4,784 matches
-
putea duce la nesfîrșit din zece în zece pași“. Dar îl lăsă jos la capătul plantației și se odihni pe iarbă, în timp ce Alexander o luă repede înainte. Pînă la urmă, Lanark se duse după el și-l depăși la o creastă pe care buruienile și iarba cafenie făceau loc unui covor de iarbă moale. Aici pămîntul se adîncea într-un gol, apoi se ridica spre conul povîrnit al vîrfului. Alexander spuse: — Vezi chestia aia albă de pe vîrf? — Da. — Este un punct
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
România cetățenii noștri, negoțul și comunicațiunea noastră, produsele industriei noastre. Oare starea aceasta de lucruri să se declare în pemanență? Cu cât mai mare e îngăduirea ce-o exercităm față cu neastâmpărații oameni de lângă Dâmbovița cu atât li se umflă creasta, cu atât mai nerușinate sunt pretențiunile și cererile lor. Iar ceea ce se vorbește sau se scrie în București, în lași, oriunde în România în contra Ungariei și a Austriei află cale în Transilvania și în Ungaria de sud - est și e
Opere 13 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295591_a_296920]
-
Și oamenii se schimbau. Femeile purtau broboade și fuste de stambă, dinți de fier în gură, pe care-i rânjeau una la alta ieșind de pe poarta fabricilor, încărcate de plase și papornițe. Semănau cu niște găini mari de carne cu creasta pleoștită. Grupuri de țigani umpleau trotuarele, așteptând tramvaiul pe vine, ele cu fuste crețe, înflorate portocaliu și cărămiziu și cu haine bărbătești, ei în costume negre, cu pălării, șezând pe saci umflați, incredibil de unsuroși. Totuși îmi plăcea mirosul lor
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
din care doar dinți strâmbi și-nnegriți se mai iveau într-un zâmbet duhnind respingător. Un imens portic de piatră, în ogivă, rămăsese ca prin miracol în picioare, la intrarea în zona dărâmăturilor și mai înalt decât ele. Și pe creasta lui, cu nenumărate blocuri căzute, creștea o vegetație hirsută. Am trecut cu toții pe sub portic, conduși de Albinos, și, printr-o deschizătură dreptunghiulară în peretele de marmură palidă și dulce la pipăit, ne-am înfundat în pântecul mucegăit al ruinelor. Înainte de
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
luminii în cartierul încremenit. Maria, cu fața aproape roșie în lumina serii, știuse dinainte că liftul nu va porni. Pe placa mirosind a cocleală scria numele ei. Degetul ei trebuia să apese butonul, lăsîndu-l filigranat cu o rețea fină de creste papilare. Întinse atunci spre el cu atâta grație mâna, încît ea păru că se scurge din corpul fetei, ca un pseudopod plin de corpusculi fluorescenți, șuvoi lent, șerpuit, vărsîndu-se către placa de alamă prin delta licărindă a celor cinci degete
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
legănîndu-se-n curenți primăvăratici, filtrând aerul înghețat prin bronhiile ca niște pene, cu bancuri de peștișori sclipind în soare și schimbîndu-și brusc direcția, toți odată, la cine știe ce înfoiere a norilor... Etajul opt era însă o zonă abstractă, neprielnică vieții. Acolo, pe creasta blocului, aerul trebuie să fi fost atât de rarefiat, încît nici o ființă omenească normală n-ar fi putut supraviețui. Deja era o aventură să pășești pe trepte-n sus până la șase. Al șaptelea etaj era aproape inaccesibil, dar liftul, sufletul
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
o vorbă despre ce vorbeau statuile între ele. Tot acest vis fetița ni-l proiectase într-un fel direct în creiere, de parcă noi înșine l-am fi visat, căci vorbele și gesturile ei erau doar ca niște sclipiri vesperale pe crestele negre ale valurilor: eliptice, incolore, dizolvate curând în atmosfera de rugăciune de la masa de seară. După ce terminam de mâncat, ne duceam fiecare-n pătuțul lui, ca-n fiecare noapte, și ne ghemuiam sub cearceafuri. Camerele erau în spital mult mai
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
nou, mereu în aceeași ordine, scrutând flacăra lichidă din depărtări și strângând genele, între care ni se puneau fulgi de curcubeu. Și ce peisaj urieșesc se străvedea sub podeaua de agată lichidă! Ce continent scufundat! Munți albaștri, cu mii de creste învelite în ceață, fluvii mai late decât Amazoanele, câmpuri cu o floră necunoscută, păscute de libelule cu ochi omenești... Lighioane de bestiar forfotind prin codri care, deși nesfârșiți, aveau fiecare frunzuliță și fiecare nervură a frunzulițelor caligrafiată cu acribie de
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
umflare și în contracție. Noi ne vom mântui prin el, inven-tîndu-l, zămislindu-l pe el, care va crește în aparență în lumea noastră, dar cu adevărat într-o lume uriaș mai înaltă, căci el, nălțîn-du-se din planul nostru ca o creastă de val, în a treia, de neimaginat, dimensiune, se va curba spre noi ca să ne vadă, să ne descrie, să ne creeze silabă cu silabă și rând cu rând, cum atârnăm pe statuia de perlă a corpului său. Ce vom
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
asemeni unei țigănci, într-o palmă muncită, murdară, cu tăieturi înnegrite de păcură, în care liniile abia se mai văd iar podul palmei e puternic și dominator ca un munte împădurit, palmă în care strălucește totuși, printre milioane de drumuri, creste și cărărui, triumfătorul M așezat oblic, reliefat de crevase adânci, format din linia capului, a inimii, a vieții și-a norocului, singurul semn real într-o Palmă altfel haotică la fel ca tot ce se-ntîmplă. Citesc de zeci de ori
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
știam, ytiam bine fața ei îmbătrînită înainte de vreme, bărbia tremurătoare, gura ei cărnoasă și umedă de fetiță, părul de sârmă cenușie. Știam și casa, și bucata de cer de deasupra, ca și când ar fi fost părți ale corpului ei, aripi sau creste ciudate, de stegozaur... Știam bucata aceea de lume, felia aceea de creier, grupul de neuroni care o secreta, îi știam pentru că erau ai mei, în adâncul minții mele priveam petele acelea de suferință și de magie. Am iubit-o pe
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
aer umed. Puteau vedea cum se-nchid și se deschid stomatele frunzelor. Zăreau prin transparența frunzelor și tulpinilor cum suie un lapte alb către inflorescențe. Distingeau în petale, ca prin niște pielițe fragede, vase capilare, nervi, glomerule sudoripare. Unele aveau creste papilare ca degetele, altele pleoape cu gene ca ochii, altele înălțau în miezul franjelor vișinii un pistil lung și erect, cu o boabă limpede, cleioasă în vârf. Femeia se ridică în genunchi și luă delicat, cu limba, picătura vâscoasă de pe
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
ținut de unde toți am pornit! O, regat unde am vrea cu toții să ne întoarcem! Tărâm al dimineții scăldat în frăgezime și rouă! Copilul înainta printr-o lume cu un cer uriaș, de parcă un ocean azuriu s-ar fi îndoit peste crestele munților de cristal, peste straniile păduri, peste râpele cu pereții de piatră... Peste vârfurile îndrăznețe, spiralate ca și cornul inorogilor, străpungând pe mijloc cîte-un norișor. Peste oglinzile de apă pline de insule cu stânci galbene, pleznind uneori și prăbușindu-se
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
se avântară prin lumene prelungi și-ngrozitor de strâmte, suiră, zbătîndu-se ca somonii, cascade torențiale de flamă, până ce li se permise să-și proptească în fine palmele pe luciul înghețat al zidului de cristal. Și zidul citi codul tăcut al crestelor papilare, pline acum de crețuri de cristal topit, îi dizolvă până la structura genetică și-i remodelă din vânt și radiație pură, așa încît putură trece acum prin porțile enorme dintre atomii ordonați ai cristalului. Se găsiră în săli cu pereții
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
învelit. De foarte aproape semănau cu niște dune de nisip dintr-un deșert. Dar aveau în vârf un pufușor, al inului din care era făcut cearceaful. Se uita minute-n șir la câte un singur firișor din sutele, miile de pe creasta unei singure cute. Își imagina cât de bucuros trebuia să fie foișorul ăla atunci. În sfârșit îl privea cineva și pe el, exista și el pentru cineva! Să nu fi fost copilul, nu l-ar fi observat nimeni, niciodată. Îi
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
lunca Siretului seamănă cu Vezuviu, din Italia;Dealul Strahotin - în sud estul satului Lespezi (300 m); - Diudiu - cătun așezat pe dealul cu același nume. Fost cătun pe moșia Heciului, în 1879 este pomenit pe moșia Bursuc Vale;Drumul Mănăstirii - pe creasta Dealului Mănăstirii, între Heci și Probota; - Dumbrava - teren din spatele casei fraților Ciuciu, care se învecinează la est cu comuna Vânători; - După Biserică - teren bun pentru agricultură din spatele bisericii Bursuc Deal, aparține comunei Valea Seacă; - După Tău - pășune și fânețe sărăturoase
Monografia comunei Lespezi, judeţul Iaşi by Vasile Simina (coord.) Ioan CIUBOTARU Maria ROŞCA Ioan LAZĂR Elena SIMINA Aurel ROŞCA Vasile SPATARU () [Corola-publishinghouse/Administrative/91877_a_93004]
-
loc de pe dreapta Siretului, înainte de podul de la Lespezi, pe un vechi curs (meandru) al râului Siret, actualmente modificat prin construcția digului viitorului lac de pe Siret; - Secătura - loc cu tufișuri și mărăcini din nordul satului Heci, la hotarul cu Probota, pe creasta terasei medii, în prelungirea spre sud a Pădurii Probota; - Șipoțel - loc de șes, de la baza Dealului Diudiu, cu multe izvoare numite șipote, cu apă potabilă, motiv din care șesul este mlăștinos; - Spini - Între Pâraie; - Stoica - tarla în Dumbrava, situată între
Monografia comunei Lespezi, judeţul Iaşi by Vasile Simina (coord.) Ioan CIUBOTARU Maria ROŞCA Ioan LAZĂR Elena SIMINA Aurel ROŞCA Vasile SPATARU () [Corola-publishinghouse/Administrative/91877_a_93004]
-
printre coroanele copacilor, bluza portocalie a lui Odolgan. Avantajul lui era neînsemnat, dar avea mai multă experiență în a se mișca prin pădure. Gâfâi din greu, urcând coasta abruptă, care era calea cea mai rapidă, dar ajunse în sfârșit pe creastă și își dădu drumul la vale pe celălalt versant, mai repede chiar, fiindcă, în mai multe rânduri, căzu și se rostogoli prin mărăcinișul prăfos. Apoi, doi dintre urmăritori îl zăriră traversând un mic platou acoperit de tufărișuri. Frica îi dădea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Un grup compact de huni se apăra dezordonat, cu sulițe și săbii, de atacul dezlănțuit de o jumătate de duzină de burgunzi, conduși de un războinic încercat. Acesta, protejat de o cămașă de zale și de un coif magnific cu creastă metalică în formă de cap de lup, para loviturile cu un mic scut rotund și își repezea sabia cu o furie însoțită de o măiestrie aparte, ucigând și mutilând fără milă. Alți războinici, bine făcuți, cu săbii lungi și scuturi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
lui. Hunii, deși îi depășeau numeric pe atacatori, se retrăgeau, apărându-se dezordonat și puțin eficace. Cu furie, Sebastianus își făcu loc și îl doborî pe unul din ei, în vreme ce acesta își pregătea sulița să-l lovească pe războinicul cu creastă. Bărbatul încă nu se prăbușise și arma sa cu lamă lungă și curbată, gândită astfel pentru a produce răni îngrozitoare, trecea în mâinile lui Sebastianus, care, lăsându-i lui Maliban sabia nu prea folositoare în lipsa unui scut, se folosi de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
crâncenă. Sebastianus recunoscu în războinicul ce-i conducea pe huni pe tânărul cu piciorul bandajat care își bătuse joc de el în fața lui Balamber și pe care acesta din urmă îl numise Odolgan. Hunul încrucișă imediat sabia cu războinicul cu creastă în formă de lup, care, de altfel, arătă să știa să-și păstreze cumpătul, ba mai mult, porni asupra sa o ploaie de lovituri, cu care îl împingea îndărăt. Sebastianus ar fi vrut să-și facă loc printre combatanți ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Bagaudiei. 3 Străbătură în ziua aceea patruzeci de mile, ținându-se pe drumul militar, pe care o părăsiră însă, în zilele următoare, apucând-o pe drumeaguri bătătorite, ce duceau când în sus, când în jos, printr-un peisaj presărat cu creste ascuțite și dantelate de granit, întrerupte de hăuri adânci și de multe conuri de origine vulcanică, îmbrăcate aici în iarbă, colo într-o vegetație deasă: punctele cele mai îndepărtate ale Arverniei, regiune puțin populată, pe care barbarii abia o atinseseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Cercetașii dispăruseră după culme, însă unul dintre ei apăru curând pe fundalul maiestuos al norilor, anunțând, prin gesturi grăitoare și frenetice ale brațelo,r că din partea cealaltă dușmanul se apropia. Bătălia, deci, începuse. — Pregătiți javelinele! strigă Sebastianus. Abia ajuns pe creastă, fu aproape orbit de spectacolul grandios pe care-l oferea armata dușmană în întregul ei. Diferența de nivel nu era spectaculoasă - nu mai mult de șaizeci de picioare -, însă cu siguranță acela era punctul cel mai bun pe care ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
să se concentreze asupra observării dușmanului, căci atenția îi fu imediat atrasă de o hoardă de cavaleri huni - poate un întreg mingan - ce suia colina. Ajunseseră deja la circa două sute de pași și-și dăduseră seama acum că romanii ocupaseră creasta, dar nu păreau nicidecum să aibă intenția să se oprească. Dimpotrivă, își biciuiau caii cu furie și-i împungeau cu pintenii, iar acestora se vedea că le era greu să înfrunte urcușul, căci, constată imediat Sebastianus cu ușurare, panta era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
Privind într-acolo, Sebastianus văzu, cu surprindere, înaintând spre colină o unitate masivă de cavalerie. — După steaguri, par a fi vizigoți! constată Datianus. — Da. Probabil că Theodoric a acționat din proprie inițiativă. Nu după mult timp, cavalerii aceia ajunseră pe creasta colinei. Sebastianus fu bucuros să vadă că îi conducea inimosul Thorismund, fiul cel mare al lui Theodoric. Tânărul părea întunecat la față, încordat și concentrat asupra apropiatei acțiuni și îl salută fără nici o ceremonie: — Tatăl meu, anunță imediat, uitându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]