4,904 matches
-
morga clinicii. Un singur jandarm rămăsese la primărie să-l supravegheze pe micul breton. Louis Despiaux, așa îl chema pe jandarm. Un tip curajos, voi mai vorbi despre el. Biroul primarului, unde se instalaseră judecătorul și colonelul, dădea spre o micuță curte interioară, în care un castan pipernicit încerca să se avânte spre cer. De la una din ferestrele biroului, puteai vedea perfect acest pomișor căruia îi lipsea spațiul pentru a înflori și a se hotărî să devină cu adevărat un arbore
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
pregătea să-i execute ordinul, vocea lui Matziev îl opri: Am o idee mai bună. Duceți-l în curte, ca să-i împrospătăm memoria... Poate că așa o să-și aducă aminte. În curte? zise Despiaux. — Da, acolo, răspunse Matziev, indicând curtea micuță. Aveți și un fel de stâlp de care să-l legați. Executarea! — Dar, domnule colonel, e frig de crapă pietrele, se hazardă Despiaux. — Faceți ce vi se spune! puse capăt discuției judecătorul, care termina de desprins de pe os o bucată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
de desprins de pe os o bucată de jambon. „Aveam douăzeci și doi de ani, îmi spuse Despiaux, în timp ce mai luam un rând de Pernod. La douăzeci și doi de ani, ce poți spune, ce poți face...? L-am scos pe micuț în curte și l-am legat de copac. Era poate ora nouă. Veneam din birou, unde mureai de cald și regăseam noaptea și gerul, -10, poate -12 grade. Nu eram mândru. Micuțul sângera. — Ai face bine să spui totul, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
dată când îl vedeam. Părea mai tânăr decât era. Avea un păr blond și ochi albaștri ațintiți în pământ. Nu știu dacă m-a auzit venind, dar când i-am vorbit, nu a părut surprins. — Tu ai ucis-o pe micuță? l-am întrebat. Se opri din cântat și, fără să ridice privirea, îngână pe ritmul melodiei: „Da, eu am fost, da, eu am fost“. Îi spusei: Nu sunt judecătorul, nici colonelul, nu trebuie să-ți fie frică, mie poți să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
pod zugrăvit anapoda -, la adăpost de frig și de ninsoare, lipiți unul de celălalt: jandarmii găsiseră ierburile culcate la pământ în forma trupurilor lor. Și asta o recunoscuse imediat. Pe malul celălalt al râului, aproape în fața locului unde e poarta micuță care dă în parcul Castelului, se găsește laboratorul Uzinei. Era o clădire nu foarte înaltă, dar lungă, ca o cușcă mare de sticlă luminată ziua și noaptea. Și ziua și noaptea, pentru că Uzina nu se oprește niciodată și fiindcă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
trebuie să fie de vină vârsta, că începuse să se ramolească, asta e tot, și că îl frământa faptul că este singur și nu are copii. Într-o zi, mă întrebă chiar dacă nu am să-i dau o fotografie a micuței. Fotografiile, gândiți-vă, costă, așa că nu făceam prea des. Aveam trei, dintre care într-una erau cele trei fete ale mele. Nașa lui Belle a vrut-o și ea a plătit-o. Le dusese pe fete la Isidore Kopieck, știți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
corpul a început să-i tremure, nu înceta să-mi mulțumească și să-mi strângă mâna, mai să mi-o smulgă. — Ultima dată a venit cu o săptămână înaintea morții sale. Același ritual, masa, cafeaua, tăria și conversația. Întrebările despre micuță, aproape întotdeauna aceleași, și apoi, după o lungă tăcere, îmi spuse aproape șoptind, pe tonul unei sentințe: „Nu a cunoscut răul, s-a dus fără să-l cunoască, în vreme ce nouă, celorlalți, răul ne-a adus atâta urâțenie...“ Apoi s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
și apoi, cui îi folosește? La ce-mi folosește mie? Dacă Clămence ar fi fost lângă mine, nu aș fi mâzgălit niciodată toate paginile astea, chiar și cu moartea lui Belle de jour și misterul ei, chiar și cu moartea micuțului breton, pe care o am cumva pe conștiință. Da, simpla ei prezență ar fi fost de ajuns să mă îndepărteze de trcecut și să-mi dea putere. În definitiv, scriu pentru ea și numai pentru ea, ca să mi se pară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
ordinea ei punea accentul pe inimile moarte. Aveam cartea lui Pascal în mână. M-am îndreptat spre fereastră: avea o priveliște frumoasă asupra Guerlantei, asupra micului canal, asupra moviliței din parc unde moartea venise să-l caute pe Destinat, asupra micuței case în care trăise Lysia Verhareine. Eram cât se poate de aproape de ceea ce fusese chiar viața lui Destinat. Nu vorbesc despre viața sa de procuror, ci despre viața lui interioară, singura adevărată, cea pe care o ascundem sub farduri, politețuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
A rămas cu mâna mea într-a lui mult timp, parcă surprins să mă vadă. Din întreaga lui ființă se degajă o infinită tristețe. La sfârșit, i-a dat primarului acordul, m-a salutat și ne-a părăsit. Casa cea micuță nu a fost locuită de multă vreme. Trebuie să fac ordine. Mi-ar plăcea să o vezi într-o bună zi. Îmi lipsești atât de mult. Poți să-mi scrii pe numele meu pe adresa Castelului, strada Champs-Fleury, P... Sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
câteodată simt cum urcă în mine lacrimile, atunci mă întorc spre tablă, pentru ca ei să nu bănuiască nimic, și scriu litere. Totuși, nu am de ce să mă plâng. Toată lumea este drăguță cu mine și mă simt bine în această casă micuță. Tristețe păstrează încă față de mine acea distanță respectuoasă, dar nu ratează niciodată ocazia să mă întâlnească pe drum cel puțin o dată pe zi. Ieri, nu știu dacă a fost din cauza frigului, dar cred că s-a înroșit la față. Are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
lungi, despre râsul copiilor, despre îmbujorările lui Destinat, despre cadourile lui Martial Maire, prostănacul pentru care ea era o divinitate, despre primăvara care sosea aducând în parc flori de ciuboțica-cucului și stânjenei. Îi scria despre toate acestea cu mâna ei micuță și ușoară, în propoziții la fel de ușoare în spatele cărora, pentru cei care o cunoscuseră puțin, îi ghiceai zâmbetul. Vorbea în special despre dragostea și despre singurătatea ei, despre suferința ei pe care știa s-o ascundă atât de bine față de noi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
pozei în care o fetiță fericită privea drept în față. Foarfecele lui Destinat o izolase astfel pe Belle de jour din fotografia pe care i-o dăduse Bourrache. „O adevărată Sfântă Fecioară“, îmi spusese tatăl ei. Și avea dreptate. Chipul micuței avea ceva religios, o frumusețe lipsită de orice artificiu, o frumusețe pură, de simplă splendoare. În a treia fotografie, Lysia Verhareine, rezemată de un copac, cu mâinile așezate pe scoarță, cu haina puțin ridicată și buzele întredeschise, părea că așteaptă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
părut deodată că aș fi putut adăuga o a patra fotografie, pentru ca cercul să se închidă. Simțeam că înnebunesc. Am închis carnetul. Mă durea prea tare capul. Prea multe gânduri. Prea multe furtuni. Și toate astea din cauza a trei fotografii micuțe, lipite una lângă alta de către un bătrân singur și plictisit. Am fost pe punctul de a le arde pe toate. Dar nu am făcut-o. Obișnuința meseriei. Probele nu se distrug. Dar probe pentru ce? Că nu știm să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
niciodată nu i l-am șoptit lui Clămence. De aceea trebuie să beau în continuare, pentru a prinde curaj să pot spune asta, să ți-o spun ție, Clămence, fiindcă numai pentru tine vorbesc și scriu, de la bun început, dintotdeauna: Micuțului, copilului nostru nu i-am putut da un nume, nici nu l-am putut privi cu adevărat. Nu l-am ținut niciodată în brațe așa cum ar trebui să facă un tată. O soră de spital, înaltă și uscată ca un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
să bată. Nu a spus nimic. Și-a închis geanta și s-a întors spre mine. Ne-am privit, multă vreme. Știa. Știam că știa, dar nu a spus nimic. A părăsit camera și m-a lăsat singur cu trupul micuț. L-am îngropat lângă tine. Ostrane mi-a spus că nou-născuții dispar în pământ ca o boare în vânt, nici nu apuci să-ți dai seama. Mi-a spus-o fără să insinueze ceva. O spunea părând că se minunează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
aerul unui român. Surpriză cea mai mare a avut-o când au vizitat-o părinții lui care i-au adus multe cadouri, foarte multe bijuterii din aur, pentru că așa se obișnuia la ei. Toată atenția ei se îndrepta acum spre ,,micuțul prinț’’ și la drept vorbind, Lăură cam începuse a-l neglijă pe Imad. El îi reproșa mereu că se schimbase mult, dar ea își vedea de treabă... Peste numai trei luni se întoarcea în țară cu ,,cadoul’’ cel mai de
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
lângă pat și examinez trupul lui frumos, dezvelit și împietrit într-un gest plin de candoare, un trup care nu are nimic de ascuns. Îmi amintesc de trupul acesta încă de pe vremea când eram foarte tineri, când era chiar mai micuț decât trupul meu, micuț ca un bobocel, eu obișnuiam să merg pe stradă, iar el pe trotuar, pentru a evita să ne rușinăm până și de vecinătatea umbrei celuilalt, pășeam aplecată de greutatea gândurilor, cu privirile ațintite asupra punctului de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
trupul lui frumos, dezvelit și împietrit într-un gest plin de candoare, un trup care nu are nimic de ascuns. Îmi amintesc de trupul acesta încă de pe vremea când eram foarte tineri, când era chiar mai micuț decât trupul meu, micuț ca un bobocel, eu obișnuiam să merg pe stradă, iar el pe trotuar, pentru a evita să ne rușinăm până și de vecinătatea umbrei celuilalt, pășeam aplecată de greutatea gândurilor, cu privirile ațintite asupra punctului de întâlnire dintre stradă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
îi văd pe toți atât de clar dintr-odată, văd chiar și ce au în farfurii, văd și ce scrie în ziarele lor și imediat ajungem la cafeneaua cea veche, acolo îmi plăcea să stau cu Noga când era foarte micuță, chelnerița îi aducea prăjiturele crocante cu lămâie, iar ea și le îndesa în gurița ei micuță, pe bărbie îi curgeau stropi de salivă acrișoară, în timp ce zâmbea șezând în căruciorul ei, un zâmbet prea luminos pentru a fi personal, iar eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
văd și ce scrie în ziarele lor și imediat ajungem la cafeneaua cea veche, acolo îmi plăcea să stau cu Noga când era foarte micuță, chelnerița îi aducea prăjiturele crocante cu lămâie, iar ea și le îndesa în gurița ei micuță, pe bărbie îi curgeau stropi de salivă acrișoară, în timp ce zâmbea șezând în căruciorul ei, un zâmbet prea luminos pentru a fi personal, iar eu n-aveam ochi decât pentru ea, pentru saliva care îi alunecă pe gât, nu observam privirile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
ochilor mei joacă zeci de Noga strălucitoare precum steluțele din ceruri, dansează dinaintea mea îmbrăcate în tutuuri de balerine, cerculețe licăresc printre picioarele lor, de ce nu-și mișcă piciorușele, acelea nu sunt cerculețe, mă cutremur eu, sunt scaune cu rotile micuțe, întreg cerul este acoperit de scaune cu rotile întrecându-se între ele pe derdeluș, ca mașinuțele din Luna Park, însă în locul râsetelor cristaline și seducătoare ale copiilor, se aud plânsete îngrozitoare, mami, ce mi-ai făcut, iar eu strig, draga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
eu plâng deja cu sughițuri, sigur că vei crește, însă în sufletul meu se cuibărește frica, poate că nu se va mai face mare niciodată, cine știe ce s-a întâmplat cu creierașul ei, ce s-a zguduit în cutia aceea craniană micuță, o găleată din plastic i-a salvat viața, găleata cu apă uitată afară de menajera vecinei, și traiul în apropierea pericolului iminent continuă să planeze, chiar și după ce amenințarea sa imediată a trecut, chiar și după întoarcerea acasă, orice deviere ușoară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
însă, în ciuda faptului că aproape înghițise termometrul, temperatura lui nu crescuse, treizeci și șase cu șapte, notează ea sfidător în raportul atașat de patul lui, dă o clipă la o parte pătura, iar eu văd, spre stupefacția mea, un tub micuț ieșind din organul său, care duce undeva spre un săculeț de sub pat și se umple cu un lichid portocaliu. Tot ceea ce trupul se străduiește să ascundă este dezvăluit aici cu atât de multă ușurință, probabil atunci când și-a făcut timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
acelea extraordinare, eroinele dimineții, apoi scoate un ac din buzunar și începe să le înțepe. Sunt uimită să văd cum picioarele înghit acul, iar Udi nu spune nimic, cum acul își continuă drumul în susul și în josul picioarelor, apoi un ciocan micuț le lovește, lovește genunchii inerți, ca niște buturugi, iar Udi continuă să afișeze zâmbetul acela plin de sine, mândru asemenea unui fachir, până când medicul își introduce toate instrumentele înapoi în buzunar, privește carnețelul atașat de pat, după care se oprește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]