, pui de viperă! Ce-ați făcut voi se numește furt. Se-aude? Ați furat, bă nenorociților! Ați furat din bunul poporului! În loc să munciți cinstit, furați din averea statului român și din bunurile clasei muncitoare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
de "miluiala" și de "îndurarea" Ta! Mă lipsesc de ele. Desigur, citind aceste rânduri veți considera că Dumnezeu mă va pedepsi și mă va trimite în iad pentru cutezanța vorbelor mele. Fie! Dacă o fi să mă ucidă, nu voi tremura, dar voi descurca în fața Sa firele pricinei mele." (Iov, 3:15) Dar să revenim. Timpul trecea. La orizont nu se întrevedea nici un ajutor, nici o salvare. În cameră era frig și întuneric. Tizicul se terminase. Mai aveam niște resturi de tulpini
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
de unde-l luasem. Pauza se terminase și colegii intrau gălăgioși în clasă, fiecare la locul lui. Aveam o oră de biologie cu doamna dirigintă Jichici. Stăteam cu inima cât un purice, nădăjduind că fapta nu va fi dată în vileag. Tremuram. Mă luase transpirația. Doamna profesoară tocmai făcea prezența. Deodată a picat trăsnetul: Doamna dirigintă, Aciocîrlănoaiei mi-a mâncat mălaiul! Am rămas paralizat. M-am înroșit instantaneu ca macii neprihăniți ai câmpului, cu ochii bulbucați și părul zbârlit în vârful creștetului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
gol", neexistând încă pe suprafața lui nici un exemplar din această corcitură hibridă, monstruoasă și bestială, cunoscută îndeobște sub denumirea empirică de "Om". Doamna dirigintă, deportată, studentă în anul al cincilea la medicină, a sesizat situația îngrozitoare în care mă aflam. Tremura carnea pe mine de rușine; începusem să mă bâțâi, zgâlțâit din străfundurile ființei de spasme viscerale. Mă înăbușeam. Doamna încerca să-mi ușureze supliciul. Ei Boris, ce spui tu, cum ți-a mâncat mălaiul? Văd că ești întreg și teafăr
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
acest moment. Ești mulțumit Boris? Da. Aciocîrlănoaiei, ia-ți cărțile și mută-te în ultimul rând. Așa. Începeam să urc Golgota rușinii sub privirile pline de uimire ale colegilor care-și vedeau liderul clasei transpirat, nădușit cu părul zbârlit și tremurând din tot corpul, târându-și împleticit servieta roasă și scorojită spre locul de ispășire a unei fapte abominabile... S-a sunat. Colegii au ieșit în recreație. Am rămas nemișcat la locul de osândă cu capul rezemat de mâinile puse pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
s-a terminat totuși așa de rău cum îmi trecea mie prin cap în momentele ălea de groază că o să se termine: doamna Duțulescu s-a îndurat și a intrat în casă, eu m-am dat jos, dar eram stors, tremuram tot, ca o piftie. Altă pățanie nefastă: într-o bună zi, am luat un unu cât mine de mare la geografie, eu, care consideram că e sfârșitul lumii atunci când întrerupeam șirul de cinciuri cu vreun patru nefericit. Era o lecție
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
de deportați. Ordinul era semnat de însuși tovarășul Boromir, numărul unu la regiune, superiorul tovarășului Cameniță, care tocmai se întorsese de la Moscova și fusese numit secretar cu organizatoricul, adică numărul doi. Gârmoci, slab de înger cum era, a început să tremure, îi clănțăneau dinții de frică. Bă, ce frig e aici, a mârâit el față de subaltern, voind să-și ascundă adevăratul motiv al dârdâielii. Imediat a ordonat cu glas răstit și mormăit în același timp: Bă, convoacă-l imediat la mine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
simțit o rușine apăsătoare pentru ce trăiește, pentru ce i se întâmplă, avea impresia că și el, victima, este vinovat laolaltă cu călăii săi. A luat din buzunarul de la piept cărticica sa și a citit, cu mare greutate, câteva versete. Tremura în continuare. Cu toate puterile, căuta să lupte cu frigul, să nu se lase copleșit de hipotermie. A închis ochii și a adormit. A avut noroc, n-a murit de îngheț. Iar în seara acelei zile, când s-a trezit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
De unde aveți, bă, arma? Și ăia n-au încotro și îl toarnă pe el: De la cutare, de la Gabi Papadopol. Această perspectivă, o dată ivită în mintea lui, l-a umplut, l-a inundat de groază pe Gabi Papadopol. A început să tremure de spaimă atât de tare, de parcă ar fi fost aruncat în Siberia în haine de vară și ar fi dârdâit de frig. Nu se mai putea opri, nu se mai putea controla. Aproape se sufoca, fiindcă, de frică, uita să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
s-a pomenit el implorând și chiar el era mirat de ce spune. Atitudinea studentului l-a făcut paf pe tovarășul Cameniță: hopa, el crezuse că va întâlni pe unu dat în pizda mă-sii și când-colo ăsta era o legumă, tremura ca piftia. Păi, ș-atunci, meciul s-a terminat înainte de-a se juca, dacă ăsta e deja bătut, el pe cine mai învinge, cu distracția lui cum rămâne, s-alege praful?... Totuși, tovarășul Cameniță dorea să continue jocul, presimțea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
Paștele mamii lor!... Gârmoci nu a băgat în seamă neroziile lui Fanache. Deodată și-a adus aminte de tovarășul Cameniță, ce va spune tovarășul Cameniță la aflarea veștii, și când și-a imaginat ce va spune, Gârmoci a început să tremure și mai tare. -Tov Fanache, urgent tre să-i raportăm lu toarășul Cameniță! Fanache îi înjura în continuare pe americani: era convins mie-n sută că e mâna lor, dacă nu cumva or fi amestecați și francejii și japonejii. -Am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
de la conducerea revistei din cauza divergențelor cu finanțatorul ei - cpt. Dragomir Petrescu. A editat în anul 1980 un singur volum de poezii, intitulat „În brațele stepei și deltei”. Poezia lui este o poezie a stepei și deltei Dunării în care „roua tremura în spic” (stepă) și „stelele cad bulgări în marele NIMIC (deltă)”. Citez: „Zorile sărută orice frunte Cu petalele purpurii, mărunte.” Versurile lui Iacob Slăvov sunt însă fără fior, din care cauza obțin contururi exacte, elastice, ornate, câteodată, cu imagini plastice
MONOGRAFIA ABSOLVENȚILOR LICEELOR DIN BOLGRAD STABILIȚI ÎN ROMÂNIA by NENOV M. FEODOR () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1830_a_92278]
-
la o grea pedeapsă; și mama m-a sfătuit să "întârzii la masă" în ziua aceea, cu toate că abaterea aceasta nu era tolerată de tata. Am fost chemați însă, amândoi prietenii, la o consfătuire cu amândoi părinții, tata și domnul Panaitescu. Tremuram, o astfel de convocare, în condițiile de severitate în care trăiam, putea avea consecințe de neprevăzut. A fost într-adevăr de neprevăzut pentru că amândoi părinții, cărora le prejudiciam, în realitate, poziția socială, strângându-ne mâna bărbătește ne-au spus că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]